Νέα Πολιτική
του Γιάννη Μαρίνου
Στην ιστοσελίδα “infomarkozanis.gr” προβάλλεται από καιρό ένα άρθρο μου, που είχε δημοσιευθεί στον Οικονομικό Ταχυδρόμο της 22ας Μαΐου 1986 και το οποίο μου γνωστοποίησε με e-mail ο αγαπητός φίλος, διευθυντής της Νέας Πολιτικής κ. Μελέτης Μελετόπουλος.
Πρόκειται για ένα έντονα επικριτικό κείμενο, που στηλιτεύει την καταστροφική πολιτική της κυβέρνησης του Ανδρέα Παπανδρέου και του τότε ΠΑΣΟΚ, που δρομολόγησε την μεθοδική διάλυση του παραγωγικού τομέα της ελληνικής οικονομίας, υπερχρέωσε την χώρα εξαγοράζοντας τις συνειδήσεις των Ελλήνων πολιτών με εξωπραγματικές παροχές, κομματικοποίησε την δημόσια διοίκηση και ενδυνάμωσε το πελατειακό πολιτικό σύστημα, ενεθάρρυνε την διαφθορά και των στελεχών του και της κοινωνίας, διέλυσε την παιδεία, απενοχοποίησε την ατιμωρησία, την απληστία, την λούφα και παραλλαγή, και πάνω απ’ όλα υπονόμευσε την υγιή επιχειρηματικότητα, καταδίωξε την εγχώρια βιομηχανική παραγωγή και τις ξένες παραγωγικές επενδύσεις, κρατικοποίησε τις μεγάλες προβληματικές επιχειρήσεις και τις παρέδωσε στην ανεξέλεγκτη εκμετάλλευσή τους από τους συνδικαλιστές και τους ημέτερους πριν τις κλείσουν, κομματικοποίησε και αποδυνάμωσε την δημιουργικότητα των γεωργικών συνεταιρισμών που τους παρέδωσε κι αυτούς βορά στο πελατειακό κομματικό σύστημα, υπέθαλψε την μισαλλοδοξία και την ατιμωρησία, ηρωοποίησε τους καταληψίες, τους αγώνες των κουκουλοφόρων, ακόμα και κάποιων γνωστών και αγνώστων τρομοκρατών, και ανηθικοποίησε την κοινωνία, που συνήθισε μόνον να απαιτεί αλλά χωρίς να δέχεται αντίστοιχες υποχρεώσεις.
Κι ακόμα, στην αξιέπαινη πρωτοβουλία του να απενοχοποιήσει την Αριστερά και να εξασφαλίσει σε όλους τους πολίτες ισονομία, ανέδειξε τις αποκληθείσες «λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις», δηλαδή την κομμουνιστική αριστερά, σε πρωτοπόρο της δημοκρατίας, στην μόνη αντιστασιακή παράταξη επί κατοχής, ενώ εξιδανίκευσε τον αγώνα κατάλυσης της δημοκρατίας από τον «δημοκρατικό στρατό». Τον τίμησε μάλιστα και με αντιστασιακές συντάξεις, ενώ ανέδειξε σε βουλευτή τον αρχιστράτηγό του Μάρκο Βαφειάδη. Ενώ με τον διαβόητο, ακόμα και για τους συντρόφους του, νόμο-πλαίσιο για την ανώτατη εκπαίδευση, παρέδωσε τα πανεπιστήμια στην κυριαρχία της αριστεράς, στον κομματισμό και στον νεποτισμό.
Και, το κυριώτερο όλων, καταχρέωσε την χώρα, προκειμένου να εξαγοράζει την ψήφο των λαϊκών στρωμάτων, των διαπλεκόμενων συμφερόντων και των προνομιούχων συντεχνιών. Και, ως μαθητευόμενος μάγος, διαπιστώνοντας ότι του είχε ξεφύγει ο έλεγχος και κινδύνευε πια να διαλύσει τη χώρα, παραδέχθηκε δημόσια, ως δήθεν ανεύθυνος, ότι «αν δεν αφανίσουμε το χρέος, αυτό θα αφανίσει την Ελλάδα».
Έ, λοιπόν, την αφάνισε. Και ζούμε σήμερα τις συνέπειες. Έχει, πάντως, αυτό ένα καλό. Ότι έφερε την Αριστερά στην εξουσία, για να αποδειχθεί ότι αυτή όχι μόνον τροφοδοτούσε την ελληνική κοινωνία με φαντασιώσεις, ανεφάρμοστες υποσχέσεις και ανύπαρκτους παράδεισους, αλλά ήταν και πλήρως ανίκανη να κυβερνήσει. Διέλυσε την ήδη προβληματική οικονομία μας, ρίχνοντας στην ανεργία, την δυστυχία και την απελπισία τον λαό που την λάτρεψε και ο οποίος δεν μπορεί ακόμα να χωνέψει τι του συμβαίνει και τι πραγματικά σημαίνει η για πρώτη φορά Αριστερά κυβέρνηση.
Και το μόνο που τελικά προέκυψε ήταν ένα τρίτο μνημόνιο, επαχθέστερο των δυο προηγούμενων, τα οποία εν πολλοίς απέτυχαν επειδή οι προ του ΣΥΡΙΖΑ κυβερνήσεις που τα υπέγραψαν δεν τα εφάρμοσαν, κυρίως στο μέρος που απέβλεπε σε σωτήριες μεταρρυθμίσεις που μόνες αυτές θα δρομολογήσουν σε υγιείς βάσεις μια νέα προσπάθεια για την ανάπτυξη και καλύτερες μέρες και για τους πολλούς.
Επί ένα εξάμηνο παρίστανε ότι διαπραγματεύεται, ενώ απλώς εκβίαζε με Grexit τους δανειστές μας, όπως παραδέχθηκε δημόσια ο αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης Δραγασάκης, οι οποίοι δεν τρόμαξαν. Παράλληλα, η ‘Αριστερή Πλατφόρμα’ και ο ανεκδιήγητος υπουργός Οικονομικών Γ. Βαρουφάκης προετοίμαζαν την έξοδο από το ευρώ και την επιστροφή στην δραχμή, υπό το καθεστώς της οποίας θα διαχειρίζονταν τα κοινά, προφανώς με γνώμονα την κομματική ιδιοτέλεια και την φίμωση κάθε διαφωνίας και διαμαρτυρίας, όπως ισχύει ακόμα και σήμερα στα ελάχιστα απομένοντα κομμουνιστικά καθεστώτα και ιδιαίτερα στην αξιοζήλευτη κομμουνιστική δικτατορία του αδίστακτου και ανελέητου Κιμ Γιονγκ Ουν, όπου ακόμα και το γέλιο ή το κλάμα αποφασίζονται και διατάσσονται από τον ερυθρό δικτάτορα και την εγκληματική του οργάνωση, δηλαδή το κομμουνιστικό κόμμα.
Καθώς η μνήμη είναι το χάρισμα που επιτρέπει στον άνθρωπο να αποφεύγει την διακινδύνευση και να μην επαναλαμβάνει τα λάθη του, σκέφθηκα να ζητήσω από την φιλόξενη Νέα Πολιτική να επιτρέψει την αναδημοσίευση του αποσπάσματος από το άρθρο μου, που επέλεξε η ιστοσελίδα “info@markozanis” να διαδώσει στον κυβερνοχώρο και με όσα το προλογίζει ο κ. Μαρκοζάνης.
Το προφητικό κείμενο
«Θα ήταν μεγάλη απαίτηση από μέρους μου να ζητήσω από κάποιους ολίγη δόση ιστορικής μνήμης. Το είδος αυτό είναι ανύπαρκτο εν Ελλάδι, εκτός και αν μπορεί να βοηθήσει κάποιους να εξαπατήσουν αφελείς. Σήμερα, κάποιοι μας λένε ότι για την κρίση φταίνε οι κερδοσκόποι, οι Γερμανοί, οι Πυγμαίοι, η CIA, οι Τούρκοι, οι Εβραίοι, οι μασόνοι και δεν συμμαζεύεται. Σίγουρα, όμως, δεν φταίμε εμείς ! Για να μην μας θεωρούν κάποιοι εκ γενετής καθυστερημένους, παραθέτουμε το κύριο άρθρο του τότε διευθυντή του Οικονομικού Ταχυδρόμου κ. Γιάννη Μαρίνου, στο τεύχος της 22ας Μαΐου 1986, υπό τον τίτλο: «Προτιμούμε να πνιγούμε χορεύοντας, όπως οι επιβάτες του Τιτανικού;».
Με αφορμή την έκθεση του τότε διοικητή της Τραπέζης της Ελλάδος κ. Δημ. Χαλικιά, ο οποίος εν μέσω ύβρεων από τις «προοδευτικές» δυνάμεις έκρουε τον κώδωνα του κινδύνου για την ελληνική οικονομία, ο κ. Γ. Μαρίνος έγραφε:
‘Και ιδού πού φθάσαμε: αντί να δουλεύουμε για να παράγουμε εισόδημα, να τρώμεαπό τα έτοιμα και από τα δανεικά. Αντί να φτιάχνουμε νέα εργοστάσια, να κλείνομεκι αυτά που υπάρχουν. Αντί να εκσυγχρονίζουμε τις υφιστάμενες εγκαταστάσεις, νατις αφήνουμε βαθμιαία να καταντούν παλιοσίδερα. Αντί να βελτιώνουμε την παραγωγικότητα μας, να επιβραβεύουμε με κάθε τρόπο την τεμπελιά και την λούφα.Αντί να προωθούμε τις εξαγωγές μας με καλά και φθηνά προϊόντα, ναυπονομεύουμε την ανταγωνιστικότητά τους, με αποτέλεσμα να μην μπορεί πια ναπουληθεί η ελληνική παραγωγή ούτε μέσα στην ελληνική αγορά. Αντί ναενθαρρύνουμε το κέρδος, ώστε να περισσεύουν λεφτά για νέες επενδύσεις καικαλύτερες αμοιβές των εργαζομένων, το εμποδίζουμε με κάθε τρόπο, μεαποτέλεσμα τον πολλαπλασιασμό των προβληματικών επιχειρήσεων και την απειλήμαζικών απολύσεων, αφού οι βιομηχανικές μας επιχειρήσεις δεν μπορούν πια ναεπιβιώσουν. Αντί να στηρίζουμε με κάθε τρόπο την εγχώρια παραγωγή, τηνκαταδιώκουμε με κάθε θεμιτό και αθέμιτο τρόπο, διευκολύνοντας έτσι τιςεισαγωγές και την κυριαρχία των ξένων στην ελληνική αγορά. Αντί οιεργατοϋπάλληλοι να υπερασπίζονται την εθνική παραγωγή με την εργατικότητα καιτην συμπαράστασή τους προς τους ομοεθνείς εργοδότες τους, πολλοί από αυτούςυπονομεύουν με απεργίες, στάσεις εργασίας, καταλήψεις, κοπάνες, νωθρότητα,τσαπατσουλιά και συνεχείς εκδηλώσεις μίσους τις ντόπιες παραγωγικές μονάδες, ανοίγοντας έτσι τον δρόμο στα ξένα προϊόντα και στην δική μας μιζέρια καιανεργία. Αντί το Δημόσιο να διαχειρίζεται με σύνεση και πόνο τα έσοδα από τηνφορολογία, τα διασπαθίζει σε καταναλωτικές δαπάνες, σε έργα βιτρίνας, σε αθρόεςπροσλήψεις υποαπασχολούμενων, σε επιδοτήσεις, χαρισμούς οφειλών, σε δανεικάκαι αγύριστα και σε διαιώνιση της αντιπαραγωγικής δομής της δημοσίας διοίκησηςκαι της χρονοβόρας και δαπανηρότατης γραφειοκρατίας. Αντί να αναπτύσσουμε τηνπαραγωγή και να ενισχύουμε την αυτοδυναμία της οικονομίας μας, το’ χουμε ρίξειστον δανεισμό από το εσωτερικό και κυρίως από το εξωτερικό, με αποτέλεσμα ναέχουμε φθάσει στο τραγικό σημείο να δανειζόμαστε πια κάθε χρόνο 2-3δισεκατομμύρια δολλάρια από τους ξένους για να εξοφλούμε τα προηγούμεναδανεικά. Αντί να διευκολύνεται η εισαγωγή νέας τεχνολογίας και η ευελιξία τωνεπιχειρήσεων ώστε να αποφεύγουν τα οικονομικά αδιέξοδα και το μοιραίο κλείσιμότους και αντί να ενθαρρύνεται η υλική επιβράβευση των προκομμένων καιευσυνείδητων, επιβάλλεται με κάθε τρόπο το αντίθετο».
Αυτή είναι η πραγματικότητα της ελληνικής οικονομίας’.
Αυτά το 1986….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου