Όποιος υποστηρίζει ό,τι λίγο πολύ ζούμε παραλλαγές του ίδιου έργου, υποτιμώντας το δραματικό χαρακτήρα των τελευταίων εξελίξεων, σύντομα θα βρεθεί προ δυσάρεστων εκπλήξεων! Το ρεσιτάλ αυταρχισμού στη Γαλλία δημιουργεί νέα δεδομένα σε όλη την Ευρώπη, καθώς για πρώτη φορά χρησιμοποιείται σε τέτοιο βαθμό η αστυνομική βαρβαρότητα και το κράτος καθημερινά μετέρχεται μεθόδων που χρησιμοποιούν μόνο δικτατορίες, εναντίον του «εχθρού λαού».
ΤΟΥ ΛΕΩΝΙΔΑ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗ
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, για να σχηματίσουμε μια όσο το δυνατόν πιο πλήρη εικόνα των πολλαπλών διακυβεύσεων. Ο Φρανσουά Ολάντ μετά από ένα αρχικό φλερτ με τη γαλλική Αριστερά εντός κι εκτός Σοσιαλιστικού Κόμματος, με αφορμή τη δημιουργία φορολογικού συντελεστή στο ύψος του 75% για τους υπερ-πλούσιους, ξεπερνάει ακόμη και τις επιδόσεις του δεξιού προκατόχου του στην ψήφιση νεοφιλελεύθερων μέτρων. Αποκορύφωμα ήταν οι περικοπές δαπανών ύψους δεκάδων δισ. ευρώ, ο νόμος του υπουργού Οικονομικών και πρώην τραπεζίτη Μακρόν για τη φιλελευθεροποίηση της αγοράς το 2015 και, τώρα, ο νόμος της (αρμόδιας υπουργού) Ελ Κόμρι για τα εργασιακά, που διευκολύνει τις απολύσεις.
Ο αντεργατικός νόμος με τις κανονικές διαδικασίες δεν περνάει όχι από τη Βουλή, αλλά ούτε καν στο κυβερνών κόμμα, όπου σημειώνεται ανταρσία! Περισσότεροι από 50 σοσιαλιστές βουλευτές βγήκαν στην αντεπίθεση κι επιχείρησαν ανεπιτυχώς να θέσουν θέμα εμπιστοσύνης, αφήνοντας με την πρωτοβουλία τους ανοιχτό ακόμη και το ενδεχόμενο πτώσης της κυβέρνησης. Δυστυχώς όμως απέτυχαν, λόγω έλλειψης του απαραίτητου αριθμού βουλευτών. Η Πέμπτη γαλλική δημοκρατία, βλέπετε, αποδεικνύεται απίστευτα προνοητική όταν πρέπει να θωρακίσει την κυβέρνηση για να φέρει σε πέρας το βρόμικο έργο της. Κι όσοι θεωρούν το γεγονός τυχαίο ή εξαίρεση, πιστεύοντας ακράδαντα ότι το γαλλικό σύνταγμα εγγυάται τη δημοκρατία ακόμη κι απ’ όσους την επιβουλεύονται εκ των έσω, ας εξετάσουν καλύτερα το άρθρο 49-3, με το οποίο η κυβέρνηση επέβαλε τελικά το νόμο, χωρίς καν να χρειαστεί να ψηφιστεί. Καθιστώντας την ψηφοφορία μεταξύ των εκλεγμένων αντιπροσώπων του λαού περιττή επιτυγχάνονται δύο στόχοι: όχι μόνο εξουδετερώνονται οι αντιδράσεις εκ μέρους των διαφωνούντων βουλευτών, αλλά κι όσοι βουλευτές ήταν πρόθυμοι να ψηφίσουν το νόμο εξυπηρετώντας τη μεγάλη εργοδοσία δε χρειάστηκε να εκτεθούν στην κοινή γνώμη της Γαλλίας. Στα υπ’ όψη πώς το ίδιο άρθρο χρησιμοποιήθηκε από την γαλλική κυβέρνηση και το 2015 για να διευκολυνθεί το άνοιγμα των εμπορικών καταστημάτων τις Κυριακές.
