Άρνηση του αδιεξόδου και παράδοση της εξουσίας

ardin-rixi

Ήμασταν πάντοτε της ήττας
που νικάει την εξουσία
και ξαφνικά μας παρεδόθη αληθινά,
τι τραγωδία!

Διονύσης Σαββόπουλος

Του Γιώργου Ρακκά

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έχει φτάσει καταφανώς σε αδιέξοδο. Μπροστά της, βρίσκεται μια συμφωνία που κατά πάσα πιθανότητα θα αποτελέσει μια “γέφυρα” για ένα ακόμη μνημόνιο, που θα υπογραφεί μάλλον προς το Φθινόπωρο. Την ίδια στιγμή, αυτό το… «βραχυπρόθεσμο» πρόγραμμα, σύμφωνα με τα ρεπορτάζ και τις πληροφορίες που διαρρέουν εμφανίζεται εμφανώς… χειρότερο από το διαβόητο «μέηλ Χαρδούβελη» το οποίο κατήγγειλε ως έγκλημα καθοσιώσεως ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ, όταν ήταν αξιωματική αντιπολίτευση.

Απέναντι σε αυτήν την κατάσταση, η μόνη εναλλακτική που προκρίνεται άμεσα, αλλά εντελώς θεωρητικά, είναι εκείνη της «ρήξης» με την ευρωζώνη. Η κοινωνία, βέβαια, δεν την επιθυμεί. Και στην πραγματικότητα, όλοι γνωρίζουν ότι ένα τέτοιο ενδεχόμενο, απλώς θα πολλαπλασίαζε τα δεινά που συνεπέφεραν 5 χρόνια μνημονιακού βίου: Ελλείψει παραγωγικής βάσης, λαϊκής κινητοποίησης και συνοχής, λειτουργικότητας των θεσμών κ.ο.κ. θα οδηγούσε σε μια ραγδαία υποτίμηση των εισοδημάτων της πλειοψηφίας, αλλά και στην ισχυροποίηση των ξένων παραγόντων που επιθυμούν να διαφεντεύουν αυτήν την χώρα –ιδιαίτερα της νέο-οθωμανικής Τουρκίας που έχει το πλεονέκτημα της εγγύτητας, αλλά και της ίδιας της Γερμανίας και των άλλων χωρών του σκληρού ευρωπαϊκού πυρήνα, που θα σπεύσουν να μας εξαγοράσουν μισοτιμής υπό το πρόσχημα της… παροχής βοήθειας στους χρεοκοπημένους Έλληνες. Για να μην μιλήσουμε για τις ραγδαίες πολιτικές επιπτώσεις μιας τέτοιας καθίζησης, την αναζωπύρωση των εμφυλιακών τάσεων, και την διολίσθηση της κοινωνίας στον εκφασισμό.

Όλα αυτά, βέβαια,  είναι γνωστά ακόμα και μεταξύ εκείνων που προκρίνουν την στρατηγική της ρήξης στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ: Η Αριστερή Πλατφόρμα του Λαφαζάνη, η ομάδα του Δρόμου της Αριστεράς (ΚΟΕ), η ομάδα Νταβανέλου, και κάποιοι ανεξάρτητοι. Ωστόσο, επιμένουν για αντιπολιτευτικούς λόγους, γνωρίζοντας ή εκτιμώντας ότι μια συμφωνία ‘μνημονιακού τύπου’ είναι σχεδόν βέβαιη. Έτσι, η γραμμή της ρήξης, αποτελεί τακτικό πυροτέχνημα στον εσωκομματικό πόλεμο των χαρακωμάτων, μια θέση που χρησιμοποιείται απλώς για να καταδείξει την «κωλοτούμπα» της ηγεσίας, και την εγκατάλειψη του «προγράμματος της Θεσσαλονίκης», παρά πραγματική εναλλακτική λύση.

Έτσι, βρισκόμαστε μπροστά σε ένα ολοκληρωτικό αδιέξοδο, ιδιαίτερα για όσους επιθυμούν πραγματικά να υπερασπιστούν την ακεραιότητα και την αυτοδιάθεση της χώρας, καθώς και τα λαϊκά εισοδήματα.

Μια κυβέρνηση που δηλώνει «Κυβέρνηση Εθνικής και Κοινωνικής Σωτηρίας» οφείλει άμεσα να αναγνωρίσει αυτήν την πραγματικότητα. Και να προβεί σε μια αυθεντική ρήξη. Μόλις ανέλαβε την εξουσία, ο Αλέξης Τσίπρας είχε δηλώσει ότι «σκοπεύει να πρωτοτυπήσει, και να τηρήσει της υποσχέσεις του». Αυτήν την στιγμή, έχει μια τεράστια, τελευταία ευκαιρία να το κάνει. Πραγματοποιώντας, μάλιστα, μια αυθεντική ρήξη με ό,τι έχουμε συνηθίσει από την πολιτική και τους πολιτικούς μέσα στην Μεταπολίτευση αλλά και πριν από αυτή. Και η ρήξη αυτή είναι να… εγκαταλείψει την εξουσία!

Να παραδεχθεί δημόσια, ότι η κατάσταση βαίνει σε αδιέξοδο και ότι σε αυτές τις συνθήκες δεν είναι σε θέση να εξυπηρετήσει την λαϊκή εντολή που έλαβε βάσει των συγκεκριμένων προεκλογικών του δεσμεύσεων, για την ανατροπή του μνημονίου. Να ασκήσει αυτοκριτική γιατί βιάστηκε, αλλά και γιατί στην φούρια της «κυβερνώσας αριστεράς»συμβιβάστηκε με κομμάτια του κατεστημένου, την νομενκλατούρα του Γιωργάκη Παπανδρέου, τους Αμερικάνουςκαι τους Ισραηλινούς, την Γιάννα Αγγελοπούλου Δασκαλάκη κ.ο.κ. Να παραδεχθεί ότι από το 2012 και μετάυποτίμησε συστηματικά όλες εκείνες τις προϋποθέσεις που θα του επέτρεπαν σήμερα να τηρήσει άλλη γραμμή πλεύσης: Ότι αποπροσανατόλισε τις λαϊκές κινητοποιήσεις προωθώντας την γραμμή της «ανάθεσης», ότι ήταν ανέτοιμος ιδεολογικά και πολιτικά να συλλάβει την εξαιρετική πολυπλοκότητα της ελληνικής κρίσης, τις εθνικές και γεωπολιτικές τις διαστάσεις, καθώς και την ολική υπαρξιακή παρακμή της κοινωνίας μας, ότι η αυτοκάθαρση της αριστεράς από την συμμετοχή της στους πρότερους μηχανισμούς της εξουσίας δεν έχει ακόμη ολοκληρωθεί, και ότι πρέπει να γίνει μέσα από μια ριζική ιδεολογική, οργανωτική και πολιτισμική. Και να δηλώσει ότι θα συνεχίσει να υπερασπίζεται τον λαό και την χώρα, από την σκοπιά που μπορεί καλύτερα –εκείνη μιας δυναμικής αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Κάτι τέτοιο θα δημιουργούσε ένα τεράστιο ηθικό και αξιακό πλεονέκτημα εντός της ελληνικής κοινωνίας. Θα λύτρωνε τον ΣΥΡΙΖΑ από την μεγάλη πρότερη αμαρτία της ενσωμάτωσης στο μεταπολιτευτικό καθεστώς. Και θα δημιουργούσε, πραγματικά, τις προϋποθέσεις για μια πολιτική, οργανωτική και ιδεολογική ανασυγκρότηση, που θα τον καθιστούσε σύντομα σε ένα πραγματικό λαϊκό, δημοκρατικό πατριωτικό κοινωνικό κίνημα.

