Απαιτείται ήθος, σύνεση και αξιοκρατία στην άσκηση της κυβερνητικής εξουσίας

kontranews

του Γιώργυο Βάμβουκα

Η σημερινή επιφυλλίδα θα κινηθεί στο πνεύμα της χθεσινής αρθογραφίας μας. Στο χθεσινό μας άρθρο σχολιάζοντας τις κακοδαιμονίες του νεώτερου ελληνικού κράτους, αναφερθήκαμε στην μακρόχρονη παρουσία των προστάτιδων δυνάμεων, στον αρνητικό ρόλο των βασιλέων με τις ανακτορικές τους αυλές και στις άνομες παραοικονομικές δραστηριότητες. Το τρίτο αίτιο της νεοελληνικής κατάντιας είναι οι έκνομες παραοικονομικές δραστηριότητες. Στο νου του τίμιου και λογικά σκεπτόμενου πολίτη, οι παραοικονομικές δραστηριότητες  είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με την διαφθορά και την αδιαφάνεια.

Κατά τη διάρκεια του 19ου με αρχές του 20ου αιώνα, η άνομη παραοικονομία όπως νοείται στις μέρες μας, ήταν συνυφασμένη με το λαθρεμπόριο και την πειρατεία. Στην μεταπολιτευτική Ελλάδα, στην εποχή των προοδευτικών δημοκρατικών δυνάμεων, η φοροδιαφυγή, το λαθρεμπόριο, το ξέπλυμα χρήματος, η αρχαιοκαπηλία, οι μίζες, κ.λπ., καθρεφτίζουν τις άνομες παραοικονομικές δραστηριότητες. Οι έκνομες παραοικονομικές δραστηριότητες, η διαφθορά του εγχώριου πολιτικού συστήματος και η εξαχρείωση των κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών, συνέβαλαν καθοριστικά στην κατάρρευση των Δημοσίων Οικονομικών το 2009, την υποταγή της Ελλάδος στα μνημόνια και το ξεπούλημα της χώρας στους ξένους τοκογλύφους.                

Μια τέταρτη κακοδαιμονία του νεοελληνικού έθνους είναι το τεράστιο δημόσιο χρέος. Από το 1821 έως σήμερα, το δημόσιο εσωτερικό και εξωτερικό χρέος της Ελλάδος σημειώνει συνεχή άνοδο, με επακόλουθο τις συχνές χρεοκοπίες της χώρας και την ολοένα μεγαλύτερη πολιτικοοικονομική της εξάρτηση από τις διαβόητες προστάτιδες δυνάμεις. Στο βιβλίο μου “Οδοιπορικό της Ελληνικής Οικονομίας” (Αθήνα: Εκδόσεις Γ.Μπένου, 2012), παραθέτω σχετικό πίνακα, που δείχνει ότι το εξωτερικό χρέος της Ελλάδος από μηδέν ευρώ το 1950, ανήλθε σε 430 δις ευρώ το 2012. Η χρεοκοπία των Δημοσίων Οικονομικών το 2009, εξανάγκασε τη χώρα να προσφύγει στην τρόικα και η ελληνική κοινωνία να μπει στην περιπέτεια των εξοντωτικών μνημονιακών πολιτικών. Η πέμπτη κακοδαιμονία του πολιτικού-κοινωνικού μας συστήματος είναι το “ρουσφέτι”. Η λέξη ρουσφέτι είναι τουρκικής προέλευσης και σημαίνει “χαριστική πράξη”, “εκδούλευση”. Το ρουσφέτι και κατά προέκταση η ρουσφετολογία, υποδηλώνουν χαριστικές πράξεις, δηλαδή διορισμοί κομματικών οπαδών, παράτυπες παροχές σε επιχειρηματίες, διαγραφή φόρων ή δανείων σε κομματικούς φίλους, κ.λπ. Η ρουσφετολογία είναι η αγιάτρευτη πληγή του νεώτερου ελληνικού κράτους. Το ρουσφέτι ευνοεί τους ανίκανους σε βάρος των άξιων και αποτελεί κίνητρο διάπραξης έκνομων πράξεων με τον μανδύα του νόμου. Το ρουσφέτι των πολιτικών έχει καταντήσει τη δημοκρατία στη χώρα μας σε δημοκτατορία. Το ρουσφέτι ζει και βασιλεύει. Τους τελευταίους μήνες το δικομματικό καθεστώς ΝΔ-ΠΑΣΟΚ διόρισε σε υπουργεία, δήμους, νομαρχίες, περιφέρειες, δημόσιους οργανισμούς, κ.λπ., με συμβάσεις ορισμένου χρόνου πολλές χιλιάδες άτομα. Οι αθρόοι διορισμοί και τα αισθήματα φόβου και ανασφάλειας στο μεγαλύτερο μέρος των 3.200.000 συνταξιούχων, έπαιξαν σημαντικό ρόλο στο εκλογικό ποσοστό του 27,8% της Νέας Δημοκρατίας στις βουλευτικές εκλογές της 25ης Ιανουαρίου 2015. 

Η ετυμηγορία του ελληνικού λαού στις πρόσφατες εθνικές εκλογές, ανέδειξε τη συγκυβέρνηση ΑΝΕΛ και ΣΥΡΙΖΑ. Ο κ. Τσίπρας από το θώκο του πρωθυπουργού, καθίσταται ο κυρίαρχος παίχτης της εγχώριας πολιτικής σκακιέρας. Το εκλογικό ποσοστό του 36,4% κρίνεται εξαιρετικά ικανοποιητικό. Ο κ. Τσίπρας βρίσκεται πλέον σε θέση ισχύος. Από την άλλη μεριά, ο Πάνος Καμμένος έχει το δικό του ισχυρό λόγο στα πολιτικοοικονομικά δρώμενα της χώρας. Οι γνωστοί νταβατζήδες (μιντιάρχες, μεγαλοεργολάβοι, κ.λπ.), οι καθεστωτικοί τραπεζίτες, κ.ά., εξαναγκάζονται πλέον εκ των αντικειμενικών συνθηκών, να εκλιπαρούν τους κυρίους Καμμένο και Τσίπρα για την ανάληψη εργολαβιών και κρατικών αναθέσεων πολλών δις ευρώ. Πολλά τα λεφτά και μεγάλα τα κρατικοδίαιτα συμφέροντα.

Ο αντιμνημονιακός συνασπισμός ΑΝΕΛ-ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να επιδείξει ήθος, σύνεση και αξιοκρατία κατά την άσκηση της κυβερνητικής εξουσίας. Η εξάλειψη της διαφθοράς και η εξυγίανση του κρατικού μηχανισμού, προϋποθέτουν τη λήψη κυβερνητικών αποφάσεων με γνώμονα το ήθος, το αίσθημα δικαίου και το μέτρο του ορθολογισμού.