Ας είναι, τουλάχιστον, σεμνοί*

Το Ποντίκι

του Σταύρου Χριστακόπουλου

Εν μέσω ορυμαγδού δηλώσεων και αντι-δηλώσεων, η Ελλάδα βρίσκεται πλέον εκτός μνημονίων. Παραμένει ωστόσο εντός επιτήρησης – χαλαρότερης είναι η αλήθεια – και συνεχίζει, ακόμη και χωρίς περαιτέρω δανειοδότηση, να εξαρτάται από τους δανειστές της. Η οδύσσειά της δεν τελείωσε, μιας και οι μεγάλες προκλήσεις – όπως παραδέχτηκε και ο Αλέξης Τσίπρας στο μήνυμά του – παραμένουν.

Η χώρα μας βγαίνει από τα μνημόνια, αλλά όχι από τη χρεοκοπία. Βγαίνει όμως φτωχότερη και, κυρίως, με μικρότερη ικανότητα παραγωγής πλούτου. Με επιδεινούμενους δημογραφικούς δείκτες, οι οποίοι θα επηρεάσουν αρνητικά την εργασία, την παραγωγικότητα, το ασφαλιστικό, την ανάπτυξη και τη δυνατότητα απρόσκοπτης εξυπηρέτησης ενός δυσθεώρητου χρέους, το οποίο έχει ανάγκη από μια πολύ μεγαλύτερη ελάφρυνση από αυτήν που έχει μέχρι σήμερα επιτευχθεί.

Για τη μνημονιακή διακυβέρνηση Τσίπρα πολλά έχουν ειπωθεί – και θα λέγονται διαρκώς στην πορεία προς τις κάλπες. Εκ των οποίων άλλα είναι ακριβή και άλλα όχι. Το βέβαιο είναι ότι το τρίτο μνημόνιο δεν ήταν επιλογή του ούτε τον βαρύνει το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης. Όταν ανέλαβε, η χώρα δεν είχε προοπτική εξόδου. Εκτός εάν...

Εκτός εάν αποφάσιζε ότι θα εφάρμοζε μέσα σε δυο - τρεις μήνες όσα είχε αφήσει ανεφάρμοστα η κυβέρνηση Σαμαρά. Ο – διάδοχος του Γιάννη Στουρνάρα – Γκίκας Χαρδούβελης, τον Σεπτέμβριο του 2014, παραδεχόταν ότι έχει εφαρμοστεί μόλις το 52% των μνημονιακών υποχρεώσεων. Υπολείπονταν... 1.000 προαπαιτούμενα, μεταξύ των οποίων περιλαμβάνονταν οι βαρύτερες εκκρεμότητες: ασφαλιστικό, κόκκινα δάνεια, μεταρρύθμιση του κράτους, διαπλοκή, εκτεταμένη φοροδιαφυγή.

Ένα τιτάνιο έργο, που καθυστερούσε τεσσεράμισι χρόνια και αδυνατούσαν να το φέρουν εις πέρας οι... «φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις» του πολιτικού κατεστημένου, ήταν αδύνατον να γίνει εντός εβδομάδων ή ελάχιστων μηνών. Όποιος λοιπόν ισχυρίζεται σήμερα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ευθύνεται αποκλειστικά για ένα «αχρείαστο» μνημόνιο, απλώς λέει αυταπόδεικτα ψέματα. Η μετατροπή μιας εξαγγελίας περί «σκισίματος των μνημονίων» σε μια μνημονιακή διακυβέρνηση ήταν αναπόδραστη. Άλλωστε το Grexit ουδέποτε αποτέλεσε επιλογή της κοινωνίας.

Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο χρήσιμο είναι οι πολιτικές δυνάμεις να επιδεικνύουν μεγαλύτερη σεμνότητα. Και αυτοί που οδήγησαν στον δρόμο της χρεοκοπίας, και αυτοί που παρέδωσαν τη χώρα άνευ όρων στον πτωχευτικό μηχανισμό του μνημονίου, και αυτοί που κορόιδευαν τους πάντες ότι δήθεν «σώζουν τη χώρα», και αυτοί που δεν τα έβαλαν με καμιά κακοδαιμονία, και αυτοί που ανέλαβαν την εξουσία χωρίς να ξέρουν πού πατούν και πού πηγαίνουν.

Αν υποτεθεί ότι όλοι έχουν συναίσθηση του καθήκοντός τους τα επόμενα χρόνια, καλούνται να το αποδείξουν με τον πολιτικό τους λόγο. Η κοινωνία δεν ζει πλέον σε ροζ συννεφάκια...

* Δημοσιεύτηκε στο ΠΟΝΤΙΚΙ, τεύχος 2035 στις 23-8-2018