H μεξικάνικη μονομαχία

analyst

Η σημερινή γεωπολιτική αντιπαράθεση των τριών ισχυρών του πλανήτη, είναι η καλύτερη αφετηρία για να βρεθεί μία λύση συνεργασίας τους – η οποία επιδιώκεται από τις ΗΠΑ, επειδή γνωρίζουν πως η μονοκρατορία τους αποτελεί παρελθόν

«Μια μεξικάνικη αντιπαράθεση ή μονομαχία είναι μια σύγκρουση ανάμεσα σε δύο ή περισσότερα μέρη, στην οποία το κάθε ένα ξεχωριστά δεν μπορεί να επιτεθεί ή να υποχωρήσει, χωρίς να εκτεθεί σε κίνδυνο. Ως αποτέλεσμα του γεγονότος αυτού, όλοι οι συμμετέχοντες πρέπει να διατηρήσουν τη στρατηγική της έντασης – η οποία παραμένει άλυτη, έως ότου κάποια εξωτερική εκδήλωση καταστήσει δυνατή την επίλυση της σύγκρουσης» (Mexican Standoff).

.

του Αλέξη Ζακυνθινού

Ανάλυση

Είναι δεδομένο πλέον το ότι, η Ελλάδα έχει χάσει εντελώς την εθνική της κυριαρχία, μετατρεπόμενη σε μία αποικία της Δύσης – την οποία διεκδικούν ως τέτοια τόσο οι Η.Π.Α. μέσω του ΔΝΤ, όσο και η Γερμανία, μέσω της ευρωπαϊκής Τρόικας. Προφανώς με τη βοήθεια των δεσμών του ευρώ και του χρέους, για το οποίο (χρέος) είναι μεν συνυπεύθυνες οι ελληνικές κυβερνήσεις έως το 2010, αλλά όχι για την επόμενη περίοδο – αφού έκτοτε εκτελούν τις εντολές της σκιώδους εξουσίας.

Ο σημερινός πρωθυπουργός δε είναι εκείνος που, αφού δολοφόνησε την ύστατη ελπίδα των Ελλήνων, κατάφερε τελικά να τους πείσει πως δεν υπάρχει άλλος δρόμος – αν και μάλλον δεν θα τον βαδίσει ο ίδιος, αλλά ο διάδοχος του που προετοιμάζεται από την εγχώρια ελίτ, σε συνεργασία με τους κατακτητές.

Ένα δεύτερο δεδομένο είναι το ότι, δεν θα επιτραπεί στην Ελλάδα η ανάκτηση της εθνικής της κυριαρχίας από τις δύο παραπάνω δυνάμεις. Από τις Η.Π.Α. λόγω των φόβων αλλαγής των γεωπολιτικών συμμαχιών της χώρας μας, ενώ από τη Γερμανία επειδή θέλει να υφαρπάξει τα περιουσιακά της στοιχεία – μετατρέποντας την σε μία περιοχή φθηνού εργατικού δυναμικού για τη βιομηχανία της, όπως την Πορτογαλία, μέσω κυρίως της χρήσης του ευρώ ως το νόμισμα των σκλάβων της.

Επόμενο δεδομένο είναι ο πολιτισμός της Ελλάδας, ο οποίος υιοθετήθηκε μεν από την Ευρώπη, άρα και από τις μεγάλες πρώην αποικίες της, όπως οι Η.Π.Α., ο Καναδάς και η Αυστραλία, αλλά συγκρίνεται μόνο με αυτόν της Κίνας – ενώ η ορθόδοξη θρησκεία της υιοθετήθηκε από τη Ρωσία, καθώς επίσης από άλλες χώρες της ανατολικής Ευρώπης. Η Ρωσία δε προσπαθεί να ανεξαρτητοποιηθεί από την ηγεμονία της Δύσης –κυρίως σε συνεργασία με την Κίνα, με την Ινδία και με το Ιράν,  δημιουργώντας έναν εναλλακτικό δεύτερο πόλο στην περιοχή της Ευρασίας και αλλού.

