Οι καινούργιοι "Αγανακτισμένοι" στους πλειστηριασμούς

Του Αντώνη Δ. Παπαγιαννίδη

Αναμνήσεις των "Αγανακτισμένων" της πλατείας Συντάγματος αρχίζουν να φέρνουν οι "συλλογικότητες" οι οποίες, αρχικά στην Αθήνα, τώρα Θεσσαλονίκη και Πάτρα, διακόπτουν με δυναμικές παρουσίες στα δικαστήρια τις διεξαγωγές πλειστηριασμών. Ήδη οι συμβολαιογράφοι, αισθανόμενοι να στοχοποιούνται –όχι συμβολικά, μέχρι χειροδικίας– ξεκίνησαν αποχή. Που, όταν είτε πάει να σπάσει είτε έστω έχει εξαίρεση με άδεια των κατά τόπους Συλλόγων, οδηγεί στη δυναμική παρέμβαση των αντιδρώντων, σε φυγαδεύσεις συμβολαιογράφων κλπ. Αυτό απλά παγώνει τους έως τώρα πλειστηριασμούς. Οπότε, όλες οι συζητήσεις για επανανομοθέτηση της προστασίας (της πρώτης κατοικίας, υπό όρους, μετά από διαπραγμάτευση με την Τρόικα κ.ο.κ.) φαίνεται "χτεσινή"/ξεπερασμένη συζήτηση. Η αμηχανία της κυβέρνησης μπροστά στις συλλογικότητες –«δεν θα γίνουμε Ισπανία» είναι το κεντρικό σύνθημα– δείχνει ότι βλέπει κοντινό αδιέξοδο να διαγράφεται στον ορίζοντα.

Μέχρι τώρα, ακριβώς αυτό το φάσμα μιας νέας εξεγερτικότητας μπροστά στους πλειστηριασμούς έχει ουσιαστικά παγώσει όλο το σχετικό μέτωπο. Όλη η συζήτηση περί "κόκκινων" δανείων, με κύρια επιλογή –στην ουσία– τη χρονική μετάθεση κάθε ενέργειας (και την κάλυψη κάτω από διαδοχικές στρώσεις νομοθέτησης), έχει στην πραγματικότητα χτίσει γύρω από τον θεσμό της ικανοποίησης με βάση εκπλειστηρίαση –που, μη αυταπατώμεθα, είναι μέσο πίεσης προς τους στρατηγικούς κακοπληρωτές, 

ΟΤΑΝ είναι σωστά στοχευμένος, όταν δηλαδή ούτε το χωραφάκι κυνηγάει, ούτε το δυαράκι για 500 ευρώ οφειλή στον Δήμο– ένα τείχος άμυνας. Αποτελεσματικό. Που έχει αναρτημένο ως πανό το «Ούτε ένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη». Όπως εξηγούσε εις μάτην ο Μιχάλης Σάλλας, σίγουρα οι τράπεζες το τελευταίο που θα ’θελαν θα ήταν να φορτωθούν τα βιβλία τους με δεκάδες χιλιάδες σπίτια των πιο πιεσμένων ή των μεσαίων αστικών στρωμάτων (βλέποντας ταυτόχρονα την κτηματαγορά να καταβυθίζεται, συνεπώς τις εγγραφές εμπράγματων εγγυήσεων στα βιβλία τους να χλωμαίνουν ή και να σβήνουν...). Όμως, το σύνθημα μένει!

Όσοι κάποτε κανοναρχούσαν τον κόσμο στο «ούτε ένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη» έχουν τώρα να αντιμετωπίσουν τις συλλογικότητες που σταματούν τους πλειστηριασμούς – άσχετα αν πρόκειται συνήθως για απαιτήσεις του Δημοσίου, των Δήμων, των Ταμείων^. και αν πρόκειται για κακοτεχνίες ή ωχαδερφισμό των επισπευδόντων ή, αντίθετα, για εύλογη άσκηση πίεσης προς δυνάμενους να πληρώσουν. Το σύνθημα και η κινητοποίηση με μυρωδιά νίκης έχουν αποκτήσει τη δική τους δυναμική, βλέπετε.

economia