Το κύμα

Outside the Wall

Τη νύχτα του δημοψηφίσματος ο Γιάνης Βαρουφάκης, περιγράφοντας το βαρύ κλίμα που κυριαρχούσε στο Μαξίμου μετά την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων, ομολόγησε: «Ο ελληνικός λαός υπερέβη την ηγεσία του». Πραγματικά. Το 62% όσων προσήλθαν στις κάλπες ψήφισε «όχι» γιατί δεν αντέχει άλλο να ζει υπό το καθεστώς μιας ασφυκτικής λιτότητας. Το «όχι» ήταν η απάντηση στην αποτυχημένη συνταγή της τρόικας και σε ό,τι άλλο έφερε μαζί της η απάνθρωπα λογιστική, νεοφιλελεύθερη θεραπεία-σοκ της Ευρώπης: φτώχεια, αυτοκτονίες, χιλιάδες αστέγους, πεινασμένους που ψάχνουν στους κάδους, μισοδιαλυμένα νοσοκομεία... 

Μιζέρια, μιζέρια, και μιζέρια. Η πλειοψηφία των Ελλήνων ξεπέρασε τους ηγέτες της γιατί δεν χρειάζεται καμία ιδιαίτερη οικονομική μελέτη, στατιστικά στοιχεία, αναλύσεις και προβλέψεις για να δει το αυτονόητο, ότι η λιτότητα οδηγεί τη χώρα στα βράχια. Κάθε πολίτης που προσπαθεί να επιβιώσει γνωρίζει στην πράξη ότι είναι μάταιο να κλαδεύεις ένα φυτό που έχεις ήδη ξεριζώσει. Η ανάπτυξη θέλει εύφορο έδαφος για να ριζώσει. Και τα μνημόνια το μόνο που έχουν καταφέρει πέντε χρόνια τώρα είναι να αποψιλώσουν τα πάντα, να κάψουν τη γη, να μετατρέψουν μια ολόκληρη χώρα σε άγονη στέπα. Οι άνθρωποι του «όχι», αφού ξεπέρασαν ακόμα και το φόβο των κλειστών τραπεζών, την τρομοκρατία ενός πιθανού κουρέματος καταθέσεων, τις απειλές για τον όλεθρο ενός οικονομικού πολέμου, απέδειξαν ότι είναι έτοιμοι να αντιδράσουν σε οτιδήποτε πάει να τους εγκλωβίσει πάλι στη λιτότητα. Αν αποκαταστάθηκε, λοιπόν, ένα πράγμα αυτές τις άγριες μέρες που ζούμε, αυτό είναι η αξιοπρέπεια των Ελλήνων.

Βέβαια, όπως εύστοχα αναφέρει ο εξαιρετικός τραγουδοποιός Παύλος Παυλίδης στη συνέντευξη που μας παραχώρησε στο τεύχος που κυκλοφορεί (βλ. Αύγουστος/Στεπτέμβριος, σελ. 104), «τα δημοψηφίσματα από κατασκευής είναι ύπουλοι μηχανισμοί χειραγώγησης, αφού ο τρόπος με τον οποίο διατυπώνεται το ερώτημα μπορεί να σε παγιδεύσει. (...) Το χρονικό αυτού του δημοψηφίσματος είναι από την εκκίνηση μέχρι την κατάληξή του θλιβερό, γιατί ακόμη και αυτοί που το θεώρησαν ως μια πρακτική άμεσης δημοκρατίας έμειναν στο τέλος άναυδοι. (...) Έτσι όπως ήταν η κατάσταση, η ερώτηση έμοιαζε να είναι “φοβάστε;”».

 

Ε, λοιπόν, ο κόσμος δεν φοβήθηκε. Εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον πλανήτη, ανάμεσά τους επιστήμονες, καλλιτέχνες, δημοσιογράφοι, αναγνώρισαν το δημοκρατικό δικαίωμα ενός λαού να αντιδρά στην εμμονική επιβολή υφεσιακών μέτρων που τελικά και το ίδιο το ΔΝΤ παραδέχεται ότι δεν οδηγούν πουθενά. Αυτή η λύσσα των νεοφιλελεύθερων τεχνοκρατών να παραγκωνίσουν χωρίς προσχήματα τη θέληση των Ελλήνων οδήγησε όλη την υφήλιο να μιλά για πραξικόπημα (το hashtag #ΤhisIsACoup ήταν πρώτο στα social media τις μέρες της διαπραγμάτευσης), φέρνοντας την τραγωδία της χώρας μας στο προσκήνιο. Οι ξένοι λαοί στάθηκαν στο πλάι μας. Αυτό ήταν ένα σημαντικό όφελος. Πολύ σημαντικό μάλιστα για το μέλλον μας. Κι αν η ηγεσία μας αποδείχτηκε κατώτερη των περιστάσεων, αισθάνομαι ότι φυτεύτηκε ένας σπόρος.

 

Γράφει ο Άρης Χατζηστεφάνου σε άρθρο του με τίτλο Χαμογέλα Πανάθεμά σε: «το δημοψήφισμα συνέτριψε το μύθο που λέει ότι κάθε λαός έχει την ηγεσία που του αξίζει. Το 62% των πολιτών απέδειξε ότι βρίσκεται πολύ πιο μπροστά από το πρωθυπουργικό περιβάλλον και είναι έτοιμο για πολύ σκληρότερες μάχες από αυτές στις οποίες παραδόθηκε αμαχητί η κυβέρνηση. Ηγέτες να κυβερνήσουν βρίσκουμε εύκολα. Λαό να μην υποτάσσεται ψάχναμε. Και τον βρήκαμε».

 

Αυτό που θα πρέπει να μας κάνει να ελπίζουμε στα καλύτερα είναι οι νέοι που για πρώτη φορά ψήφισαν. Το «όχι» τους σε συντριπτικό ποσοστό είναι ένα βροντερό «θέλουμε να ζήσουμε τη ζωή που ονειρευόμαστε». Πρόκειται για μια γενιά που δεν πρόλαβε να κάνει κανένα λάθος, δεν χρωστάει σε κανέναν για να ξεπληρώνει αμαρτίες, δεν πατρονάρεται με κούφια λόγια και δεν μασάει υποσχέσεις χωρίς αντίκρισμα. Το «όχι» αυτής της γενιάς είναι απλώς μια προειδοποίηση ότι έχει φτάσει στα όριά της. Κι αυτό ακριβώς είναι που γεννά την ελπίδα, το αεράκι που θα σηκώσει το κύμα που θα τα αλλάξει κάποια στιγμή -αργά ή γρήγορα- όλα.

 

Καλό καλοκαίρι.

 

Φλώρα Τζημάκα

 

Πηγή: elle