Το χρονικό του χάους-analyst.gr

analyst

Η σκλαβιά ενός Έθνους από το γυμνό πανικό, αποτελεί δυστυχώς το νέο νόμισμα της Ευρώπης – με το σκότος του ολοκληρωτισμού να αναβιώνει σε μία χώρα που επιλέχθηκε ως μία νέα Ιφιγένεια, καθώς επίσης για την επιβολή της δικτατορίας των ΑΤΜ

του Άρη Οικονόμου

Είναι θλιβερό να βλέπει κανείς έναν ολόκληρο λαό να στέκεται στην ουρά μπροστά από τις τράπεζες και τα βενζινάδικα, προβλέποντας πως θα συμβεί το ίδιο με τα Σούπερ Μάρκετ –  όπου δεν θα αργήσουν να κάνουν την εμφάνιση τους άδεια, λεηλατημένα ράφια από ένα πανικοβλημένο πλήθος, το οποίο οδηγήθηκε ανεύθυνα στο χάος και στην καταστροφή.

Ακόμη πιο αποκρουστικό είναι το να αντικρίζει κανείς φοβισμένους τουρίστες, οι οποίοι αναζητούν εναγωνίως τρόπους διαφυγής από τη χώρα που επέλεξαν για τις διακοπές τους – νοιώθοντας παράλληλα πως, μετά την καταστροφή του παραγωγικού ιστού της Ελλάδας που προηγήθηκε, ακολουθεί ο πυρήνας της οικονομίας της, ο τουρισμός, οδηγώντας την στο ανεξέλεγκτο τέλος ενός επώδυνου δρόμου.

Προκαλεί δε τουλάχιστον οργή η χρήση της λέξης «λαός» από απίστευτα ανεύθυνους πολιτικούς, στους οποίους πρέπει να απαγορευθεί να μιλούν στο όνομα Πολιτών που δεν θέλουν καν να τους βλέπουν – ενώ η αιτιολογία του απόλυτου εξευτελισμού της πατρίδας μας, σύμφωνα με την οποία ο τρομακτικός εφιάλτης που βιώνουμε είναι ένα από τα όπλα της διαπραγμάτευσης, τεκμηριώνει το εξοργιστικό διανοητικό επίπεδο όλων αυτών που την επικαλούνται.

Ανεξάρτητα όμως από τις ευθύνες της κυβέρνησης, είναι μεγάλη ντροπή για την Ευρώπη, όνειδος για τη Γερμανία, να συνδέεται μία δημοκρατική διαδικασία, όπως το δημοψήφισμα που κυριολεκτικά επιβλήθηκε στους Πολίτες μίας χώρας, χωρίς καν να ερωτηθούν, με την άμεση λήψη δικτατορικών μέτρων – με το κλείσιμο των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων της από την κεντρική τους τράπεζα, παραβαίνοντας βίαια όλες τις νόμιμες διαδικασίες.

Η ομηρία και η σκλαβιά ενός Έθνους από το γυμνό πανικό, αποτελεί δυστυχώς το νέο νόμισμα της Ευρώπης –με το δαίμονα του ολοκληρωτισμού να αναβιώνει σε μία χώρα που επιλέχθηκε για να στηθούν τα νέα κρεματόρια, καθώς επίσης με τις δημοκρατικές ελευθερίες να δολοφονούνται από τη δικτατορία των ΑΤΜ.

Περαιτέρω, πληρώνεται δυστυχώς από τους Έλληνες ο λογαριασμός της ανεξέλεγκτης δειλίας των Ευρωπαίων ηγετών οι οποίοι, μετά από πέντε συνεχή χρόνια καταστροφικής πολιτικής, καθώς επίσης μετά από ατελείωτες διαπραγματεύσεις με μία ανίκανη κυβέρνηση που εύκολα θα μπορούσε να ενοχοποιήσει κανείς για την αποτυχία, κατέληξαν στο σημερινό όνειδος – απλά και μόνο επειδή συνεχίζουν να αρνούνται το αυτονόητο:

το ότι η Ελλάδα χρειάζεται την ονομαστική διαγραφή ενός μέρους του δημοσίου χρέους της, έτσι ώστε να αποκατασταθεί η χαμένη πιστοληπτική της ικανότητα, στην οποία καταδικάσθηκε τόσο από τις κυβερνήσεις της, όσο και από τα μνημόνια των δανειστών της. 

Τι μπορεί όμως να περιμένει κανείς από έναν θίασο ερασιτεχνών, υπό την ηγεσία ενός προβληματικού ανθρώπου που επιμένει να χρησιμοποιεί τις μεθόδους των προγόνων του, τοποθετώντας την τιμωρία πάνω από όλες τις ανήθικες αξίες του; Τι μπορεί να περιμένει από δειλούς ηγέτες κρατών που υποτάσσονται στην καγκελάριο της αποστροφής και του μίσους, συμπεριφερόμενοι όπως ο ήρωας του Μπρεχτ (άρθρο), όταν άκουγε για τους διωγμούς των Εβραίων;

Δεν ήταν η Ευρώπη αυτή που έφερε στην εξουσία τη σημερινή ελληνική κυβέρνηση, τραβώντας ανεύθυνα το χαλί κάτω από τα πόδια της προηγούμενης – απαιτώντας συνεχώς περισσότερες παραχωρήσεις και χωρίς να τηρεί τις ίδιες της τις δεσμεύσεις περί μείωσης του χρέους; Είναι δυνατόν να εξυπηρετηθούν τα δυσθεώρητα χρέη μίας χώρας που υποχρεώθηκε μέσα από συνεχή λανθασμένα μνημόνια σε μία τρομακτική ύφεση, καθώς επίσης σε έναν καταστροφικό αποπληθωρισμό, ο οποίος τα αυξάνει ακόμη περισσότερο;

Ενός κράτους που σύρθηκε από μία άθλια Τρόικα να υπογράψει μία καταστροφική συμφωνία (PSI, γράφημα),με την οποία θα χρεοκοπούσε τις τράπεζες και τα ασφαλιστικά του ταμεία, τιμωρώντας τους Έλληνες που εμπιστεύθηκαν τα ομόλογα του; Ντροπή, μεγάλη ντροπή Ευρώπη, Αιδώς Γερμανία!

.

.

Από την άλλη πλευρά βέβαια, είμαστε αντιμέτωποι με μία κυβέρνηση που υπεξαίρεσε την ψήφο των Πολιτών της Ελλάδας, επιβάλλοντας πραξικοπηματικά πρόωρες εκλογές, στην πιο δύσκολη στιγμή της ιστορίας της– με έναν πρωθυπουργό που δεν δίστασε καθόλου να μοιράσει ψεύτικες, σαθρές ελπίδες, υποσχόμενος δυστυχώς πως μπορεί να διαπραγματευθεί καλύτερα τη διαγραφή χρέους και το μέλλον της πατρίδας μας.

.

Το χρονικό της αποτυχίας

Επιγραμματικά, μερικές ημέρες μετά την άνοδο του νέου κόμματος στην εξουσία, στις 20 Φεβρουαρίου, ο υπουργός οικονομικών υπέγραψε μία καινούργια συμφωνία, η οπαία αναιρούσε το θεμέλιο λίθο του προγράμματος της κυβέρνησης του: τη διαγραφή χρέους. Υποσχόμενος λοιπόν να εξοφλήσει στο 100% τους δανειστές της χώρας μας, χωρίς κανένα αντάλλαγμα, άνευ όρων, τοποθέτησε κυριολεκτικά την ταφόπλακα στην ελληνική οικονομία – κάνοντας αργότερα ότι μπορούσε για να ολοκληρώσει την καταστροφή, με γνώμονα αποκλειστικά και μόνο το δικό του ιδιοτελές συμφέρον.

Αντί λοιπόν για τη διαγραφή που δικαιούται η χώρα, τουλάχιστον ως αποζημίωση για τις καταστροφές που της επιβλήθηκαν (ανάλυση), προτίμησε να ζητήσει δανεικά, ελεημοσύνη δηλαδή για την εφαρμογή του προγράμματος του – συμπεριφερόμενος όπως εκείνος ο δυστυχής ζητιάνος που, ενώ τον λυπάσαι δίνοντας του ένα ευρώ, το κοιτάζει επιτιμητικά απαιτώντας πολλαπλάσια χρήματα, ως ανταμοιβή του για τον κόπο που κάνει να ζητιανεύει.

Ακόμη χειρότερα, την παραμονή της λήξης της προθεσμίας η ανευθυνότητα ολοκληρώθηκε, για πρώτη φορά με την υπογραφή ενός αμιγώς ελληνικού μνημονίου 47 σελίδων (ανάλυση), το οποίο εγγυόταν την μετάβαση της Ελλάδας στο χάος – μίας απίστευτα αυτοκτονικής πράξης, η οποία τεκμηρίωνε ανάγλυφα την ανικανότητα, καθώς επίσης την ανεπάρκεια ενός κομματικού μηχανισμού που δεν έπρεπε να διανοηθεί ποτέ κανείς πως θα μπορούσε να διαχειρισθεί μία τόσο μεγάλη κρίση, όπως η σημερινή.

Χάνοντας λοιπόν όλες τις λογικές προθεσμίες για τη ρήξη με τους πιστωτές, για μία στάση πληρωμών και για ένα δημοψήφισμα, χωρίς να ρωτήσει κανέναν, ο πρωθυπουργός υπέβαλλε ιδιοχείρως την καταδίκη της χώρας σε προτεκτοράτο των δανειστών της – αδιαφορώντας εντελώς για τους εύπιστους ψηφοφόρους του, καθώς επίσης για τους υπόλοιπους Έλληνες Πολίτες.

Εν τούτοις, δεν ήταν αυτή η οδυνηρότερη πράξη του, αλλά η έλλειψη θάρρους και υπευθυνότητας που χαρακτήρισε την αμέσως επόμενη ενέργεια του. Ειδικότερα, κατανοώντας το τεράστιο λάθος του, την παράδοση ενός δικού του μνημονίου στους πιστωτές και χωρίς δυστυχώς να έχει το θάρρος να το παραδεχθεί, χρησιμοποίησε το τέχνασμα της ξαφνικής διακοπής των διαπραγματεύσεων – με ένα μεταμεσονύκτιο διάγγελμα που ανακοίνωνε τη δειλή μεταβίβαση των ευθυνών που ο ίδιος θέλησε να αναλάβει στους Έλληνες Πολίτες, μέσω ενός δημοψηφίσματος με εντελώς ασαφές περιεχόμενο.

Επιλέγοντας λοιπόν την απόδραση μέσω του δημοψηφίσματος, είχε επί πλέον την ουτοπία να θεωρήσει πως οι δανειστές θα εκβιάζονταν από την απροσδόκητη αυτή ενέργεια του – την οποία εύλογα δεν περίμενε κανείς από τον ηγέτη μίας χώρας, ο οποίος θα είχε μία στοιχειώδη σοβαρότητα, όσον αφορά τις πρωτοβουλίες του.

Όσον αφορά την κυβέρνηση, τοποθετήθηκε στην έκτακτη συνεδρίαση της Βουλής ανοιχτά υπέρ ενός «ΟΧΙ» στους δανειστές, χωρίς όμως να εξηγεί στους Πολίτες τι σημαίνει, καθώς επίσης ποιος θα είναι ο οδικός χάρτης της επόμενης ημέρας – ενώ αδυνατώ να πιστέψω πως έχει πράγματι μία κρυφή ατζέντα, πως πρόκειται για ένα πραξικόπημα δηλαδή, με στόχο την υιοθέτηση της δραχμής ενάντια στη βούληση της συντριπτικής πλειοψηφίας των Ελλήνων, στη λαϊκή εντολή.

Αν και έχω την άποψη τώρα πως είναι αδύνατον ένας λογικός άνθρωπος να ψηφίσει «ΝΑΙ» στο μνημόνιο που υπέβαλλε ο ίδιος ο πρωθυπουργός στους δανειστές, πόσο μάλλον σε ένα ακόμη χειρότερο που αντιπρότεινε η Τρόικα, είναι αδύνατον να ψηφίσει «ΟΧΙ» – εγκρίνοντας μέσω της ψήφου του το «άκρον άωτον» της δειλίας και της ανευθυνότητας.

Άλλωστε, με ένα «ΟΧΙ» θα εμπιστευόταν κανείς τη διαχείριση της κρίσης σε μία κυβέρνηση που δεν τήρησε καμία προεκλογική της δέσμευση, που ζημιώνει απίστευτα τη χώρα για πέμπτο συνεχή μήνα, ενώ απέτυχε παταγωδώς στις διαπραγματεύσεις, κρίνοντας ως οφείλουμε εκ του αποτελέσματος – κάτι που φυσικά δεν θα το επιθυμούσε.

Επομένως, είμαστε αντιμέτωποι με ένα δημοψήφισμα που δεν είναι δυνατόν να απαντηθεί υπεύθυνα, ούτε με ένα «ΝΑΙ», ούτε με ένα «ΟΧΙ» – με ένα ερώτημα που, ως εκ τούτου, δεν μπορεί να θεωρηθεί σε καμία περίπτωση ούτε δίκαιο, ούτε δημοκρατικό αλλά, αντίθετα, ως μία επαίσχυντη παγίδα, στην οποία δεν πρέπει να οδηγηθούν εν αγνοία τους οι Έλληνες.

.

Το βαρύ κόστος της δειλίας

Το βαρύ τίμημα, το λογαριασμό καλύτερα της δειλίας των Ευρωπαίων ηγετών, καθώς επίσης της ελληνικής κυβέρνησης, θα τον πληρώσουν ακριβότερα από όλους τους άλλους οι Έλληνες Πολίτες - οι οποίοι ευρίσκονται αντιμέτωποι με το χάος, μη έχοντας παράλληλα καμία απολύτως εναλλακτική επιλογή διακυβέρνησης της χώρας τους.

Θα το πληρώσουν επίσης ακριβά οι Ευρωπαίοι Πολίτες, η θνησιγενής ένωση και το νόμισμα τους (άρθρο), όπως και ο υπόλοιπος πλανήτης – ειδικά εάν χρεοκοπήσει τελικά η Ελλάδα, όπου θα πρόκειται για τη μεγαλύτερη πτώχευση ενός κράτους στη σύγχρονη ιστορία, αφού θα ξεπεράσει ίσως τα 600 δις €. Για έναν σεισμό άνευ προηγουμένου που ίσως παρασύρει ολόκληρο το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα.

Εύλογα δε συζητείται η απομάκρυνση της διευθύντριας του ΔΝΤ από τη θέση της, μετά την παταγώδη αποτυχία ενός οργανισμού που δήθεν αποτελεί εγγύηση για τη σταθερότητα του οικονομικού συστήματος – ενώ στην πραγματικότητα υπηρετεί την εξωτερική πολιτική των Η.Π.Α., καθώς επίσης τους διεθνείς τοκογλύφους.

Η καταστροφή όμως δεν θα είναι απότομη, όπως αναμένεται – αφού όλοι ελπίζουν πως τελικά θα αποφευχθεί η ολοκληρωτική κατάρρευση της Ελλάδας, με την επικράτηση της κοινής λογικής «ένθεν κακείθεν».

Έχοντας την άποψη πως πράγματι αυτό θα συμβεί, αφού το αντίθετο θα προξενούσε τεράστιες ζημίες σε όλους τους συμμετέχοντες, θεωρώ πως η «σήψη» έχει δυστυχώς ξεκινήσει, ενώ δεν πρόκειται να σταματήσει εύκολα – αφού έχει χαθεί εντελώς η εμπιστοσύνη, επάνω στην οποία έχει οικοδομηθεί το σύστημα που κυριαρχεί στον πλανήτη.

Σε κάθε περίπτωση βέβαια, οφείλουμε να είμαστε ψύχραιμοι και υπομονετικοί, αποφεύγοντας στο μέλλον τις πολιτικές επιλογές του παρελθόντος - την ανευθυνότητα με την οποία ψηφίζαμε όλοι μας δυστυχώς στις εκλογές, πιστεύοντας στις ψεύτικες υποσχέσεις κόμματων που αποσκοπούν αποκλειστικά και μόνο στην υφαρπαγή της εξουσίας, για δικό τους όφελος.

.

Επίλογος

Η πατρίδα μας δεν αξίζει την καταστροφή που της επιβλήθηκε, ούτε είμαστε μόνο εμείς υπεύθυνοι για τα δεινά μας - όπως ασφαλώς θα προσπαθήσουν να μας πείσουν οι ξένοι εισβολείς, για να αποδεχθούμε τη δικτατορία τους. Εάν δε επιμείνουν στο «Υποταγή ή θάνατος», εγώ τουλάχιστον δεν θα επέλεγα την υποταγή – γνωρίζοντας πως ο θάνατος δεν είναι η απόφαση κανενός ανθρώπου ή ανθρώπινου κατασκευάσματος.

Πριν από όλους εμάς, οι οποίοι φυσικά δεν είμαστε άμοιροι ευθυνών, η ευθύνη βαρύνει το ΔΝΤ, την Ευρώπη και ειδικά τη Γερμανία – ενώ ακολουθεί αμέσως μετά η ελληνική κυβέρνηση, η οποία ασφαλώς δεν στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων, αλλά ούτε και θα μπορούσε με κριτήριο την ποιότητα, την υπευθυνότητα, τις ικανότητες και το ήθος των στελεχών της.

Αυτό τουλάχιστον μου υπαγορεύει η δική μου λογική, η οποία δεν διεκδικεί φυσικά το αλάνθαστο – ενώ δεν είναι απίθανο να πρόκειται για τα συμπεράσματα μίας συναισθηματικά φορτισμένης σκέψης, η οποία δυστυχώς δεν αποφεύγεται τέτοιες ημέρες από ανθρώπους που δεν περίμεναν ποτέ να δουν την πατρίδα τους σε τέτοια χάλια.

ΥΓ: Ειδικά όσον αφορά τα ξένα χρηματιστήρια, τα οποία αντέδρασαν καταρρέοντας, όπως επίσης το ευρώ,προφανώς θα στηριχθούν από τις κεντρικές τράπεζες και τις κυβερνήσεις τις πρώτες ημέρες, για να μην δημιουργηθεί πανικός από τη ραγδαία πτώση τους. Παράλληλα, όπως ανέφερα, όλοι περιμένουν πως θα αποφευχθεί τελικά η ελληνική χρεοκοπία – με την υπογραφή μίας κάποιας συμφωνίας από την Ελλάδα και τους πιστωτές της.

Ελπίζοντας τώρα να μην επιχειρήσει να διορθώσει τα τεράστια σφάλματα της η ελληνική κυβέρνηση με ένα ακόμη λάθος, θεωρώ πως τα αποτελέσματα θα φανούν αργότερα – σημειώνοντας πως έχει χαθεί πλέον η εμπιστοσύνη «ένθεν κακείθεν», των Ελλήνων στην ηγεσία τους και στην Ευρώπη, καθώς επίσης των υπολοίπων Ευρωπαίων αντίστοιχα. Το «γυαλί ράγισε» λοιπόν ανεπανόρθωτα, γεγονός που δυστυχώς θα διαπιστωθεί στις επόμενες ημέρες – ευχόμενοι να αποφευχθούν τα χειρότερα.

Τέλος, δυστυχώς δεν προβλέπω πως η Γερμανία, με τη δολοφονία της Ελλάδας, αφού προηγήθηκε η αντίστοιχη της Κύπρου, ολοκλήρωσε τα εγκλήματα της – ενώ ελάχιστες πλέον χώρες δεν θα φοβούνται το «όραμα», τον εφιάλτη καλύτερα μίας γερμανικής Ευρώπης.

Άρης Οικονόμου, Senior Analyst (finance & markets)