Ο Ευρωλιγούρης

Φίλε Πιτσιρίκο,

Μετά τους Δραχμολάγνους που πολλαπλασιάζονται επικίνδυνα τους τελευταίους μήνες και απειλούν το status quo της μοναδικής μας χώρας, ήρθε η ώρα να σταθούμε στους λιγότερους (;) Ευρωλιγούρηδες που παραδοσιακά αποτελούν τον εθνικό μας κορμό.

Ο Ευρωλιγούρης υπάρχει –ειδικά μετά την χρεοκοπία της χώρας–, αναπαράγοντας τα ίδια αποτυχημένα στην ζωή στερεότυπα κραδαίνοντας το σκιάχτρο του τρομερού Δραχμολάγνου που απειλεί την ομαλή πορεία του τόπου.

Ο Ευρωλιγούρης αποφεύγει τα καθημερινά παραδείγματα από το άμεσο περιβάλλον του και χρησιμοποιεί άλλα από μια ιδεατή και πάρα πλούσια Ευρώπη προκειμένου να πουλήσει ξανά φύκια για μεταξωτές κορδέλες.

Για όλα τα δεινά του τόπου τα τελευταία χρόνια –δεινά τα οποία αποφεύγει συστηματικά να αναφέρει–, φταίει η θλιβερή μειοψηφία των Δραχμολάγνων που ο ίδιος ο Ευρωλιγούρης, όταν τους μετρά, τους υπολογίζει γύρω στο 15%.

Υπάρχουν λοιπόν πτυχές του λεγόμενου «Ελληνικού προβλήματος» που ο Ευρωλιγούρης επιχειρεί να ερμηνεύσει χρησιμοποιώντας θεολογικά ερμηνευτικά πρότυπα.

Μια αόρατη και φθονερή δύναμη, ένα γενετικό έλλειμμα, μια τρομερή συνωμοσία αποτελούν μερικές από τις δικαιολογίες που οι Ευρωλιγούρηδες χρησιμοποιούν, προκειμένου να δικαιολογήσουν την τεράστια και πρωτοφανή καταστροφή μιας χώρας σε καιρό ειρήνης που έχει επιτελεστεί ποτέ στον πλανήτη γη.

Καταστροφής που είναι συνυφασμένη με την εφαρμογή συγκεκριμένης νεοφιλελεύθερης και νεοαποικιακής πολιτικής.

Μεταξύ αυτών που οι Ευρωλιγούρηδες προσπαθούν να κρύψουν και να δικαιολογήσουν, σίγουρα περιλαμβάνονται τα παρακάτω:

– Το τεράστιο μέγεθος της ανεργίας που συνολικά αγγίζει το 27% και στους νέους ξεπερνά το 50%.

– Την φτωχοποίηση τεράστιων στρωμάτων του πληθυσμού, μια κατάσταση που μοιάζει όλο και περισσότερο με φωτογραφία των αρχών της δεκαετίας του ’50.

– Το έλλειμμα εμπορικών συναλλαγών που παρά την ύφεση διευρύνεται όλα τα χρόνια των μνημονίων βαδίζοντας χέρι-χέρι με την καταστροφή της όποιας παραγωγικής βάσης και της επιχειρηματικότητας.

– Την συντριπτική ταπείνωση του ΑΕΠ σε επίπεδα μεγαλύτερα ακόμα κι από την τρομερή κρίση του 1929 στις ΗΠΑ.

– Την εκτόξευση του δημόσιου χρέους παρά τα «κουρέματα» των PSI

– Το τσουνάμι του ιδιωτικού χρέους που υψώνεται και σε λίγο θα πνίξει ότι έχει μείνει ακόμα όρθιο.

– Την πλήρη απαξίωση των δημοκρατικών θεσμών που φτάνουν στο απόλυτο επίπεδο της ξεφτίλας με την άρνηση του αποτελέσματος του μοναδικού τα τελευταία 41 χρόνια δημοψηφίσματος πριν αλέκτωρ λαλήσει τρις.

– Την κατρακύλα –βάση όλων των διεθνών καταγραφών– στην κατάταξη σχετικά με λεγόμενη «ελευθερία του τύπου και της έκφρασης»

– Την διόγκωση του φασισμού και των φασιστικών νοοτροπιών και λογικών στην κοινωνία.