Όλα αυτά ακούγονται ευχολόγια. Ωστόσο, είναι απολύτως ρεαλιστικά. Στην… Βενεζουέλα, το 1992 ο Τσάβες προσπάθησε να ρευστοποιήσει πολιτικά την λαϊκή δυναμική που γεννήθηκε με τις κινητοποιήσεις του 1989, πραγματοποιώντας ένα αιφνίδιο, κακοσχεδιασμένο πραξικόπημα, κινητοποιώντας τις λιγοστές φιλολαϊκές δυνάμεις εντός του βενεζουελάνικου στρατού. Προφανώς απέτυχε, παραδέχτηκε δημόσια το σφάλμα του, και φυλακίστηκε για 4 περίπου χρόνια.

Επέστρεψε στις εκλογές του 1998, αφού είχε ολοκληρώσει μια γενναία αυτοκριτική, και… νίκησε κατά κράτος τους εκπροσώπους της εκεί ολιγαρχίας, τότε, αλλά και στις αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις που πραγματοποιήθηκαν μέχρι τον θάνατό του –θέτοντας τις βάσεις για ένα πραγματικό λαϊκό πολιτικό κίνημα που πραγματοποίησε αυθεντικές τομές στην χώρα του.  Ο ΣΥΡΙΖΑ αρέσκεται να αναφέρεται στο παράδειγμα της Λατινικής Αμερικής. Συνήθως όμως, το επικαλείται ως ιδεολογικό φω μπιζού στην επικοινωνιακή του φαρέτρα «μουρμουρίζοντας σπασμένες σκέψεις σε ξένες γλώσσες»…

Σε οποιαδήποτε περίπτωση, αν η ηγεσία του κόμματος και της κυβέρνησης, ή ακόμα και η εσωκομματική της αντιπολίτευση θέλει να πρωτοτυπήσει πραγματικά, και να τηρήσει στο ακέραιο τις προεκλογικές τις δεσμεύσεις –θα πρέπει να μιλήσει την γλώσσα της ειλικρίνειας και να συγκρουστεί με την εδώ και δεκαετίες κυρίαρχη αντίληψη που θέλει την εξουσία αυτοσκοπό. Αυτό, ναι, στην σημερινή Ελλάδα ισοδυναμεί με μια πραγματική πολιτιστική και πολιτικήεπανάσταση.

Ούτως ή άλλως, το κυβερνητικό έργο στα πεδία όπου δεν επιδρά η διαπραγμάτευση με τους δανειστές, και ιδιαίτερα σε καθοριστικούς τομείς για το μέλλον του λαού, όπως είναι η Παιδεία, ο Πολιτισμός ή το Μεταναστευτικό/δημογραφικό, ακόμα και η Εξωτερική Πολιτική του Νίκου Κοτζιά, είναι όχι μόνο κατώτερο, αλλά αντιστρόφως ανάλογο των λαϊκών προσδοκιών.

Από την άλλη, στην περίπτωση που συνεχιστεί η σημερινή στάση, μάλλον πάμε για μια μνημονιακή συμφωνία ώστε να ολοκληρωθεί αυτή η φρίκη δίχως τέλος που καλείται «αξιολόγηση από τους θεσμούς», και θα πάμε σε μια δεύτερη συμφωνία το Φθινόπωρο. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, κατά πάσα πιθανότητα οι Αμερικάνοι θα ζητήσουν «τα ρέστα» τους από την ψευδοϋποστήριξη που παρέχουν σήμερα, απαιτώντας συναίνεση στην προετοιμαζόμενη «λύση» του Κυπριακού, μέσω της επαναφοράς ενός σχεδίου χειρότερου από το αντίστοιχο του Ανάν. Σε αυτήν την περίπτωση, η μεταπολίτευση θα τελειώσει με τον τρόπο που ξεκίνησε: Με μια ακόμη εθνική καταστροφή.

Σήμερα, οι δυνάμεις που βρίσκονται στην κυβέρνηση έχουν μια τελευταία ευκαιρία. Ή να διατυπώσουν μια αυθεντική ουσιαστική ρήξη με την μεταπολίτευση, τα πολιτικά ήθη και τις πρακτικές της εξουσίας της. Ή να συνεχίσουν ακάθεκτοι προς ένα ολοκληρωτικό Βατερλώ. Όλα τα άλλα, είναι προφάσεις εν αμαρτίαις…