του Αντώνη Δ. Παπαγιαννίδη
Oλα τα μάτια θα είναι τώρα – ευλόγως – στραμμένα στον 60χρονο Όλαφ Σολτς, άνθρωπο που μολονότι εδώ και καιρό αποτελεί σημαντικό συντελεστή της Γερμανικής δημόσιας ζωής (το 2007-2009 υπουργός Eργασίας στην Κυβέρνηση CDU/SPD, ύστερα Δήμαρχος Αμβούργου μέχρι να αναλάβει Ομοσπονδιακός ΥΠΟΙΚ, ήδη μεταβατικός Πρόεδρος της SPD) δεν είχε συχνά/πολύ προσελκύσει το ενδιαφέρον των «έξω».
Ως ΥΠΟΙΚ της Γερμανίας, με όλο τον καθοδηγητικό ρόλο που η χώρα αυτή παίζει στα Ευρωπαϊκά και πάντως στο Eurogroup, ως διάδοχος δε και του ναφθαλινοποιημένου μεν αλλ’ ουδέποτε απόντος από το προσκήνιο Βόλφγκανγκ Σώϋμπλε θα έχει αναγκαστικά κεντρικό ρόλο. Στο αυριανό-μεθαυριανό Washington Group, στο περιθώριο της Εαρινής Συνόδου του ΔΝΤ/Παγκόσμιας Τράπεζας για την διευθέτηση του Ελληνικού χρέους. Στο Eurogroup της επόμενης εβδομάδας για την συνέχεια, με «αρχή ουσιαστικής ολοκλήρωσης» της ευρύτερης συζήτησης για την Ελλάδα και την πορεία της Ελληνικής οικονομίας στην μετά-τα-Μνημόνια εποχή.
Δεν είναι τυχαίο που ο Σολτς περιγραφόταν σε πρόσφατη κεντρική ανάλυση του Spiegel ως «NebenKanzler»/Παρα-Καγκελάριο αν μη Προ-Καγκελάριο, αναδεικνύοντας την κομβική λειτουργία που έχει στην Κυβέρνηση Μέρκελ. Κυβέρνηση Μεγάλου Συνασπισμού, αλλ’ όχι και ιδιαίτερα μεγάλης ισχύος, με την Άνγκελα Μέρκελ (η οποία μέχρι πριν λίγους μήνες περιγραφόταν ως περίπου ασύγκριτου κύρους, ηγέτης της Δύσης μετά-τον-Μπαράκ-Ομπάμα κλπ.) αρκετά στην γωνία μετά τις Γερμανικές εκλογές του 2017 και το σούρσιμο μέχρι να σχηματισθεί η τωρινή Κυβέρνηση.
Eπικεφαλής της συντηρητικής πτέρυγας (μέλος του πραγματιστικού Seeheimer Kreis αντίποδα των Parlamentarishen Linken) του SPD/των Σοσιαλδημοκρατών, οι οποίοι επίσης βρέθηκαν καταταλαιπωρημένοι στις κάλπες (και που μεγάλο μέρος της βάσης τους δεν ήθελα να αναλάβει το κόστος μιας νέας συμμετοχής σε Κυβέρνηση Συνασπισμού), βρίσκεται τώρα μπροστά στην πρόκληση να ασκήσει οικονομική πολιτική κάποιας χαλάρωσης, αλλά τηρώντας την δημοσιονομική ισορροπία του schwarze Null/του Ελλείμματος Μηδεν+– που χάραξε στις ψυχές των Γερμανών η διαχείριση του προκατόχου του Βόλφγκανγκ Σώϋμπλε.
[Μιας κι αναφερόμαστε πάλι σ’ αυτόν, να θυμίσουμε ότι πριν λίγο μόλις καιρό και ο παραμερισμένος σήμερα – ως Πρόεδρος του Bundestag/της Γερμανικής Βουλής, αφιππεύσας από το πανίσχυρο Υπουργείο Οικονομικών και την αυταρχική «διοίκηση» του Eurogroup, δηλαδή… της Ευρωζώνης – Σώϋμπλε, περιγραφόταν κι αυτός Nebenkanzler! Και εθεωρείτο ενδεχόμενη εναλλακτική για την θέση της Μέρκελ. Έχει ο καιρός γυρίσματα…].
Να σημειωθεί επίσης ότι στην αρκετά ολισθηρή σημερινή Γερμανική πολιτική σκηνή, ήδη ο Σολτς «πυροβολείται» ως επικεφαλής μιας διαχείρισης – του Αμβούργου – με ένα από τα μεγαλύτερα ελλείμματα σε επίπεδο ομόσπονδων κρατιδίων. Ένα είδος αναθέματος για Γερμανία! Επιπλέον, σε έκθεσή του στα διεθνή και τα Ευρωπαϊκά είναι – για να το πούμε κάπως ευγενικά … – περιορισμένη.
Έτσι λοιπόν πορεύεται ο Σολτς στο, κρίσιμο για την Ελλάδα, Washington Group, στην συνάντηση δηλαδή που θα προδιαγράψει το μετά-το-Μνημόνιο και την συνέχιση διευθέτησης του Ελληνικού χρέους, που ο φίλος της Ελλάδας Βόλφι συνεχώς (και πονηρά) ανέβαλε με κάθε πρόσχημα. Το ζήτημα είναι πόσο ο Σόλτς θα μπορέσει/θα θελήσει να χρησιμοποιήσει ως μοχλό την στάση του ΔΝΤ σε προβλέψεις για ανάπτυξη και ελλείμματα ως μοχλό για μια πραγματιστική προσέγγιση του χρέους: ως πραγματιστικό δεν περιγράφουν οι Γερμανοί το Seeheimer Kreis του SPD; Και, την άλλη βδομάδα, πώς θα σταθεί ουσιαστικά και όχι διακηρυκτικά στο ακόμη πιο αποφασιστικής σημασίας Eurogroup. Πώς λοιπόν να μην διστάζει να πει κάτι πιο συγκεκριμένο μετά την συνάντησή του στο Βερολίνο με τον Ευκλείδη Τσακαλώτο από το ανώδυνο «με καλές συνομιλίες προς μια νέα ισχυρή σχέση». Απ’ εκείνο το «νέα» κρεμόμαστε!
kontranews
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου