Τυχοδιώκτες και καθεστωτικά τρωκτικά όσοι χαρακτηρίζουν το δημόσιο χρέος βιώσιμο

kontranews

του Γιώργου Βάμβουκα

Η χώρα μας, τυπικά και ουσιαστικά, βρίσκεται σε προεκλογική περίοδο, με πρώτο θέμα της πολιτικοοικονομικής επικαιρότητας τη βιωσιμότητα του δημοσίου χρέους. Όταν λέγεται ότι το δημόσιο χρέος μιας χώρας είναι βιώσιμο, υποδηλώνεται πως η χώρα αυτή έχει τις βραχυπρόθεσμες και τις μεσομακροπρόθεσμες δυνατότητες, να εξυπηρετεί το χρέος της με συνέπεια προς τους εγχώριους και ξένους πιστωτές. Και το ερώτημα που ανακύπτει είναι: Το δημόσιο χρέος της Ελλάδας είναι βιώσιμο;

Η απάντηση είναι όχι και τούτου για δύο βασικές διαπιστώσεις. Ο πρώτος λόγος είναι ότι την περίοδο 2009-2014, το χρέος της κεντρικής κυβέρνησης από 298,5 δις ευρώ ή 125,7% του ΑΕΠ (Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν) εκτοξεύτηκε σε 327 δις € ή 179,3% του ΑΕΠ. Το 2009 που ο λόγος δημόσιο χρέος/ΑΕΠ ήταν 125,7%, το χρέος δεν ήταν βιώσιμο και ο διαβόητος ΓΑΠ (Γεώργιος Α. Παπανδρέου) μας έχωσε στο λάκκο των μνημονίων.

Το 2014 που το χρέος αντιπροσωπεύει σχεδόν το 180% του ΑΕΠ, βάσει ποιας επιστημονικής λογικής οι Σαμαράς και Βενιζέλος το θεωρούν βιώσιμο; 

Οι κανιβαλίστικες μνημονιακές πολιτικές της περιόδου 2010-2014, έριξαν τη χώρα στη δίνη μιας πρωτοφανούς οικονομικής και ανθρωπιστικής κρίσης, προκαλώντας την απερίγραπτη επιδείνωση των Δημοσίων Οικονομικών. Ο τυχοδιωκτικός ισχυρισμός των κυρίων Σαμαρά και Βενιζέλου, ότι, το δημόσιο χρέος της Ελλάδας είναι βιώσιμο, αποτελεί εμπαιγμό μιας κοινωνίας που σφυροκοπείται από μια ανηλεή οικονομική κρίση. 

Η δεύτερη διαπίστωση παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον και αποκαλύπτει την τραγική δημοσιονομική κατάσταση της χώρας. Το 2009, οι δαπάνες του ΓΚΠ (Γενικός Κρατικός Προϋπολογισμός) μαζί με τα τοκοχρεολύσια για την εξυπηρέτηση του δημοσίου χρέους ήταν 156,3 δις € ή 13,03 δις € ανά μήνα και παράλληλα τα καθαρά έσοδα της γενικής κυβέρνησης ανήλθαν σε 88,5 δις € ή 7,38 δις € ανά μήνα.

Και ερχόμαστε στο 2014. Το 2014 το σύνολο των δαπανών του ΓΚΠ συμπεριλαμβανομένων των τοκοχρεολυσίων εκτιμώνται σε 186 δις € ή 15,5 δις € κάθε μήνα, ενώ τα συνολικά κρατικά έσοδα προσδιορίζονται σε 80 δις € ή 6,67 δις € κάθε μήνα. Δηλαδή, το 2014 σε σύγκριση με το 2009, η δημοσιονομική κατάσταση της χώρας παρουσίασε εντυπωσιακή χειροτέρευση, καθότι οι μέσες μηνιαίες κρατικές δαπάνες αυξήθηκαν και ταυτόχρονα τα μέσα μηνιαία έσοδα συρρικνώθηκαν. Αναμφίβολα, μιλάμε για πλήρες αδιέξοδο της ασκούμενης δημοσιονομικής πολιτικής. 

Όποιος ισχυριστεί ότι το δημόσιο χρέος της Ελλάδας είναι βιώσιμο, είναι άσχετος, πλακατζής, βλαμμένος ή τρωκτικό του δικομματικού καθεστώτος. Οι αυτοκτονικές μνημονιακές οικονομικές πολιτικές, δημιούργησαν ένα πολυκέφαλο τερατώδες δημόσιο χρέος, που κατασπαράζει τον παραγωγικό ιστό της εθνικής οικονομίας και τρέφεται με το αίμα των νοικοκυριών και των επιχειρήσεων. Όσο η εθνική μας οικονομία θα βρίσκεται καθηλωμένη στον πάτο του βαρελιού, το δημόσιο χρέος θα γιγαντώνεται και με την δυναμική του θα απαιτεί ολοένα και περισσότερους πόρους για την εξυπηρέτησή του.

Περισσότεροι όμως χρηματοοικονομικοί πόροι για την κάλυψη των τοκοχρεολυτικών δαπανών, συνεπάγονται την περαιτέρω εξάρτηση της χώρας από τους ξένους πιστωτές και τις προστάτιδες δυνάμεις.

Και το εύλογο ερώτημα είναι: Ποιες είναι οι ικανές και αναγκαίες συνθήκες, ώστε το δημόσιο χρέος της Ελλάδας να καταστεί βιώσιμο; Αν και το ερώτημα αυτό μας έχει απασχολήσει σε αρκετές αναλύσεις μας από τις γραμμές της Kontranews, εντούτοις στην επόμενη επιφυλλίδα θα το προσεγγίσουμε σε μια νέα τεχνοκρατική και ρεαλιστικά εφαρμόσιμη βάση.