Με βάση τα παραπάνω δεδομένα, φαίνεται πως η μοναδική εναλλακτική δυνατότητα της Ελλάδας, είναι η συνεργασία της με το δεύτερο αυτό πόλο (BRICS) που δημιουργείται σταδιακά στον πλανήτη. Κάτι τέτοιο δεν είναι βέβαια καθόλου απλό, αφενός μεν εξαιτίας της υπερχρέωσης της, αφετέρου λόγω της πολύ σημαντικής γεωπολιτικής της θέσης για το ΝΑΤΟ – το οποίο όμως αντί να την προστατεύει, της δημιουργεί συνεχώς προβλήματα τόσο στα ανατολικά σύνορα της (Τουρκία), όσο και στα βόρεια (Σκόπια κλπ.), επί πλέον σήμερα μέσα στο Αιγαίο.

Στο σημείο αυτό είναι σκόπιμο να συμπληρώσουμε τη νέα γεωπολιτική αρχιτεκτονική που θέλουν να προωθήσουν σταδιακά οι Η.Π.Α. (άρθρο), έτσι ώστε να έχουμε μία πιο ολοκληρωμένη εικόνα του ευρύτερου σχεδιασμού τους – ο οποίος οφείλει να μας ενδιαφέρει, αφού ασφαλώς μας αφορά. Ειδικότερα τα εξής:

Σε γενικές γραμμές οι Η.Π.Α. επιθυμούν να χωρίσουν τον πλανήτη σε τρεις ζώνες επιρροής, όπου όμως θεωρούν την Ευρώπη ως αποικία τους και άρα δευτερεύουσας σημασίας – ενώ θέλουν να συμπεριλάβουν τη Ρωσία μαζί της. Έχουν ήδη ξεκινήσει δε συνομιλίες προσέγγισης της ΕΕ με τη Ρωσία (πηγή), με τις παρακάτω πέντε κατευθυντήριες αρχές:

(α)  Την πλήρη εφαρμογή των συμφωνιών του Μινσκ, ως βασικό στοιχείο για τις όποιες αλλαγές στις σχέσεις μεταξύ των δύο περιοχών.

(β)  Την ενίσχυση των σχέσεων με τους ανατολικούς εταίρους, καθώς επίσης με τους υπόλοιπους γείτονες των δύο περιοχών, ιδίως στην κεντρική Ασία.

(γ)  Την ενίσχυση της εσωτερικής ανθεκτικότητας της ΕΕ, ιδίως όσον αφορά την ενεργειακή ασφάλεια, τις υβριδικές απειλές, τις στρατηγικές επικοινωνίες και όχι μόνο.

(δ)  Την επιλεκτική «εμπλοκή» της ΕΕ με τη Ρωσία σε θέματα εξωτερικής πολιτικής, όπως αυτά που αφορούν το Ιράν, την ειρηνευτική διαδικασία στη Μέση Ανατολή ή στη Συρία, τη Βόρεια Κορέα, τη μετανάστευση, την καταπολέμηση της τρομοκρατίας και τις κλιματικές αλλαγές – επίσης σε άλλες περιοχές, όπου υπάρχει σαφές ενδιαφέρον (συμφέροντα) εκ μέρους της ΕΕ.

(ε)  Την υποστήριξη της ρωσικής κοινωνίας, με ιδιαίτερες πολιτικές που σχετίζονται με αυτήν, με ειδική έμφαση στους νέους της Ρωσίας και της ΕΕ – με την έννοια πως το μέλλον και των δύο περιοχών είναι κάτι για το οποίο αξίζει και πρέπει να διενεργηθούν επενδύσεις.

Εν προκειμένω, η άποψη των Ρώσων είναι σε γενικές γραμμές ότι, η χώρα τους δεν έχει σοβαρά κίνητρα συνεργασίας με την ΕΕ, πως η Ευρώπη δεν είναι μόνο οι 28 χώρες που συναποτελούν την ΕΕ, ότι γίνεται προσπάθεια να σβηστεί η φωτιά (κυρώσεις, Ουκρανία, περικύκλωση από το ΝΑΤΟ, χρηματοπιστωτικός πόλεμος) με βενζίνη, καθώς επίσης πως δεν υπάρχει μία σύγκρουση αξιών με την Ευρώπη, αλλά μία σύγκρουση συμφερόντων (πηγή).

Προφανώς η βασική επιλογή της Ρωσίας είναι η συνεργασία της με τις BRICS, κυρίως με την Κίνα και την Ινδία – κάτι που θέλουν να αποφύγουν με κάθε θυσία οι Η.Π.Α., αφού γνωρίζουν πως η Ευρασία είναι ο μοναδικός παγκόσμιος πυλώνας που θα μπορούσε να διεκδικήσει την ηγεμονία του πλανήτη, χωρίς τη δική τους συμμετοχή. Όπως στο παράδειγμα της μεξικανικής σύγκρουσης λοιπόν στη θεωρία των παιγνίων, εάν οι δύο από τους τρεις μονομάχους ενωθούν, τότε ο τρίτος κινδυνεύει να πεθάνει.

Ανεξάρτητα όμως από την προσέγγιση της Ρωσίας με την ΕΕ, οι Η.Π.Α. επιθυμούν να περιοριστεί η επιρροή της στα δικά της εδάφη, ενδεχομένως από κοινού με τις ίδιες στην Ευρώπη, η Κίνα να παραμείνει ηγέτιδα δύναμη στις γύρω της χώρες, ενώ και οι τρεις δυνάμεις μαζί να συνεργάζονται μεταξύ τους, όσον αφορά όλες τις άλλες περιοχές του πλανήτη, εκτός της αμερικανικής ηπείρου – όπως είναι η Αφρική και η Μέση Ανατολή, αν και μάλλον αποκλείουν επίσης την Ιαπωνία και την Αυστραλία.

Οι έμμεσες απειλές και κατηγορίες των Η.Π.Α.

Περαιτέρω, οι Η.Π.Α. αναφέρονται στις πρόσφατες εξεγέρσεις των πληθυσμών του μη δυτικού πλανήτη, θεωρώντας πως πρέπει να τους δοθεί ιδιαίτερη σημασία. Κατά το γεωπολιτικό αναλυτή της υπερδύναμης (πηγή), πρόκειται σε μεγάλο βαθμό για καταπιεσμένες από καιρό πολιτικές αναμνήσεις – οι οποίες πυροδότησαν το ξαφνικό και εξαιρετικά εκρηκτικό κίνημα των ισλαμιστών εξτρεμιστών (ISIS). Ότι συμβαίνει λοιπόν σήμερα στη Μέση Ανατολή, θα μπορούσε να είναι μόνο το ξεκίνημα ενός ευρύτερου φαινομένου – το οποίο ίσως βιωθεί μελλοντικά στην Αφρική, στην Ασία, καθώς επίσης σε όλες τις πρώην αποικίες του δυτικού ημισφαιρίου.

Ειδικότερα, στις χώρες αυτές επιστρέφουν οι αναμνήσεις από τις σφαγές που υπέστησαν οι πρόγονοι τους, εκ μέρους των Ευρωπαίων κυρίως αποικιοκρατών – από λαούς δηλαδή που σήμερα θέλουν να μην θεωρούνται ρατσιστές αλλά φιλικοί προς τους «ξένους», παρά το ότι τα εγκλήματα τους στο πρόσφατο παρελθόν είναι συγκρίσιμα μόνο με τα αντίστοιχα των ναζί.

Πρόκειται για πολλά εκατομμύρια θύματα των Ευρωπαίων οπότε, η τάση των λαών αυτών για πολιτική ανεξαρτησία, ενδυναμωμένη από τα καταπιεσμένα για πολύ καιρό συναισθήματα οργής και απογοήτευσης, αποτελούν μία πολύ ισχυρή και άκρως επικίνδυνη κινητήρια δύναμη – η οποία εμφανίζεται πλέον στην επιφάνεια, όχι μόνο στο μουσουλμανικό κόσμο, απαιτώντας εκδίκηση.

Ορισμένα παραδείγματα των εγκλημάτων της Ευρώπης αρκούν για να γίνει κατανοητό το μέγεθος τους – όπως η μείωση του πληθυσμού της αυτοκρατορίας των Αζτέκων το 16ο αιώνα, στην περιοχή του σημερινού Μεξικού, από τα 25 εκ. στο 1 εκ. σε χρόνο μηδέν. Κατά ανάλογο τρόπο πέθαναν στη βόρεια Αμερική το 90% των αυτοχθόνων κατοίκων της μέσα στα πρώτα πέντε έτη της επαφής τους με τους Ευρωπαίους κατακτητές και αποίκους – κυρίως λόγω των ασθενειών που μετέφεραν.

Οι Βρετανοί σκότωσαν στην Ινδία μεταξύ των ετών 1857 και 1867 περί το 1 εκ. αμάχους, για αντίποινα. Σε άλλες περιπτώσεις (καλλιέργεια οπίου από τη βρετανική εταιρεία των ανατολικών Ινδιών) οδηγήθηκαν πολλά εκατομμύρια Κινέζοι στον πρόωρο θάνατο τους – χωρίς να υπολογίζει κανείς τα επί πλέον εκατομμύρια που σκοτώθηκαν στον πρώτο και δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο.

Στο Κονγκό, το οποίο ανήκε τότε στην προσωπική ιδιοκτησία του Βέλγου βασιλιά Λεοπόλδου ΙΙ, σκοτώθηκαν μεταξύ των ετών 1890 και 1910 σχεδόν 15 εκ. άνθρωποι – όταν στον αιματηρό πόλεμο του Βιετνάμ (1955 – 1975) σκοτώθηκαν «μόλις» ένα έως τρία εκατομμύρια άμαχοι. Η Γερμανία διεξήγαγε πολλές γενοκτονίες στην Αφρική (άρθρο), πολύ πριν το Ολοκαύτωμα των Εβραίων – ενώ, εάν εξετάσει κανείς τι συνέβη με το μουσουλμανικό πληθυσμό στο ρωσικό Καύκασο, θα ανακαλύψει ανάλογες θηριωδίες.

Στην Ινδονησία οι Ολλανδοί κατακτητές σκότωσαν μεταξύ των ετών 1835 και 1840 περί τους 300.000 αμάχους – ενώ στην Αλγερία έχασαν τη ζωή τους από τις θηριωδίες των Γάλλων, κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου (1830 – 1845), σχεδόν το 50% των κατοίκων της. Στη γειτονική Λιβύη οι Ιταλοί φυλάκισαν σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης τους κατοίκους μίας ολόκληρης επαρχίας – με αποτέλεσμα να ακολουθήσουν μαζικοί θάνατοι των εγκλεισμένων (1927 – 1934), οι οποίοι πλησίασαν τα 500.000 άτομα.

Οι Αμερικανοί στο Αφγανιστάν σκότωσαν περί τους 26.000 αμάχους, ενώ η δυτική συμμαχία δολοφόνησε περίπου 165.000 στο Ιράκ, χωρίς να υπολογίζουμε τους στρατιώτες – αν και θα πρέπει να υπολογίζονται επί πλέον τα εκατομμύρια θύματα των επιδρομών του ΔΝΤ και τις Παγκόσμιας Τράπεζας στις αναδυόμενες και αναπτυσσόμενες οικονομίες (στη Ρωσία επίσης), οι οποίες κυριολεκτικά λεηλατήθηκαν από τους εντολείς τους (πολυεθνικές, τοκογλυφικό κεφάλαιο).

Επειδή δεν πρέπει λοιπόν να ξεχνάει κανείς όλα αυτά, τα οποία έχουν δημιουργήσει βαθιά συναισθήματα εκδίκησης στους καταπιεσμένους λαούς που κατηγορεί η Δύση για τις σημερινές τρομοκρατικές επιθέσεις τους, η μοναδική λύση άμυνας κατά τους Αμερικανούς είναι η συνεργασία των τριών υπερδυνάμεων – των Η.Π.Α., της Ρωσίας και της Κίνας, εν πρώτοις σε ένα περιορισμένο τοπικό επίπεδο. Πριν από όλα στη Μέση Ανατολή και στη Βόρεια Αφρική, όπου φαίνεται πως υπάρχει ήδη προσέγγιση των Η.Π.Α. με τη Ρωσία στο θέμα της Λιβύης.

Έτσι μόνο θα μπορούσαν να αποφευχθούν πόλεμοι, όπως του Ισραήλ εναντίον του Ιράν, του Ιράν εναντίον της Σαουδικής Αραβίας, της Αιγύπτου εναντίον της Λιβύης κοκ., καθώς επίσης αιματηρά τρομοκρατικά χτυπήματα –ενώ η Ευρώπη θα κινδυνεύσει να διαλυθεί, τόσο από το μεταναστευτικό, όσο και από την κρίση χρέους, με πολλές χώρες της να αναζητούν νέους «προστάτες», μέσω συμφωνιών με έναν εκ των τριών ισχυρών του πλανήτη: με τις Η.Π.Α., τη Ρωσία ή την Κίνα.

Η μοναδική εναλλακτική λύση, όσον αφορά τη συνεργασία των τριών ισχυρών δυνάμεων, είναι η αναζήτηση μίας μονομερούς στρατιωτικής νίκης – η οποία θα ήταν μεγάλο ρίσκο για τη Ρωσία, αφού θα μπορούσε να ηττηθεί, οπότε να μετατραπεί με κάποιον τρόπο σε αποικία της Κίνας.

Ρίσκο θα ήταν επίσης για την Κίνα, αφού μία στρατιωτική αντιπαράθεση της με τις Η.Π.Α. θα την έφερνε σε μία αντίστοιχη ίσως (πόλεμο) με την Ινδία και την Ιαπωνία – οπότε θα καταστρεφόταν. Το ρίσκο για τις Η.Π.Α. θα ήταν μικρότερο μεν, αλλά πολύ ακριβό για τους Πολίτες της – ενώ η Ευρώπη μάλλον θα μετατρεπόταν στο κεντρικό πεδίο της ενδεχόμενης σύγκρουσης της υπερδύναμης με τη Ρωσία.

Φυσικά θα μπορούσε μία από τις τρεις αυτές μεγάλες δυνάμεις ή κάποια άλλη να ανακαλύψει ένα πολύ ισχυρό όπλο, το οποίο θα της έδινε την εντύπωση πως είναι σε θέση να αντιπαρατεθεί με την άλλη. Ακόμη όμως και αν κέρδιζε τον πόλεμο, το αποτέλεσμα θα ήταν ένα παγκόσμιο χάος – αφού ασφαλώς δεν θα είχε τη δυνατότητα να αστυνομεύσει τον πλανήτη όπως οι Η.Π.Α., πόσο μάλλον μετά από μία σύγκρουση μαζί τους.

.

Επιμύθιο

Συμπερασματικά λοιπόν, η σημερινή μεξικανική αντιπαράθεση, σύγκρουση ή αδιέξοδο, η μονομαχία των τριών παικτών μαζί δηλαδή, είναι η καλύτερη δυνατή αφετηρία για να βρεθεί μία βιώσιμη λύση – αρκεί να μην προλάβει να πυροβολήσει κανένας.

Παραδόξως μία αντίστοιχη τριπλή μονομαχία διεξάγεται μεταξύ της Ελλάδας, του ΔΝΤ (Η.Π.Α.) και της Γερμανίας – ενώ θα μπορούσε κάλλιστα να εξελιχθεί σε μία αντίστοιχη της Κίνας, της Ρωσίας και των Η.Π.Α. με λάφυρο την Ελλάδα. Η Γερμανία μπορεί να είναι ισχυρή οικονομικά, αλλά σε γεωπολιτικό και στρατιωτικό επίπεδο είναι πλέον ένα μεγάλο μηδενικό – όπως δυστυχώς ολόκληρη η Ευρώπη.

Επομένως, η Ευρώπη δεν είναι σε θέση ούτε να συγκρουσθεί, ούτε φυσικά να κερδίσει – οπότε η ΕΕ δεν αποτελεί προστάτη για κανένα μέλος της, γεγονός που δεν είναι ότι καλύτερο για τη συνοχή της. Με δεδομένο δε το ότι, οι Η.Π.Α. την τοποθετούν στη ζώνη επιρροής της Ρωσίας, εάν η τελευταία δεν επιμείνει στην ασιατική λύση, σημαίνει ότι μπορούν να αλλάξουν πολλά στο μέλλον – οπότε η Ελλάδα οφείλει να είναι σε επιφυλακή, από όλες τις πλευρές, αναζητώντας μεθοδικά την κατάλληλη ευκαιρία απελευθέρωσης της.

Αλέξης Ζακυνθινός, Senior Analyst (Geopolitics)