Αριστερός (Δεξιός) είσαι και φαίνεσαι!

ardin-rixi

του Τάσου Αναστασίου από την Ρήξη φ. 146

Έληξε, λέει, το μνημόνιο. Το μνημόνιο είναι μια συμφωνία. Και όταν λήγει μια συμφωνία, παύουν τόσο τα δικαιώματά σου όσο και οι υποχρεώσεις που έχεις αναλάβει με βάση αυτή. Στην προκειμένη περίπτωση σταματάει δηλαδή η χρηματοδότηση από τους «διασώστες» μας.

Τα μέτρα και τα χειρουργεία, όμως, που έλαβαν χώρα προκειμένου να εισπράξουμε δανεικά παραμένουν. Η εθνική περιουσία υποθηκευμένη μέχρι το 2115 (ενδεχομένως και εκποιημένη μέχρι τότε), τα εισοδήματα συρρικνωμένα, η υπερφορολόγηση στον ουρανό, οι πλειστηριασμοί ακινήτων εντεινόμενοι, η εγχώρια παραγωγική μηχανή ασθενής, το περιβάλλον ακόμα περισσότερο υποβαθμισμένο, η μορφωμένη νεολαία εξορισμένη, η εν μέρει υπαγωγή της συγκέντρωσης κρατικών εσόδων στους δανειστές παγιωμένη, το κλάσμα χρέους-ΑΕΠ πολύ μεγαλύτερο, η όποια κυβέρνηση υποχρεωμένη μέχρι το 2060 να επιτυγχάνει τα οριζόμενα από τους Ευρωπαίους εταίρους μας πλεονάσματα.

Άρα; Για ποιο τέλος των μνημονίων μιλάμε; Εξάλλου, σύμφωνα με αξιωματούχο των Βρυξελλών, στις 10 του μήνα υπάρχει νέα αξιολόγηση. Η στενή επιτήρηση, λοιπόν, συνεχίζεται.

Στον οικονομικό στραγγαλισμό και την εντεινόμενη αποικιοποίηση της χώρας θα πρέπει, δυστυχώς, να προστεθεί: Ο προσανατολισμός της παιδείας στη διάπλαση νέων ανθρώπων υποκείμενων στο ατομικό δικαίωμα, την κατανάλωση, την αποχαύνωση της οθόνης, με παράλληλη απώλεια συλλογικής μνήμης. Το ανθρώπινο μπόλιασμα της επικράτειας με δύστυχους αλλοδαπούς υποβοηθούμενο για γεωπολιτικούς λόγους από τους ισλαμοφασίστες γείτονες. Η πλήρης υπαλληλοποίηση του πολιτικού προσωπικού ως άμεσων πλέον εντολοδόχων των Αμερικανών. Η απομάγευση των καθημερινών δραστηριοτήτων. Η κυριαρχία της μιζέριας. Η εθνοφοβία.

Ταυτόχρονα, ο εξ Ευρώπης επίπεδος διαχωρισμός πολιτικών στάσεων (αριστεράς-δεξιάς) έχει κάνει τον κύκλο του και είναι πλέον ξεπερασμένος. Αγκομαχούν οι θιασώτες του παλαιού αυτού διλήμματος να παινευτούν για την ταυτότητα τους και να βλάψουν αυτή του άλλου, αλλά μάταια. Πλέον, ούτε η αριστερά μπορεί να αποτελέσει εφαλτήριο αντίστασης συλλογικοτήτων αλλά ούτε και η δεξιά, πυρήνα πατριωτικής αφύπνισης. Η σημερινή «αριστερά» μυρίζει αλαζονεία, κομπλεξισμό, ενδοτισμό και ξεπούλημα, ενώ η σημερινή «δεξιά» βρωμοκοπάει σουπερμαρκετίλα και ναρκισσισμό τύπου ριάλιτι.

Η εμμονή προσκόλλησης σε κάποιον από τους δύο «χώρους» είναι ανεδαφική και αναχρονιστική. Το να αυτοπροσδιορίζεται κάποιος ως αριστερός ή ως δεξιός στις μέρες μας είναι όχι μόνο πολιτικά ό,τι πιο οπισθοδρομικό μπορεί να υπάρχει, αλλά επιπλέον ακούγεται και γελοίο. Η δήλωση το να είσαι αριστερός ή δεξιός σήμερα δεν μπορεί παρά να αποκαλύπτει ψυχολογική εμμονή, παρωχημένη ιδεοληψία, ατομικό συμφέρον ή απλώς σκέτη μικρόνοια.

Οφείλουμε, έτσι, να συνεχίσουμε χωρίς τέτοια πρόσημα. Η ακραία έκφανση αυτών, οι εμφυλιοπολεμικές ιαχές, το μόνο που κάνουν είναι να ενισχύουν τις παγκοσμιοποιητικές τάσεις. Ακόμα παραπέρα, η διαμάχη αυτή καταλύει το κυρίαρχο διαχρονικά χαρακτηριστικό της ελληνικής ιδιοπροσωπίας, το μέτρο δηλαδή, την κουλτούρα της «σύνθεσης».

Η αποδυνάμωση της κλίμακας αυτής σε τίποτα δεν σημαίνει και την αναγνώριση ενός αδιεξόδου ή ενός μονόδρομου στην πορεία των κοινωνιών. Ούτε, βέβαια, προαναγγέλλεται το τέλος της πολιτικής. Ίσα ίσα που είναι ακριβώς η εμμονή σε αυτό τον διαχωρισμό που οδηγεί σε αδιέξοδα. Στις μέρες μας το ερώτημα έχει αλλάξει. Τα «στρατόπεδα» πλέον έχουν μεταβληθεί.

Από τη μία είναι το Διεθνές Χρηματοπιστωτικό Σύστημα, τα απανταχού πλοκάμια του και οι παρασιτικές παραφυάδες του, οικονομικές και πολιτισμικές. Κι από την άλλη οι πατρίδες κι οι λαοί που θέλουν να ζήσουν αδέσμευτοι και χειραφετημένοι. Απέναντι στον παγκόσμιο ισοπεδοτισμό να προτείνουμε την τοπική-εθνική μας ιδιαιτερότητα. Προσανατολισμός στην ικανοποίηση των αναγκών της κοινωνίας, όχι των εισαγόμενων α-εθνικών κεφαλαίων που μυρίστηκαν συγκριτικό πλεονέκτημα και ήρθαν για απομύζηση.