ΕΛευθερη Λαικη Αντιστασιακη Συσπειρωση
Η όλη ιστορία των διασώσεων ανέδειξε περίτρανα ένα από τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα τού καπιταλισμού: να βγάζει από την μύγα ξύγκι. Παρά την μουρμούρα, τις αντιδράσεις αλλά και τις κορώνες τού στυλ «αφήστε την Ελλάδα να πεθάνει» (τυπικό φρηντμανικό θέσφατο), η αλήθεια είναι πώς όσοι επένδυσαν στο ελληνικό πρόβλημα βγήκαν κερδισμένοι! Η περίπτωση π.χ. της Φινλαδίας (για να μη μιλάμε μόνο για Γερμανία και Ολλανδία) είναι αποκαλυπτική:
Το 2011, η τότε φινλαδή υπουργός οικονομικών Γιούτα Ουρπιλάινεν κατέστησε σαφές ότι η χώρα της θα συμμετείχε στο πρόγραμμα οικονομικής βοήθειας προς την Ελλάδα μόνον αν η Ελλάδα παρείχε στην Φινλαδία επαρκείς εγγυήσεις. Η ελληνική κυβέρνηση δέχτηκε τον εκβιασμό και συμφώνησε να μεταφέρει ένα ποσό στο φινλανδικό κράτος. Το ποσό αυτό, μαζί με τους αναλογούντες τόκους, θα επενδύονταν σε χαμηλού ρίσκου μακροπρόθεσμες επενδύσεις, οι οποίες θα εγγυούνταν το δάνειο που θα μας έδινε το Ελσίνκι. Στις 28/4/2012 η Ελλάδα κατέβαλε στην Φινλανδία 311 εκατ. ευρώ ως πρώτη δόση από τα συνολικά συμφωνημένα 925 εκατομμύρια, προκειμένου οι φινλανδοί να καταθέσουν την ύψους 2,5 δισ. αναλογία τους στο δάνειο που θα μας χορηγούσε η τρόικα.
Κι ενώ αυτά έγιναν τότε, πριν ενάμισυ περίπου μήνα ο τωρινός φινλανδός υπουργός οικονομικών Άντι Ρίννε (ίσως ο φανατικώτερος θαυμαστής τού Σώυμπλε σε όλον τον κόσμο)δήλωσε στην Frankfurter Allgemeine Zeitung ότι «δεν επιτρέπουμε να μας εκβιάζει η Ελλάδα» και συμπλήρωσε με αυστηρότητα: «Οι αποφάσεις είναι ξεκάθαρες και η Ελλάδα θα λάβει επιπλέον χρήματα μόνο όταν οι μεταρρυθμίσεις δεν έχουν απλώς αποφασιστεί αλλά και υλοποιηθεί».
Και όμως, το 2012 η φινλανδική κεντρική τράπεζα απέδωσε στα ταμεία τής χώρας της 227 εκατ. ευρώ ως κέρδη από τις επενδύσεις της σε ελληνικά, ισπανικά και πορτογαλικά (δηλαδή, ιδιαίτερα τοξικά) ομόλογα! Μάλιστα δε, το εν λόγω ποσό ήταν κατά 40 εκατομμύρια αυξημένο σε σχέση με το 2011 (παρ’ ότι και οι τρεις εκδότριες χώρες βούλιαζαν όλο και περισσότερο) ενώ για το 2013 αναμενόταν η εκτίναξή του στα 360 εκατομμύρια! Η μαρτυρία τού Μάρτ Σάλμι (επί κεφαλής του γραφείου διεθνών υποθέσεων του φινλανδικού υπουργείου οικονομικών) είναι αφοπλιστική: «Από μια απρόσμενη συνέπεια της κρίσης, η Φινλανδία ευνοήθηκε εντυπωσιακά. Μέχρι τώρα δεν έχουμε χάσει δεκάρα. Ό,τι ισχύει για την Γερμανία, ισχύει ακριβώς το ίδιο και για την Φινλανδία»(*). Βέβαια, για όσους έχουν κατά νου τις μαρξικές αναλύσεις, καμμιά «απρόσμενη συνέπεια» δεν υπάρχει εδώ και όλα είναι εξηγήσιμα αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα.
Αν σε όλα όσα είπαμε αυτό το τριήμερο διαπιστώνετε έναν περίεργο «κυκλικό μηχανισμό χρέους», σωστά τον διαπιστώνετε. Μόνο που, εκτός από περίεργος, αυτός ο μηχανισμός είναι και αμείλικτος. Μέσα στο 2014 πληρώσαμε στην ευρωζώνη (προσέξτε, γιατί αυτό μάλλον δεν σας το έχει πει κανείς) κάπου 17 δισ. ευρώ, τα οποία μας επεστράφησαν από την τρόικα με δόσεις ως δάνεια. Μόνο που για να πάρουμε -πίσω- αυτά τα λεφτά, υποχρεωθήκαμε να πάρουμε κάμποσα μέτρα άγριας λιτότητας. Κι όσο περισσότερα μέτρα λιτότητας παίρνουμε, τόσο περισσότερο εξασφαλίζουν τις απαιτήσεις τους οι «θεσμοί», οι οποίοι εισπράττουν ανεμπόδιστα τα τοκογλυφικά τους κέρδη, με τα οποία ενισχύουν τους δικούς του ο καθένας κεφαλαιοκράτες ώστε να επιστρέφουν στον τόπο μας είτε για να τον ξαναδανείσουν ακόμη περισσότερο είτε για να επενδύσουν εξαγοράζοντας τον πλούτο μας μπιρ παρά.
Είναι σαφές, λοιπόν, ότι μιλάμε πια με απόλυτη βεβαιότητα και με ακλόνητες αποδείξεις για έναν φαύλο κύκλο ανακύκλωσης του χρέους. Ένας φαύλος κύκλος που έγινε ακόμη πιο αμείλικτος από τότε που το δημόσιο χρέος μας ανακατευθύνθηκε από τους ιδιώτες δανειστές προς την τρόικα. Κι αυτό έγινε με την αναδιάρθρωση του 2012, η οποία είχε συνοδευτεί με το γνωστό PSI (κοινώς, «κούρεμα»), το οποίο είχε χαιρετίσει με ικανοποίηση η εγχώρια αστική τάξη και για το οποίο ο Ευάγγελος Βενιζέλος καμαρώνει μέχρι και σήμερα. Λες και η Ιστορία δεν είναι γεμάτη από παραδείγματα όπου τέτοιες αναδιαρθρώσεις, αντί να οδηγήσουν σε ελάφρυνση του χρέους, οδηγούν σε έξαρσή του.
 |
| Η Ευρωπαϊκή Ένωση παγιδευμένη στον φαύλο κύκλο του δημόσιου χρέους (σκίτσο: China Daily) |
Κάπου εδώ θα ολοκληρώσω για να πάψω να σας κουράζω. Επιτρέψτε μου, όμως, να προσθέσω κάτι ακόμη. Κατά πάσα πιθανότητα, γνωρίζετε ότι οι ευρωπαϊκές συνθήκες προβλέπουν ότι οι χώρες της ευρωζώνης πρέπει να διατηρούν τα ελλείμματά τους κάτω από το 3% του ΑΕΠ τους και το χρέος τους κάτω από το 60%. Ίσως να έχετε υπ’ όψη σας και την διάταξη του περίφημου Συμφώνου Δημοσιονομικής Προσαρμογής, σύμφωνα με την οποία οι χώρες που έχουν υψηλότερα χρέη, είναι υποχρεωμένες να τα μειώνουν κάθε χρόνο κατά 1/20 (5%). Όλα αυτά σας τα έχουν πει.
Όμως, υπάρχει και κάτι που δεν σας έχουν πει. Κι επειδή η απόκρυψη της αλήθειας συνιστά κατά βάση ψεύδος, ας το πούμε εμείς εδώ. Ο ΟΟΣΑ έχει υπολογίσει ότι για να μη παραβιάσουν αυτή την διάταξη του Συμφώνου Δημοσιονομικής Προσαρμογής, η Ισπανία και η Ιρλανδία πρέπει να καταγράφουν ετήσια αύξηση του ΑΕΠ τους κατά 3,5%, η Ιταλία και η Πορτογαλία 6% ενώ η Ελλάδα πρέπει να αυξάνει το ΑΕΠ της κάθε χρόνο κατά το εξωπραγματικό ποσοστό 9% (Nicholas Crafts, «The Eurozone: If only it were the 1930«, 13/12/2013)!
Χαίρετε!!
—————————-
(*) Για περισσότερες εκπληκτικές λεπτομέρειες διαβάστε (αν δεν έχετε πρόβλημα με τα αγγλικά σας) το άρθρο τού Jan Strupczewski με τίτλο «What taxpayer bailouts? Euro crisis actually saves Germany money» (Financial Post, 2/5/2013), απ’ όπου αντλήθηκαν και τα παρατιθέμενα στοιχεία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου