του Μανώλη Χαιρετάκη*
Ο βασικός μηχανισμός που χρησιμοποιείται για τη διαδικασία της καλλιέργειας και της διαχείρισης των εντυπώσεων έχει στηθεί εδώ και πολλά χρόνια και είναι αυτό που ονομάζουν τέταρτη εξουσία, δηλαδή τα ΜΜΕ. Ουσιαστικά, το ζητούμενο είναι η καλλιέργεια και η διαχείριση του ψέματος (αλλά και του φόβου, που είναι το συμπλήρωμά του) μέσω της διασποράς βολικών εντυπώσεων και προπαγάνδας.
Επειδή η πραγματικότητα φαίνεται πως είναι ανυπόφορη για πολλές από τις λεγόμενες ελίτ και επειδή μέσα από την πραγματικότητα μπορούν να επηρεαστούν οι πληθυσμοί όλων των χωρών και να αρχίσουν να αξιώνουν μεταβολές και πολιτικές που ουσιαστικά ακυρώνουν τη βασική λειτουργία των ελίτ, δηλαδή την κατοχή και διατήρηση στο διηνεκές των προνομίων τους σε σχέση με όλους τους άλλους, αυτό στο οποίο καταφεύγουν (και το οποίο προβάλλουν με φανατισμό) είναι η δημιουργία μιας άλλης πραγματικότητας, που δεν θα πρέπει να έχει σχέση επ’ ουδενί με την πραγματική πραγματικότητα.
Αυτό επιτυγχάνεται εύκολα με την ψηφιακή τεχνολογία και με εκείνα τα εργαλεία που (ευγενικά) αποκαλούνται μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ενώ στην (πραγματική) πραγματικότητα είναι μέσα κοινωνικής επιτήρησης. Η βασική διαφήμιση τέτοιων εταιρειών είναι ότι πλασάρονται σαν κοινότητες, προσπαθώντας να ενσταλάξουν την αίσθηση του ομαδικού, της κοινότητας, ενώ στην ουσία είναι ιδιωτικές εταιρείες με στόχο το κέρδος (και τίποτε άλλο).
Η απομάγευση του Facebook στις μέρες μας είναι ένα καλό παράδειγμα. Ακόμη καλύτερο θα ήταν να συνειδητοποιήσουν τα ψηφιακά ακροατήρια ότι τα μέσα «κοινωνικής» δικτύωσης είναι το άλλο όνομα των σύγχρονων καταδοτών (κοινώς χαφιέδων), τουλάχιστον εν δυνάμει.
Βέβαια, τα ακροατήρια φαίνεται να διαθέτουν μια ελάχιστη πληροφόρηση για ό,τι διακινείται ψηφιακά και καταγράφεται και παρακολουθείται. Παρ’ όλα αυτά, η αίσθηση της (ψευτο)επικοινωνίας -μέσω ενός τεχνολογικού ενδιάμεσου- με άλλους ανθρώπους έχει αποτέλεσμα να υπάρχουν ακόμη και σήμερα αυτά τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, που δεν είναι τίποτα παραπάνω από σύγχρονες εκδοχές του Πανοπτικού του Μπένθαμ.
Μια σύγχρονη εφαρμογή είναι άλλη μια φενάκη, η περίφημη συνεργασία του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα, που εκδηλώθηκε με την αποκάλυψη των δραστηριοτήτων της (ιδιωτικής) εταιρείας πολιτικών συμβούλων Cambridge Analytica, θυγατρικής της (ιδιωτικής) εταιρείας SCL, εταιρείας παροχής υπηρεσιών με βασικό πελάτη το αγγλικό υπουργείο Αμυνας.
Και η πρώτη σιτίζεται με κονδύλια από τον δημόσιο τομέα και τον υπερ-χρησιμοποιεί για την επαγγελματική της επέκταση. Με συμβόλαια με το αγγλικό υπουργείο Αμυνας και με άλλα υπουργεία στην Αγγλία, με συμβόλαια με την Ουκρανία, τη Νιγηρία, την Ινδία, τη Δημοκρατία της Τσεχίας, την Αργεντινή (και άλλες χώρες όπου μπορεί να «εισαχθεί» μια πολύ συγκεκριμένη εκδοχή της δημοκρατίας), τον προηγούμενο και τον νυν πρόεδρο των ΗΠΑ (για παροχή συμβουλευτικών υπηρεσιών), «πουλάει» την τεχνογνωσία επιρροής και μεταβολής προς το «θετικότερο» του συναισθήματος των ψηφοφόρων μέσα από μια δήθεν προχωρημένη τεχνοκρατία, η οποία αποδίδει (πολύ) υλικούς καρπούς στους πελάτες της εταιρείας και πολύ καλά κέρδη στους μετόχους της.
Αυτό που βλέπουμε είναι η διαρκής στρατιωτικοποίηση ιδιωτικών ιδιαίτερα κερδοφόρων δραστηριοτήτων, θυμίζοντας το στρατιωτικό-βιομηχανικό σύμπλεγμα του Αμερικανού προέδρου Αϊζενχάουερ, που τώρα έχει πλέον μετασχηματιστεί σε στρατιωτικό+βιομηχανικό+μιντιακό σύμπλεγμα.
Ολα αυτά μοιάζουν πολύ με τον Υβριδικό Πόλεμο (Hybrid warfare) που έχει ξεκινήσει η Δύση με τη συνεργασία του δισεκατομμυριούχου Πολωνοεβραίου Γκιόργκι Σβαρτς (καταδότη των συμπατριωτών του στους ναζί κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο), καλύτερα γνωστού ως Τζορτζ Σόρος.
Αυτού του είδους ο πόλεμος είναι περισσότερο γνωστός ως «πορτοκαλί επαναστάσεις», στοχεύοντας στην αποσταθεροποίηση κυβερνήσεων και στην αντικατάστασή τους από περισσότερο υπάκουες σε πολύ συγκεκριμένες δυτικές ελίτ (όπως συνέβη στην Ουκρανία, σε αυτή την περίπτωση με μια εκτεταμένη αιματοχυσία).
Το βασικό πρόβλημα με τη σκέψη της Δύσης είναι ότι δεν γνωρίζει την ισχύ του διδύμου ύβρις-νέμεσις και δεν την ενδιαφέρει να τη μάθει, μέχρι να τη μάθει για τα καλά πληρώνοντας ένα ιδιαίτερα δυσανάλογο κόστος. Και αυτό σχετίζεται ευθέως με την αλαζονεία, που ποτέ δεν έπαψε να αποτελεί το σημαντικότερο ανθρώπινο αμάρτημα.
Η αλαζονεία σε συνδυασμό με την τεχνοκρατία (με την έννοια της εφαρμογής -δήθεν- αυστηρά επιστημονικών μεθόδων στην επίλυση των προβλημάτων) οδηγούν σε ακραίες έως εντελώς βάρβαρες, απάνθρωπες καταστάσεις, όπως τα λαμπατέρ που έφτιαχναν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Αουσβιτς από ανθρώπινο δέρμα και τα οποία είχε προφητικά διαβλέψει ο Αυστριακός Καρλ Κράους όταν έγραφε ότι «η πρόοδος φτιάχνει πορτοφόλια από ανθρώπινο δέρμα», χρόνια πριν από την άνοδο των ναζί στην εξουσία. Ομως αυτά ήταν τα έργα των φονταμενταλιστών της Δύσης, που υπάρχουν παράλληλα με αυτούς της Ανατολής.
* ομότιμος καθηγητής Τμήματος ΕΜΜΕ, Πανεπιστήμιο Αθηνών
Πηγή efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου