Στον καφενέ

Νέα Πολιτική

Του Μελέτη Μελετόπουλου*

Πίσω από την πολιτική κρίση και την χρεωκοπία της χώρας, κρύβεται ή μάλλον δεν κρύβεται γιατί είναι οφθαλμοφανές, το καταλυτικό πρόβλημα της ποιότητας των κυβερνώντων.

Προχθές ήμουνα στον καφενέ της γειτονιάς μου, με φίλους. Οι θαμώνες χαλαροί, όλων των ηλικιών, ζωντανοί άνθρωποι, σύγχρονοι, εργαζόμενοι, μεσαίου ή υψηλού μορφωτικού επιπέδου, πολλοί νέοι, φοιτητές, επιχειρηματίες. Κάποιοι καλλιτέχνες και μερικοί αργόσχολοι συμπληρώνουν το τοπίο του καφενέ μας.

Στο βάθος του καταστήματος ήταν στρωμένα δύο τραπέζια μακρυνάρια, δίκην συνεστιάσεως. Κατά τις οκτώ το βράδυ άρχισαν να καταφθάνουν και να παίρνουν θέση κάτι τριτοκοσμικές φιγούρες, οι περισσότεροι άνω των εξήντα ή και των εβδομήντα, με ψιλό μουστακάκι και κοντοκουρεμένο κεφάλι, ύφος ταυτόχρονα πονηρό και χαύνο. Όταν συμπληρώθηκε η πινακοθήκη των ηλιθίων, εμφανίστηκε και ο οικοδεσπότης, που ήταν ένας υπουργός της συγκυβέρνησης. Χαιρετούρες με ψεύτικη εγκαρδιότητα, χτυπήματα στην πλάτη, υποκριτικό ενδιαφέρον για τα οικογενειακά του καθενός κλπ.

Καταλάβαμε ότι έχει αρχίσει η προεκλογική εκστρατεία, κι ότι ο υπουργός μάζεψε τους πολιτικούς του φίλους, τους κομματάρχες του, όπως λέγαμε παλιά, δηλαδή τους κυνηγούς ψήφων. Το επίπεδό τους ήταν σαν να έβγαιναν από ελληνική ταινία της δεκαετίας του πενήντα, και ο ανθρωπότυπός τους (ντύσιμο, στάση σώματος, ύφος, ομιλία) θύμιζε τον αλήστου μνήμης Μαυρογυαλούρο.

Οπότε αυτομάτως προέκυπτε, από την μοιραία σύγκριση των πολιτευτών με τους υπόλοιπους «νορμάλ» θαμώνες του καφενέ, το τερατώδες, άλυτο μέχρι σήμερα πρόβλημα της Ελλάδας: ότι στην πολιτική έχουν μαζευτεί τα στοιχεία της ελληνικής κοινωνίας τα κοινωνικώς και πνευματικώς πιο καθυστερημένα, τα πιο τριτοκοσμικά, τα πιο άσχετα με την «ευρωπαϊκή υπόθεση» που δήθεν υπηρετούν τα φιλομνημονιακά κόμματα.

Κάποτε δεν ήταν έτσι. Το κόμμα των Φιλελευθέρων του Ελευθερίου Βενιζέλου, ο Συναγερμός του στρατάρχη Παπάγου, το κόμμα των Προοδευτικών του Μαρκεζίνη, η ΕΡΕ του Καραμανλή και του Παναγιώτη Κανελλόπουλου, η Ένωσις Κέντρου του Γεωργίου Παπανδρέου συγκέντρωσαν τον ανθό της ελληνικής κοινωνίας της εποχής τους.

Πέρα από τις ευθύνες των πολιτικών αρχηγών της Μεταπολίτευσης, που μάζεψαν γύρω τους όχι τον ανθό αλλά τα ιζήματα, διερωτάται κανείς πώς τόσοι πολλοί επιεικώς ακατάλληλοι άνθρωποι, πόσα σούργελα, πόσοι γελοίοι, πόσοι αμόρφωτοι και κυρίως  πόσοι φαύλοι πέρασαν την ιερή πύλη του Ελληνικού Κοινοβουλίου, με αποτέλεσμα να οδηγήσουν την Ελλάδα στην χειρότερη, στην συνολικώτερη χρεωκοπία της νεώτερης ιστορίας της.

Με τι κριτήρια τους ψήφισε το εκλογικό σώμα; Επειδή οι πελατειακές και οικογενειοκρατικές δομές της Τουρκοκρατίας παραμένουν κυρίαρχες; Πόσους αιώνες η Τουρκοκρατία θα αποτελεί το άλλοθι της αποτυχίας μας να οργανώσουμε σύγχρονο κράτος;

Επειδή οι ψηφοφόροι έβαζαν σταυρό αγεληδόν σε όποιους υποδείκνυε η κομματική «γραμμή»; Επειδή το μαύρο προεκλογικό χρήμα πήγαινε πάντα στους πιο εύκαμπτους και επιρρεπείς στην διαπλοκή; Επειδή τα κατεστημένα μήντια έβγαζαν στα παράθυρα τους «κολλητούς» και τους «ημετέρους»; Και η τεράστια μάζα των ψηφοφόρων τους ψήφιζε επειδή η τηλεόραση κατέληξε, από μηχανισμός εκπολιτισμού και διαπαιδαγώγησης, να γίνει-πλην ελαχίστων εξαιρέσεων- ο κύριος μοχλός παραπλάνησης, εξαπάτησης, διαστρέβλωσης, χειραγώγησης και εκμαυλισμού, ακόμα και εκτουρκισμού της ελληνικής κοινωνίας;

Πότε πιά οι Έλληνες ψηφοφόροι θα αποκτήσουν υγιή κριτήρια επιλογής των εκπροσώπων και των αρχόντων τους; Πόσο πιο βαθειά θα πάει η κρίση, για να γίνουν οι ψηφοφόροι πολίτες και να πάρουν την τύχη της χώρας στα χέρια τους;

*Διευθυντής της Νέας Πολιτικής (Δημοσιεύτηκε στο Kontra News)