Για την Αντιπολίτευση

Νέα Πολιτική

του Αντώνη Παπαγιαννίδη*

Με μεγάλη στοργή και γνήσιο ενδιαφέρον – το εννοούμε! – δυο λόγια αποκλειστικά για την Αντιπολίτευση, σήμερα. Δηλαδή αμέσως μετά την έκβαση της ψηφοφορίας στην Βουλή για το τελευταίο πακέτο του front-loaded Μνημονίου-3 (δεν γνωρίζουμε τι έβγαλε η Κυριακή βράδυ, όμως η ουσία των ημερών έχει παιχτεί) και ακριβώς πριν το πολυσυζητημένο Eurogroup της ερχόμενης Τρίτης (που είχε την επίσημή του πρόβα στο G-7 των υπουργών Οικονομικών στο Σεντάι της Ιαπωνίας, με πλήθος «μηνύματα» ΔΝΤ και ΗΠΑ και Γερμανίας και ESM και πάλι από την αρχή, περί χρέους).

Ο τυπικά Ιταλός πολιτικός – τρεις φορές Πρωθυπουργός, διαδοχικά υπουργός Εσωτερικών, Αμύνης, Εξωτερικών και διάφορα άλλα – Τζούλιο Αντρεόττι, παραφράζοντας την ρήση του Βρετανού λόρδου Ακτον του 19ου αιώνα για την εξουσία («η εξουσία διαφθείρει και η απόλυτη εξουσία  διαφθείρει απόλυτα » ), έχει αφήσει για σύγχρονη χρήση το: «Η εξουσία φθείρει – εκείνους που δεν την έχουν». Όσοι στήνουν αντιπολιτευτική στρατηγική, χρήσιμο να το έχουν αυτό κατα νουν!

Ιδιαίτερα στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης, όπου έχει κυριαρχήσει ως λογική το «Φύγε εσύ! Έλα εσύ!», και μάλιστα τώρα – στα χρόνια της κρίσης – όπου οι Κυβερνήσεις /οι πλειοψηφίες δεν φθείρονται απλώς από την αντιδημοτικότητα της όλο και πιο μονόδρομης μνημονιακής πολιτικής, αλλά φθείρονται (α) ταχύτατα και (β) βαθύτερα/απονομιμοποιητικά. Το «δείτε τι απέμεινε απο το ΠΑΣΟΚ» είναι δυσάρεστα ουσιώδες ως παραίνεση…

Ετούτη λοιπόν την φορά, τόσο η Αξιωματική Αντιπολίτευση με την πρόσφατα (ακόμη) επιλεγμένη ηγεσία του Κυριάκου Μητσοτάκη – ο οποίος, ας το σημειώσουμε , είχε δημιουργήσει προσδοκίες σε κάπως ευρύτερο από το σκληρό ΝεοΔημοκρατικό ακροατήριο – όσο και η ελάσσων με την λογική ότι μπορεί να ξεφύγει από τον μικρομεγαλισμό ΔηΣυμπ (μετα-ΠΑΣΟΚ και παρα-ΔΗΜΑΡ) και Ποταμιού, βρίσκονται αντιμέτωπες με εκείνο που με πομπώδη τρόπο αναφέρεται ως «στρατηγική αμηχανία». Πιο προσγειωμένα, σε τι έγκειται; Στο ότι το να εγκαλείς την Κυβέρνηση για ασυνέπεια και κωλοτούμπες/κυβιστήσεις και να οιμώζεις (υπέρ του λαού, φυσικά) ότι ζουν οι κυβερνητικοί σε ένα περιβάλλον ψεύδους και παραπλάνησης, έχει ένα τριπλό όριο : Πρώτον, όσο πάει πίσω το μάτι, όλων των πολιτικών σχηματισμών και ηγεσιών η σχέση με την αλήθεια υπήρξε – να το πούμε ευγενικά – περιορισμένη. Δεύτερον, ο ίδιος «ο λαός» – δηλαδή εμείς – δεν την πολυδιεκδικούμε την αλήθεια όταν είναι δυσάρεστη, όταν έχει κόστος. Τρίτον και το κυριότερο, μετά το «ΟΧΙ» του δημοψηφίσματος του 2015 που εξετελέσθη ως περίεργο (και με βαρύ κόστος…) «ΝΑΙ» από την Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ του 2015/16, ήρθε η πολιτικά βαρύτατη παραδοχή Τσίπρα για την «αυταπάτη». Παραδοχή που, πιστέψτε μας, δεν λειτούργησε σαν ένα ακόμη τσάκισμα της μέσης. Αλλά σαν επισήμανση μιας βαθιάς συνειδητοποίησης , την οποία – προσοχή! – δεν έκανε μόνον ο Αλέξης Τσίπρας ή οι Συριζαίοι, (ή και ο Πάνος Καμμένος, όταν δεν υποδέχεται στο Πεντάγωνο την Παναγία Σουμελά με τιμές αρχηγού Κράτους, βέβαια!). Αλλά εμείς όλοι, η κοινή γνώμη, το εκλογικό σώμα, «ο λαός».

Οπότε; Οπότε εκείνο που αληθινά μένει στην Αντιπολίτευση είναι το επιχείρημα «Εμείς, θα το κάναμε όλο αυτό καλύτερα». Όσο ο ΣΥΡΙΖΑ ανοίγεται προς το Κέντρο, όσο τραβάει ανθρώπινο υλικό από εκεί κλπ., θα αρχίσει αυτό το επιχείρημα να λειτουργεί. Ίσως. Ενδεχομένως. Όμως… αυτή η λειτουργική διαβεβαίωση, ιδίως από τα ορφανά της ΚεντροΑριστεράς ότι θα μπορούσαν να το πάνε καλύτερα το καράβι, προϋποθέτει ότι οι θρηνωδίες και οι κατακεραυνώσεις θα πήγαιναν λιγάκι πίσω.

Γιατί υπάρχει και το άλλο: ο πειρασμός – που τον νιώθουν περισσότερο στην ΝΔ , αλλά και στο ΠΑΣΟΚ αρκετά (στιγμές στιγμές ο Βαγγέλης Βενιζέλος με τον Άδωνι Γεωργιάδη δεν διαφοροποιούνται σ’ αυτό και τόσο!) – να εγκαλούνται δηλαδή οι «Ευρωπαίοι εταίροι» ότι δεν δείχνονται όσο θάπρεπε αυστηροί «με ετούτους εδώ» (=τους κυβερνώντες Συριζαίους) είναι κακός, είναι επικίνδυνος σύμβουλος. Ανεβάζει εικόνες μνήμες του καλού μαθητή που φωνάζει τον Γυμνασιάρχη να μαλώσει τον άτακτο συμμαθητή του που τον ταλαιπωρεί. Προπαντός, όμως, δυσάρεστος είναι ο άλλος πειρασμός, που νοιώθουν πολλοί στην Αντιπολίτευση: να προβλέπουν και να προφητεύουν ότι – δεν γίνεται! – το ναυάγιο παραμονεύει λίγο παρακάτω. Και, προφητεύοντας το κακό (που ενδεχομένως είναι υπαρκτός κίνδυνος: «ταβάνι» στην φοροδοτική ικανότητα, πέρασμα των πάντων στην μαύρη οικονομία, βαθύτερη από την σχεδιαζόμενη ύφεση, νέα ανάγκη ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών με bail-in ενδεχομένως, που αγγίζει καταθέσεις…) είναι σαν να ταυτίζονται μ’ αυτό. Σαν να το καλούν επάνω μας. Σε δημοκρατίες, αυτού του είδους οι στάσεις δεν βοηθούν για απόκτηση της λατρεμένης εξουσίας.

*Συνεργάτης της Νέας Πολιτικής (Δημοσιεύθηκε στο Kontra News)