Απαγόρευση προσωπικής κυκλοφορίας
Εκτός των σκοτεινών διαδρόμων της εξουσίας τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα για τη δημοκρατία. Πλάι στις γνήσια …ελληνικές εικόνες ασυνήθιστης βίας των γαλλικών ειδικών δυνάμεων απέναντι συχνά σε ανυποψίαστους διαδηλωτές, που συνεχίζουν να κατακλύζουν τους δρόμους του Παρισιού και δεκάδων ακόμη πόλεων της χώρας, με μια αξιοθαύμαστη και υποδειγματική επιμονή (από την οποία πρέπει να διδαχτούμε), στη Γαλλία τις προηγούμενες μέρες είχαμε προληπτικές συλλήψεις διαδηλωτών! Επίσης, επίσκεψη της αστυνομίας στα σπίτια γνωστών αγωνιστών κι επίδοση ενταλμάτων προσωπικής απαγόρευσης κυκλοφορίας τις ώρες των διαδηλώσεων στα διαμερίσματα του Παρισιού όπου είχαν προγραμματιστεί συγκεντρώσεις και αλλού, όπως έγκαιρα ανέδειξε από τη Γαλλία η καλή συνάδελφος Μαρία Δεναξά, συμβάλλοντας στην αποκάλυψη του αστυνομικού κράτους που χτίζει ο Ολάντ.
Ο ζήλος της γαλλικής σοσιαλιστικής κυβέρνησης να καταστείλει με τρομοκρατικές μεθόδους κάθε φωνή αντίστασης, προχωρώντας στη σύλληψη μέχρι αυτή την ώρα 1.300 διαδηλωτών, μήπως και με αυτόν τον τρόπο καταφέρει να καταστείλει το τεράστιο απεργιακό κύμα, ανοίγει ένα νέο κεφάλαιο στο βιβλίο του κρατικού αυταρχισμού. Η στοχοποίηση αγωνιστών και η αμφισβήτηση του δικαιώματος στις διαδηλώσεις, όταν μετά από δύο μήνες αλλεπάλληλων και αδιάκοπων λαϊκών διαμαρτυριών απέτυχαν όλα τα μέσα ενσωμάτωσης και εκτόνωσης που χρησιμοποίησε η κυβέρνηση (βλέπε σχετικάεδώ), σε συγκερασμό μάλιστα με την παράκαμψη της Βουλής, ισοδυναμεί με μια περίοδο απογύμνωσης της αστικής δημοκρατίας και του κοινοβουλευτισμού από τα σημαντικότερα μέσα νομιμοποίησής τους στη συνείδηση της κοινωνίας. Το μήνυμα που έστειλε ο Ολάντ και οι συν αυτώ είναι πώς δημοκρατία και δικαιώματα θα έχετε για όσο καιρό δεν τα ασκείτε. Όποιος βουλευτής της συμπολίτευσης επιχειρήσει να καταψηφίσει κυβερνητικό νομοσχέδιο τότε θα ακυρώνεται η βουλή. Κι όποιος εργαζόμενος επιχειρεί να αντιδράσει απέναντι στην ασυδοσία της εξουσίας που εκλέγεται με σύνθημα την καταπολέμηση της ανεργίας και στη συνέχεια μεταφράζει αυτή την υπόσχεση σε ένα νόμο που θα απελευθερώσει τις απολύσεις τότε απλώς αναστέλλεται το δικαίωμα στις συγκεντρώσεις. Καταργείται ακόμη κι η προσωπική ελευθερία στις μετακινήσεις, μόνο και μόνο για να γίνει νόμος το αίτημα των γάλλων βιομηχάνων και τραπεζιτών να μπορούν να απολύουν χωρίς αποζημίωση.
Εύκολα γίνεται αντιληπτό ότι για να μπορέσει να ψηφίσει τα αντεργατικά μέτρα η κυβέρνηση εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο το καθεστώς έκτακτης ανάγκης που επιβλήθηκε μετά τη δολοφονική επίθεση στην Charlie Hebdo και πολύ περισσότερο μετά τις επιθέσεις των ισλαμιστών το Νοέμβριο. Από την άλλη μεριά οι εργαζόμενοι, που όχι μόνο συνεχίζουν να απορρίπτουν το φιλο-εργαδοτικό νόμο σε ένα πολύ υψηλό ποσοστό της τάξης του 75%, αλλά και σε ποσοστό 54% δηλώνουν πως οι κινητοποιήσεις πρέπει να συνεχιστούν ακόμη και μετά την ψήφιση του, δεν υπέκυψαν στη θεραπεία – σοκ. Όσοι ήλπιζαν στο μούδιασμά τους για να περάσουν το «γαλλικό μνημόνιο» πρέπει τώρα να μετέλθουν άλλων μέσων, για να καταστείλουν τις αντιδράσεις. Ας ελπίσουμε να κυριαρχήσει η λογική…
Όξυνση της πολιτικής κρίσης
Το αποτέλεσμα αυτού του αυταρχικού κρεσέντου και των αλλεπάλληλων πραξικοπημάτων που μετασχηματίζονται σε κανονικότητα, θα είναι η εμβάθυνση της σοβούσας πολιτικής κρίσης. Κι οι ευθύνες που αναλαμβάνουν οι σοσιαλιστές είναι τεράστιες γιατί αυτή τη στιγμή, ένα χρόνο πριν τις προεδρικές εκλογές, η μόνη πολιτική δύναμη που θα εκμεταλλευτεί την πρωτοφανή κρίση νομιμοποίησης της Πέμπτης γαλλικής δημοκρατίας, η οποία αποδεικνύεται πουκάμισο αδειανό, είναι οι φασίστες της Λε Πεν. Ακόμη κι η ελληνική εμπειρία (που είναι φτωχή από άποψη κοινοβουλευτικής ιστορίας και βάθους, αλλά πολύτιμη λόγω των πρόσφατων κλυδωνισμών που επέφεραν στο πολιτικό σύστημα οι θεραπείες – σοκ) διδάσκει πως όταν οι θεσμοί κι η δημοκρατία αποδεικνύονται οδοστρωτήρας δικαιωμάτων, αντί δηλαδή για μέσο άμυνας των φτωχών γίνονται μέσο επίθεσης των πλουσίων, και πολύ περισσότερο όταν η επιδείνωση των όρων ζωής και εργασίας προωθείται στο όνομα της Αριστεράς και του σοσιαλισμού, τότε η μεγάλη κερδισμένη αποδεικνύεται η άκρα Δεξιά, που θα ενισχυθεί σε όλα τα μήκη και πλάτη της Ευρώπης. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι η καταβύθιση των ποσοστών του Ολάντ που χαρακτηρίζεται ως μακράν ο πιο αποτυχημένος πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας, με το ποσοστό αποδοχής του να βρίσκεται στο 13% και το ποσοστό απαισιοδοξίας των γάλλων πολιτών για την κατάσταση να αγγίζει το 73%, εξελίσσεται παράλληλα με την άνοδο της φασίστριας Λε Πεν που παύει να φαντάζει ως το απόλυτο κακό. Γι’ αυτό η ηγέτης του Εθνικού Μετώπου πρέπει να δοξάζει τον Ολάντ και την ψευδεπίγραφη Αριστερά, που μπροστά στην προσπάθειά τους να σώσουν την εργοδοσία δε διστάζουν να πνίξουν τη Δημοκρατία…
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Επίκαιρα στις 19 Μαΐου 2016
leonidasvatikiotis.wordpress.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου