Μέχρι πρόσφατα ο πιο ανυπόληπτος, στο εσωτερικό της χώρας του, πολιτικός στην Ευρώπη ήταν ο γάλος πρόεδρος. Μάλιστα, μόλις στις 9 Νοεμβρίου το εβδομαδιαίο γερμανικό περιοδικό Ντερ Σπίγκελ χαρακτήρισε το Φρανσουά Ολάντ ως τον πιο αποτυχημένο πρόεδρο στην πρόσφατη πολιτική ιστορία της Γαλλίας, με το συντριπτικό ποσοστό του 79% όπου κυμαίνεται, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, η δυσαρέσκειά απέναντι στο πρόσωπό του να πιστοποιεί την πολιτική του ανυπαρξία. Ακόμη δε πιο ανησυχητική είναι η δημοσκοπική ως προς το παρών άνοδος της φασίστριας Μαρίν Λε Πεν του Εθνικού Μετώπου, που καλύπτει το κενό το οποίο δημιουργεί η κρίση της πολιτικής όχι μόνο των σοσιαλδημοκρατών αλλά και της κεντροδεξιάς.
ΤΟΥ ΛΕΩΝΙΔΑ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗ
Στο εξής όμως ο Ολάντ δεν θα είναι τόσο μόνος του. Το άλλο μισό του γαλλογερμανικού άξονα, που διαχειρίστηκε εξ ονόματος της ΕΕ τη δημοσιονομική κρίση των τελευταίων χρόνων, βιώνει πλέον την ίδια κρίση νομιμοποίησης στο εσωτερικό του. Η μοναδική διαφορά είναι πως η αποκαθήλωση της Μέρκελ ήρθε εντελώς απροσδόκητα, αντίθετα με τη φθορά του Ολάντ που ξεκίνησε από την πρώτη μέρα της εγκατάστασής του στη Ηλύσια. Στις αρχές του 2015, ενδεικτικά, τίποτε δεν προμήνυε πώς η μέχρι τότε πιο πετυχημένη πολιτικός του κόσμου, με τρεις διαδοχικές εκλογικές νίκες στο βιογραφικό της και καγκελάριος της Γερμανίας επί δέκα ολόκληρα χρόνια, θα έβλεπε σήμερα την επιρροή της να βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση πρώτα και κύρια μέσα στο δικό της κόμμα. Παρόλα αυτά, η Μέρκελ αν κάτι πληρώνει είναι την ίδια την επιτυχία της…
Η αμφισβήτηση που αντιμετωπίζει η Μέρκελ, σε βαθμό ακόμη κι αν καταφέρει να μείνει στην εξουσία μέχρι το 2017 να θεωρείται απίθανο να θέσει ξανά υποψηφιότητα, έρχεται από τα δεξιά της κι επικεντρώνεται στο προσφυγικό. Με το μέσο αριθμό των προσφύγων και μεταναστών που περνούν κάθε μέρα τα γερμανικά σύνορα να εκτιμάται στους 10.000 κι όλους τους αρμόδιους φορείς να προβλέπουν πώς ως το τέλος του 2015 συνολικά θα έχουν φτάσει στη Γερμανία περισσότερα από 1,5 εκ. άτομα, η γερμανική κοινωνία βρέθηκε αντιμέτωπη με το χειρότερο εαυτό της. Ενεργοποιήθηκε ο πιο επικίνδυνος και επιθετικός ρατσισμός που η αλήθεια είναι πως πάντα έβρισκε έναν τρόπο να διαπερνά και να καθορίζει τη συνείδηση ενίοτε και της πλειοψηφίας του γερμανικού λαού.
Οι νεοναζί στους δρόμους
Ορισμένα γεγονότα είναι πολύ ενδεικτικά του βάρβαρου, ξενοφοβικού κλίματος που κυριαρχεί στη Γερμανία, του οποίου ηγείται το ρατσιστικό κόμμα Pegida (Πατριώτες Ευρωπαίοι ενάντια στον Εξισλαμισμό της Δύσης), το οποίο καλεί συνεχώς σε διαδηλώσεις ενάντια στους μετανάστες. Στην ηγεσία αυτού του κόμματος μάλιστα συμμετέχουν ακόμη και επώνυμοι φασίστες, υποψήφιοι του νεο-ναζιστικού Εθνικό Δημοκρατικό Κόμμα, όπως συμβαίνει συγκεκριμένα στο Μόναχο – ιστορική κοιτίδα του γερμανικού φασισμού, από την εποχή του Χίτλερ ακόμη. Η απότομη άνοδος της γερμανικής ακροδεξιάς όχι μόνο στο επίπεδο του δρόμου, αλλά και στις κάλπες έγινε εμφανής στις δημοτικές εκλογές της Δρέσδης τον Ιούνιο, όπου η υποψήφια του Pegidaκέρδισε το 10% των ψήφων. Η επιτυχία της έχει ξεχωριστή σημασία εξ αιτίας της εμπρηστικής ρητορικής της. Επανειλημμένες φορές για παράδειγμα είχε δηλώσει πως «βρισκόμαστε σε πόλεμο». Έφτασε μάλιστα στο σημείο να απειλήσει το Βερολίνο με «Σάξιτ», αποχώρηση δηλαδή του κρατιδίου της Σαξονίας από τη Γερμανία αν η κυβέρνηση δεν κλείσει τα σύνορα στις μεταναστευτικές ροές. Το αντι-μεταναστευτικό κλίμα έχει εκφραστεί επίσης στη ραγδαία άνοδο των επιθέσεων σε ξένους. Το Ομοσπονδιακό Γραφείο Εγκλημάτων της γερμανικής αστυνομίας (ΒΚΑ) τους πρώτους εννιά μήνες του 2015 κατέγραψε περισσότερες από 400 επιθέσεις σε αλλοδαπούς που έχουν αιτηθεί άσυλο, όταν ολόκληρο το 2014 είχαν καταγραφεί 200 ανάλογα περιστατικά.
Το πρόβλημα ωστόσο δεν εντοπίζεται μόνο στους ούτως ή άλλους πολυάριθμους Γερμανούς φασίστες. Εχθρική στάση απέναντι στην πολιτική της Μέρκελ τηρεί και το έτερο δεξιό κόμμα των Χριστιανοκοινωνιστών (CSU), με έδρα τη Βαυαρία, διαταράσσοντας μια χρόνια αρμονική του συνεργασία με τη Χριστιανοδημοκρατία (CDU). Το ρήγμα πια είναι τέτοιο ώστε οι Χριστιανοκοινωνιστές κάλεσαν στη Βαυαρία ως επίτιμο ομιλητή σε εκδήλωση του κόμματος τον Ούγγρο πρωθυπουργό, Βίκτορ Όρμπαν, που δε δίστασε να υψώσει τείχη στα σύνορά του για να αποτρέψει την είσοδο των προσφύγων και να καταγγείλει δημόσια τη Γερμανία για τη στάση της την οποία χαρακτηρίζει «πολιτική ανοιχτών συνόρων». Οι πιο στενοί σύμμαχοι της Μέρκελ επίσης, που διατηρούν τρία χαρτοφυλάκια στο υπουργικό συμβούλιο, έχουν απειλήσει την Μέρκελ ότι θα προσφύγουν στο Συνταγματικό Δικαστήριο της Γερμανίας στη Καρλσρούη, αν δεν οριστεί επίσημα και δημόσια ένα ανώτατο όριο στον αριθμό των μεταναστών που μπορούν να εισρεύσουν στη χώρα.
«Καταργήστε τη Σένγκεν»
Το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, με το οποίο η Δεξιά έχει χτίσει το μεγάλο συνασπισμό, μπορεί να απέχει από τέτοιους είδους ρατσιστικές ρητορικές, ουκ ολίγες φορές ωστόσο τις έχει ενθαρρύνει με πλάγιο τρόπο. Όταν για παράδειγμα καλεί σε αναστολή της Συνθήκης του Σένγκεν (της ελεύθερης μετακίνησης ανθρώπων στο εσωτερικό των χωρών που την έχουν υπογράψει) επικαλούμενη τη ντε φάκτο κατάργησητης συνθήκης του Δουβλίνου (που απαιτεί οι αιτήσεις για άσυλο να εξετάζονται και να κρίνονται στις χώρες άφιξης των αιτούντων, αναθέτοντας σε αυτές τις χώρες τη διαχείριση του προβλήματος).
Οι επιθέσεις στη Μέρκελ προέρχονται και από το ίδιο της το κόμμα. Από εκείνες τουλάχιστον τις μερίδες που δεν διακρίνουν την στρατηγική επιλογή της; Μέρκελ να δώσει μια περαιτέρω ώθηση στην οικονομία μέσα από την αφομοίωση 1,5 εκ. νέων και στην πλειοψηφία τους μορφωμένων ανθρώπων, παρότι κανείς δεν αμφισβητεί το βραχυχρόνιο κόστος της ενσωμάτωσής τους. Πρόσφατο ρεπορτάζ του γερμανικού περιοδικού Σπίγκελ περιέγραφε ότι στη Δρέσδη το κόμμα είναι χωρισμένο στα δύο με ένα κομμάτι του να συμμετέχει στις κινητοποιήσεις του Pegida. Και δεν είναι το μοναδικό παράδειγμα. Η πτώση της επιρροής του στις δημοσκοπήσεις κι η διαφαινόμενη ήττα του στις κρατιδιακές εκλογές που θα γίνουν την άνοιξη προδιαγράφουν ένα απότομο τέλος της ηγεμονίας του.
Παρόλα αυτά η Μέρκελ δεν είναι τίποτε άλλο παρά θύμα της επιτυχίας της. Το κλίμα ρατσισμού που επικρατεί στη Γερμανία, παρά φυσικά τις τιμητικές εξαιρέσεις χιλιάδων καθημερινών Γερμανών που συμπαραστέκονται ποικιλοτρόπως και από το υστέρημά τους στους χιλιάδες Σύρους, Ιρακινούς και Αφγανούς, η ίδια η Μέρκελ το δημιούργησε από το 2010 κιόλας όταν έστρεψε τη χώρα της ενάντια στους νοτιοευρωπαίους θέλοντας με αυτό τον τρόπο να συγκαλύψει τη χρηματοδότηση των γερμανικών τραπεζών μέσω του γερμανικού κρατικού προϋπολογισμού και με ενδιάμεσο τα περίφημα πακέτα διάσωσης. Θέλοντας να κρύψει το γεγονός ότι χρησιμοποιούσε τα λεφτά των φορολογουμένων για να σώσει τη Ντόιτσε Μπανκ εμφάνισε τους Έλληνες πρώτα και τους Κύπριους στο τέλος σαν τεμπέληδες και χαραμοφάηδες, τους οποίους η Γερμανία έπρεπε να πληρώσει για να σώσει το ευρώ. Στη φιλόξενη αγκαλιά της Μέρκελ επωάστηκε επομένως το αβγό του φιδιού που τώρα στρέφεται εναντίον και της ίδιας της γερμανίδας καγκελαρίου.
leonidasvatikiotis.wordpress.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου