Η μόνιμη επωδός.

Του Κώστα Μελά

Η  μόνιμη επωδός των δανειστών (ΔΝΤ. ΕΕ, ΕΚΤ) σε οποιαδήποτε κρίση για την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας είναι η εξής: η Ελλάδα βρίσκεται σε καλό δρόμο αλλά πρέπει να συνεχίσει τις μεταρρυθμίσεις. Με την συγκεκριμένη επωδό συμφωνούν ,και μάλιστα υπερκεράζουν,  αρκετοί   έλληνες θιασώτες της συγκεκριμένης ιδεολογικής αντίληψης οι οποίοι θεωρούν  ότι οι πραγματοποιούμενες μεταρρυθμίσεις έχουν φιλελεύθερο χαρακτήρα σε μια εποχή που δυστυχώς για αυτούς το φιλελεύθερο δόγμα έχει αποτραβηχτεί εδώ και πάρα πολλά χρόνια στα ντουλάπια της ιστορίας. Συγχέουν το θεωρητικό πλαίσιο του φιλελευθερισμού (των αρχών του καπιταλισμού) με το θεωρητικό πλαίσιο της μαζικοδημοκρατίας (του ύστερου καπιταλισμού).  

Το ίδιο πράττουν όσοι επιχειρούν να αντιταχθούν στο θεωρητικό πλαίσιο του φιλελευθερισμού χρησιμοποιώντας κατηγορίες πρόσληψης της σημερινής πραγματικότητας που ανάγονται επίσης στον 19 αιώνα.  Όμως, αυτή η συζήτηση δεν αποτελεί αντικείμενο του συγκεκριμένου άρθρου παρότι κάποτε … θα έπρεπε να τεθούν στο τραπέζι των συζητήσεων.

Επανερχόμενος στο θέμα μου θέλω να καταθέσω  τις ακόλουθες απόψεις. Η μόνιμη αυτή επωδός των δανειστών και των συνοδοιπόρων τους , κινδυνεύει να καταστεί ανέκδοτο για τους  παρακάτω λόγους.

Το χρηματοδοτικό πρόγραμμα βοήθειας  προς την Ελλάδα συνοδευόταν με λεπτομερή και απολύτως συγκεκριμένα  προγράμματα  μεταρρυθμίσεων και δημοσιονομικής προσαρμογής. Η εκταμίευση των δόσεων  λαμβάνανε  χώρα  μόνο αν είχαν πραγματωθεί με ακρίβεια  τόσο ο αριθμός των προγραμματισμένων μεταρρυθμίσεων  όσο και οι ποσοτικοί στόχοι του προγράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής. Έτσι και έγινε. Σχεδόν το σύνολο του θεσμικού πλαισίου που διέπει την ελληνική οικονομία έχει αλλάξει προσαρμοζόμενο στο υποδεικνυόμενο από τους δανειστές.

Η εκταμίευση της τελευταίας δόσης  , όπως ακριβώς και οι προηγούμενες , προϋποθέτει την ικανοποίηση του τελευταίου αριθμού μεταρρυθμίσεων  και βεβαίως του δημοσιονομικού στόχου που απορρέει από το πρόγραμμα. Με την πραγματοποίηση και αυτού του αριθμού μεταρρυθμίσεων το πρόγραμμα τελειώνει. Επομένως αν η ελληνική κυβέρνηση επιτύχει και τις τελευταίες μεταρρυθμίσεις , θα λάβει τα εναπομείναντα χρήματα και το σπουδαιότερο θα έχει ολοκληρώσει και το επιβληθέν πρόγραμμα. Με την έννοια αυτή θα εκλείψει το επιχείρημα των δανειστών.   

   Όμως ακόμη και σήμερα το επιχείρημα των δανειστών είναι άνευ ουσιαστικού περιεχομένου δεδομένου ότι η Ελλάδα έχει επιτύχει πάνω από το 95 -97% των περιλαμβανομένων στο πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων.  Συνεπώς τι σημαίνει αυτή η εκκωφαντική μονότονη επανάληψη ότι πρέπει να συνεχιστούν οι μεταρρυθμίσεις ; Υπάρχουν και άλλες μεταρρυθμίσεις ; Η μήπως αυτό αποτελεί μεγάλου μεγέθους πρόσχημα για να μην  επιτραπεί στο προβλεπτό μέλλον στις ελληνικές κυβερνήσεις  να αποκτήσουν ορισμένους βαθμούς ελευθερίας και η Ελλάδα να λειτουργήσει ως κανονική χώρα εντός του θεσμικού πλαισίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης;  Διότι δεν μπορεί να εξηγηθεί διαφορετικά η απίστευτη επιμονή σε αυτή την άποψη η οποία έχει αρχίσει να λαμβάνει μορφή ενοχλητικού ανεκδότου.

Έχουν την εντύπωση οι δανειστές ότι το επιβληθέν θεσμικό πλαίσιο είναι αλάθητο θεωρώντας τους εαυτούς τους  διαμεσολαβητές της Θείας βουλήσεως;  Στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής   Ένωσης κάθε χώρα χρειάζεται να λειτουργεί εντός του θεσμικού πλαισίου που περιγράφουν οι συνθήκες και  οι υπόλοιπες συναφείς αποφάσεις . Όμως σε πλείστα όσα σημεία κάθε χώρα προσαρμόζεται αναλόγως των ιδιομορφιών και των ιδιοτυπιών της. Η Γερμανία έχει το ίδιο θεσμικό πλαίσιο της οικονομίας της με την Γαλλία ; ή με την Ιταλία ή με την Φιλανδία;   

Ή μήπως η Ελλάδα αποτελεί χώρα δεύτερης κατηγορίας και μειωμένης κυριαρχίας;