του Αντώνη Δ. Παπαγιαννίδη
Φίλε αναγνώστη, καλό κουράγιο με το πώς θα διαβάζεις τώρα - επί μέρες, φοβούμεθα - τις άνευ τέλους αναλύσεις για το νόημα και τις συνέπειες των Βρετανικών βουλευτικών εκλογών της περασμένης Πέμπτης (οι Βρετανοί, όχι δε μόνοι ανά τον κόσμο, ψηφίζουν εργάσιμη μέρα, όταν εμείς ακόμη και στις αρχαιρεσίες των τραμβαγέρηδων κάνουμε και τις εργάσιμες ημέρες αργία...). Μόνον ο πρώτος γύρος των Γαλλικών εκλογών και το σασπένς για το τι θα καταλήξει να πάρει το "φαινόμενο Μακρόν" ίσως λειτουργήσει ως ανακούφιση/ποικιλία!
Θα σας προτείνουμε, λοιπόν μερικές ιδέες αντιπερισπασμού απο την κατεστημένη προσέγγιση που - μαντεύουμε - θα είναι πώς "τιμωρήθηκαν" οι Βρετανοί που έπαιξαν με το Brexit και τώρα πήγαν να παίξουν με το "σκληρό"Brexit/hard Brexit, όπως επεδίωξε η Τερέσα Μαίη που βγήκε τελικά χαμένη αντί να ενισχύσει την θέση της. Και πώς η "Ευρώπη" θα θέσει τώρα ως δικούς της όρους απέναντι στην Μεγάλη Βρετανία.
Λοιπόν: ένα πράγμα που κατέγραψαν αυτές οι εκλογές - βρισκόταν ήδη εν εξελίξει, αλλά τώρα βάθυνε - είναι ότι η τομή Δεξιάς/Αριστεράς, εν προκείμενω Συντηρητικών/Εργατικών (στην Μεγάλη Βρετανία η τομή αυτή παραμένει κυρίαρχη: ποτέ δεν υπήρξε πολυδιάσπαση του πολιτικού σκηνικού πάντως όχι για πολύ, λόγω και του πλειοψηφικού/first-past-the-post εκλογικού τους συστήματος) δεν έχει πλέον τίποτε να κάνει με την εισοδηματική ή/και κοινωνική κατάσταση. Ευπορότεροι και φτωχότεροι, ανώτερες και κατώτερες διαστρωματώσεις ψήφισαν σχεδόν πανομοιότυπα. (Άλλο θέμα οι γεωγραφικές, παραδοσιακές διαφοροποιήσεις). Αντίθετα, εκείνο που "έχτισε" τη διαφοροποίηση, ήταν η διαφορά της ψήφου ανά ηλικίες: οι νεότεροι ψήφισαν σαφώς Εργατικούς (πάντως οι μέχρι τα 24), οι πιο ηλικιωμένοι (οι άνω των 60-65) σαφώς Συντηρητικούς. Η σχετική άνοδος των Εργατικών οφειλόταν στο ότι οι νέοι κινητοποιήθηκαν περισσότερο αν και όχι "αρκετά" για να επιβεβαιώσουν τα γκάλοπ στο φίνις που (μερικά πάντως) έδειχναν ανοδικό κύμα του ακραίου - για τα βρετανικά μέτρα - Τζέρεμι Κόρμπιν.
Ένα δεύτερο που θα ήταν λάθος να ξεφύγει από το ραντάρ μας είναι η "ψήφος ISIS". Οι Βρετανοί χρειάστηκε να σηκώσουν τρία κύματα τρομοκρατικών επιθέσεων μέσα σε τρείς μήνες: δυο "χαμηλής τεχνολογικής έντασης" στο Λονδίνο (αυτοκίνητα στο πεζοδρόμιο συν κουζινομάχαιρα), ένα "μεσαίας τεχνολογίας" (στο Μάντσεστερ, επίθεση αυτοκτονίας). Εκείνο που φάνηκε να επικρατεί ως αντίδραση είναι τι; Οι πολίτες στρέφονται εναντίον της Κυβέρνησης, αναζητούν ευθύνες - όσο κι αν π.χ. η Τερέσα Μαίη έπαιξε ούτως ή άλλως το χαρτί της ασφαλείας και της αντι-τρομοκρατίας. (Άλλωστε, με παλαβό επιχείρημα την ασφάλεια/την αντιμεταναστευτική και αντιπροσφυγική προσέγγιση κερδήθηκε το Brexit, κι ας μην είχαν καμιά σχέση με τα προσφυγικά κύματα από Συρία και Εγγύς Ανατολή τα φαινόμενα στην Μεγ. Βρετανία). Οι πολίτες θέλουν ασφάλεια, την απαιτούν. Οι Κυβερνήσεις διακηρρύσσουν ότι θα την εξασφαλίσουν. Αποτυχγάνουν. Τιμωρούνται στις κάλπες. Ό,τι κι αν πουν, ό,τι κι αν διακηρύξουν.
Το γεγονός, βέβαια είναι ένα: οι Συντηρητικοί βρέθηκαν πρώτοι - υποχωρώντας. Οι Εργατικοί, με θέσεις αρκετά προχωρημένες/"αριστερές" για την εποχή, βρέθηκαν επιβραβευμένοι. Κι έτσι φθάνουμε στην τρίτη παρατήρηση, που αφορά την Μεγάλη Βρετανία εξ αντανακλάσεως. Σε δέκα μέρες από τώρα αρχίζουν οι αληθινές διαπραγματεύσεις για το Brexit. Με την Τερέσα Μαίη, αλλά και την Μεγ. Βετανία, αποδυναμωμένη. Τι στάση θα κρατήσει η "Ευρώπη" τώρα; Τιμωρητική όπως φάνηκε σ' ένα πρώτο χρόνο; Ή θα επιχειρήσει να στήσει κάποιους μηχανισμούς (π.χ. μέσω Ευρώπης των πολλών ταχυτήτων ) για να μείνει "κάτι" από Μεγ. Βρετανία στην "Ευρώπη";
kontranews
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου