Συνέντευξη του Αλεξάντρ Ντούγκιν στον Δημήτρη Κωνσταντακόπουλο
Επικεφαλής της έδρας κοινωνιολογίας των διεθνών σχέσεων στο Πανεπιστήμιο Λομονόσωφ (ρωσικό «Χάρβαρντ»), ο Ντούγκιν θεωρείται από τους σημαντικότερους «ιδεολόγους» της Ρωσίας του Πούτιν. Είναι ο ιδρυτής της σύγχρονης ρωσικής γεωπολιτικής, αρχιτέκτων της «πατριωτικής», «ευρασιατικής» στροφής του Ρώσου Προέδρου. Τα βιβλία του, μεταφρασμένα σε πολλές γλώσσες, διδάσκονται στις στρατιωτικές ακαδημίες της Ρωσίας (και της Τουρκίας). Έχει δώσει διαλέξεις σε Σταίητ Ντηπάρτμεντ και Πεντάγωνο, ενώ ασκεί μεγάλη επιρροή στους κύκλους στρατού και υπηρεσιών.
Για τους ‘Ελληνες έχει τεράστια σημασία να αντιληφθούμε τι ακριβώς «παίζεται» στα διεθνή κέντρα, με τα οποία η Αθήνα δεν επικοινωνεί παρά υποτυπωδώς και δεν αναπτύσσει στρατηγικό διάλογο, περιοριζόμενη κυρίως σε «φωτογραφήσεις» πολιτικών για εσωτερική κατανάλωση, τη στιγμή που η Ελλάδα βρίσκεται σε πρωτοφανή κρίση και αποτελεί μια από τις πρώτες προτεραιότητες της πολιτικής όλων των μεγάλων δυνάμεων! Από μόνη της, η κατάσταση αυτή μπορεί να προκαλέσει και έχει ήδη προκαλέσει τεράστια καταστροφή σε μια χώρα, η ιστορία της οποίας ήταν, κατά πολύ μεγάλο ποσοστό, αντανάκλαση γεωπολιτικών ανταγωνισμών.
Η σχέση Κύπρου-Ρωσίας υπήρξε διαχρονικά ζωτικής σημασίας ακόμα και για την επιβίωση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Η παρέμβαση της Μόσχας στον Τζόνσον, κατόπιν παράκλησης του Μακαρίου, που διεβίβασε στον Χρουστσώφ ο Λυσσαρίδης, και στη συνέχεια του Τζόνσον στον Ινονού, απέτρεψε την τουρκική εισβολή το 1964. Η Μόσχα υποστήριξε μόνιμα την Κύπρο στον ΟΗΕ εμποδίζοντας με βέτο την επίσημη υιοθέτηση του σχεδίου Ανάν ως πλαισίου λύσης. Η Ρωσία ήταν η μόνη δύναμη που δέχτηκε να εφοδιάσει την Κύπρο με απαραίτητο αμυντικό εξοπλισμό που δεν έδιναν άλλοι.
Δις διαταράχτηκε έντονα η ρωσο-κυπριακή σχέση με τραγικές συνέπειες. Η πρώτη το 1974, όταν η ελληνική κυβέρνηση, υπό τον Ιωαννίδη, οργάνωσε το πραξικόπημα. Η δεύτερη πρόσφατα, με την χρηματιστική κρίση. Την πρώτη φορά, το αποτέλεσμα ήταν η εισβολή και κατοχή της μισής Κύπρου. Τι θα γίνει τώρα απομένει να δούμε. Το βέβαιο πάντως, διαπιστωμένο από ιστορική εμπειρία δύο αιώνων, είναι ότι Λευκωσία και Αθήνα δεν μπορούν να ασκήσουν διπλωματία μη λαμβάνοντας υπόψιν τον παράγοντα «Ρωσία» – ακριβέστερα μπορούν, με καταστρεπτικά όμως αποτελέσματα.
Ερ. Η κυβέρνηση Χριστόφια είχε ζητήσει από τη Ρωσία ένα μικρό για τα δεδομένα σας δάνειο που θα μπορούσε ίσως να εμποδίσει ή καθυστερήσει την πτώση της Κύπρου υπό τον έλεγχο της «τρόικας». Θεωρείτε ορθή την απόφαση, στο φως όσων ακολούθησαν;
Απ. Στο μέτρο που αντιλαμβάνομαι, ο κ. Χριστόφιας ήταν ένας περισσότερο ή λιγότερο κατάλληλος πολιτικός ηγέτης, που διέπραξε όμως σοβαρά τακτικά λάθη. Η Ρωσία τον υποστήριξε μέχρις ενός σημείου. ‘Ισως, έπρεπε να είμαστε πιο συνεπείς και επίμονοι…Αλλά, από τη στιγμή που έγινε σαφές ότι ο Χριστόφιας επρόκειτο να χάσει τις εκλογές, η Μόσχα συμπεριφέρθηκε με ρεαλιστικό, πραγματιστικό τρόπο. Αναγνωρίζω ότι ήταν σφάλμα μας. Το Κρεμλίνο δεν διέγνωσε εγκαίρως τη σημασία της γεωπολιτικής μάχης για την Κύπρο. ‘Ετσι, ο ερχομός του Αναστασιάδη υπήρξε πραγματική καταστροφή για Κυπρίους, ‘Ελληνες και Ρώσους. Ο έλεγχος του νησιού, με στρατηγική σημασία-κλειδί πέρασε, όπως είπατε, σε τρίτο μέρος, την τρόικα. Μπορώ να το εξηγήσω αυτό μόνο με τον πρώιμο εισέτι χαρακτήρα γεωπολιτικής συνείδησης της κυβέρνησης Πούτιν, με τη μεγάλη αδράνεια της ρωσικής διπλωματίας και, ποιος ξέρει, με μια αποτελεσματική στρατηγική αντεπιχείρηση της ατλαντικής πτέρυγας της ρωσικής ελίτ, που δεν την έχει πλήρως εκκαθαρίσει ο Πούτιν. Το βλέπουμε στην προσπάθεια ορισμένων ομάδων, που εκπροσωπεί αυτός ο Σεργκέι Καραγκάνωφ, επισκεπτόμενο μέλος του αμερικανικού Συμβουλίου Εξωτερικών Σχέσεων (CFR), να πείσουν τον Πούτιν να μην αναμειχθεί στις κυπριακές υποθέσεις και να μείνει μακριά από την ελληνική πολιτική…Θάπρεπε να είχαμε προβλέψει το δραματικό αποτέλεσμα…Δεν το προβλέψαμε. Δεν θα δικαιολογήσω την παθητικότητά μας
Ερ. Μετά τις πρόσφατες αποφάσεις τουEurogroup και το ανεπιτυχές ταξίδι του Κυπρίου Υπουργού Οικονομικών στη Μόσχα, πολλοί ‘Ελληνες συμπέραναν ότι η Ρωσία δεν μπορεί ή θέλει να βοηθήσει δύο κράτη σε οικτρή κατάσταση.
Απ. Νομίζω ότι, δυστυχώς, όλη η ιστορία με τον Αναστασιάδη και την κυβέρνησή του είναι μια επιτυχής ατλαντική συνωμοσία. ‘Όλα όσα κάνει ο Αναστασιάδης μετά την εκλογή του δείχνουν ότι χειραγωγείται από εξωτερικές δυνάμεις που επιδιώκουν να θέσουν την Κύπρο υπό τον άμεσο έλεγχο των ΗΠΑ και της παγκόσμιας χρηματιστικής ολιγαρχίας. Τα δήθεν βήματα προς τη Ρωσία είναι κοροϊδία. Ο κ. Σαρρής, που ήδη άλλωστε απομακρύνθηκε, έμεινε στη Μόσχα παίζοντας ένα είδος θεάτρου, αρνούμενος όλες τις πραγματικές ρωσικές προτάσεις στον τομέα της οικονομίας, των δανείων κλπ. Αυτοί που ήρθαν σε επαφή μαζί του συμπέραναν ότι πραγματική του επιδίωξη ήταν να παραστήσει ότι έχει μια δραστηριότητα, ενώ όλες οι πραγματικές αποφάσεις του κυπριακού κράτους λαμβάνονταν αλλού.
Η δική μου εκτίμηση είναι ότι υπάρχει στρατηγική των ΗΠΑ και των παγκοσμιοποιητικών κύκλων για την πρόκληση χάους σε Ελλάδα και Κύπρο, να εκραγεί η κοινωνική-οικονομική κατάσταση και να οδηγηθούν και τα δύο κράτη, με ισχυρές ορθόδοξες χριστιανικές ταυτότητες, υπό τον άμεσο έλεγχο Αμερικανών στρατηγικών και της χρηματιστικής ολιγαρχίας. Αυτό προϋποθέτει την εξασθένιση και το σπάσιμο όλων των υπαρχόντων δεσμών με την Ρωσία, «χερσαία δύναμη» σε όρους γεωπολιτικής. Αυτό επηρεάζει καταρχήν όλα τα κοινά σχέδια στον τομέα ενεργειακού εφοδιασμού. Τα περισσότερα σχετικά σχέδια σαμποταρίστηκαν από την ελληνική πλευρά εναντίον των ελληνικών συμφερόντων, με την άμεση παρέμβαση των ατλαντιστών των ΗΠΑ και της ΕΕ.
Ερ. Ανακοινώνοντας την απόφασή του,Eurogroup και ΔΝΤ κατέστρεψαν σχεδόν κυπριακές τράπεζες, οικονομία και κράτος. Τι είναι, πόλεμος; ‘Εχει μέλλον το εθνικό κράτος;
Απ. Η περίπτωση της Κύπρου αποδεικνύει τον εξαιρετικά τρωτό χαρακτήρα της κυριαρχίας στην μεταμοντέρνα εποχή της παγκοσμιοποίησης. Δεν θέτει τοπικά αλλά παγκόσμια προβλήματα. Μπορούμε να διατηρήσουμε την ίδια την αρχή του εθνικού Κράτους ή έφτασε πράγματι ο καιρός της παγκόσμιας κυβέρνησης, περάσαμε ήδη το σημείο μη επιστροφής;
Από τη δική μου άποψη, το εθνικό Κράτος δεν μπορεί να σταθεί πια – ή μπορεί, αλλά όχι πολύ. Οι μέρες του είναι μετρημένες. Το αληθινό πρόβλημα είναι αλλού: η μέλλουσα παγκόσμια τάξη θα είναι μονοπολική, στα χέρια της παγκόσμιας, κυρίως δυτικής χρηματιστικής ολιγαρχίας, ή πολυπολική. Τα BRICS είναι είδος προπλάσματος για αυτό που μπορεί να γίνει. Υπάρχουν χώρες με περιορισμένη ελευθερία επιλογών, σταθερά ενσωματωμένες στην παγκόσμια Δύση ή άλλες καταδικασμένες να πάνε στην πολυπολική λέσχη. Υπάρχουν αυτές που μπορούν να διαλέξουν. Κύπρος και Ελλάδα ανήκουν στην τελευταία κατηγορία. Η συμπερίληψή τους στο παγκόσμιο, αμερικανο-κεντρικό ατλαντικό σύστημα συνιστά μια ορισμένη βία, ένα είδος γεωπολιτικού «βιασμού». Η Ευρασία προτείνει αξιοπρεπή και ελεύθερη συμμαχία. Αλλά συμφωνώ, όπως είπα και προηγουμένως, ότι η Ρωσία πρέπει να φερθεί και εκείνη με την Κύπρο και την Ελλάδα κατά πολύ έξυπνο και αξιόπιστο τρόπο…
Ερ. Αν πέσει κι ο ‘Ασαντ, μοιάζει σαν η ρωσική στρατηγική παρουσία να εξοβελίζεται από τη Μεσόγειο…
Απ. Πρόκειται για συνεχιζόμενη επίθεση εναντίον μας και του πολυπολικού παγκόσμιου σχεδίου μας. Αμφιβάλω ότι το σχέδιο της ευρύτερης Μέσης Ανατολής, που πραγματοποιείται κάτω από τα μάτια μας, μπορεί να οδηγήσει σε σταθερότητα. Οι ΗΠΑ ποντάρουν στο χάος. Δεν υπάρχει θετική επιδίωξη. Η Τουρκία, επεμβαίνοντας στη Συρία και την αραβική περιοχή προετοιμάζει την δική της διάσπαση. Το Ισραήλ θα διαλυθεί από τις εσωτερικές του αντιθέσεις. Φοβάμαι ότι η ίδια μοίρα αιματηρής καταστροφής περιμένει όλα τα άλλα κράτη της ανατολικής Μεσογείου. Η Λιβύη, μετά το τέλος του Καντάφι, δεν είναι πιο δημοκρατική και ειρηνική, ούτε και το Ιράκ. Στην αμερικανική στρατηγική αιματηρής αναταραχής δεν είναι εύκολο να αντιπαραθέσεις κάτι. Η παληά στρατηγική ισορροπίας των δυνάμεων δεν μπορεί να σταθεί αιώνια, η εντροπία διαβρώνει καθεστώτα που εγκαθιδρύθηκαν σε άλλες εποχές. Η Ρωσία πρέπει να προσπαθήσει να σκεφτεί κάτι εντελώς νέο, το ευρασιατικό ανάλογο του σχεδίου της Ευρύτερης Μέσης Ανατολής, στην αντίθετη κατεύθυνση. Μας λείπει τώρα αυτό και χάνουμε πολύτιμο χρόνο.
Ερ. Τουρκία, Ισραήλ, Ιράν, Κούρδοι…’Ολα αλλάζουν ταχύτατα.
Απ. Η κύρια τάση σε Τουρκία και Ισραήλ είναι τώρα ατλαντική. Η Τουρκία χρησιμοποίησε την ιστορία του «Μαβί Μαρμαρά» για να ενισχύσει, στην κατεύθυνση που υπέδειξαν οι ΗΠΑ, την επιρροή της στον αραβικό κόσμο προετοιμάζοντας την επέμβαση στη Συρία. Το Ισραήλ τη χρησιμοποίησε για να προσεγγίσει Ελλάδα-Κύπρο, προς κύριο συμφέρον των ατλαντιστών. Η συμφιλίωση Τουρκίας-Ισραήλ είναι λογική, γιατί οι δύο χώρες πέτυχαν στο μεσοδιάστημα της υποτιθέμενης «διαμάχης» τους, τις τακτικές, αλλά στην πραγματικότητα αμερικανικές επιδιώξεις τους. Ισραήλ και Τουρκία ακολουθούν οδικό χάρτη τρίτης πλευράς. Αυτά είναι βήματα προετοιμασίας εισβολής στο Ιράν, μετά την πτώση του καθεστώτος ‘Ασσαντ.
Θεωρώ μάλλον αδύνατη την κουρδο-τουρκική συμφιλίωση. Κούρδοι και Τούρκοι είναι υπό αμερικανική καθοδήγηση, αλλά τη χρησιμοποιούν για αντίθετους σκοπούς. Η Τουρκία να ενισχύσει την εθνική συνοχή της, οι Κούρδοι να δημιουργήσουν εθνικό κράτος. Το τουρκικό Κουρδιστάν δεν μπορεί να εξαιρεθεί από τη διαδικασία. Νωρίτερα ή αργότερα, η ‘Αγκυρα θα καταβάλει όλο το τίμημα του ατλαντισμού της.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Real.news, 21.4.2013
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου