oikonomica
Εκτός από το μέγεθος του δημοσίου χρέους, ένας επίσης πολύ σημαντικός παράγοντας που συντελεί στη βιωσιμότητά του είναι ο σωστός προγραμματισμός του σε μακροχρόνιο ορίζοντα.
Στο παρακάτω παράδειγμα βλέπουμε την έκδοση 4 ομολογιακών δανείων μέσα σε ένα έτος. Δύο δεκαετή, ένα πενταετές και ένα δεκαπεντετές, τα οποία λήγουν σε διαφορετικές χρονικές περιόδους. Στο τέλος της πενταετίας το κράτος θα χρειαστεί να εκδώσει νέο ομολογιακό δάνειο για να καλύψει το πενταετές που λήγει.
Ένας σωστός προγραμματισμός εξυπηρέτησης του δημοσίου χρέους επιβάλει να μην λήγουν ομόλογα μεγάλης αξίας μέσα σε μικρή χρονική περίοδο. Να μην υπάρχει δηλαδή ένα έτος κατά τη διάρκεια του οποίου να λήγουν ομόλογιακά δάνεια που συνάφθηκαν σε διαφορετικές στιγμές στο παρελθόν.
Στο παρακάτω παράδειγμα βλέπουμε πέντε ομολογιακά δάνεια που συνάφθηκαν σε διαφορετικές στιγμές στο παρελθόν να λήγουν μέσα σε διάστημα ενός έτους.
Αυτό συνέβη στην περίπτωση της Ελλάδας την περίοδο 2010 – 2012, όταν και ομόλογα αξίας πάνω από 100 εκατομύρια ευρώ βρέθηκαν να λήλουν μέσα σε αυτή τη σύντομη περίοδο.
Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι μόνο το μέγεθος του δημοσίου χρέους, αλλά και ο μακροπρόθεσμος προγραμματισμός του. Η πολιτική ηγεσία της χώρας, όμως έχει πολύ μικρό χρονικό ορίζοντα. Ο χρονικός ορίζοντας ενός πρωθυπουργού είναι η τετραετία για την οποία έχει εκλεγεί, αν και σπάνια αυτή εξαντλείται. Για τον δε υπουργό οικονομικών και τους συνεργάτες του ο χρονικός ορίζοντας είναι μέχρι τον επόμενο ανασχηματισμό. Το μέγιστο που μένει στη εξουσία μια κυβέρνηση είναι δύο τετραετίες. Γίνεται λοιπόν εύκολα κατανοητό ότι οι προηγούμενοι πρωθυπουργοί της χωρας με τα οικονομικά επιτελεία τους δεν είχαν και πολύ ισχυρά κίνητρα να κάνουν έναν καλό προγραμματισμό του δημοσίου χρέους της χώρας. Η μοναδική τους έγνοια ήταν να μην υπάρξουν μαζικές λήξεις ομολόγων κατά τη διάρκεια της θητείας τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου