Καταψηφίστε τους ανεπάγγελτους και τους Μαυρογιαλούρους!

Νέα Πολιτική

Του Μελέτη Μελετόπουλου*

Προ ετών είχα γνωρίσει, στο πολιτικό γραφείο κάποιου συμπαθούς βουλευτού επαρχίας, έναν νεαρό μετακλητό υπάλληλο, ένα εντελώς γελοίο πρόσωπο. Ήταν αυτό που λέμε “ξερόλας” και είχε άποψη περί παντός του επιστητού, περί οικονομίας, παιδείας, δημοσίων έργων κλπ. Επειδή όμως έλεγε ανοησίες, τον ρώτησα τι είχε κάνει στην ζωή του. Μου είπε ότι είχε σπουδάσει σε κάποια ανώτατη σχολή. “Έχεις δουλέψει ποτέ σου;”, τον ρώτησα. “Βεβαίως”, απάντησε.”Εδώ, στο πολιτικό γραφείο που με βλέπεις.”

“Βρε παιδί μου”, του λέω. “΄Εχεις δουλέψει; εννοώ πραγματική δουλειά.”

Ο μετακλητός υπάλληλος έχασε την ψυχραιμία του, γιατί κατάλαβε ότι η ερώτηση που του έκανα και η αδυναμία του να απαντήσει υπονόμευε την αξιοπιστία και την σοβαρότητα των απόψεών του. Σε έξαλλη κατάσταση, κατακόκκινος, άρχισε να φωνάζει: “Εργάζομαι, βεβαίως και εργάζομαι, είμαι πολιτικό στέλεχος, είμαι πολιτικό στέλεχος.”

Το πρόβλημα είναι ότι τέτοια φαιδρά πρόσωπα, που θεωρούν ως εργασία το να σηκώνουν τηλέφωνα και να κουτσομπολεύουν στους διαδρόμους, αποτελούν πλέον, στην ύστατη φάση παρακμής του καθεστώτος της μεταπολίτευσης, την συντριπτική πλειοψηφία των πολιτευτών. Ακόμα και αρχηγούς κομμάτων και πρωθυπουργούς είδαμε, που δεν έχουν εργαστεί ούτε μία μέρα στην ζωή τους.

Φυσικά, οι καλοπληρωμένοι επικοινωνιολόγοι τους μπορεί να καρυκεύουν το βιογραφικό του αφεντικού τους με δήθεν προϋπηρεσία στον ιδιωτικό τομέα (της μόδας είναι στον “χρηματοπιστωτικό τομέα”). Ίσως πράγματι να προσελήφθησαν εικονικά γιά μερικούς μήνες ως “στελέχη” ή “σύμβουλοι” σε κάποια τράπεζα, με τηλέφωνο του μπαμπά, ώστε να μπορούν να το εμφανίσουν στο βιογραφικό τους, προκαλώντας σε αυτούς που τους ξέρουν ειρωνικό μειδίαμα. Άλλοι ούτε κάν αυτό δεν φρόντισαν. Με αλαζονεία θεώρησαν ότι αρκούσε το οικογενειακό επώνυμο ή η εύνοια κάποιου ισχυρού γιά να ανελιχθούν από νεαρότατη ηλικία στο παρακμιακό πολιτικό προσκήνιο.

Δουλειά, ώ κηφήνες της Μεταπολίτευσης, σημαίνει βουτάω στο ανοιχτό και φουρτουνιασμένο πέλαγος της ελεύθερης αγοράς, όπου δεν ισχύουν τα “κοννέ” και τα “τσατσιλίκια”, αλλά η προσωπική αξία, παιδεία, εμπειρία, εντιμότητα, εργατικότητα, συνέπεια, ευφυΐα, ευρηματικότητα, ζήλος. Αυτά είναι τα στοιχεία που αποφέρουν υπεραξία σε μία επιχείρηση. Δηλαδή τα αντίθετα χαρακτηριστικά από αυτά των διαφόρων “κομματικών στελεχών” που κατέλαβαν την τελευταία τριακονταετία τις ανώτατες θέσεις του κράτους και το έρριξαν έξω με οικτρό τρόπο.

Επομένως, η ευθύνη ανήκει στους ψηφοφόρους. Σε δημοκρατία ζούμε, οι πολιτικοί εκλέγονται. Μέχρι να χρεωκοπήσουμε, η ανικανότητα και η φαυλότητα των ανεπάγγελτων δεν είχαν αποδείξει τα ολέθρια αποτελέσματά τους. Όλοι ήταν ευχαριστημένοι στο συλλογικό ψεύδος που ζούσαν και το οποίο απέκρυπτε με δεξιοτεχνία το πολιτικό σύστημα.

Τώρα χρειαζόμαστε πολιτικούς που έχουν δουλέψει στην ζωή τους, άρα δεν θα μιλάνε ούτε θα πράττουν ανεύθυνα. Πολιτικούς που θα είναι σε θέση να οργανώσουν την Μόνη Λύση στο ελληνικό πρόβλημα, που είναι η Παραγωγική Ανασυγκρότηση της ελληνικής οικονομίας. Και μόνο άνθρωποι που έχουν δουλέψει μπορούν να το κάνουν αυτό.

Στις εκλογές ας ψηφίσουμε όλοι ανθρώπους που μπορούν να μας πουν πού και πότε δούλεψαν στην ζωή τους.

*Διευθυντής της Νέας Πολιτικής (Δημοσιεύτηκε στο Kontra News)