Η αποκτηνωμένη χώρα

analyst

Δήμαρχοι δέχονται επιθέσεις με μαχαίρια, ενώ πυροσβέστες βρίσκουν τα λάστιχα των αυτοκινήτων τους τρυπημένα, επειδή κλείνουν το δρόμο για να κάνουν τη δουλειά τους – σκηνές βίας και επιθετικότητας που συμβαίνουν καθημερινά.

.

του Αλέξη Ζακυνθινού

Άποψη

Η Ελλάδα είναι μία χώρα με πολλά, πάρα πολλά προβλήματα, τα οποία έχουν δυστυχώς πολλαπλασιαστεί τα τελευταία χρόνια των μνημονίων – όπου ουσιαστικά έχει εφαρμοσθεί μία βίαιη εισπρακτική πολιτική από τους θεσμικούς δανειστές της (Γερμανία ως ηγέτης της Ευρώπης, ΕΚΤ, ΔΝΤ), με εξαιρετικά δυσμενή επακόλουθα για τους Έλληνες. Τελευταία οδυνηρή τραγωδία η απανθράκωση δεκάδων ανθρώπων στο Μάτι, για την οποία ασφαλώς δεν είναι ένοχοι μόνο οι Πολίτες και η Πολιτεία – αλλά, επίσης, οι ξένοι που την κυβερνούν, με αποτέλεσμα να έχουν καταρρεύσει τα πάντα (άρθρο).

Παρά την ανείπωτη τώρα καταστροφή που υπέστη η πατρίδα μας, ο επικεφαλής της ΕΚΤ και πιόνι της καγκελαρίας, της απαγόρευσε την επιλεκτικότητα των ομολόγων της μετά το τέλος της δανειακής σύμβασης – καθώς επίσης τη συμμετοχή της στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης (QE). Σε ένα πρόγραμμα που αυξάνει τη ρευστότητα των υπολοίπων κρατών και μειώνει τα επιτόκια τους – όταν η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα που δεν επωφελείται, ενώ έχει ασφαλώς τη μεγαλύτερη ανάγκη από όλους.

Λογικά λοιπόν θα χαρακτήριζε κάποιος «αποκτηνωμένη» την ηγεσία της Ευρώπης, αφού εκδικείται με έναν τόσο βίαιο τρόπο τη χώρα μας – παρά το ότι όλες οι κυβερνήσεις της έχουν σκύψει δουλικά το κεφάλι, με την τελευταία να τηρεί βασιλικότερα του βασιλιά τις εντολές τους.

Η αιτία της απάνθρωπης συμπεριφοράς των δανειστών δεν είναι ασφαλώς άλλη, από την προσπάθεια τους να δημιουργήσουν ένα παράδειγμα προς αποφυγή για τα υπόλοιπα κράτη του ευρώ – με την έννοια ότι σταύρωσαν κυριολεκτικά την Ελλάδα, διατηρώντας την μισοπεθαμένη στο σταυρό του μαρτυρίου, για να μην τολμήσει καμία άλλη χώρα να αντιδράσει.

Με τον τρόπο αυτό, με την απομόνωση της από μία άλλη οπτική γωνία και με τη διατήρηση της στην καραντίνα, σε ένα σκοτεινό κελί της φυλακής του ευρώ, εξαθλιωμένη και εξευτελισμένη, επιδιώκεται επί πλέον η βίαιη υφαρπαγή της δημόσιας και ιδιωτικής της περιουσίας, σε συνδυασμό με τον αφελληνισμό της – αφού προηγουμένως έχει δεθεί χειροπόδαρα, χωρίς καμία ρεαλιστική δυνατότητα να κόψει τα δεσμά της (ανάλυση).

Εν τούτοις, ο τίτλος του άρθρου δεν αφορά την Ελλάδα αφού, παρά τα μαρτύρια τους, οι Έλληνες παραμένουν αλληλέγγυοι μεταξύ τους – με την εγκληματικότητα σε πολύ χαμηλό επίπεδο, σε σύγκριση με οποιαδήποτε άλλη χώρα που βίωσε την πολιτική των μνημονίων στο παρελθόν που κυριολεκτικά μετατρέπουν τους ανθρώπους σε ζώα. Αφορά τη Γερμανία, ενώ δεν είναι δικός μας – αλλά της γερμανικής τηλεόρασης (ARD), η οποία στις 23 Ιουλίου του 2018 μετέδωσε ένα έργο-ντοκουμέντο, με αυτόν τον τίτλο και με υπότιτλο «Όταν η συμπόνια εξαφανίζεται» (πηγή). Στον πρόλογο του ντοκουμέντου δε που θα έπρεπε να παρακολουθήσει κανείς προσεκτικά, αναφέρονται τα εξής σε ελεύθερη μετάφραση:

«Δήμαρχοι δέχονται επιθέσεις με μαχαίρια και οι πυροσβέστες βρίσκουν τα λάστιχα των αυτοκινήτων τους τρυπημένα, επειδή το όχημα εκτάκτου ανάγκης που χρησιμοποιούν κλείνει το δρόμο. Σκηνές επιθετικότητας που συμβαίνουν καθημερινά στη Γερμανία. Από πού προέρχεται η αυξανόμενη βία;».

Στη συνέχεια αναφέρεται στο ντοκουμέντο ότι, η κατάσταση στη γερμανική κοινωνία έχει επιδεινωθεί σε μεγάλο βαθμό. Νοσοκόμοι και νοσηλευτές, αστυνομικοί και ένας δήμαρχος, πυροσβέστες και ένας επιστήμονας, διερευνούν γιατί οι άνθρωποι έχουν γίνει αγενείς, εχθρικοί μεταξύ τους και επιθετικοί, καθώς επίσης γιατί η βία κλιμακώνεται. Αμέσως μετά το βίντεο δείχνει πως η συμπεριφορά των ανθρώπων και η αλληλεπίδραση μεταξύ τους δεν είναι μία ιδιωτική υπόθεση – ενώ η ευημερία και η ποιότητα μίας κοινωνίας εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τον τρόπο, με τον οποίο συμπεριφέρεται ο ένας στον άλλο.

Όταν λοιπόν η βία και η αποκτήνωση αυξάνονται, όπως συμβαίνει στη Γερμανία σήμερα, τότε υποφέρουν όλοι οι Πολίτες – κάτι που θα έπρεπε κατ’ επέκταση να ισχύει και για τα κράτη μεταξύ τους, όπου στην περίπτωση της Ελλάδας η συμπεριφορά της Γερμανίας δεν μπορεί να θεωρηθεί μη βίαιη και μη κτηνώδης.

Η άλλη όψη

Περαιτέρω, η ευημερία και η ποιότητα της ζωής μας εξαρτώνται ασφαλώς επίσης από το πόσα χρήματα κερδίζουμε – ακόμη περισσότερο από το εάν έχουμε δουλειά, εάν είμαστε ασφαλισμένοι απέναντι σε αρρώστιες και στο γήρας, με τις συντάξεις μας. Είναι άλλωστε δεδομένο πως το βιοτικό επίπεδο συμβαδίζει με την παιδεία – οπότε, όταν καταρρέει, ακολουθεί αμέσως μετά η πνευματική μας υποβάθμιση που καταλήγει στην αγένεια, στην εχθρότητα και στη βία.

Εν τούτοις, η «υλική» αυτή πλευρά, την οποία διαθέτει ο γερμανικός πληθυσμός στην πλειοψηφία του, δεν είναι αρκετή – κρίνοντας από αυτά που συμβαίνουν στη Γερμανία. Η αιτία θεωρείται πως είναι το ότι, στη χώρα η αλληλεγγύη, ο αλτρουισμός και το ανθρώπινο ενδιαφέρον για τους άλλους αποτελούν «παρωχημένες αρετές» – ελάττωμα των αδύναμων και ανίκανων, αυτών που δεν είναι σε θέση να ορίσουν μόνοι τους τη μοίρα τους (όπως το 1940). Ως εκ τούτου, είναι φυσιολογικό να κλιμακώνεται συνεχώς η βία, τουλάχιστον από αυτούς που ωθούνται στο περιθώριο από τους υψηλά αμειβόμενους – θεωρούμενοι αδύναμοι, ανίκανοι και αποτυχημένοι.

Στα πλαίσια αυτά, όταν η συμπεριφορά της ίδιας της γερμανικής κοινωνίας στους Πολίτες της είναι τέτοια που τους εξωθεί να αντιδρούν βίαια, είναι μεγάλο λάθος να περιμένει μία χώρα σαν την Ελλάδα κάτι διαφορετικό – υπενθυμίζοντας πως η συμπεριφορά του κ. Σόιμπλε απέναντι στην πρώην Ανατολική Γερμανία ήταν πολύ χειρότερη από ότι στην Ελλάδα (ενώ οι ανατολικογερμανοί συνεχίζουν να θεωρούνται Πολίτες δεύτερης διαλογής ακόμη και σήμερα).

Οφείλουν λοιπόν οι Έλληνες να συνειδητοποιήσουν ότι απέναντι τους βρίσκεται ένας φύσει προβληματικός λαός, με μία βάρβαρη νοοτροπία για τα ίδια τα μέλη του – η οποία είναι μεν περισσότερο πολιτισμένη, εκλεπτυσμένη μάλλον από αυτήν των ναζί που πριν από όλους βασάνιζαν τους ίδιους τους Γερμανούς, αλλά στην ουσία διαφέρει μόνο εξωτερικά.

Επίλογος

Ολοκληρώνοντας τα παραπάνω δεν είναι δική μας διαπίστωση, αλλά έμμεσα του γερμανικού ντοκουμέντου που αναζητάει τρόπους για να καταπολεμηθεί η βία και η κτηνωδία στη χώρα – γεγονός που ουσιαστικά είναι θέμα της πολιτικής της ηγεσίας, ενώ δεν μαθαίνεται στους Πολίτες από τα ρητορικά της λόγια αλλά πρακτικά, από τη συμπεριφορά της απέναντι στους άλλους, όπως στην Ελλάδα.

Το γεγονός πάντως πως το ακροδεξιό κόμμα AfD είναι ήδη στη δεύτερη θέση (εκεί δεν ισχύει το «πας μη ΣΥΡΙΖΑ είναι ακροδεξιός»), θεωρείται εξαιρετικά ανησυχητικό για την Ευρώπη – ενώ δεν οφείλεται στο μεταναστευτικό, αφού αποτελεί μόνο την αφορμή.