Θεωρία και πράξη

Το γεγονός ότι η σύγχρονη οικονομία δίνει έμφαση στον ρόλο της ιδιωτικής πρωτοβουλίας δεν αναιρεί τη συμβολή του κράτους ως απαραίτητο στοιχείο για την ανάπτυξη. Είναι μια άποψη την οποία ενστερνίζεται, πριν απ’ όλους, η κυβέρνηση. Στα χαρτιά.

Από την έντυπη έκδοση της Ναυτεμπορικής

Του Βασίλη Κωστούλα

vkost@naftemporiki.gr

Καλεί για ιδιωτικές επενδύσεις, όταν υπόσχεται ανάπτυξη με το κράτος, χωρίς να υλοποιεί τις δημόσιες επενδύσεις. Κι όμως, δεν βρίσκεται σε σύγχυση.

Την τελευταία τριετία η κυβέρνηση αψηφά τους δικούς της στόχους στο Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων και καθυστερεί θεαματικά την εκκαθάριση των ληξιπρόθεσμων οφειλών προς τους προμηθευτές του κράτους. Ειδικότερα, εκτελεί περίπου το 30% των προβλεπόμενων δαπανών, παρά τις προειδοποιήσεις ανεξάρτητων αρχών -όπως η ΤτΕ- για τις επιπτώσεις στον ρυθμό ανάπτυξης.

Έχει κίνητρο. Την αισθητή υπέρβαση των δημοσιονομικών στόχων που συμφώνησε με τους πιστωτές, τελικά, για τη δημιουργία και συντήρηση υπερ(πρωτογενούς)πλεονάσματος. Αποκτά έτσι, τεχνητά, τη δυνατότητα παροχών για την ενίσχυση της εκλογικής επιρροής της.

Στα 650 εκατ. ευρώ ανέρχεται μια αδιευκρίνιστη, με άγνωστη κατάληξη, πίστωση δαπανών του προϋπολογισμού που δεν είχε προβλεφθεί στις αρχικές δημοσιονομικές προβλέψεις για το 2019 (Κομισιόν, έκθεση ενισχυμένης εποπτείας). Όταν η υστέρηση στην εκτέλεση των δημόσιων επενδύσεων υπολογίζεται σε 500 εκατ. ευρώ το 2018 και σε 2 δισ. ευρώ αθροιστικά από το 2016.

Στο 17,6% του συνόλου ανέρχεται η δαπάνη της κυβέρνησης για «γενικές δημόσιες υπηρεσίες», η 2η υψηλότερη στην Ε.Ε. των «28» (Eurostat, κατανομή κρατικών δαπανών). Από 1.888 σε 2.613 αυξήθηκαν την τελευταία 4ετία οι μετακλητοί δημόσιοι υπάλληλοι και από 1.003 σε 3.611 τριπλασιάστηκαν τα μέλη Δ.Σ. (Παναγ. Καρκατσούλης, εκδήλωση «Στοπ στην παρακμή»). Σε 70.000 ανέρχονται οι δημόσιοι υπάλληλοι που προστέθηκαν στο δυναμικό του κράτους. Στα 2 δισ. ευρώ ανέρχεται το επιπρόσθετο βάρος για τη μισθολογική δαπάνη του Δημοσίου.

Η Ευρωζώνη αρχίζει, ξανά, να ενοχλείται. Στο ερώτημα αν θα προτιμούσαν χαμηλότερα πρωτογενή πλεονάσματα -εντός των στόχων- και υψηλότερες δημόσιες επενδύσεις, Ευρωπαίοι αξιωματούχοι απαντούν πλέον κατηγορηματικά «ναι», καθώς «αυτή η πολιτική κρατά την ανάπτυξη πίσω». Εξ ου και η πρόσφατη αναφορά στην τελευταία έκθεση της Κομισιόν, για δημοσιονομικές επιλογές οι οποίες «εγείρουν ανησυχία». Άργησαν βέβαια οι θεσμοί να κινητοποιηθούν, σε ένα τόσο κομβικό ζήτημα, αν και υπάρχουν ενδείξεις ότι θα ανεβάσουν στροφές μετά τις ευρωεκλογές.

Οι μόνες κρατικές δαπάνες που οδηγούν σε προστιθέμενη αξία για την οικονομία είναι οι δαπάνες για δημόσιες επενδύσεις, δηλαδή τις μόνες στις οποίες εμφανίζεται φειδωλή η κυβέρνηση. Κι ας ευαγγελίζεται, κατά τα άλλα, τον ρόλο του κράτους στην ανάπτυξη.

ΥΠΟΙΚ, Προϋπολογισμός 2019: «Το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων χρηματοδοτεί την αναπτυξιακή πολιτική της χώρας, στηρίζοντας τα μεγάλα έργα υποδομών, την προώθηση της επιχειρηματικότητας, την ενίσχυση της απασχόλησης, την υγεία και την πρόνοια». Σε κάποια άλλη χώρα, ίσως.  

Ναυτεμπορική