Η Ελλάδα δεν είναι (ατυχώς) Κίνα

Νέα Πολιτική

του Αντώνη Παπαγιαννίδη*

Παλιά, αρκετά παλιά, – τότε που μαινόταν η συζήτηση για “Παλιά Ευρώπη” και “Νέα Ευρώπη”, τα χρόνια μετά την πτώση του Τείχους και την ενσωμάτωση των Ανατολικών χωρών στην ΕΕ με κραδασμούς, τότε που χώρες σαν την Γαλλία ή την Γερμανία αρνούνταν τον Πόλεμο στο Ιράκ, ενώ οι Ανατολικές χώρες ακολουθούσαν την γραμμή Ράμσφελντ… – γινόταν συζήτηση στον ΟΗΕ γύρω-τριγύρω απο αυτόν τον χωρισμό. Εκεί, ο Μόνιμος Αντιπρόσωπος της Κίνας είχε δείξει να υπερίπταται της συζήτησης παρατηρώντας πώς η χώρα του (όπως και η δική μας: οποία φιλοφρόνηση) δεν είναι παλαιοί, αλλά αρχαίοι πολιτισμοί/ancient civilisations. 

Μολαταύτα, η Ελλάδα δεν είναι Κίνα. Ούτε η περιοχή του Καστελλόριζου – που κινδυνεύει πολλαπλά να γίνει επίδικη με τις μεθοδικές διεκδικήσεις της Τουρκίας – είναι λειτουργικά αντίστοιχη με εκείνη της Νότιας Σινικής Θάλασσας. Για την οποία πρόσφατα υπήρξε εξαιρετικά ενδιαφέρουσα, για την διεθνή έννομη τάξη, απόφαση του Διεθνούς Διαιτητικού Δικαστηρίου της Χάγης. Που δικαίωσε, για όποιον δεν το πρόσεξε, τις Φιλιππίνες (μαζί της προσέτρεξαν και άλλες χώρες της περιοχής: Ταϊβαν, Ινδονησία, Μαλαισία, ακόμη και η Ιαπωνία)  “καταδικάζοντας” στη Κίνα στην εκεί απο πολύν καιρό εκκρεμή διαφορά.

Πολλοί – δηλαδή… πολλοί απ’ όσους έτυχε να προσέξουν σ’ εμάς την υπόθεση – αναζήτησαν αναλογίες με την περίπτωση του Καστελλόριζου. Η Τουρκία τού αρνείται αιγιαλίτιδα υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ, καίτοι δύναται να έχει πληθυσμό και οικονομική δραστηριότητα (μάλιστα όχι μόνον ΜΠΟΡΕΙ, αλλά και ΕΧΕΙ, υπερέχοντας έτσι σε σχέση με τα νησάκια της Νότιας Σινικής Θάλασσας). Η απόφαση της Χάγης – του Διεθνούς Διαιτητικού Δικαστηρίου, με την Κίνα να έχει αποδεχθεί την αρμοδιότητά του: η Τουρκία, βασική διαφορά, δεν έχει καν αποδειχθεί το Δίκαιο της Θάλασσας….-  κίνησε μεγάλο ενδιαφέρον. Μεγαλύτερο, όμως, κίνησε η ρητή (και αστραπιαία, άμεση) διακήρυξη της Κίνας ότι καμιά απόφαση δεν θα αναγνωρίσει και δεν θα εφαρμόσει, αν αυτή κρίνει ότι θα έπληττε τα εθνικά της συμφέροντα, ακόμη και τα – στενότερα –  συμφέροντα ναυσιπλοΐας της.

Το δε Πρακτορείο Xinhua – κρατικό – το θέτει ωμά: “η διαιτησία για την Νότια Σινική Θάλασσα παραβιάζει το Διεθνές Δίκαιο”. Χλωμά ήρθε να σχολιάσει η “Ευρώπη” διά του Ντόναλντ Τουσκ: “Είναι και της Κίνας συμφέρον να περιφρουρείται η βασιζόμενη σε κανόνες δικαίου διεθνής τάξη”. (Γκουχ! γκουχ! με άλλα λόγια).

Στην Ελλάδα, η υπόθεση αυτή καταγράφηκε αρκετά ρηχά, μάλιστα εδώ και εκεί υπήρξαν βιτριολικά σχόλια για τις εν παρόδω δηλώσεις, κατά το ταξίδι Τσίπρα/Κοτζιά στην Κίνα – που περισσότερο παρ΄ ημίν συζητήθηκε για τις ενδυματολογικές προτιμήσεις Πρωθυπουργού και ΥΠΕΞ παρά για ο,τιδήποτε το ουσιαστικό! – σχετικά με τις δυνατότητες συνεργασίας των δυο χωρών στα θέματα διεθνούς δικαίου, και μάλιστα Δικαίου της Θάλασσας. Το πρόβλημα δεν είναι ότι η προσέγγιση των δυο χωρών δεν είναι η ίδια (τουλάχιστον η Κίνα… δέχθηκε να αποφανθεί επί της διαφοράς διεθνές δικαιοδοτικό όργανο, που η Τουρκία σ’ εμάς δεν έβλεπε ποτέ με καλό μάτι!). το πρόβλημα είναι ότι η Ελλάδα δεν είναι Κίνα. Ώστε, άμα μια ενδεχόμενη διεθνής ετυμηγορία μας αφήσει σύξυλους, ή και αν μια σειρά απο μονομερείς κινήσεις μας βάλει στο περιθώριο, να μπορούμε να το αντιμετωπί­σουμε.

*Συνεργάτης της Νέας Πολιτικής (Δημοσιεύθηκε στο Kontra News)