Με θέμα την Έκθεση του ΙΟΒΕ

του Αντώνη Δ. Παπαγιαννίδη

Περισσότερο κι από το συνηθισμένο ενδιαφέρον προξένησε η (τρίτη) 3μηνιαία Έκθεση του ΙΟΒΕ για την ελληνική οικονομία, έτσι καθώς παρουσιάστηκε τις ημέρες που οι προοπτικές της συζητιούνταν με τον πιο δυσάρεστο τρόπο στα πλαίσια της Συνόδου ΔΝΤ/Παγκόσμιας Τράπεζας στην Ουάσιγκτον.

Στην παρουσίαση της Έκθεσης, ο Τάκης Αθανασόπουλος επεσήμανε ότι από πλευράς ανταγωνιστικότητας η Ελλάδα συνεχίζει να γλιστράει προς τα κάτω: είμαστε στην 86η θέση του WEF, τρεις θέσεις χειρότερα απο το 2015 (αλλά και από το 2010). Οι λόγοι ανάγονται στην υψηλή διαφθορά, τη μη-χρηστή διοίκηση, τη χαμηλή/περιορισμένη οικονομική ελευθερία - πώς να προσδοκά κανείς επενδυτική επανεκκίνηση;

Προχωρώντας στα πιο συγκεκριμένα και μετρήσιμα, η πρόβλεψη του ΙΟΒΕ για τους ρυθμούς ανάπτυξης προκύπτει κάπως δυσμενέστερη από τις επίσημες (ελληνική, Βρυξελλών, ΔΝΤ): ήπια ύφεση -0,5% του ΑΕΠ για το 2016, εκτίμηση ανάκαμψης +1,5% έως 2% για το 2017, έναντι -0,3% και +2,7 ή 2,8%, αντιστοίχως.

Το ΙΟΒΕ εξηγεί ότι το ένα ή τα δυο δεκαδικά διαφορά έχουν περιορισμένη σημασία: εκείνο που μετράει είναι «αν δημιουργούνται σταδιακά συνθήκες για βιώσιμη ανάπτυξη, μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα». Εδώ, η προσπάθεια για βελτίωση της διεθνούς ανταγωνιστικότητας έχει σκοντάψει, όπως είδαμε, ενώ και η εξάρτηση της οικονομίας από τον δημόσιο τομέα συνεχίζεται με μπρίο.

Όσον αφορά το δεύτερο, παρατηρείται ότι από τις διάφορες συνιστώσες συμβολής στην αύξηση της απασχόλησης (ειρήσθω εν παρόδω, ότι μείωση δείχνει η γεωργία, ή πάλι η δραστηριότητα των νοικοκυριών ως εργοδοτών, αλλά και οι "λοιπές" υπηρεσίες...) αύξηση έχουμε στις μεταφορές-αποθήκευση, στη μεταποίηση (το μόνο που υπόσχεται κάτι σαν σταθερότητα), στον τουρισμό (αναμενόμενο και πάντως με προσδοκίες κάποιας σταθερότητας) και (διπλάσια απο της μεταποίησης ή των μεταφορών!) στη δημόσια διοίκηση. Ακόμη πιο σημαντική παρατήρηση: τη στιγμή που στην Ευρωζώνη η ακαθάριστη προστιθέμενη αξία του δημοσίου τομέα ως ποσοστό της συνολικής ακαθάριστης εγχώριας προστιθέμενης αξίας έμεινε σταθερά από το 2000 έως τώρα γύρω στο 7%, στην Ελλάδα το ήδη υψηλό 10% του 2000 έχει σταθερά ανέβει(!) τα χρόνια της κρίσης για να ξεπεράσει το 11%. Βέβαια, πρόκειται κυρίως για τα "προγράμματα Ράνιας Αντωνοπούλου", δηλαδή για θέσεις εργασίας σε προγράμματα κοινωνικής προσφοράς - που ασφαλώς χρησιμεύουν, όμως και πρόσκαιρες είναι, και χαμηλής απόδοσης για τους ίδιους τους ωφελούμενους (οι οποίες, βέβαια, τουλάχιστον διατηρούν την επαφή με την αγορά εργασίας).

Όσον αφορά το χρέος, υπενθυμίστηκε από τον ΙΟΒΕ πάλι η «ανασταλτική λειτουργία του για την οικονομική δραστηριότητα», ενώ κρίνεται ότι και η «υπερβολική εμμονή σε δημοσιονομικά πλεονάσματα» δεν ευνοεί μεσοπρόθεσμα την οικονομία.

Ως πρόχειρη κατακλείδα, στην παρουσίαση της Έκθεσης του ΙΟΒΕ εξηγήθηκε –από τον Νίκο Βέττα– ότι ούτε η άποψη πως αρκεί μια προσέγγιση "τύπου ελατηρίου" προκειμένου να βγούμε σε σοβαρούς ρυθμούς ανάπτυξης ισχύει, ούτε και η λογική της μη-επιδιορθώσιμης οικονομίας που ακούστηκε στο περιθώριο της Συνόδου ΔΝΤ στην Ουάσιγκτον.

Εδώ η Έκθεση του Γ΄τριμήνου του 2016 του ΙΟΒΕ

economia