Νέα Πολιτική
του Αντώνη Παπαγιαννίδη*
Σ’ αυτήν την τελική ευθεία – μια ακόμη τελική ευθεία! όταν κάποτε γραφτεί συνολικά η ιστορία της Ελληνικής κρίσης, σίγουρα θα αποτιμηθεί ως βαθύτερα αποσταθεροποιητική η λειτουργία της συνεχώς επανερχόμενης αβεβαιότητας… – προς το Eurogroup «λύσης» στο αδιέξοδο που οικοδομήθηκε τα δυο τελευταία χρόνια, υπήρξαν τοποθετήσεις των βασικών συντελεστών καθώς και μετακινήσεις θέσεων οι οποίες είναι απαραίτητο να κρατηθούν. Ανεξάρτητα του πώς θα προχωρήσουν στο άμεσο μέλλον τα πράγματα.
Αναφερόμαστε πρώτιστα στην θέση του ΔΝΤ – του φορέα οικονομικής ορθοδοξίας που μάθαμε να μισούμε! – θέση η οποία στην ουσία, με την προσέγγιση στην (μη) βιωσιμότητα του Ελληνικού χρέους έδειξε στους Ευρωπαίους «εταίρους» τις συνέπειες της καταστροφικής άρνησής τους να δουν την πραγματικότητα.
Το επιχείρημα του ΔΝΤ (το οποίο εν μέρει εκτονώνει τις τεχνοκρατικές τύψεις του για την αρχική άγαρμπη διαχείριση της Ελληνικής «διάσωσης» το 2010, αλλά και την ενδοτικότητά του να δέχεται ως υλοποιήσιμες αδιέξοδες επιλογές όπως το 2012) ήταν εντέλει απλό: το να θέτεις προϋποθέσεις ανάπτυξης και στόχους πρωτογενών πλεονασμάτων που απλώς και μόνο… δείχνουν ότι «οι αριθμοί βγαίνουν» σε 30 χρόνια, δεν έχει νόημα. Όταν ξέρεις – και ξέρεις καλά, πλέον – ότι ούτε οι προϋποθέσεις (οι ρυθμοί ανάπτυξης άνω του 3% σε βάθος δεκαετιών), ούτε οι στόχοι (τα πρωτογενή πλεονάσματα 3,5% του ΑΕΠ, σε ίδιους χρονικούς ορίζοντες χωρίς τέλος) μπορούν να επαληθευτούν.
Όμως, δίπλα στο ΔΝΤ, σιγά-σιγά «ωρίμασε» και η στάση των φορέων της ίδιας της ΕΕ: το γεγονός ότι από πλευράς ESM του Κλάους Ρέγκλινγκ όλες αυτές τις τελευταίες εβδομάδες στήνονταν σενάρια για την διαχείριση του χρέους και αναζητούνταν εναλλακτικές, ήταν ενδεικτικό μιας ωρίμανσης – όχι τόσο αποδοχής των επιχειρημάτων της Ελληνικής πλευράς, αλλά αποδοχής ακριβώς της πραγματικής δυναμικής των μεγεθών…
Το γεγονός ότι στα τελικά σχέδια όπως καταρτίσθηκαν με μέριμνα Βρυξελλών στο EuroWorkingGroup, ναι μεν διατηρείται μια «αιχμή» στόχου 3,5% του ΑΕΠ ως πρωτογενές πλεόνασμα (το 2018, για να σωθούν τα προσχήματα), όμως εν συνεχεία έχουμε «προσγείωση» σ’ ένα 2% πλεόνασμα – με αντίστοιχα πειστικές προϋποθέσεις ανάπτυξης και όχι Κινεζικές ή Νοτιοκορεάτικες επιδόσεις! – προσγειώνει στον πραγματικό κόσμο.
Όμως, την αποτύπωση όλων των παραπάνω σε όρους πολιτικής – για να μην πούμε «σε όρους ανθρώπινους» και παρεξηγηθούμε, στις τεχνοκρατικές μέρες που ζούμε! – την έκανε για μιαν ακόμη φορά ο ιδιότυπος εκείνος Ζαν-Κλωντ Γιουνκέρ.
Ο οποίος και στις κρίσιμες ώρες του υπέρθερμου καλοκαιριού του 2015 είχε παίξει κρίσιμο ρόλο στο Ελληνικό ζήτημα, ύστερα μεσολάβησαν παρεξηγήσεις και απομακρύνθηκε από την Ελληνική υπόθεση…
Είπε ο Γιουνκέρ στην Monde, παραδέχθηκε δηλαδή από μέρους των «εταίρων» της Ελλάδας, ότι «από τους Έλληνες έχουμε πάρει πολλά, τους έχουμε δώσει λίγα». Για να συμπληρώσει ακόμη πιο χαρακτηριστικά «Θα πρέπει τουλάχιστον να τους επιστρέψουμε την αξιοπρέπειά τους». Ο Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και εμβληματικός τέως Πρόεδρος του Eurogroup μιλάει, εδώ, όχι ο όποιος Βαρουφάκης με τα λαχούρια σε πουκάμισο!
Και οι Γερμανοί; Α, ο «σκοτεινός ιππότης» του Eurogroup Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ισορροπώντας άβολα ανάμεσα σε ηγετική φιγούρα ισχύος και σε συρρικνωμένο ανθρωπάκι-πολιτευτή, παραδέχθηκε τουλάχιστον ότι η βασική μέριμνά του ήταν και παραμένει να την βγάζει καθαρή χωρίς να χρειαστεί να πάει στο Κοινοβούλιό του (και να εμφανιστεί μπροστά στην κοινή γνώμη του…) με μια ισχυρή παραδοχή αλήθειας πριν τις Γερμανικές εκλογές.
Αυτό, αυτή η παραδοχή της τόσο απλής πολιτικάντικης αλήθειας, έκανε περισσότερο καλό στην συνειδητοποίηση του τι τρέχει απ’ όσο οτιδήποτε άλλο.
*Συνεργάτης της Νέας Πολιτικής (Δημοσιεύθηκε στο Kontra News)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου