Άξιος αιχμάλωτος

Νέα Πολιτική

του Λευτέρη Κουσούλη*

Είναι ο άξιος αιχμάλωτος του εαυτού του. Ο ελληνικός λαός. Στα ξόρκια των λαϊκών στερεοτύπων. Δουλικά εναγκαλισμένος με κάθε παραπλανητική μυθοπλασία.

Μοιάζει με οδοιπόρο σε σταυροδρόμι. Στέκεται στο σημείο της απόφασης. Πρέπει να προχωρήσει. Θέλει να πάει βόρεια. Τον γοητεύει όμως και ο Νότος. Πώς να αποφασίσει αφού τον δονεί η επιθυμία να πάει ταυτόχρονα και βόρεια και νότια; Έτσι ο οδοιπόρος γίνεται ένας παράλυτος οδοιπόρος. Και εκεί, πάνω στην κόψη της παραλυτικής του αντίφασης, εισβάλλουν οι αντιμνημονιακοί σαγηνευτές. Είναι οι ψευδοπροφήτες της εποχής, που πάντα υπήρχαν στην Ιστορία.

Κάποιες φωνές δίπλα του μιλάνε για τις δυσκολίες που έχει η προς Βορρά πορεία ή του παρουσιάζουν τα εμπόδια που θα συναντήσει προς Νότο. Χρόνια τώρα, στο ίδιο πάντα σημείο, o οδοιπόρος δεν θέλει να ακούσει. Είναι τόσο γοητευτικές οι επιθυμίες του. Τις χειροκροτεί εξάλλου με πάθος, δεκαετίες τώρα, στην ελπιδοφάγο πλατεία (Συντάγματος). Αφού είδε χθες κάποιες να υλοποιούνται, γιατί να μην είναι ο αυτο-υπονομευμένος δρόμος που στήριξε με την ψήφο του βατός και σήμερα;

Η ψευδής διαίρεση μνημόνιο – αντιμνημόνιο «εργάστηκε» αποτελεσματικά όλα αυτά τα χρόνια. Ήταν μια σχεδόν τέλεια παγίδα. Είχε μια παραλληλία με τα λαϊκά στερεότυπα και τη λαϊκή μυθοπλασία. Ο οδοιπόρος μας αγάπησε τις απλουστευτικές απαντήσεις. Μαζί και τις εύκολες ερμηνείες. Δεν φταίει αυτός. Δεν έχει ευθύνη. Αλλού, σε άλλο τόπο και σε άλλο κόσμο, βρίσκεται η πηγή του κακού και των δεινών. Συνεπώς, έχει την ελευθερία να φαντάζεται ότι μπορεί να βαδίσει ταυτόχρονα και βόρεια και νότια. Ακίνητος. Στην όχθη της ύπαρξής του.

Η δημοσκόπηση που φιλοξένησε «Το Βήμα» την περασμένη Κυριακή (17 Απριλίου) συμπυκνώνει – όση αξία έχουν οι αριθμοί – την κατάσταση του άξιου αιχμαλώτου. Έτσι, για παράδειγμα, σε ποσοστό 55%, ο ελληνικός λαός δεν εγκρίνει τα μέτρα! Την ίδια ώρα, αναμένει φυσικά κάποια μαγική δύναμη να εγγυηθεί μισθούς και συντάξεις. Ταυτόχρονα – ενοχλείται σφόδρα ο μακάριος αιχμάλωτος όταν του διαταράσσουμε την αμεριμνησία με παρόμοιες απορίες – δείχνει παγερή αδιαφορία για την απάντηση στο ερώτημα: «Πώς δημιουργείται μια νέα θέση εργασίας;».

«Και εκεί που λέγαμε να περπατήσουμε πάνω στη θάλασσα, πια δε μπορούμε να βαδίσουμε ούτε στη στεριά».

* Πολιτικός Επιστήμων, Συνεργάτης της Νέας Πολιτικής (Δημοσιεύθηκε στο Βήμα)