Η λογική της διαγραφής-analyst.gr

analyst

Η κυβέρνηση έκανε το αντίθετο, από αυτό που όφειλε, απαιτώντας την υιοθέτηση μίας κοινωνικής πολιτικής με δανεικά χρήματα και παραιτούμενη δυστυχώς από την απαίτηση περιορισμού του χρέους – κάτι που ίσως πληρώσει ακριβά η Ελλάδα  

του Ιάκωβου Ιωάννου

Προφανώς δεν μπορεί μία χώρα να εφαρμόσει μία κοινωνική πολιτική, στηριζόμενη στα χρήματα χωρών, οι οποίες δεν θέλουν να την δανείσουν – όπως στο παράδειγμα της Ελλάδας και των «εταίρων» της. Δεν μπορεί όμως ούτε να επιβιώσει, όταν το δημόσιο χρέος της έχει φτάσει στο 180% του ΑΕΠ, με ευθύνη της πολιτικής που της επιβλήθηκε (ανάλυση) – παρά τη διαγραφή που προηγήθηκε στα πλαίσια του PSI, η οποία όμως δεν τη βοήθησε σημαντικά, λόγω του ότι συνεχίσθηκε η ίδια πολιτική από την Τρόικα.

Επομένως, η μοναδική λύση είναι η διαγραφή ενός μεγάλου μέρους του χρέους της (50%), η οποία αφενός μεν θα έδινε προοπτική στους Πολίτες της, αφετέρου θα της επέτρεπε το δανεισμό από τις αγορές – αποκλειστικά και μόνο για τη διεξαγωγή επενδύσεων, με στόχο την αναβίωση του παραγωγικού της ιστού, καθώς επίσης για την ανάκτηση της ανταγωνιστικότητας της (ανάλυση).

Αυτό δεν σημαίνει βέβαια πως θα επέστρεφε στην προηγούμενη κατάσταση της, σπαταλώντας χρήματα, προσλαμβάνοντας υπεράριθμους υπαλλήλους στο δημόσιο κοκ. – αλλά πως θα της δινόταν η ευκαιρία για ένα νέο ξεκίνημα, σε στέρεες, ορθολογικές βάσεις.

Έχοντας λοιπόν την πεποίθηση ότι, η κυβέρνηση έκανε ακριβώς το αντίθετο, από αυτό που όφειλε, απαιτώντας την υιοθέτηση μίας κοινωνικής πολιτικής και παραιτούμενη από την απαίτηση διαγραφής χρέους, παραθέτω ένα παλαιότερο κείμενο του κ. Β. Βιλιάρδου, το οποίο αφορά τη λογική της διαγραφής  (Ιάκωβος Ιωάννου):

. 

Διαγραφή

«Φαντασθείτε πως ο γείτονας σας παίρνει από την τράπεζα του, η οποία τυχαίνει να είναι και η δική σας, το ένα δάνειο μετά το άλλο – καταναλώνοντας τα χρήματα για πολλά χρόνια σε διάφορα ψώνια, αγοράζοντας διαμέρισμα, ένα ακριβό αυτοκίνητο κοκ. Αντίθετα, εσείς αποταμιεύεται ένα μέρος του εισοδήματος σας, για το οποίο εργάζεστε σκληρά, χωρίς να παίρνετε κανένα δάνειο από την τράπεζα. 

Μετά από μερικά χρόνια διαπιστώνεται πως ο γείτονας σας αδυνατεί πλέον να εξοφλήσει τις υποχρεώσεις του, οπότε η τράπεζα, λόγω των δικών του «κόκκινων δανείων», αντιμετωπίζει οικονομικές δυσκολίες – με αποτέλεσμα να κινδυνεύουν και οι δικές σας καταθέσεις. Εκείνη τη στιγμή το κράτος αναγκάζεται (επιλέγει ουσιαστικά) να διασώσει την τράπεζα, αγοράζοντας τα επισφαλή της δάνεια – έτσι ώστε να μην χρεοκοπήσει, με κίνδυνο να απειληθεί η σταθερότητα του χρηματοπιστωτικού συστήματος.

Φυσικά εσείς θα το θεωρήσετε άδικο – επειδή αφενός μεν υποθέτετε πως το κράτος έχει χρησιμοποιήσει τα φορολογικά του έσοδα, πληρώνοντας τα λάθη του γείτονα σας αντί να τα διαθέσει για άλλους κοινωφελείς σκοπούς, αφετέρου λόγω του ότι έχετε το συναίσθημα πως ο γείτονας σας κατανάλωσε χρήματα για τα οποία δεν εργάσθηκε – ενώ εσείς δεν το κάνατε, αρκούμενοι στο μισθό σας, καθώς επίσης στους ελάχιστους τόκους των καταθέσεων σας.

Εάν ανήκε λοιπόν σε εσάς η τράπεζα, θα υποχρεώνατε το γείτονα σας να συμπεριφέρεται στο μέλλον όπως εσείς – να ζει δηλαδή με λιτότητα, να μην δανείζεται και να αποταμιεύει όσο περισσότερα χρήματα μπορεί, για να εξοφλήσει τα χρέη του. Επίσης να πουλήσει ότι έχει και δεν έχει, για να καλύψει ένα μέρος των υπέρογκων υποχρεώσεων του«.

.

Άρθρο

Η παραπάνω είναι η άποψη των Γερμανών, καθώς επίσης αρκετών άλλων Ευρωπαίων, όσον αφορά την Ελλάδα – ειδικά όταν βλέπουν για τρίτη φορά την κυβέρνηση της να ζητιανεύει, αδυνατώντας να ανταπεξέλθει με τα δάνεια της. Έχουν αλήθεια δίκιο ή άδικο;

Χωρίς να αμφισβητούμε τα τεράστια λάθη της χώρας μας στο παρελθόν, όσον αφορά την κατανάλωση με δανεικά, θεωρούμε πως οι Ευρωπαίοι δεν προσπαθούν να δουν την άλλη όψη του νομίσματος – το ότι δηλαδή δεν είναι υπεύθυνος μόνο ο γείτονας σας, στο παραπάνω παράδειγμα, αλλά και η τράπεζα που τον δάνειζε, η οποία το έκανε φυσικά για να κερδίσει, ενώ διαφορετικά δεν θα ήξερε που να τοποθετήσει τις καταθέσεις σας.

Άλλωστε, αυτός που δανείζει, εισπράττοντας τόκους, είναι υπεύθυνος για το ρίσκο που αναλαμβάνει – ενώ η χρεοκοπία είναι μέρος του συστήματος του καπιταλισμού, χωρίς την οποία είναι αδύνατον να λειτουργήσει (άρθρο). Το πρόβλημα στην περίπτωση των Γερμανών ή των άλλων Ευρωπαίων Πολιτών ευρίσκεται κάπου αλλού – σε κάτι που τους κρύβεται σκόπιμα από τις κυβερνήσεις τους.

Ειδικότερα, στο ότι οι κυβερνήσεις τους πήραν τα χρήματα των φορολογουμένων Πολιτών τους και τα έδωσαν στις τράπεζες – στους τοκογλύφους γενικότερα, οι οποίοι ήταν εκτεθειμένοι με τα δάνεια τους προς την Ελλάδα (γράφημα). Έτσι οι τοκογλύφοι εισέπραξαν τόσο το κεφάλαιο, όσο και τα κέρδη τους, χωρίς να πληρώσουν καθόλου για τα λάθη τους – επιβαρύνοντας τους Ευρωπαίους και φέρνοντας σε δύσκολη θέση την Ελλάδα, η οποία σήμερα κατηγορείται άδικα, όταν αναφέρεται σε διαγραφή χρέους (ανάλυση).

.

.Όσον αφορά δε τις αγορές, το τεράστιο λάθος τους, σύμφωνα με το οποίο δάνειζαν την Ελλάδα με χαμηλά επιτόκια μετά την είσοδο της στην Ευρωζώνη, ήταν η βασική αιτία της υπερχρέωσής της – αφού διαφορετικά, μη έχοντας τη δυνατότητα βιώσιμου δανεισμού η χώρα μας, δεν θα είχε φτάσει ποτέ σε τέτοιο ύψος χρέους. Τα λάθη όμως πρέπει να πληρώνονται από αυτούς που τα κάνουν και όχι από εκείνους που δεν είχαν καμία ευθύνη – όπως συμβαίνει με τους Πολίτες των άλλων χωρών.

Από την άλλη πλευρά, δεν είναι υπεύθυνοι οι Έλληνες για τους διεφθαρμένους Ευρωπαίους πολιτικούς οι οποίοι, ευρισκόμενοι στην έμμισθη υπηρεσία του τοκογλυφικού κεφαλαίου, απαγόρευσαν στην Ελλάδα να χρεοκοπήσει – ενώ μεταβίβασαν το ρίσκο και τις ζημίες των κερδοσκόπων στους δικούς τους Πολίτες.

Στα πλαίσια αυτά, η Ελλάδα έχει δικαίωμα στη χρεοκοπία – στη διαγραφή δηλαδή ενός μεγάλου μέρους του δημοσίου χρέους της, έτσι ώστε να καταστεί βιώσιμο. Διαφορετικά θα υποχρεωθεί να ζητιανεύει στο διηνεκές για να πληρώνει τα χρέη της, βυθιζόμενη όλο και πιο βαθιά στο τέλμα – όταν παράλληλα οι Ευρωπαίοι θα διαμαρτύρονται συνεχώς, θα μας εξευτελίζουν, ενώ οι Έλληνες θα υποφέρουν τα πάνδεινα, χωρίς καμία απολύτως προοπτική για το μέλλον τους.

Ολοκληρώνοντας, όσον αφορά τις απειλές εξόδου της χώρας μας από την Ευρωζώνη, έτσι ώστε να τιμωρηθεί για τα λάθη της, δεν στηρίζονται πουθενά – ενώ οι κίνδυνοι κατάρρευσης του περισσότερο αμφιλεγόμενου νομίσματος του πλανήτη, του ευρώ (σημείωση στο τέλος του κειμένου) είναι τόσο μεγάλοι, ώστε δεν επιτρέπουν την ανάληψη κανενός ρίσκου. Εν τούτοις, όταν ένα νόμισμα χρησιμοποιείται για την υποδούλωση των λαών, η περαιτέρω βιωσιμότητά του δεν είναι καθόλου βέβαιη.

Υστερόγραφο: Όταν δίνει κανείς στους απλούς ανθρώπους χρήματα, χωρίς να τους ζητάει ανάλογες εγγυήσεις ή χωρίς να ελέγχει το σκοπό των δανείων, τότε όλοι τα παίρνουν – γεγονός που αποδεικνύεται από την υπερχρέωση των νοικοκυριών της Ολλανδίας (άρθρο), της Σουηδίας κοκ.

Επομένως, το να κατηγορεί κανείς αποκλειστικά και μόνο τους Έλληνες για τις σπατάλες τους στο παρελθόν είναι λανθασμένο και άδικο – αφού αυτή είναι η φύση του ανθρώπου και αυτό πρέπει να προσέχει η Πολιτική (μακροοικονομία).

Άλλωστε οι Η.Π.Α. είναι στην ίδια ουσιαστικά κατάσταση με την Ελλάδα – με μοναδική διαφορά το ότι έχουν στην κατοχή τους το δολάριο, το παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα, με αποτέλεσμα να μπορούν να τυπώνουν όσα χρήματα θέλουν, για να ανταπεξέρχονται με τις υποχρεώσεις τους.

.

Σημείωση: Μετά το 1970,  όταν έπαψε να υπάρχει ο κανόνας του χρυσού, όπου όλα τα νομίσματα είχαν αντίκρισμα σε δολάρια και αυτά με τη σειρά τους σε χρυσό, ξεκίνησε η βασιλεία των χωρίς αντίκρισμα χάρτινων χρημάτων (Fiat money – 28,8 τρις στον πλανήτη, όπως φαίνεται από το γράφημα που ακολουθεί).

.

.

Έκτοτε, θεωρητικά το κάθε νόμισμα αντιπροσωπεύει την οικονομία της χώρας του – με μοναδική εξαίρεση το ευρώ, το οποίο ουσιαστικά δεν αντιπροσωπεύει καμία οικονομία, οπότε κανένα κράτος δεν είναι υπεύθυνο για την «εξαργύρωση» του.Παρ’ όλα αυτά, είναι το δεύτερο μεγαλύτερο αποθεματικό νόμισμα στον πλανήτη –γεγονός που σημαίνει ότι, πολλές χώρες διαθέτουν ευρώ στα συναλλαγματικά τους αποθέματα. Τι θα συνέβαινε όμως εάν η Ευρωζώνη διαλυόταν και το ευρώ έπαυε να υπάρχει; Προφανώς η Γερμανία θα το αντικαθιστούσε με το μάρκο, η Ελλάδα με τη δραχμή, η Ιταλία με τη λιρέτα κοκ.

Η Κίνα όμως, για παράδειγμα, τι θα έκανε με τα ευρώ που διαθέτει; Ποιος θα της τα εξαργύρωνε; Η ΕΚΤ, η οποία τότε θα σταματούσε τη λειτουργία της, δεν διαθέτει τα απαιτούμενα κεφάλαια, ενώ κανένας δεν θα μπορούσε να ζητήσει από τη Γερμανία, από την Ιταλία, από την Ελλάδα κοκ. να εξαργυρώσουν τα ευρώ της Κίνας.

Πρόκειται λοιπόν για ένα νόμισμα χωρίς πατρίδα, χωρίς κανέναν υπεύθυνο, οπότε εύλογα θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ως η μεγαλύτερη απάτη του αιώνα – όταν και εάν πάψει ξαφνικά να υπάρχει επειδή κάποια χώρα, όπως ίσως η Ελλάδα, θα δυναμίτιζε τα θεμέλιά του.

Ιάκωβος Ιωάννου, για το Analyst.gr