Η διεκδίκηση των γερμανικών αποζημιώσεων

analyst

Πολύ σωστά ένας από τους πολλούς έντιμους Πολίτες της χώρας έγραψε το γνωστό «Ντρέπομαι που είμαι Γερμανός», όσον αφορά τον τρόπο με τον οποίο συμπεριφέρεται στους Έλληνες η Γερμανία – ενώ εμείς θα έπρεπε να ντρεπόμαστε ακόμη περισσότερο για τη δουλοπρεπή στάση των κυβερνήσεων μας απέναντι στις γερμανικές. Η χώρα αυτή πρέπει να πληρώσει επιτέλους για τα εγκλήματα της, αλλιώς θα συνεχίσει να κάνει καινούργια – όπως είναι ασφαλώς η μετατροπή του ευρώ σε δικό της πολεμικό όπλο, με στόχο την οικονομική εισβολή και κατοχή των εταίρων της.  

.

«Καταρχήν έχουμε τις διεκδικήσεις αποζημιώσεων για τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο – οι οποίες, παρά το ότι προσδιορίστηκαν δεν καταβλήθηκαν ποτέ συνολικά. Αυτές ανέρχονται σε 9.189.270.837 €.

Όσον αφορά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, ο προσδιορισμός του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους (ΓΛΚ), στη βάση της Συνδιάσκεψης των Παρισίων, καταλήγει στο συμπέρασμα πως οι καθαρές απαιτήσεις της Ελλάδας από τη Γερμανία ανέρχονται στο ποσόν των 309.498.827.179,51 €. Σε αυτό τον υπολογισμό δεν περιλαμβάνονται αρκετές εκ των απαιτήσεων της Ελλάδας από τη Γερμανία, όπως για παράδειγμα το κατοχικό δάνειο.

Το ΓΛΚ επιχείρησε και μία εναλλακτική προσέγγιση του προσδιορισμού των απαιτήσεων, δίνοντας έμφαση στη χρήση του αρχειακού υλικού, υπολογίζοντάς τες στα 171.442.057.838 €. Σε αυτό το ποσό προστίθεται η απαίτηση της Ελλάδας για το κατοχικό δάνειο που ανέρχεται στα 10.344.859.092 €, η απαίτηση για αποθετικές ζημίες που ανέρχεται στα 33.873.928.462 € και η απαίτηση από μείωση παραγόμενου προϊόντος που ανέρχεται στα 53.886.160.462 €. Σε αυτή την περίπτωση η συνολική οφειλή ανέρχεται στα 269.547.005.854 €.

Εδώ μπορούν να προστεθούν οι απαιτήσεις από απώλεια ανθρωπίνων ζωών ή αναπηριών μόνο από πολεμικές ενέργειες, οι οποίες υπολογίζονται συνολικά σε 22.120.000.000 € χωρίς τους τόκους, ενώ εάν περιληφθούν όλα τα θύματα της Κατοχής, δηλαδή και τους θανάτους από λιμό και ασθένειες το ποσό ανέρχεται στα 107.268.000.000 ευρώ οπότε συνολικά στα 269.547.005.854 + 107.268.000.000 + τόκοι».

.Ανάλυση

- του Βασίλη Βιλιάρδου

Εισαγωγικά, έχουμε την ελπίδα πως θα ληφθεί σήμερα ομόφωνη απόφαση από τη Βουλή για το θέμα των χρημάτων που μας οφείλει η Γερμανία, στο οποίο έχουμε αναφερθεί πάρα πολλές φορές – ανεξάρτητα από το λόγο, για τον οποίο αποφάσισε η κυβέρνηση να το φέρει για ψηφοφορία. Επιτέλους πρέπει τα πολιτικά κόμματα να συνεργασθούν μεταξύ τους για τα εθνικά θέματα, για τα οποία οφείλουμε να έχουμε όλοι μαζί μία κοινή γραμμή – χωρίς ανόητες μικροπολιτικές συγκρούσεις.

Υπενθυμίζουμε πως οι περισσότεροι Γερμανοί επιστήμονες έχουν ταχθεί ξεκάθαρα υπέρ της πληρωμής των πολεμικών επανορθώσεων – σε αντίθεση με τις ελληνικές κυβερνήσεις, όπου καμία μέχρι σήμερα δεν απαίτησε τα δικαιώματα της Ελλάδας. Προφανώς λόγω της διαφθοράς τους, γνωρίζοντας πως οι Γερμανοί διατηρούν μυστικούς φακέλους που τεκμηριώνουν με πόσα χρήματα έχουν δωροδοκηθεί κόμματα και πολιτικοί, από εταιρείες όπως η Siemens κλπ. Παράλληλα βέβαια οι Γερμανοί χρηματίζουν αρκετούς Έλληνες δημοσιογράφους για να στηρίζουν τις θέσεις τους, όπως άλλωστε το ΔΝΤ όταν εισέβαλε στη χώρα μας – ενώ συνεχίζει να υποστηρίζεται από τους ίδιους, χωρίς να αντιδρούν δυστυχώς οι Πολίτες που το βλέπουν.

Στα πλαίσια αυτά, είναι ξεκάθαρο πως η Ελλάδα έχει στα χέρια της τη λύση στο θέμα των χρεών της, ενώ τεκμηριώνεται για ποιο λόγο οι Γερμανοί θέλουν να τη διατηρήσουν υπό την οικονομική κατοχή τους – με εκγερμανισμένες κυβερνήσεις στην υπηρεσία τους, με την εξαθλίωση και τη ληστεία των Ελλήνων για να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους, με την αλλοίωση του πληθυσμού της μέσω των μεταναστευτικών ροών, με την απόσχιση της Μακεδονίας για να διαμελισθεί η χώρα οπότε να ελέγχεται καλύτερα κοκ.

Εν προκειμένω, ένας συνεργάτης μας αναφέρθηκε στη «συμφωνία 2+4» (ανάλυση), ενώ στη συνέχεια τονίσαμε την ανάγκη συνεργασίας μας με την Πολωνία που διεκδικεί επίσης πολεμικές αποζημιώσεις από τη Γερμανία (ανάλυση) – θεωρώντας πως η Ελλάδα δεν έχει ουσιαστικά κανένα λόγο να εκλιπαρεί γονατιστά το δανεισμό της, επειδή

(α) με νέα και ακριβότερα δανεικά δεν εξοφλούνται ποτέ τα παλαιά, οπότε το μόνο που επιτυγχάνεται είναι η δρομολόγηση της υφαρπαγής των περιουσιακών στοιχείων της οικονομικά κατεχόμενης χώρας και η αλλαγή ιδιοκτησίας της, καθώς επίσης

(β) η εξόφληση των γερμανικών αποζημιώσεων θα ήταν αρκετή για να επιλυθεί το πρόβλημα του χρέους (δημοσίου και ιδιωτικού πια σήμερα), χωρίς την επίλυση του οποίου είναι αδύνατη η ανάπτυξη της χώρας.

Πριν λίγους μήνες τώρα, με αφορμή την επίσκεψη της κυρίας Merkel στην Πολωνία που έχει επαναφέρει το θέμα των πολεμικών επανορθώσεων για τα ναζιστικά εγκλήματα του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου (οι ναζί δεν είναι μία ιδιαίτερη φυλή, αλλά Γερμανοί, όπως η λεγεώνα των ξένων ήταν Γάλλοι και όχι κάποια διαφορετική εθνότητα), ένας Γερμανός επιστήμονας που υποστήριξε επανειλημμένα τις απαιτήσεις της Ελλάδας, ο κ. Roth παραχώρησε ξανά μία συνέντευξη – έχοντας ασχοληθεί ειδικά με τις οφειλές της Γερμανίας απέναντι στην Ελλάδα και στην Πολωνία (πηγή).

Η θέση του κ. Roth

Ειδικότερα, όπως ανέφερε, η ενασχόληση του με τις αξιώσεις εναντίον της Γερμανίας ήρθε από σύμπτωση, στην καυτή φάση της ελληνικής κρίσης κατά την περίοδο 2010-2011. «Αν και ασχολήθηκα έντονα με την περίπτωση της Ελλάδας και έγραψα ειδικά για αυτήν, πολύ νωρίς κατάλαβα ότι επρόκειτο για ένα γενικότερο πρόβλημα», τόνισε, προσθέτοντας ότι πρόκειται για ένα θέμα που συναντά κανείς το ίδιο, αν όχι περισσότερο έντονα και στην Πολωνία, ενώ αφορά εν τέλει ολόκληρη την Ευρώπη. Περαιτέρω ανέφερε τα εξής:

«Πρέπει να πούμε ότι οι καταστροφές στην Πολωνία σε ότι αφορά τις απώλειες στον πληθυσμό σε σχέση με τα δημογραφικά και οικονομικά μεγέθη ήταν γενικά μεγαλύτερες. Η καταστροφή στην Πολωνία διαφέρει από την Ελλάδα, κυρίως επειδή οι Γερμανοί στην Πολωνία ενήργησαν βάση ενός συστηματικού σχεδιασμού στο πλαίσιο του Γενικού Σχεδίου Ανατολής. Ήθελαν να εκγερμανιστεί η Πολωνία με αναγκαστικές εκτοπίσεις πληθυσμών από τις περιοχές που προσαρτούσαν, εκγερμανίζοντας τη διοίκηση της χώρας. Επρόκειτο για ένα συστηματικό σχέδιο εξόντωσης που οδήγησε στη ριζοσπαστικοποίηση της πολιτικής τρόμου και το οποίο μπορεί να συγκριθεί εν μέρει, μόνο ως προς την κλίμακά του, με την κατοχή σοβιετικών εδαφών και ως έναν βαθμό της Γιουγκοσλαβίας.

Η Γερμανία δεν ήθελε να εκγερμανιστεί η Ελλάδα. Οι Γερμανοί σχεδίαζαν μόνο να δημιουργήσουν ναυτικές και αεροπορικές βάσεις στη Θεσσαλονίκη (κάτι πρέπει να μας θυμίζει σήμερα) και την Κρήτη. Αναζητούσαν λοιπόν ένα είδος συνεργασίας με την Ελλάδα. Ήρθαν όμως αντιμέτωποι με μια δυνατή αντίσταση που δεν την περίμεναν. Το κεφάλαιο της αντίστασης είναι ένα κοινό στοιχείο μεταξύ Ελλάδας και Πολωνίας. Επίσης ένα ακόμη κοινό σημείο είναι ότι μεταπολεμικά αμφότερες «είχαν την τύχη των λεγόμενων μικρών συμμάχων. Με άλλα λόγια, είχαν τεθεί στο περιθώριο (από τις μεγάλες δυνάμεις) στην πολιτική περί αποζημιώσεων και αυτό διήρκεσε μέχρι σήμερα».

Συνεχίζοντας, πολλοί οικονομολόγοι τα χρόνια της κρίσης ανά την Ευρώπη υποστήριξαν την άποψη ότι, ειδικότερα το ελληνικό χρέος θα έπρεπε να συμψηφιστεί με γερμανικές οφειλές για τα ναζιστικά εγκλήματα στην Ελλάδα την περίοδο της κατοχής. Σύμφωνα δε με τον κ. Roth, «Τα νούμερα είναι πολύ υψηλά. Εξάπτουν τη φαντασία και έτσι δημιουργούν αμυντικά αντανακλαστικά σε πολλούς. Κατά την επιτροπή του ελληνικού κοινοβουλίου οι ελληνικές διεκδικήσεις ανέρχονται στα 380 δις ευρώ. Οι Πολωνοί ζητούν περίπου τα διπλάσια. Κατά περιόδους η Πολωνία κάνει λόγο για ένα τρισεκατομμύριο. Οι δικοί μου υπολογισμοί στην περίπτωση της Πολωνίας συγκλίνουν με τις επίσημες διεκδικήσεις, στην περίπτωση της Ελλάδας το επίδικο ποσό υπολογίζεται χαμηλότερο γύρω στα 280 δις €».

Πάντοτε κατά τον κ. Roth, η «συνθήκη 2+4» λειτούργησε εις βάρος των κρατών που δεν την είχαν συνυπογράψει. Αλλά σε αυτή την περίπτωση η συνθήκη δεν δεσμεύει τις χώρες που δεν ήταν συμβαλλόμενα μέρη. Αυτό είναι απολύτως σαφές από την άποψη του διεθνούς δικαίου. «Το γνωρίζει και η γερμανική κυβέρνηση», αναφέρει ο ίδιος. Υπενθυμίζει δε πως ούτε η Ελλάδα, ούτε η Πολωνία ή άλλες χώρες που ανήκαν στους «μικρούς συμμάχους» δεν είχαν λόγο στη συγκεκριμένη Συνθήκη. «Η γερμανική κυβέρνηση δεν φοβάται τίποτα περισσότερο από μια κοινή προσέγγιση των λεγόμενων μικρών συμμάχων, δηλαδή των χωρών που είχαν υποστεί δεινά κάτω από τη γερμανική κατοχή στην Ανατολική, Κεντρική και Νοτιοανατολική Ευρώπη», τόνισε.

Τέλος, πρότεινε σε αυτές οι χώρες να προσφύγουν στην Επιτροπή Διαιτησίας του ΟΑΣΕ, στον οποίο συμμετέχουν και κράτη που δεν είναι μέλη της ΕΕ, προκειμένου να θέσουν το ζήτημα των πολεμικών επανορθώσεων προς διαπραγμάτευση «ως προσθήκη στη Συνθήκη 2 συν 4». Έκλεισε δε τη συνέντευξη του με τα εξής: «Πιστεύω ότι καμία χώρα μόνη της, ούτε η Ελλάδα, ούτε η Πολωνία, μπορεί να θέσει υπό πίεση την ηγεμονική δύναμη της Γερμανίας – γιατί η Γερμανία είναι η ηγεμονική δύναμη της Ευρώπης –  έτσι ώστε να έρθει σε συμφωνία για τέτοιου είδους διαφορές. Πρέπει να υπάρξει μια συντονισμένη προσπάθεια. Μόνο τότε μπορεί να υπάρξει μια ευκαιρία».

Επίλογος

Ολοκληρώνοντας, οι παγκόσμιοι πόλεμοι και το Ολοκαύτωμα δεν ήταν τα μοναδικά εγκλήματα της Γερμανίας – οπότε πολύ σωστά αναφέρεται ότι, η ιστορία της συγκεκριμένης χώρας μοιάζει με ποινικό μητρώο. Για παράδειγμα, ακτιβιστές των αφρικανικών φυλών Hereros και Nama από τη Ναμίμπια, ετοιμάζονταν πρόσφατα να καταθέσουν αγωγές εναντίον της, με την κατηγορία της γενοκτονίας. Εν προκειμένω, το 1904 το αυτοκρατορικό κράτος της Γερμανίας διενέργησε μία πραγματική γενοκτονία της φυλής των Hereros και των Nama – ενώ μέχρι σήμερα η χώρα δεν έχει ζητήσει καν συγνώμη από τα θύματα της, παρά τις τότε θηριωδίες της.

Σε κάθε περίπτωση, η ειδική Αρχή της Ναμίμπια, η οποία ασχολείται με το θέμα, είχε δηλώσει πως θα καταθέσει αγωγή στο δικαστήριο της Χάγης – ενώ εναντίον της Γερμανίας δεν θα στρεφόταν μόνο η Ναμίμπια αλλά, επίσης, η Μποτσουάνα, η οποία έχει πληγεί ανάλογα από τη γενοκτονία του 1904 (οι κάτοικοι της εκδιώχτηκαν από τα σπίτια τους, ενώ η χώρα ληστεύθηκε κυριολεκτικά). Παράλληλα, ο γερμανικός στρατός χρησιμοποίησε τη μέθοδο της καμένης γης, ενώ δηλητηρίαζε ακόμη και τα πόσιμα νερά για να εξολοθρεύσει όλους όσους αντιστέκονταν στην εισβολή και στην κατοχή –αδιαφορώντας για τους αμάχους.

Σωστά λοιπόν ένας από τους πολλούς έντιμους Πολίτες της χώρας έγραψε το γνωστό «Ντρέπομαι που είμαι Γερμανός», όσον αφορά τον τρόπο με τον οποίο συμπεριφέρεται στους Έλληνες η Γερμανία – ενώ εμείς θα έπρεπε να ντρεπόμαστε ακόμη περισσότερο για τη δουλοπρεπή στάση των κυβερνήσεων μας απέναντι στις γερμανικές, προϊόν της διαφθοράς τους και βασική αιτία της σημερινής καταστροφής της πατρίδας μας.

Ελπίζουμε και ευχόμαστε λοιπόν να δοθεί οριστικό τέλος σε αυτές τις άθλιες πρακτικές – κυρίως όμως να αποφασίσουν όλα μαζί τα πολιτικά κόμματα να διεκδικήσουν αυτά που μας οφείλει η Γερμανία. Η χώρα αυτή πρέπει να πληρώσει επιτέλους για τα εγκλήματα της, αλλιώς θα συνεχίσει να κάνει καινούργια – όπως είναι ασφαλώς η μετατροπή του ευρώ σε δικό της πολεμικό όπλο, με στόχο την οικονομική εισβολή και κατοχή των εταίρων της.