H συζήτηση για «νέα αρχή» στον δημοσιογραφικό συνδικαλισμό

Νέα Πολιτική

του Αντώνη Παπαγιαννίδη*

Με 214 υπογραφές είχε ξεκινήσει – αν μετρήσαμε καλά – η κίνηση/πρωτοβουλία “Ανοιχτά ΜΜΕ – Νέα αρχή”.  Που, με αφορμή εκείνη της εκπληκτικής λογικής απεργιακή κινητοποίηση του χώρου των δημοσιογράφων, που κράτησε στο αυτεπιβαλλόμενο “μαύρο” ενημέρωσης τον κόσμο τις ημέρες συζήτησης του Ασφαλιστικού (και της πρώτης ομοβροντίας του Φορολογικού) στην Βουλή, είχε ταχθεί υπέρ μιας νέας εποχής/μιας νέας θεμελίωσης του δημοσιογραφικού συνδικαλισμού. Με τα Μέσα Ενημέρωσης ανοιχτά. Με νέες μορφές κινητοποίησης. Με λιγότερο “κλειστή” συνδικαλιστική πρακτική. Με πιο αξιόπιστες εναλλακτικές επιλογές – οι οποίες, να ’μαστε ειλικρινείς, δεν πολυ-προσδιορίζονταν.

Η συνέχεια ήταν λίγο-πολύ αναμενόμενη. Η Κυβέρνηση εξήγησε ότι δεν μπορούσε να υπαναχωρήσει από τις ρυθμίσεις ξεπατώματος του ιδιαίτερου ασφαλιστικού καθεστώτος των δημοσιογράφων (“βλέπετε, η Τρόικα, το Eurogroup…”), ύστερα άφησε ένα ολιγόμηνο παραθυράκι ειδικά για το διαβόητο αγγελιόσημο (που ο δημοσιογραφικός κόσμος νόμιζε ότι το “υπερασπιζόταν” λέγοντας ότι… δεν κοστίζει δεκάρα στο Δημόσιο και ότι δεν αποτελεί κοινωνικό πόρο, λες και ό,τι προκύπτει με νόμο δεν “ανήκει” στον αγά. οπότε κατέληγε το δημοσιογραφικό επιχείρημα υπεράσπισης του status quo να είναι μια ακόμη διεκδίκηση του “εμείς είμαστε αλλιώς”) ώστε να έλθουν οι δημοσιογράφοι σε διαπραγμάτευση με τους ιδιοκτήτες των ΜΜΕ μην και στηθεί ένα εναλλακτικό σχήμα με δορά συλλογικής διαπραγμάτευσης.

Η Αξιωματική Αντιπολίτευση, αμήχανη, ψήφισε ένα “παρών” στην Βουλή – όπου κατεψήφιζε τα πάντα – αλλά βασικά αποτραβήχτηκε, να μην την πιάσουν τα σκάγια. Οι υφιστάμενες συνδικαλιστικές δομές των δημοσιογράφων, η παλαίφατη με μνήμη κύρους ΕΣΗΕΑ και η νεο-αναδειχθείσα σε “συλλογικό καπέλο του χώρου” ΠΟΕΣΥ, βρέθηκαν πάλι στο πηδάλιο των εξελίξεων. Ενώ ο παραζαλισμένος χώρος των εκδοτικών “σπιτιών” (με το εμβληματικό MEGA στο καναβάτσο, με ΔΟΛ και Πήγασο σε όχι πολύ πιο ρόδινη κατάσταση, με τα μικρότερα ΜΜΕ να αναλογίζονται κυριολεκτικά πώς θα λειτουργήσουν πλέον χωρίς την “ομπρέλα” του αγγελιοσήμου που ακριβώς των μικρών την λειτουργία επιδοτούσε έμμεσα) αναζητά τον βηματισμό του.

Σ’ αυτό το σκηνικό, τι απέγινε η “Νέα αρχή”; Η αλήθεια είναι ότι οι υπογραφές συνέχισαν νάρχονται – ένα δεύτερο κύμα έφερε αρκετές – αλλά, για να ’μαστε ειλικρινείς, δεν διαμορφώθηκε κάτι αρκετά δυναμικό ώστε να υπόσχεται/απειλεί ανατροπή νοοτροπιών. Το (αναμενόμενο) bullying από πλευράς των παλιών δομών διαχείρισης του – όλο και πιο ανασφαλούς, όλο και πιο πικραμένου – δημοσιογραφικού κόσμου αποθάρρυνε τον αληθινό μεγάλο αριθμό να προσέλθει, νομιμοποιώντας έτσι την έννοια της νέας αρχής. Η μπλογκόσφαιρα (αναμενόμενο και αυτό) δεν βοήθησε σε ξεκαθάρισμα προθέσεων και προοπτικών.

Ας μας επιτραπεί όμως να επισημάνουμε το, για μας, πιο σημαντικό: οι δημοσιογράφοι συνολικά δεν καταφέραμε να διατυπώσουμε – πειστικά, όχι “από πάνω” – το γιατί η ενημέρωση προϋποθέτει καθεστώς ειδικής κάλυψης στον μέσο δημοσιογράφο (όχι στους εκπροσώπους του star system). ούτε γιατί οι “παραδοσιακές” ταξικής έμπνευσης αναλύσεις “τα αφεντικά”/ “οι εργαζόμενοι” δεν λειτουργούν στο ΜΜΕ όπως στο λιανεμπόριο, στις τράπεζες, στο ατσάλι (το βάζουμε για τον ιδεότυπο…).

Η “Νέα αρχή” σαν να ‘μεινε (μια ακόμη) εκδήλωση προθέσεων. Και η Κυβέρνηση, δίκην “πονηρού πολιτευτή” έρχεται να οργανώσει τώρα – μαζί με τις έμφοβες ιδιοκτησίες και τις αγκυρωμένες στο παρελθόν συνδικαλιστικές δομές στον χώρο του Τύπου – μια μάχη οπισθοφυλακών.

*Συνεργάτης της Νέας Πολιτικής (Δημοσιεύθηκε στο Kontra News)