του Αντώνη Δ. Παπαγιαννίδη
Όλα ειπώθηκαν, όλα γράφηκαν, όλα αναλύθηκαν και σχολιάστηκαν για τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη. Στα 99 χρόνια ζωής του - και τα κοντά 70 χρόνια ενεργού πολιτικής δράσης (πρωτοεκλεγμένος βουλευτής στα 28 του, πρώτη φορά σε υπουργικό συμβούλιο στα 32 του) - κατέληξε να έχει λειτουργήσει ως ζωντανή μνήμη όλης της μεταπολεμικής πολιτικής διαδρομής της Ελλάδας.
Από την συμμετοχή του στην Αντίσταση στην Κρήτη (με αναγνώριση όχι μόνο από την Ελλάδα, αλλά και από την Μεγ. Βρετανία) μέχρι την πρώιμη Κυβερνητική συμμετοχή του (ως υφυπουργός Οικονομικών, το 1951 σε Κυβέρνηση Σοφοκλή Βενιζέλου), από την σύμπραξή του στην δημιουργία της Ένωσης Κέντρου και στον μετέπειτα Ανένδοτο μέχρι την αντιπαράθεσή του με τον Γεώργιο Παπανδρέου αλλά και τον Ανδρέα (κορύφωση στα Ιουλιανά/"Αποστασία"), από την σύλληψη και εν συνεχεία διαφυγή του από την Δικτατορία (το 1968-73) μέχρι την κάθοδό του στις εκλογές της Μεταπολίτευσης (Κόμμα των Νεοφιλελευθέρων), εν τέλει με προσχώρηση στην Νέα Δημοκρατία το 1978 (αρχικά ως υπουργός Συντονισμού, εν συνεχεία Εξωτερικών) με ανάδειξή του σε Πρόεδρό της το 1984 και (μετά τα γεγονότα του 1989/90) σε κεντρικό ρυθμιστή των πολιτικών πραγμάτων και εν τέλει Πρωθυπουργό μετά την τρίτη εκλογική αναμέτρηση της εποχής (8 Απριλίου 1990) έως και το 1993 , με ριζοσπαστικό οικονομικό πρόγραμμα - ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης και "είδε τα πάντα" αλλά και επικαθόρισε πολύ περισσότερα απ' όσα συνήθως συνειδητοποιείται.
Από εκείνα που αφήνει πίσω του το πέρασμά του, ορισμένα δεν είναι εύκολο να αξιολογηθούν. Για παράδειγμα: άνθρωπος της κόντρας, της αντιπαράθεσης – γι’ αυτό άλλωστε από νωρίς βρέθηκε σε ασύμβατη διαδρομή με τον Αντρέα Παπανδρέου, γι αυτό και στην Μεταπολίτευση τον μετεκάλεσε ουσιαστικά ο Κωνσταντίνος Καραμανλής στην Ν.Δ. - ο Μητσοτάκης πάντοτε γνώριζε και επέβαλε στον εαυτό του, αλλά και στους άλλους, όρια. Απόδειξη/αποκορύφωση αυτού που μόλις λέμε υπήρξε η πρωτοβουλία του για προσέγγιση της Αριστεράς, εν συνεχεία ακόμη και του ΠΑΣΟΚ του Αντρέα μετά την ακραία κρίση των Κοσκωτικών στο πολλαπλά προβληματικό διάστημα 1989-90. ΤΟΤΕ, άλλωστε, είναι που γεφυρώθηκε αληθινά το εμφυλιακό χάσμα και όχι είτε το 1974 είτε το 1981...
Άνθρωπος, επίσης, των τομών και του ριζοσπαστισμού από φιλελεύθερη γωνία, ποτέ δεν παρέλειπε να αναζητήσει αλλά και να δεχθεί τον πρακτικό συμβιβασμό: αρκετοί θα πουν ότι αυτό υπήρξε για την σύντομη πρωθυπουργική του θητεία ένα αδύνατο σημείο του. Μπορεί. Από κει και πέρα, είχε κάτι που τον διαφοροποίησε απ' όλο εν τέλει το πολιτικό προσωπικό - πάντως το προσωπικό της Μεταπολίτευσης: όχι μόνον δεν απέφευγε να συνομιλεί και να συνεννοείται με το οικονομικό κατεστημένο της χώρας (όπως δεν θα διενοείτο ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, όπως θα το θεωρούσε βαρύ ατόπημα ο Κώστας Σημίτης, όπως θα το αποκήρυσσε ο Αντρέας Παπανδρέου) αλλά και θεωρούσε αυτήν την άμεση σχέση με τον οικονομικό ιστό αυτονόητο καθήκον, προκειμένου να υπάρξει ουσιαστική διακυβέρνηση. Κατά τραγική ειρωνεία, επέπρωτο να φέρει ο ίδιος στο ελληνικό πολιτικό ιδιόλεκτο την έννοια των "διαπλεκομένων".
Υπό περισσότερες της μιας απόψεις, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, ο πολιτικός που έκανε το μεγαλύτερο comeback στην πολιτική ιστορία της χώρας - από "αρχιαποστάτης", κεντρικός συντελεστής ισορροπιών της Μεταπολίτευσης - δεν είχε την ευκαιρία να σημαδέψει όσο θα μπορούσε να είχε πράξει είτε την οικονομική διαδρομή της χώρας, είτε την εξωτερική πολιτική.
Η χώρα, το πολιτικό σύστημα έχασε περισσότερο απ' αυτό: αρκεί να ξαναδεί κανείς το πώς αφέθηκε να ξεφύγει δημοσιονομικά, ή πώς μπήκε στο αδιέξοδο του Μακεδονικού...
economia
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου