Η αποικιοκρατική ισχύς του ευρώ

analyst

.

Επειδή η Ελλάδα είναι χρεοκοπημένη, καθώς επίσης δεμένη χειροπόδαρα, η μεγάλη μας ελπίδα είναι να έχει κατανοήσει η νέα ιταλική ηγεσία τι ακριβώς επιδιώκει η Γερμανία με το νόμισμα και με το ESM – κυρίως όμως να είναι διατεθειμένη να αντιπαρατεθεί με αυτήν την ισχυρή αποικιοκρατική δύναμη, αγωνιζόμενη για την εθνική ανεξαρτησία των Πολιτών της.

.

«Η Γερμανία δεν έχει αλλάξει την άποψη της για το ρόλο της στην Ευρώπη μετά το τέλος του ναζισμού, αν και εγκατέλειψε την ιδέα να το πετύχει στρατιωτικά – ενώ η Ιταλία έχει πέσει επανειλημμένα στην παγίδα της, την τελευταία φορά το 1992 με τη συνθήκη του Μάαστριχτ. Τώρα θα πρέπει επιτέλους να διδαχθεί η Ρώμη από τα λάθη της» (P. Sanova, οικονομολόγος, νέος υπουργός ευρωπαϊκών υποθέσεων της Ιταλίας – η εικόνα είναι από το εξώφυλλο του βιβλίου του για το 4ο Ράιχ).

.

του Βασίλη Βιλιάρδου

Ανάλυση

Παρά το ότι δεν ανήκουμε στους εχθρούς της Ευρωζώνης, ούτε της ΕΕ, πρώτα η στάση τους απέναντι στην Ελλάδα το 2010, η παγίδα του PSI στην οποία οδηγήθηκε η πατρίδα μας το 2011 και το παράνομο κλείσιμο των τραπεζών μας από την ΕΚΤ το 2015, στη συνέχεια οι εκβιασμοί της ΕΚΤ στην Ιρλανδία και στην Κύπρο, ενώ στο τέλος η ραγδαία άνοδος των ιταλικών επιτοκίων όταν η Ιταλία θέλησε να ορίσει μόνη της τον υπουργό οικονομικών της, είναι περισσότερο από αρκετά για να προβληματίσουν οποιονδήποτε τάσσεται υπέρ της Δημοκρατίας – επί πλέον η πρόθεση του ESM να μετατραπεί σε ένα γερμανικό ΔΝΤ μίας γερμανικής Ευρώπης.

Συνεχίζουμε να πιστεύουμε βέβαια πως μία ολοκληρωμένη Ευρωζώνη και ΕΕ αποτελούν την καλύτερη προστασία της ηπείρου μας απέναντι στις πολύ μεγάλες προκλήσεις της παγκοσμιοποίησης, ειδικά εάν συμμετέχει και η Ρωσία – ενώ το πρόβλημα δεν είναι το ευρώ, αλλά η Γερμανία, η οποία το χρησιμοποιεί ως κύριο όπλο εισβολής και κατοχής των εταίρων της.

Είναι προφανές άλλωστε πως η Γερμανία δεν επιθυμεί την ολοκλήρωση της Ευρωζώνης (πολιτική ένωση), ούτε φυσικά την είσοδο της Ρωσίας, αλλά την εκμετάλλευση των ατελειών του νομίσματος για την επίτευξη των σκοτεινών της σχεδίων – μεταξύ άλλων με τη στήριξη του αφενός μεν από την τοποθέτηση του δικού της κεντρικού τραπεζίτη ως επικεφαλής της ΕΚΤ το 2019, αφετέρου με τη μετατροπή του ESM σε ένα δικό της ΔΝΤ. Εν προκειμένω, είμαστε μεν ανέκαθεν υπέρ ενός ευρωπαϊκού νομισματικού ταμείου για την καταπολέμηση κρίσεων (ανάλυση), αλλά ασφαλώς ποτέ υπέρ ενός γερμανικού – το οποίο θα αποτελούσε το μέγιστο ιστορικό έγκλημα.

Περαιτέρω, στο γράφημα φαίνεται καθαρά ο τρόπος, με τον οποίο η ΕΚΤ εκβίασε την Ιταλία, μέσω της εκτόξευσης των επιτοκίων των διετών ομολόγων της στα ύψη – ενώ ακόμη και τα εξάμηνα ιταλικά έντοκα γραμμάτια έφτασαν να έχουν επιτόκιο 1,213% έναντι 0,85% των ελληνικών. Το γεγονός αυτό σημαίνει πως για πρώτη φορά ο κίνδυνος χρεοκοπίας της Ιταλίας αξιολογήθηκε από τις αγορές μεγαλύτερος από ότι της Ελλάδας – κάτι που φυσικά θα ήταν αδύνατον, χωρίς τη συμμετοχή της ΕΚΤ. Με απλά λόγια, η Ιταλία δεν δέχθηκε την επίθεση των αγορών, αλλά της γερμανικής ΕΚΤ – η οποία μοιάζει με κάποιον που κρατάει δεμένα τα άγρια σκυλιά του,

Ειδικότερα, η ΕΚΤ θα μπορούσε ανά πάσα στιγμή να εμποδίσει την άνοδο των ιταλικών επιτοκίων – όπως επίσης των ελληνικών το 2010. Εν τούτοις, το δεύτερο γράφημα τεκμηριώνει ολοκάθαρα πως η ίδια την προκάλεσε, παύοντας απότομα να αγοράζει ιταλικά ομόλογα – ενώ είχε ήδη περιορίσει τις αγορές της από τις αρχές του έτους, για να εκβιάσει τους Ιταλούς έτσι ώστε να μην επιλέξουν μία λαϊκιστική (κατά την ίδια) κυβέρνηση. Απλούστατα αντί των ιταλικών ομολόγων, στα πλαίσια του προγράμματος ποσοτικής χαλάρωσης, αγόραζε γερμανικά – μίας χώρας δηλαδή που έχει πλημμυρίσει κυριολεκτικά με πάμφθηνη ρευστότητα, ενώ τα επιτόκια δανεισμού της είναι από σχεδόν μηδενικά έως αρνητικά!

Όσον αφορά τώρα τη δομή του δανεισμού της Ιταλίας, το 18% των ομολόγων της κατέχεται από τις τράπεζες της (γράφημα) – οι ισολογισμοί των οποίων είναι εξαιρετικά αδύναμοι λόγω της συνεχιζόμενης ύφεσης και των κόκκινων δανείων που είχαν πλησιάσει τα 400 δις €. Όταν όμως οι αποδόσεις των ομολόγων που κατέχουν οι τράπεζες αυξάνονται, τότε η αξία τους μειώνεται αντίστοιχα – οπότε απαιτούνται νέα κεφάλαια για να καλυφθεί η διαφορά και να μη χρεοκοπήσουν, ενώ περιορίζονται οι δυνατότητες τους να παρέχουν δάνεια στην πραγματική οικονομία, για να αυξήσουν την κερδοφορία τους.

Ως εκ τούτου η ΕΚΤ εκβίασε έμμεσα τη νέα κυβέρνηση της Ιταλίας, δίνοντας της το μήνυμα πως εάν δεν συνεχίσει την πολιτική λιτότητας και υποταγής των προκατόχων της, θα καταρρεύσει ο τραπεζικός της τομέας – ακόμη και αν δεν είχε η χώρα καμία ανάγκη δανεισμού της από τις αγορές. Ταυτόχρονα αυξήθηκαν οι πολιτικές πιέσεις μέσω των Ιταλών αποταμιευτών, οι οποίοι φυσικά δεν θέλουν να χάσουν τα χρήματα τους από τυχόν χρεοκοπία των τραπεζών – πόσο μάλλον αυτοί που έχουν στην κατοχή τους ομόλογα του δημοσίου που χάνουν την αξία τους.

Οι σαθρές δικαιολογίες της ΕΚΤ

Φυσικά η ΕΚΤ δεν αποδέχθηκε αυτές τις κατηγορίες, ισχυριζόμενη πως η μείωση των αγορών ιταλικών ομολόγων και η ταυτόχρονη αύξηση των γερμανικών είχε πρακτικές και τεχνικές αιτίες – πως αποτελούσε δηλαδή μία συμπτωματική διαδικασία. Βρήκε δε το γνωστό συνήγορο της «δεξαμενής σκέψης» των Βρυξελών BRUEGEL – σύμφωνα με την οποία, από καθαρά μηχανική άποψη, κάποιες φορές πρέπει μία κεντρική τράπεζα να αγοράζει λιγότερα ομόλογα! (πηγή).

Η «δεξαμενή σκέψης» με το γερμανικότατο όνομα θεωρεί προφανώς ηλιθίους αυτούς, στους οποίους απευθύνεται – αφού μία κεντρική τράπεζα αφενός μεν διαθέτει απεριόριστους χρηματικούς πόρους, αφετέρου μπορεί να αγοράζει όσα ομόλογα θέλει και όποτε θέλει, από οποιαδήποτε χώρα της Ευρωζώνης. Εκτός εάν θεωρεί πως τα νούμερα χωρίς αντίκρισμα που πατάει κανείς σε ένα πληκτρολόγιο δημιουργώντας χρήματα από το πουθενά για την αγορά γερμανικών ομολόγων, περιορίζονται από τα νούμερα για την αγορά ιταλικών!

Βέβαια, το στέλεχος της «δεξαμενής σκέψης» ισχυρίσθηκε πως πρέπει να υπάρχουν ανώτατα όρια, όσον αφορά την αγορά ομολόγων εκ μέρους της ΕΚΤ, χωρίς όμως να ορίσει ποια – επειδή διαφορετικά όφειλε να αποφασισθεί δημοκρατικά (!) η υπέρβαση τους, λόγω του ότι οι ευρωπαϊκές συμφωνίες απαγορεύουν ρητά τη μονεταριστική χρηματοδότηση κρατών από την κεντρική τράπεζα. Κάτι τέτοιο όμως τουλάχιστον τυπικά δεν ισχύει, αφού ή η ΕΚΤ αγοράζει ομόλογα από τη δευτερογενή αγορά – οπότε λειτουργεί όπως η κάθε κεντρική τράπεζα του πλανήτη, βασικός ρόλος της οποίας είναι ο έλεγχος των επιτοκίων στη νομισματική περιοχή της.

Αφού όμως ο ρόλος της είναι ο έλεγχος των επιτοκίων, τότε θα έπρεπε να φροντίζει να ισχύει κάτι τέτοιο για όλες τις χώρες – έτσι ώστε τα επιτόκια τους να μην έχουν διαφορές μεταξύ τους, όπως συνέβαινε άλλωστε στο παρελθόν (γράφημα). Σε καμία περίπτωση λοιπόν δεν έπρεπε να επιτρέψει αυτά που συνέβησαν μετά το 2010 – ούτε να είναι σήμερα τα επιτόκια της Ελλάδας στο 4,5% και της Ιταλίας στο 2,88%, ενώ της Γερμανίας στο 0,49%, όταν όλες οι χώρες ανήκουν στην ίδια νομισματική ένωση.

Πως είναι δυνατόν να συγκλίνουν οι οικονομίες της Ευρωζώνης, με τέτοιες διαφορές στα επιτόκια τους; Πώς μπορεί να ανταγωνιστεί μία ελληνική ή μία ιταλική επιχείρηση την αντίστοιχη γερμανική, όταν αφενός μεν είναι πολύ πιο δύσκολο να χρηματοδοτηθεί, αφετέρου πληρώνει πανάκριβα επιτόκια; Με τις διαρθρωτικές αλλαγές που όμως είναι αδύνατες, όταν μία χώρα είναι βυθισμένη στην ύφεση; Τόσο ηλιθίους θεωρούν οι Γερμανοί τους εταίρους τους;

Συνεχίζοντας, προφανώς δεν έπρεπε επίσης να επιτρέψει η ΕΚΤ να μην είναι σε θέση μία χώρα της Ευρωζώνης να πληρώσει τις υποχρεώσεις της στο νόμισμα της – όπως δεν συμβαίνει στις άλλες νομισματικές περιοχές, οι οποίες διαθέτουν μία κεντρική τράπεζα ως δανειστή ύστατης ανάγκης και μπορούν πάντοτε να πληρώνουν τα χρέη τους στο νόμισμα τους, προβληματιζόμενες μόνο από τον εξωτερικό δανεισμό.

Ως εκ τούτου, ο βασικός ένοχος του ελληνικού, ιρλανδικού, κυπριακού κοκ. δράματος δεν είναι άλλος από την ΕΚΤ – η οποία έδωσε κυρίως την Ελλάδα βορά στα σκυλιά της, στις αγορές, με αποτέλεσμα να έχει χάσει το 37% του ΑΕΠ της (27% στην το 10% της μέσης ανάπτυξης των εταίρων της), οπότε να είναι αδύνατον πλέον να καλυφθεί η απόσταση που τη χωρίζει από τα άλλα κράτη.

Το γεγονός δε ότι, προσκάλεσε ουσιαστικά τις αγορές να κερδίσουν τεράστια ποσά, στοιχηματίζοντας στα ομόλογα των χωρών που την έχουν ως κεντρική τράπεζα, οπότε ως χρηματοπιστωτικό φύλακα-άγγελο τους, αποτελεί ένα κορυφαίο οικονομικό έγκλημα στην παγκόσμια ιστορία – ενώ τεκμηριώνει πως η ΕΚΤ φροντίζει αποκλειστικά και μόνο για τα συμφέροντα των αγορών και της Γερμανίας, διατηρώντας όλα τα άλλα κράτη του ευρώ ομήρους της. Έτσι οι χώρες της Ευρωζώνης έχουν καταντήσει να εξαρτώνται μόνο από τα έσοδα τους, για να πληρώνουν τα χρέη τους που είναι 100% σε ξένο συνάλλαγμα – οπότε να κινδυνεύουν να χρεοκοπήσουν ανά πάσα στιγμή, όπως ένας οποιοσδήποτε άλλος μικρός δανειολήπτης.

Συμπερασματικά λοιπόν όλες οι χώρες της Ευρωζώνης έχουν οδηγηθεί σε μία τρομακτική παγίδα – αφού εάν τυχόν κάνουν λάθη οι κυβερνήσεις τους υπερχρεώνοντας τες, τότε θα πρέπει να καλέσουν μία ξένη δύναμη για να τις «βοηθήσει», όπως οι υποανάπτυκτες οικονομίες το αμερικανικό ΔΝΤ. Σε μία τέτοια περίπτωση όμως θα πρέπει να εφαρμόσουν την πολιτική που τους επιβάλλει η ξένη δύναμη, δήθεν στο όνομα των παντοδύναμων αγορών – οπότε λογικά μετατρέπονται σε αποικίες χρέους.

Από την άλλη πλευρά τώρα οι υποστηρικτές της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης χαίρονται σχετικά με το ότι σχεδιάζεται η ίδρυση ενός ευρωπαϊκού ΔΝΤ, με κύριο υποστηρικτή της «ιδέας» την καγκελάριο – επειδή δήθεν θα οδηγήσει σε μία σημαντική βελτίωση του μηχανισμού σταθερότητας του ευρώ. Μεταξύ άλλων ο ανόητος Γάλλος επίτροπος οικονομικών, ο οποίος δήλωσε πως οι πληρωμές από ένα τέτοιο «Ταμείο Ανάγκης» θα συνδέονται με σκληρές προϋποθέσεις – όταν είναι σε όλους γνωστό ποιές είναι αυτές οι σκληρές προϋποθέσεις, καθώς επίσης τα καταστροφικά οικονομικά και κοινωνικά τους αποτελέσματα, από τον εφιάλτη που βιώνει τα τελευταία χρόνια η Ελλάδα.

Στα πλαίσια αυτά, εάν το αυθαίρετο κατασκεύασμα του ESM που ασφαλώς δεν λειτουργεί δημοκρατικά μετατραπεί σε ένα γερμανικό ΔΝΤ, τότε θα πρόκειται για ένα αδιαμφισβήτητο μήνυμα ότι, η ΕΚΤ δεν θα λειτουργήσει ποτέ ως μία πραγματικά κεντρική τράπεζα – η οποία ως δανειστής ύστατης ανάγκης διασφαλίζει τη φερεγγυότητα των κρατών-μελών της.

Αντίθετα, με αυτό το τερατούργημα θα διαθέτει η Γερμανία ένα ακόμη χρηματοπιστωτικό όπλο τεράστιας ισχύος, για τη σταδιακή μετατροπή των εταίρων της σε δικές αποικίες – κάτι που για να το διαπιστώσει κανείς δεν έχει παρά να μελετήσει τον τρόπο, με τον οποίο το αμερικανικό ΔΝΤ λειτουργεί μετά το 1970, όταν εισβάλλει σε άλλες χώρες που εξαναγκάζονται να ζητήσουν τη «βοήθεια» του.

Επίλογος

Ολοκληρώνοντας, επειδή η Ελλάδα είναι χρεοκοπημένη, έχει μία κυβέρνηση Τσολάκογλου και είναι δεμένη χειροπόδαρα, η μεγάλη μας ελπίδα είναι να έχει κατανοήσει η νέα ιταλική ηγεσία τι ακριβώς επιδιώκει η Γερμανία με το ευρώ και με το ESM – κυρίως όμως να είναι διατεθειμένη να αντιπαρατεθεί με αυτήν την ισχυρή αποικιοκρατική δύναμη, αγωνιζόμενη για την εθνική ανεξαρτησία των Πολιτών της.

Δυστυχώς από την πλευρά της γαλλικής ηγεσίας δεν υπάρχει μία ανάλογη ελπίδα, ούτε από την Ισπανία – αφού στις δύο αυτές μεγάλες χώρες έχει καταφέρει να επιβληθεί η καγκελάριος, αντιμετωπίζοντας τα προβλήματα τους πιο ήπια, έτσι ώστε να μην τις έχει εναντίον της. Φυσικά έως ότου έλθει και η σειρά τους, όταν η Γερμανία θα διαθέτει ακόμη πιο ισχυρά όπλα – ενώ θα έχει ήδη υποδουλώσει τις υπόλοιπες, συμμαχώντας με κάποιες άλλες όπως η Αυστρία και η Ολλανδία.

Μας θυμίζουν αλήθεια κάτι όλα αυτά; Δεν ήταν συγκριτικά ανόητος ο Χίτλερ, αφού σπατάλησε τα χρήματα της χώρας του για τη δημιουργία στρατού, για όπλα, καθώς επίσης για την πολύ πιο ακριβή και ασταθή στρατιωτική κατοχή των κατακτήσεων του; Είναι δυνατόν να έχουμε την ψευδαίσθηση πως η Γερμανία έχει αλλάξει, όταν ακόμη και ο πιο ανόητος μπορεί σήμερα να καταλάβει τι ακριβώς συμβαίνει, αρκεί να μην εθελοτυφλεί; Τέλος, ασφαλώς η Γερμανία είναι ακόμη μία αμερικανική αποικία. Εν τούτοις, κάτι σχετικά ανάλογο συνέβαινε μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, όπου κατάφερε ξανά να ανεξαρτητοποιηθεί, αιματοκυλώντας ακόμη μία φορά την ήπειρο μας.

Βιβλιογραφία: P. Steinhardt