Συχνότατα οι επιδόσεις της αμερικάνικης αγοράς εργασίας χρησιμοποιούνται ως παράδειγμα προς μίμηση και μάλιστα σε αντιπαραβολή με τις αντίστοιχες ευρωπαϊκές. Το πιο χαρακτηριστικό προς επίκληση μέγεθος είναι η ανεργία, όπου πλέον η ευρωπαϊκή (9% για την ΕΕ28 και 10% για την ευρωζώνη) κινείται σε σταθερά διπλάσια επίπεδα από την αμερικανική (5%). Στις ΗΠΑ μάλιστα προκαλεί εντύπωση, όπως φαίνεται και στο διάγραμμα, η ταχύτητα με την οποία μειώθηκε η ανεργία την τελευταία πενταετία. Ωστόσο πίσω από αυτή την δελεαστική εικόνα κρύβεται μια άλλη, πολλαπλώς αποκρουστική.
ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗΣ
«Όταν οι άνθρωποι λένε ότι δεν υπάρχει κρίση, απλώς τους απαντώ: Έχετε κοιτάξει τους αριθμούς;», ήταν η απάντηση που έδωσε ο εκτελεστικός διευθυντής του Εθνικού Ινστιτούτου Συνταξιοδοτικής Ασφάλισης στο ρεπορτάζ των Φαϊνάνσιαλ Τάιμς που δημοσιεύθηκε στις 20 Σεπτεμβρίου 2016. Οι αριθμοί στους οποίους αναφέρεται αφορούν στην έκταση της ανασφάλιστης εργασίας. Στις ΗΠΑ, όπου η ανεργία σχεδόν δεν υφίσταται, καθώς το 5% πλησιάζει την ανεργία τριβής, σχεδόν 40 εκ. νοικοκυριά ή το 45% δεν έχει κανενός είδους λογαριασμό σύνταξης.
Προσοχή μάλιστα γιατί σε αυτή την κατηγορία δεν συμπεριλαμβάνονται εκείνοι οι εργαζόμενοι ή οι αυτοαπασχολούμενοι που έχουν λογαριασμό στον οποίο είναι αποκλειστικοί χρηματοδότες (ας φανταστούμε το δικό μας ΟΑΕΕ). Όσο περισσότερο κοιτάει σε βάθος κανείς τα στοιχεία τόσο διαπιστώνει ότι η έκταση της ανασφάλιστης εργασίας δεν είναι το χειρότερο που συμβαίνει στην αμερικανική εργατική τάξη. Το μέσο εισόδημα μεταξύ όσων έχουν λογαριασμό σύνταξης ανέρχεται σε 86.235 δολάρια, ενώ όσων δεν έχουν σε 35.509, λιγότερα από τα μισά.
Οι πιο φτωχοί επομένως κι αυτοί που έχουν την μεγαλύτερη ανάγκη οικονομικής στήριξης δε θα πάρουν ποτέ σύνταξη. Η σύνταξη, σε μια πλήρη αντιστροφή των στόχων δημιουργίας του συνταξιοδοτικού συστήματος, αφορά τους πιο εύπορους, που πιθανότατα έχουν κι έναν τραπεζικό λογαριασμό. Υπάρχουν κι άλλα δυσάρεστα:
Εξετάζοντας την ηλικιακή κατανομή του 45% του μέσου όρου ανασφάλιστων διαπιστώνει κανείς ότι οι νέες ηλικίες έχουν πολύ υψηλότερα ποσοστά που σημαίνει πως όσο περνάει ο χρόνος κι οι επιχειρήσεις σταματούν να προσφέρουν ασφάλιση, με τη μορφή του λογαριασμού 401(k), τόσο το 45% θα αυξάνεται, με αποτέλεσμα σε λίγα χρόνια η πλειοψηφία της τρίτης ηλικίας να μην παίρνει σύνταξη. Έτσι θα κλείσει η βραχύβια, όπως αποδεικνύεται, παρένθεση που άνοιξε στον αμερικανικό καπιταλισμό το 1935 ο Φράνκλιν Ντελάνο Ρούζβελτ, με έναν πάταγο: από την κοινωνική κρίση που θα επέλθει στην τρίτη ηλικία των φτωχών Αμερικανών καθώς δε θα έχουν να ζήσουν.
Επομένως, η αύξηση της απασχόλησης και η μείωση της ανεργίας συμβαδίζουν όχι με την μείωση, αλλά με την επέκταση της φτώχειας και την κατάργηση κοινωνικών δικαιωμάτων όπως η ασφάλιση. Κι αυτό το συμπέρασμα αφορά πρωτίστως την Ελλάδα…
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Πριν την Κυριακή 25 Σεπτεμβρίου 2016
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου