Νέα Πολιτική
του Αντώνη Παπαγιαννίδη*
Επί μέρες έχουμε «κολλήσει» στα θέματα της διαπραγμάτευσης για την προοπτική ολοκλήρωσης της αξιολόγησης του Μνημονίου-3, για την υπόθεση του χρέους και της όποιας ελάφρυνσής του – τέτοια πράγματα. Γι αυτόν όμως τον λόγο αφήσαμε να ξεγλιστρήσουν από το στόχαστρο ζητήματα που βρίσκονται σε ακόμη πιο ζωηρή εξέλιξη. Δεν θάπρεπε. Συνεπώς, επανορθώνουμε:
Ένα μέτωπο που τυπικά μεν ανοίγει 27-28 Μαΐου, όμως βρίσκεται εδώ και καιρό σε εξέλιξη – θα μπορούσε να πει κανείς ότι «σιγοβράζει» – είναι η επίσκεψη του Προέδρου Πούτιν στην Ελλάδα. Αφήνουμε κατά μέρος το «αφιερωματικό έτος Ελλάδας-Ρωσίας 2016» και την προσκυνηματική επίσκεψη (με τον Μόσχας Κύριλλο) στην Μονή Αγ. Παντελεήμονος στο Αγιονόρος (για τα 1000 χρόνια ρωσικής παρουσίας στο Όρος – ο χρόνος περνάει γρήγορα, πάντως «διαφορετικά» σ’ αυτούς τους χώρους). Και μένουμε σε τρία επιμέρους ζητήματα:
Πρώτον, υπάρχει η δυσάρεστη παρωνυχίδα των κυρώσεων της ΕΕ έναντι της Ρωσίας, λόγω Ουκρανικού, την οποία εμείς τείνουμε να σκουπίζουμε κάτω από το χαλί, η Μόσχα όμως την βλέπει σαφώς πιο βαριά: κάποια στιγμή ο αρκετά διακριτικός και σβησμένος υπουργός αναπληρωτής επι των Ευρωπαϊκών υποθέσεων Νίκος Ξυδάκης είχε κάνει λόγο μέχρι και για εναντίωση της Ελλάδας (=βέτο;) στην ανανέωση των κυρώσεων. Αυτά είναι λόγια σοβαρά: να δούμε τι έχει καταγράψει η ρωσική πλευρά, τι αληθινά «σηκώνουν» οι δικοί μας ώμοι, ίσως και μαζί με την Ιταλία;
Δεύτερον, θα τρέξει μια ολόκληρη δέσμη οικονομικών συζητήσεων – οι οποίες όμως ξεκινούν βαριά υπονομευμένες απο την διαχείριση της εποχής Λαφαζάνη (με την δυσάρεστη εκείνη εδαφιαία υπόκλιση προς τον Αλεξέϊ Μίλλερ της Gazprom). Η συμμετοχή στο πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων, ιδίως του ΟΣΕ/του σιδηρόδρομου σε άμεση διασύνδεση με τον ΟΛΘ/το λιμάνι της Θεσσαλονίκης (αφού βέβαια πισωπατήσουν οι σχετικές απεργίες και αντιδράσεις), προϋποθέτει ότι οι Ρώσοι θα δεχθούν τις (Ευρωπαϊκής λογικής) διαδικασίες ΤΑΙΠΕΔ. Και ότι… οι Ευρωπαίοι θα δειχθούν αυτήν την φορά πιο ειλικρινείς απ’ ό,τι την περίπτωση π.χ. του ΔΕΣΦΑ και του ενδιαφέροντος των Αζέρων – η οποία ακόμη σούρνεται. Αλλο σκέλος οικονομικό: η παγίως συζητούμενη αλλ’ όχι ιδιαίτερα αποδοτική άρση των περιορισμών για Ελληνικές εξαγωγές προς Ρωσία, σε όσα πάντως προϊόντα δεν βρίσκονται στην στενή στεφάνη των Ρωσικών αντιμέτρων λόγω των Ευρωπαϊκών κυρώσεων.
Το τρίτο μέτωπο εικάζει κανείς ότι είναι πιο εύκολα προσεγγίσιμο απο τμήματα τουλάχιστονν της Ελληνικής κυβέρνησης π.χ. τον και αρμόδιο Υπουργό Εξωτερικών Νίκο Κοτζιά, ο οποιος «την έχει» την Ρωσική διάσταση στην σκέψη του (ασχέτως αν άδικα τον εγκαλούσαν απο τους Financial Times για υπερβολικές οικειότητες με τον ιδιότυπο υπερεθνικιστή και αρκούντως δεξιάς στροφής Αλεξάντρ Ντούγκιν, «κάτοχο μιας απο τις σπουδαίες έδρες στο Πανεπιστήμιο Λομονόσοφ της Μόσχας» και σύμβουλο κατά τα άλλα του Πούτιν) ή και τον ακόμη οικειότερο προς την Ρωσική πλευρά Αμύνης Πάνο Καμμένο. Εννοούμε την γεωπολιτική επιρροή της Μόσχας – της πραγματικής, όχι του φαντασιακού «Μόσκοβου» , εννοείται.
Εδώ, το πράγμα θα ήταν χρήσιμο να προσλάβει ιδιαίτερη σοβαρότητα, οι δε δηλώσεις να χαρακτηρίζονται απο την αντίστοιχη προσοχή – μην ξεχνούμε την αρκούντως άστοχη και πάντως αυτοδιαψευσμένη τοποθέτηση του ίδιου του Αλέξη Τσίπρα περί των Ελλήνων, ως λαού «που δεν φοβάται να ανοιχτεί σε μεγάλα πελάγη» και ως εκ τούτου να βρίσκει «νέα ασφαλή λιμάνια». Τα «άλλα λιμάνια» υπήρχαν και υπάρχουν, αποδείχθηκαν όμως κλειστά για την Ελλάδα.
Οσο καλύτερες οι σχέσεις με την Μόσχα, τόσο και καλύτερα! (Έχουμε άλλωστε και Κυπριακό μπροστά μας. Υπάρχει και η ακραία Τουρκική πίεση στο Αιγαίο).
Όμως, οι βασικές γεωπολιτικές εντάξεις δεν αλλάζουν με επισκέψεις και με δηλώσεις…
*Συνεργάτης της Νέας Πολιτικής (Δημοσιεύθηκε στο Kontra News)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου