Ψυχραιμία Μάκη!

Νέα Πολιτική

Του Μελέτη Μελετόπουλου*

Αγαπητέ Μάκη Βορίδη, κάνεις λάθος. Τον Δεκέμβριο του 1944, το ΕΑΜ, με κινητήρια δύναμη το ΚΚΕ, επεχείρησε να καταλάβει την εξουσία πραξικοπηματικά και διά της βίας, με αποτέλεσμα να αντιμετωπιστεί ασφαλώς με τον ανάλογο τρόπο από τις κυβερνητικές δυνάμεις. Το 1946, το ΚΚΕ (σκέτο πλέον, αφού το ΕΑΜ είχε εξαερωθεί μετά τα Δεκεμβριανά) αρνήθηκε να λάβει μέρος στις πρώτες μεταπελευθερωτικές εκλογές και προτίμησε την οδό της ένοπλης εξέγερσης.

Προκάλεσε έναν εμφύλιο πόλεμο, ηττήθηκε και υπέστη τις τραγικές συνέπειες. Το 1968, ένα μέρος της Αριστεράς απαρνήθηκε την σοβιετική κηδεμονία και την δικτατορία του προλεταριάτου, υιοθέτησε την λεγόμενη «αστική δημοκρατία» και την ευρωπαϊκή προοπτική και συσπειρώθηκε γύρω από το νεοπαγές ΚΚΕ εσωτερικού, με ηγετικά στοιχεία τον Ηλιού, τον Δρακόπουλο, τον Κύρκο κλπ. Σημαντικό ρόλο σε αυτήν την εξέλιξη, σε ιδεολογικό επίπεδο, έπαιξε ο Νίκος Πουλαντζάς, του οποίου την βιογραφία έχω συγγράψει [Νίκος Πουλαντζάς, κριτικό δοκίμιο για έναν κορυφαίο μαρξιστή, εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα 1999], και σου συνιστώ να διαβάσεις προκειμένου να κατανοήσεις βαθύτερα την διαδικασία μετάλλαξης ενός μέρους του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος σε σοσιαλδημοκρατία κατ’ ουσίαν. 

Ειλικρινά, αν και διαφωνώ με πολλά στοιχεία της ιδεολογικής φυσιογνωμίας του ΣΥΡΙΖΑ, δεν μπορώ να δω τι το κομμουνιστικό προβλέπει το πρόγραμμά του, ούτε μπορώ να δω στα διάφορα στελέχη του, ακόμα και τα πιο ακραία, τους αγριωπούς, αγροτικής ή εργατικής προελεύσεως σκληροτράχηλους πολεμιστές της δεκαετίας του Σαράντα. Εν έτει 2015, μέσα από απροσδόκητες συγκυρίες, το ΚΚΕ εσωτερικού, αφού άλλαξε διαδοχικές ονομασίες (ΕΑΡ, Συνασπισμός και ΣΥΡΙΖΑ), αφού απορρόφησε μέρος του ΚΚΕ και διάφορα εξωπραγματικά γκρουπούσκουλα της άκρας αριστεράς αλλά και αρκετά σοβαρά πρόσωπα (Δραγασάκης, Παπαδημούλης) και ενσωμάτωσε την εμβληματική πατριωτική μορφή του Μανώλη Γλέζου, αφού διασπάστηκε με την ίδρυση της ΔΗΜΑΡ και αφού έσπασε το εκλογικό όριο του 5% που το κρατούσε επί δεκαετίες στο περιθώριο της πολιτικής σκηνής, διεκδικεί την Κυριακή την εξουσία με δημοκρατικές διαδικασίες. Προσοχή τι γράφω: με δημοκρατικές διαδικασίες. 

Οι λαοί επιλέγουν τους κυβερνήτες τους. Και είναι υπεύθυνοι για τις συνέπειες, καλές ή κακές. Κανείς δεν μπορεί να πει σ’ έναν λαό «ξέρω καλύτερα από σένα».Το 1910 ο Ελληνικός λαός ανέδειξε με τεράστια πλειοψηφία τον Ελευθέριο Βενιζέλο, με αποτέλεσμα η Ελλάδα να εκσυγχρονιστεί και να διπλασιαστεί. Το 1920 ανέδειξε τον Δημήτριο Γούναρη, με τα γνωστά αποτελέσματα. Το 1946 έφερε πίσω τον βασιλιά και έδωσε συντριπτική νίκη στο Λαϊκό Κόμμα, γιατί δεν ήθελε η Ελλάδα να γίνει κομμουνιστική δικτατορία. Το 1952 ανέδειξε το δίδυμο Παπάγου-Μαρκεζίνη, και είχε ως φαίνεται δίκιο. Το 1955 ο λαός έδωσε πλειοψηφία στον Καραμανλή, και τουλάχιστον στο θέμα της οικονομικής ανάπτυξης δικαιώθηκε. Αν και έχω αρκετές επιφυλάξεις. 

Και το 1964 έκανε πρωθυπουργό με τεράστια πλειοψηφία τον Γεώργιο Παπανδρέου, και είδαμε τα αποτελέσματα όταν ο βασιλιάς παρενέβη ανατρέποντας την λαϊκή βούληση και τον υποχρέωσε να παραιτηθεί. Θα συμφωνήσω ότι οι λαοί κάνουν και εσφαλμένες επιλογές. Κορυφαία πρόσφατα παραδείγματα η ανάδειξη Σημίτη, Καραμανλή και Παπανδρέου επιγόνων. Αυτά όμως φαίνονται μόνον εκ των υστέρων. 

Και την ευθύνη την έχουν πάντα οι εκλογείς. Τους οποίους κανείς δεν μπορεί να  υποκαταστήσει. Ένα κόμμα μπορεί στον προεκλογικό αγώνα να παρουσιάσει επιχειρήματα κατά του αντιπάλου του, αλλά όχι να αρνηθεί την νομιμότητα της εκλογικής του νίκης, αν έτσι αποφάσισε ο λαός. Επομένως η Νέα Δημοκρατία θα πρέπει να αγωνιστεί οπωςδήποτε για την νίκη τις μέρες που απομένουν, και μετά να δεχθεί στωϊκά και απερίφραστα την λαϊκή ετυμηγορία και, αν χάσει, να κάνει με περίσκεψη την αυτοκριτική της.

*Διευθυντής της Νέας Πολιτικής (Δημοσιεύτηκε στο Kontra News)