Ο κρυφός ρόλος του ευρώ

Νέα Πολιτική

Του Μελέτη Μελετόπουλου*

Το ευρώ μπορεί να σχεδιάστηκε από τους ευρωπαϊστές και φεντεραλιστές οικονομολόγους της Γερμανίας και της Γαλλίας ως εργαλείο της ευρωπαϊκής ενοποίησης, μπορεί επίσης σε δεύτερο επίπεδο το γερμανικό κατεστημένο να είδε στο ενιαίο νόμισμα μία ευκαιρία προώθησης του γερμανικού ηγεμονισμού με άλλα μέσα.

Αλλά υπάρχει μία ακόμα βαθύτερη λειτουργία του ευρώ, πιο σκοτεινή και πιο επικίνδυνη: με το ευρώ τα κράτη της ευρωζώνης έχασαν τον βασικό μηχανισμό άσκησης δημοσιονομικής πολιτικής, δηλαδή έχασαν την εσωτερική τους κυριαρχία. Η αρμοδιότητα της οποίας μεταβιβάστηκε σε έναν απρόσωπο και διορισμένο γραφειοκρατικό οργανισμό χωρίς δημοκρατική νομιμοποίηση, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.

Επομένως οι εκλεγμένες κυβερνήσεις κατέστησαν ανίσχυρες, γιατί αν δεν μπορούν να ελέγξουν την νομισματική κυκλοφορία δεν μπορούν ούτε να δρομολογήσουν κάποια ανάπτυξη μέσω αύξησης της ρευστότητας, ούτε να χρηματοδοτήσουν π.χ. την αγροτική ή την βιομηχανική ανάπτυξη, ή να αυξήσουν τις αμυντικές δαπάνες κλπ.

Οι αποφάσεις αυτές, που αποτελούν στην ουσία τον πυρήνα της εξουσίας, λαμβάνονται από το Διοικητικό Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Τράπεζας, δηλαδή μία ομάδα διορισμένων τραπεζιτών, και οι λαοί καλούνται στις εκλογές να επιλέγουν απλά αν θα υπακούσουν σε αυτές τις αποφάσεις ή αν θα χρεωκοπήσουν.

Οι ΗΠΑ, οι κορυφαίοι οικονομολόγοι των οποίων χλευάζουν το ευρώ, άσκησαν με μεγάλη επιτυχία αντι-υφεσιακή πολιτική χωρίς να προκληθεί πληθωρισμός, εκδίδοντας χρήμα λελογισμένα και φροντίζοντας ταυτόχρονα να βελτιώσουν την παραγωγική τους βάση. Στην Ευρωζώνη, το Βερολίνο επέβαλε απαγόρευση ρευστότητας, διότι η φοβάται τον πληθωρισμό που υποτίθεται ότι έφερε στην εξουσία τον εθνικοσοσιαλισμό, διότι θέλει δήθεν να εξυγιάνει τις «άρρωστες» περιφερειακές οικονομίες του Νότου (στις οποίες συμπεριλαμβάνεται και η… Γαλλία), και διότι θέλει να πειθαρχήσει τον οικονομικό ζωτικό της χώρο, όπως θεωρεί την ευρωζώνη, ώστε να μεταβάλει τα  ευρωπαϊκά έθνη σε υποτελείς της.

Με αποτέλεσμα την χειρότερη ύφεση της ευρωπαϊκής ιστορίας μετά το 1929 και την ραγδαία άνοδο των ακροδεξιών κομμάτων (που υποτίθεται ότι θα ευνοούσε ο πληθωρισμός που φοβούνται οι Γερμανοί). 

Σε όλη αυτήν την παράνοια, η Ελλάδα δεν διαθέτει αυτήν την στιγμή θύρα εξόδου. Και θύρα εξόδου είναι μία σοβαρή επενδυτική πολιτική, μέσω του εγχώριου τραπεζικού συστήματος και με ίδια κεφάλαια, που μόνον η έκδοση νομίσματος μπορεί να αποδώσει.

Η επόμενη κυβέρνηση πρέπει να αφομοιώσει καλά τα παραπάνω, και να συνειδητοποιήσει ότι το πραγματικό δίλημμα αυτήν την στιγμή είναι το εξής: ή η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα εκδίδει Ομόλογα για την Ελληνική Ανάπτυξη, οπότε παραμένουμε στην Ευρωζώνη, κάνοντας ταυτόχρονα τις μεταρρυθμίσεις που δεν έκανε η απερχόμενη τριτοκοσμική κυβέρνηση. Ή δρομολογούμε με τεχνοκρατικό σχεδιασμό την επιστροφή μας στην Εθνική Νομισματική Κυριαρχία και ανασυγκροτούμε εκ του μηδενός την παραγωγική μας βάση, που είναι και η προϋπόθεση της ανεξαρτησίας κάθε λαού.

*Διευθυντής της Νέας Πολιτικής (Δημοσιεύτηκε στο Kontra News)