Η ιδιωτικοποίηση της εξουσίας

analyst

Αν και με ενοχλεί, θεωρώ έντιμη τη δήλωση του κ. Α. Γεωργιάδη, σύμφωνα με την οποία το πρόγραμμα που ανακοίνωσε η ΝΔ στη ΔΕΘ θα χρηματοδοτηθεί από το πλεόνασμα που θα είναι μεγαλύτερο του 3,5% του ΑΕΠ – με απλά λόγια ότι, εάν επιτυγχάνεται 4,5% τότε το 1% θα χρησιμοποιείται για τη μείωση των φόρων που εξαγγέλθηκαν.

.

Άποψη

- του Βασίλη Βιλιάρδου

Απασχολούμενοι με την εν λειτουργία χρεοκοπία της Ελλάδας, με τις ιδιωτικοποιήσεις (ανάλυση), όπου τα πάντα εκποιούνται σε εξευτελιστικές τιμές από τους νέους ιδιοκτήτες της, στο βωμό του δημοσίου χρέους που όμως συνεχίζει να αυξάνεται ασταμάτητα (ενώ δεν θα αποφύγει το ξεπούλημα ούτε καν η Ακρόπολη, με κριτήριο τη διαμαρτυρία του συλλόγου αρχαιολόγων, σχετικά με τη μεταβίβαση των μνημείων στο ΥΠΕΡΤΑΜΕΙΟ, πηγή), δεν δίνουμε την απαραίτητη σημασία στη νούμερο ένα αποκρατικοποίηση – σε αυτήν της εξουσίας, την οποία ασκούν πλέον απολυταρχικά οι «δανειστές» με υποχείρια τους όλες τις κυβερνήσεις, έχοντας καταλύσει εντελώς τη Δημοκρατία και τους Θεσμούς της, συμπεριλαμβανομένης της Βουλής και του Συντάγματος.

Το γεγονός αυτό προηγήθηκε όλων των άλλων, με την πολιτική «σοκ και δέους» που υιοθετήθηκε με το πρώτο μνημόνιο – πριν ακόμη καταλάβουν οι Πολίτες τι ακριβώς συμβαίνει και αντιδράσουν ανάλογα. Έτσι βίωσαν την ιστορία του βατράχου, ο οποίος από το παγωμένο νερό στην κατσαρόλα που τοποθετήθηκε χωρίς να ενοχληθεί ιδιαίτερα, δεν συνειδητοποίησε πως σταδιακά μετατράπηκε σε χλιαρό, σε ζεστό και σε πολύ ζεστό που εξουδετέρωσε κάθε διάθεση αντίδρασης του – μία κατάσταση που ταιριάζει ίσως στη σημερινή όπου, παρά το ότι οι Έλληνες έχουν βεβαιωθεί πως τα μαρτύρια τους θα συνεχιστούν για πάρα πολλά χρόνια παραμένουν ένοχα σιωπηλοί, χωρίς την παραμικρή διαμαρτυρία, αποτελώντας τη μεγάλη ντροπή της Ευρώπης.

Μπορεί λοιπόν εμείς να τους προειδοποιούμε ότι, το νερό θα αρχίσει σύντομα να βράζει, με την έννοια πως αυτό που θα επακολουθήσει θα είναι πολύ χειρότερο από τα μαρτύρια που βιώσαμε τα τελευταία χρόνια, μετατρέποντας την πατρίδα μας σε μία εξαθλιωμένη, πολυπολιτισμική αποικία (αφού ακόμη περισσότεροι Έλληνες θα εγκαταλείψουν τρομοκρατημένοι τη χώρα μας, ενώ το κενό θα συμπληρωθεί από φθηνούς και υπάκουους μετανάστες που δεν θα έχουν τίποτα να χάσουν), αλλά δεν συμβαίνει απολύτως τίποτα – ενώ είναι αδύνατον να πιστέψουμε πως περιμένουν να σωθούν από την επόμενη κυβέρνηση, πόσο μάλλον όταν η αξιωματική αντιπολίτευση και όχι μόνο έχει ανακοινώσει επίσημα πως θα συνεχίσει την ίδια πολιτική.

Εν προκειμένω θεωρώ έντιμη τη δήλωση του κ. Α. Γεωργιάδη, σύμφωνα με την οποία το πρόγραμμα που ανακοίνωσε η ΝΔ στη ΔΕΘ θα χρηματοδοτηθεί από το πλεόνασμα που θα είναι μεγαλύτερο του 3,5% του ΑΕΠ (πηγή) – με απλά λόγια ότι, εάν επιτυγχάνεται 4,5% τότε το 1% θα χρησιμοποιείται για τη μείωση των φόρων που εξαγγέλθηκαν, όπως του ΕΝΦΙΑ ή του ΦΠΑ, σε αντίθεση με το ΣΥΡΙΖΑ που θα διαθέσει επίσης το 1%, αλλά κυρίως για τους εισοδηματικά ασθενέστερους. Ακόμη όμως και αν υποθέσουμε πως θα επιτευχθεί ο άθλος της διατήρησης των πρωτογενών πλεονασμάτων στο 4,5% (ληστεία ουσιαστικά, αφού δεν προέρχεται από την ανάπτυξη, ενώ μία χώρα με χρεοκοπημένο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα δεν μπορεί ποτέ να αναπτυχθεί – πόσο μάλλον χωρίς δημόσιες επενδύσεις),  θεωρώ αδύνατον να πιστεύουν οι Έλληνες πως αυτό το 1% αρκεί για να τους λύσει τα προβλήματα που τους προκαλεί ακριβώς αυτό το 4,5%! Θα επρόκειτο για το άκρον άωτο της ανοησίας ενός λαού που θα είχε χάσει πλέον την ικανότητα να σκέφτεται λογικά – κάτι που δεν πιστεύω.

Ως εκ τούτου μπορεί να συμβαίνουν δύο μόνο πράγματα: είτε (α) να μην έχουν ακόμη πεισθεί οι Έλληνες ότι θα χάσουν τα πάντα εθελοτυφλώντας, είτε (β) να θεωρούν πως δεν υπάρχει καμία εναλλακτική λύση. Ότι δηλαδή έχουν υποταχθεί στο δόγμα ΤΙΝΑ (There Is No Alternative, δεν υπάρχει εναλλακτική), θεωρώντας πως αφού έχουν δοκιμάσει όλα τα πολιτικά κόμματα χωρίς κανένα αποτέλεσμα ή, ακόμη καλύτερα, με συνεχώς πολύ χειρότερα αποτελέσματα, είναι προτιμότερο να σταματήσουν τις αποτυχημένες δοκιμές – για να μην υποστούν ακόμη πιο οδυνηρές συνέπειες (είναι άλλωστε η προσφιλής στρατηγική των Γερμανών οι οποίοι, κάθε φορά που τα θύματα τους δεν δέχονται μία εντολή τους, δίνουν μια ακόμη χειρότερη).  

Κατά την άποψη μου, ισχύουν πιθανότατα και τα δύο, ενώ μπορεί μεν να υποδεικνύει κανείς λύσεις, οι οποίες ασφαλώς υπάρχουν (ανάλυση), αλλά οι Έλληνες δεν είναι καν πρόθυμοι να τις ακούσουν – ένα ενδεχόμενο που θα σήμαινε δυστυχώς πως το  νερό του βατράχου δεν είναι απλά πολύ ζεστό, αλλά ήδη βράζει, έχοντας τον εξουδετερώσει εντελώς. Η αποδοχή της παράδοσης του ονόματος της Μακεδονίας με τη δικαιολογία ότι, οι μηχανισμοί καταστολής του κράτους είναι ανίκητοι και δεν επιτρέπουν ελπίδες να επιβληθεί η συλλογική βούληση, τεκμηριώνει πιθανότατα την άποψη μου – αφού είναι αδύνατον να μην κατανοούν οι Έλληνες πως τοποθετούνται ήδη τα θεμέλια της απώλειας της εδαφικής τους ακεραιότητας, παράλληλα με τη διαστρέβλωση της ιστορίας και του πολιτισμού τους που τους καθιστά ακόμη πιο αδύναμους, έτσι ώστε να μην έχουν πια καμία απολύτως μελλοντική δυνατότητα αντίδρασης.