«Ο μεγάλος και άγνωστος φόβος»

του Κώστα Μελά

Όλοι μας είχαμε τους προσωπικούς μας τρόμους

 Τους ιδιαίτερους ίσκιους μας, τους μυστικούς μας φόβους.  

Μα τώρα ένας μεγάλος φόβος έπεσε απάνω μας, φόβος όχι

του ενός μα των πολλών.

Ένας φόβος σαν τη γέννηση και το θάνατο, καθώς βλέπουμε

τη γέννηση και το θάνατο μόνους

Μέσα σ' ένα κενό, ξεχωριστά.

Φοβούμαστε ένα φόβο που δεν μπορούμε να γνωρίσουμε, που

δε μπορούμε ν' αντικρίσουμε που κανείς δεν καταλαβαίνει,

 Κι οι καρδιές μας ξεριζώνονται το μυαλό μας ξεφλουδίζεται

σαν τις φλούδες κρεμμυδιού, κι ο εαυτός μας

χαμένος , χαμένος. 

Σ' έναν τελικό φόβο που κανείς δεν καταλαβαίνει.

Θ.Σ. ΕΛΙΟΤ.

Τους τελευταίους μήνες γίνεται όλο και πιο έντονη η επίκληση, από τη μεριά  της κυβέρνησης , της προάσπισης της πολιτικής σταθερότητας για να αποκρούσει διαμαρτυρίες για την ακολουθητέα οικονομική πολιτική, αλλά και του φόβου απώλειας των προσεχών εκλογών. 

Όμως, η «πολιτική σταθερότητα» είναι  ευρύτερη και ουσιαστικότερη έννοια από εκείνη της  κυβερνητικής σταθερότητας. Διότι την τελευταία έχουν στο μυαλό τους όσοι επικαλούνται την πρώτη.  Είναι γνωστό ότι η πολιτική σταθερότητα συνδέεται με την ουσία των πολιτικών που υιοθετούνται και ασκούνται.  Θα ήταν ευχής έργο   κάθε φορά, «κυβερνητική» και «πολιτική» σταθερότητα να συμπίπτουν. Όμως αυτό είναι πράγμα εξαιρετικά δύσκολο, όπως αποδεικνύεται, στις παρούσες συνθήκες κρίσης που διέρχεται η χώρα.

Η πολιτική σταθερότητα δυστυχώς κερδίζεται πολιτικά, δεν εκβιάζεται με κοινούς και συνηθισμένους τρόπους.

Γίνεται άμεσα κατανοητό ότι η μονότονη επανάληψη της σημασίας της πολιτικής σταθερότητας σκοπό έχει να απονομιμοποιήσει τις διαμαρτυρίες και να αποθαρρύνει την κριτική εκ μέρους των πολιτών για την εφαρμοζόμενη οικονομική πολιτική

 Παράλληλα, να δημιουργήσει τύψεις στους διαφωνούντες ότι συντελούν στην υπονόμευση της χώρας και απεργάζονται το κακό της Η προάσπιση της πολιτικής σταθερότητας της χώρας δεν έχει βάση από τη στιγμή κατά την οποία, εδώ και λίγα χρόνια, υπονομεύεται, άμεσα, η κοινωνική σταθερότητα. Η πολιτική σταθερότητα αποτελεί άδειο πουκάμισο  χωρίς την  κοινωνική συναίνεση. Επίσης έχει ορισμένες κοινωνικές, οικονομικές και πολιτικές προϋποθέσεις.  Δεν είναι εύκολο να γίνεται επίκληση της πολιτικής σταθερότητας σε μια χώρα που έχει 1,4 εκατομμύρια ανέργους , το 30% του πληθυσμού στα όρια της πτώχειας , όταν έχει απολεσθεί το 40 ,0% του εισοδήματος των κατοίκων και το 25,0% του ΑΕΠ τα τελευταία 5 χρόνια και μάλιστα με τη συμμετοχή των κυβερνήσεων που σήμερα επικαλούνται την πολιτική σταθερότητα κατακεραυνώνοντας τους πολιτικούς τους αντιπάλους ως λαϊκιστές κτλ.

Η κυβέρνηση δείχνει να εμμένει στη διαφύλαξη  της πολιτικής σταθερότητας, εννοώντας την δική της κυβερνητική σταθερότητα και  αγνοώντας την αποσάθρωση κοινωνικού ιστού. Επικεντρώνεται στον τρόπο αντιδράσεων κατά της εφαρμοζόμενης οικονομικής πολιτικής αποδίδοντας σε αυτές λαϊκισμό και ύποπτα κίνητρα χωρίς να έχει διάθεση να κοιτάει τα αίτια των αντιδράσεων αυτών…
Το να επιθυμεί η κυβέρνηση να δημιουργήσει κλίμα υπέρ της είναι κατανοητό και πολιτικά θεμιτό. Το να προσπαθεί, όμως, να δημιουργήσει σκηνικό όπου κάθε διαφωνία ή τυχόν καταψήφιση της στις εθνικές εκλογές θεωρείται ως υπονόμευση της όποιας ανάκαμψης ή να εκλαμβάνεται ως πράξη εχθρική κατά της χώρας, τότε η κυβέρνηση απλά εντείνει την αστάθεια και διχάζει την ελλαδική κοινωνία. 
Αν αποθαρρύνονται οι πολίτες να εκφράζουν, τη διαφωνία τους στις εκλογές ή να κάνουν κριτική στην κυβέρνηση από φόβο μήπως κατηγορηθούν για έλλειψη πατριωτισμού, τότε μην έχοντας τη δυνατότητα να διοχετεύσουν τη δυσαρέσκεια τους μέσω νόμιμων διόδων θα απομείνει ο μονόδρομος της κοινωνικής έκρηξης. Και τότε η πολιτική σταθερότητα θα κινδυνεύσει αληθινά…