– Την μετατροπή της Ελλάδας σε «αποχωρητήριο ανθρωπίνων ψυχών» κατά απαίτηση των Ευρωπαίων «εταίρων» και κατά εφαρμογή των συνθηκών τύπου Δουβλίνο.

– Το καθεστώς νέο-αποικιοκρατίας που έχει επιβληθεί στην χώρα που «γέννησε την δημοκρατία και έδωσε τις βάσεις του δυτικοευρωπαϊκού πολιτισμού (τρομάρα του!)» και δεν της επιτρέπει να έχει ούτε τον πρώτο, ούτε το τελευταίο λόγο στο κρίσιμο ζήτημα του ΦΠΑ στα μακαρόνια!

– Το ξεσάλωμα της κάθε μορφής διαπλοκής, διαφθοράς και ανομίας μέσα στα χρόνια των μνημονίων.

Υπάρχουν πολλά ακόμα. Όμως, ο Ευρωλιγούρης δεν τα αντιλαμβάνεται ή κάνει πως δεν τα αντιλαμβάνεται είτε γιατί είναι απλά ένας κρετίνος είτε γιατί κονομάει από την δυστυχία των άλλων.

Ένα μικρότερο κομμάτι από το «έθνος των Ευρωλιγούρηδων» ακολουθεί την παλιά καλή συνταγή των «Αμερικανολιγούρηδων» τότε που έπαιρναν την βοήθεια του σχεδίου Μάρσαλ (AMAG) και «την έκαναν αμάκα», την ξεκοκάλιζαν ολόκληρη δηλαδή για την πάρτη τους.

Μετά ήρθαν τα «προγράμματα Ντελόρ», έπειτα τα χαμηλότοκα δάνεια σε ευρώ από τα οποία μοίρασαν και στον λαό με το τραπεζικό αζημίωτο βέβαια.

Κι όταν ήρθε η καταστροφή και η χρεοκοπία, νέα δάνεια, και τους τελευταίους μήνες της «πρώτη φορά αριστερά» το όραμα για ένα νέο «Ευρωπαϊκό σχέδιο Μάρσαλ».

Όμως, όπως και τότε, το 1946 με την AMAG, έτσι και τώρα με τα «δάνεια» του ευρώ, τα λεφτά είναι μεν πολλά αλλά δεν επαρκούν για όλους.

Γι” αυτό άλλωστε τον λόγο οι «Ευρωλιγούρηδες» που ξεφεύγουν από το επίπεδο του κρετινισμού, χρησιμοποιούν κάθε ιδεολογικό και πολιτικό μέσο για να προσδώσουν στην κατάσταση αυτή χαρακτήρα εθνικού πεπρωμένου.

Το λόμπι του «ευρωμονόδρομου» κρατάει γερά και επιτίθεται καθημερινά στα λαϊκά στρώματα με πρωτοφανή τσαμπουκά και τεχνικές καθοδήγησης της κοινής γνώμης που θα έκαναν και τον Γκέμπελς να κοκκινίσει από ντροπή.

Τελευταία μόδα του «Ευρωλιγουρισμού» είναι η στάση του «υπεράνω».

Σύμφωνα με αυτή, δεν έχει την παραμικρή σημασία το νόμισμα. «Τι διαφορά έχει αν είσαι φτωχός με ευρώ ή με δραχμή», ρωτούν τους αφελείς οι πονηροί Ευρωλιγούρηδες.

Ξεχνούν, βέβαια, ηθελημένα να πουν ότι το ευρώ δεν είναι μονάχα ένα νόμισμα αλλά, κυρίως, ένας μηχανισμός ελέγχων και δεσμεύσεων που δεν επιτρέπει σε μια χώρα-μέλος της ευρωζώνης να ασκήσει αυτόνομη και ανεξάρτητη οικονομική, εισοδηματική και νομισματική πολιτική.

Ακόμα περισσότερο, η χώρα που βρίσκεται μέσα στο σύστημα του ευρώ, μοιάζει με ένα παγιδευμένο με εκρηκτικά κτήριο το τηλεκοντρόλ για την πυροδότηση των οποίων βρίσκεται μέσα στην τσέπη του εκάστοτε διοικητή της ΕΚΤ.

Ή, για να είμαστε πιο ακριβείς, το ένα από τα δύο τηλεκοντρόλ. Το άλλο βρίσκεται σε ένα συρτάρι στην Γερμανική καγκελαρία.

Σήμερα, ο Δραχμολάγνος χρησιμοποιείται ως το άλλοθι του Ευρωλιγούρη.

Όμως, οι εξελίξεις θα καθοριστούν από την δύναμη της ανάγκης και όχι την επιθυμία της κομπραδόρικης Ελληνικής αστικής τάξης.

Το εθνικό νόμισμα αποτελεί την μοναδική επιλογή της Ελληνικής κοινωνίας.

Ούτε το δημόσιο, ούτε το ιδιωτικό χρέος είναι πια εξυπηρετήσιμο.

Ούτε η Ελληνική Πολιτεία έχει την δυνατότητα να χρησιμοποιήσει τα αναγκαία νομισματικά εργαλεία, προκειμένου να επιτύχει την ανάκαμψη της εθνικής οικονομίας.

Για να το πω με ένα παράδειγμα, μπας και το καταλάβουν εκείνοι που δεν θέλουν να το καταλάβουν:

Ακόμα και δεξιές «μεταρρυθμιστικές» προσπάθειες ή αν θέλετε καλύτερα αναγκαίες οικονομικές προσαρμογές τύπου Μαρκεζίνη το 1952-53, δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν εντός της ζώνης του ευρώ.

Η θέση αποικίας-χρέους που κατέχει η χώρα στο ευρωσύστημα, σε συνδυασμό με την πλήρη καταστροφή της οικονομίας από την μη πρωτοφανή ύφεση, θα οδηγήσει αναγκαστικά στην δραχμή.

Και για να τελειώνουμε με την σπέκουλα των Ευρωλιγούρηδων, ας συμφωνήσουμε όλοι ότι η δραχμή δεν πρόκειται να φέρει την ευτυχία και την ευδαιμονία.

Μπορεί, όμως, να ανοίξει τον δρόμο.

Ας σταματήσουμε λοιπόν να κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας.

Φιλιά πολλά από την Εσπερία

Ηλίας

Υ.Γ. Η λαγνεία αποτελεί ένα από τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα. Το ίδιο και η λαιμαργία. Οπότε ούτε με τους «Δραχμολάγνους» βρίσκομαι, ούτε φυσικά με τους «Ευρωλιγούρηδες». Αναμφίβολα όμως οι δεύτεροι είναι πολύ χειρότεροι από τους πρώτους γιατί κατέχουν την εξουσία και καταστρέφουν μεθοδικά τις ζωές μας. Να μην ξεχνάμε όμως ότι το μεγαλύτερο αμάρτημα ενός πολίτη είναι η βλακεία και σε αυτό «Δραχμολάγνοι» και «Ευρωλιγούρηδες» συναγωνίζονται οι μεν τους δε. Σε ένα μπαρ – χιλιόμετρα μακριά – κάτι μπεκρήδες τύπου Γιούνκερ σπάνε πλάκα με τα χάλια μας. Την ίδια ώρα, στα υπόγεια των ιδρυμάτων τους, οι τραπεζίτες κατανέμουν τα κέρδη και σχεδιάζουν τα επόμενα μέτρα.

(Αγαπητέ Ηλία, έξοχα τα κείμενά σου για τους δραχμολάγνους και τους ευρωλιγούρηδες. Ποτέ άλλοτε ένα νόμισμα δεν απασχόλησε τόσους πολλούς ανθρώπους. Το νόμισμα έγινε η ζωή τους η ίδια. Εγώ έχω τα χρήματά μου σε δολάρια στην Ελβετία, και περιμένω να καταρρεύσουν η Ελλάδα και η Ευρωπαϊκή Ένωση για να τις αγοράσω. Ηλία, να γράψεις κι ένα κείμενο για τους βλακολάγνους. Τους πατάς πια. Να είσαι καλά.)

Πηγή pitsirikos.net