KΙ ΑΝ ΤO ΝΑΙ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑΒΟΛ;

iskra

Του ΣΤΑΘΗ* 

Ναι ή όχι, λοιπόν...

Είναι φανερό ότι το ναι ή το όχι θέτουν θέμα κυριαρχίας. Η συμφωνία ή μη, έτσι όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα (αλλά και εξαρχής των συνομιλιών έδειξαν), δεν έχει να κάνει με τρία πάνω, τρία κάτω στον όποιον ΦΠΑ, αλλά με το

θεμελιώδες ερώτημα της εθνική κυριαρχίας ενός κράτους στο πλαίσιο μιας υπερεθνικής ένωσης.

Η Ελλάδα, απ’ όταν υπήχθη σε μνημόνιο κατέστη κράτος φόρου υποτελές. Αποικία χρέους με μειωμένη εθνική κυριαρχία, ειδική οικονομική ζώνη με την εργασία σε ανάλογο καθεστώς και προτεκτοράτο εις όσα αφορούσαν (και θα δούμε αν θα συνεχίσουν να αφορούν) την πολιτική της ζωή. Η χώρα ζει υπό καθεστώς υπαγορεύσεων (όπως έγινε φανερό και στις διαπραγματεύσεις), υποθηκευμένη η ίδια (με εκχωρημένη την ασυλία της) και το αγγλικό εμπορικό δίκαιο να διέπει τη μοίρα της περισσότερο απ’ το Σύνταγμά της.

Απόδειξη των ως άνω η (παραθεσμική μάλιστα) δυνατότης του Γιούρογκρουπ να θέτει εκτός παιδιάς τις ελληνικές τράπεζες, με τους

εγχώριους πεμπτοφαλλαγίτες (χρησιμοποιώ τον όρο συνειδητά) να χρεώνουν αυτό το ανουσιούργημα στην κυβέρνηση.

Οσοι λοιπόν ψηφίσουν ναι σε αυτό το δημοψήφισμα απ’ τον φόβο για το χειρότερο επικροτούν το χείριστο. Διότι όσοι ψηφίσουν ναι

δεν επιβραβεύουν απλώς την πολιτική που μας οδήγησε στο 1.500.000 ανέργους και στα 600.000 κλειστά μαγαζιά, αλλά καθαγιάζουν έναν τρόπο. Τον τρόπο που κυβερνήθηκε ως τώρα η χώρα από τους μιζαδόρους, τους αεριτζήδες και τους νταβατζήδες.

Ολους αυτούς το ναι τους βγάζει λάδι. Βρόμικο λάδι, όπως εκείνο των λαθρεμπόρων της κατοχής, αλλά λάδι.

Οποιος ψηφίσει ναι δίνει συγχωροχάρτι στους υπεύθυνους για τις αυτοκτονίες. Τον υποσιτισμό των παιδιών. Τη μετανάστευση του επιστημονικού και εργασιακού άνθου της χώρας.

Οποιος ψηφίσει ναι, ξέρει τι κάνει! Συμβάλλει στη δύστυχο τύχη εκείνων που τρώνε από τα σκουπίδια, εκείνων που δεν θα ξαναδουλέψουν ποτέ, όσοι ψηφίσουν ναι ανάβουν κεράκι στη θλίψη των άλλων και την απελπισία των πολλών.

Αλήθεια, πρόκειται περί διχασμού να μην ψηφίσει κανείς το ναι που ψηφίζει ο ΔΟΛ και ο κ. Σαμαράς; Διότι το θέμα του διχασμού είναι η τελευταία καραμέλα που ανεβάζει το θέατρο του παραλόγου και της προπαγάνδας! Είναι η δημοκρατία διχασμός; Δεν είναι μια σύνθεση της πλειοψηφίας με τη μειοψηφία που μέσα της ανθούν οι συγκρούσεις (κυρίως οι ταξικές), αλλάζουν οι πλειοψηφίες και εξελίσσονται οι κοινωνίες;

Εκείνοι που προσπαθούν να μας πείσουν να ψηφίσουμε ναι, ποιοι είναι και πώς το προσπαθούν; Είναι η Ν.Δ., το ΠΑΣΟΚ,

οι ίδιοι δηλαδή που έφεραν τη χώρα του θανατά (συν τα υπολείμματά τους στο Ποτάμι). Μαζί με ποιους; Τη διαπλοκή, τους κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες και τους ξένους προστάτες τους.

Καλούν την Ελλάδα να ψηφίσει ναι! Και να πάει μετά στις διαπραγματεύσεις με τα χέρια ψηλά. Και κατεβασμένα τα βρακιά. Και

να κάνουν την Ελλάδα οι Δυνατοί και οι Δυνάστες Δανειστές από Ειδική Οικονομική Ζώνη που την έχουν ήδη κάμει, Στρατόπεδο Συγκέντρωσης.

Ευχαριστώ δεν θα πάρω.

Ακόμα και ο χερ Σόιμπλε λέει ότι αν η Ελλάδα ψηφίσει όχι, αυτό δεν συνεπάγεται την έξοδό της από την ευρωζώνη. To λέει όμως ο Μπάμπης και ο ΣΚΑης. Πάσο.

Αυτές τις ημέρες οι Ελληνες υφίστανται απειλές εκβιασμούς και παραπληροφόρηση ανάλογες με εκείνες του Σχεδίου Ανάν. Φρίττουν με τις ουρές στις τράπεζες (που οι ίδιοι δημιούργησαν) εκείνοι που με τις ουρές στα συσσίτια παρέμειναν ατάραχοι. Εκείνοι που όπως ο καθηγητής του Συνταγματικού (παρακαλώ) Δικαίου, κ. Αλεβιζάτος, πιστεύουν ότι «ο Γιούνκερ έχει κάθε δικαίωμα να επεμβαίνει στα εσωτερικά μας» - λεπτές έννοιες που εσείς δεν τις πιάνετε διότι είστε λαϊκιστές και φαιοκόκκινοι. Διότι ο κ. Γιούνκερ είναι «ενωσιακός θεσμός». Αρα μπορεί να παρεμβαίνει αυτός, ο κ. Σουλτς, ο κ. Ντάισελμπλουμ κι όποιος άλλος θέλει μια κυβέρνηση με το Ποτάμι ας πούμε, κι όχι με αυτούς τους Γιακωβίνους κι εθνοπαράφρονες.

Για αυτό σας λέω, το ναι και το όχι έχει να κάνει με τον τρόπο αυτής της χώρας. Το ναι επικροτεί, επιβεβαιώνει και επιβραβεύει όσα έγιναν την πενταετία των μνημονίων και πριν απ’ αυτή. Επιβεβαιώνει

τον τρόπο μιας πτωχοπροδρομικής τάχα ευρωπαϊκής Ελλάδας, τον τρόπο του Χατζατζάρη. Που το στόμα του στάζει πάντα μέλι για το χέρι που τον ταΐζει ψίχουλα.

Το όχι είναι αλλιώς. Παίρνει ρίσκα. Για την αλλαγή στη σχέση με την Ενωση, για την αποκατάσταση της κυριαρχίας μας και κυριότατα για την επανεξέταση του τρόπου μας.  Ζητώντας ένα κατ’ αρχήν μίνιμουμ - τη βελτίωση κάποιων όρων μιας συμφωνίας. Ενα ελάχιστο δηλαδή. Κι όμως! Αυτό το μίνιμουμ (το κατώτερο μάλιστα των απαιτήσεων) αντιμετωπίζεται σαν να πρόκειται για επανάσταση!

Διότι πρέπει οι δεσποτικοί μας δανειστές να αποφύγουν μιαν έστω ρωγμή (τη θανάσιμη πρώτη ρωγμή) στο οικοδόμημα που χτίζουν (με τάφους για τους λαούς στα υπόγεια).

Αυτός ο καθεδρικός της οικονομικής φρίκης και του πολιτικού αυταρχισμού δεν σηκώνει όχι. Το ίδιο και τα εγχώρια τσιράκια του (δεν αναφέρομαι στους πολίτες, αλλά στους γκεσταπίτες) - κι έτσι αρχίζουν τα δημοκρατικότατα φαινόμενα των αναγκαστικών αδειών, του εκφοβισμού των εργαζομένων και της κατατρομοκράτησης των πάντων [σ.σ.: επ’ αυτού πάλι ωραία τα είπε ο κ. Κουτσούμπας στη Βουλή λέγοντας στον κ. Τσίπρα: «Εμείς ξέρουμε πού θα είμαστε την Κυριακή του δημοψηφίσματος. Εσείς δεν ξέρω πού θα είστε τη Δευτέρα». Στον πάτο της θάλασσας. Εκεί που τον θέλουν ο κ. Σόιμπλε και οι Σαμαροβενιζέλοι.

Αλλά, ακούστε, κύριοι, επειδή το έχετε παρακάνει. Το όχι σας στο όχι της κυβέρνησης είναι σαν τις δύο αρνήσεις που συνιστούν μια κατάφαση. Το άκυρο που θα ρίξετε δεν θα προσμετρηθεί στο όχι, αλλά θα μειώσει την απόστασή του απ’ το ναι (αν το όχι προηγηθεί). Αν αυτό έχετε διαλέξει να κάνετε, αφαιρώντας με το όχι -  όχι δυνάμεις απ’ το όχι υπέρ του ναι, καλά το κάνετε].

Μένω στο όχι. Επειδή μένω Ελλάδα. Μια Ελλάδα που πάσχει. Που βασανίζεται. Που προσπαθεί με τις έστω αδέξιες προσπάθειες των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ να πάρει ανάσα.

Λέω όχι στο να μην έχω Σύνταγμα. Λέω όχι στο να μην έχω κυβέρνηση (να την ελέγχω, να της ζητώ τον λόγο, να τη στηρίζω) αλλά να έχω Κομαντατούρ. Γκαουλάιτερ που κλέβουν τη ζωή των ανθρώπων και την κάνουν λίπασμα για τα φράγκα τους.

Δεν έχω να χωρίσω τίποτα με τον συμπολίτη μου που θα ψηφίσει ναι, έχω να χωρίσω πολλά (τα πάντα) με τους σμπίρους που έχουν πει ναι στην κατοχή, στη λεηλασία, στον εξευτελισμό.

Μένω στο όχι για να ακούσει τη φωνή μου η Ευρωπαϊκή Ενωση και να καταλάβει ότι οι λαοί ή θα την αλλάξουν ή θα τη διαλύσουν. Λέω όχι διότι είμαι Ελληνας πολίτης, πατριώτης, διεθνιστής κι Ευρωπαίος κι όχι υπήκοος, σούργελο κι ανδράποδο. Λέω όχι στα μνημόνια και ναι στο ευρώ, αλλά αν με πετάξουν έξω και βρεθώ στη δραχμή, δεν θα κωλώσω, θα ξαναχτίσω τη χώρα μου.

Κι όταν το ευρώ θα καταρρέει (διότι με τέτοιες πολιτικές θα καταρρεύσει), όταν η γερμανική Ευρώπη θα διαλύεται εις τα εξ όσων πάνε να τη συνθέσουν σήμερα, εγώ δεν θα έχω τότε τις αμαρτίες που έχουν σήμερα όσοι με διώκουν.

Διότι η Ελλάδα πλέον δικαιώνεται. Αν λέει αλήθεια ο κ. Σαμαράς, θα μας κάψουν τις τράπεζες, θα μας κόψουν το φαγητό, θα μας στερήσουν τα φάρμακα, τα χρέη μας θα γίνουν απαιτητά και

στη θέση της Ελλαδίτσας μας θα απομείνει μια τρύπα, ένας απόπατος των δυνατών. Αν έναν τέτοιο διωγμό θέλει η Ευρωπαϊκή Ενωση να εξαπολύσει εναντίον της χώρας μου, θα της πω όχι - δεν σε θέλω τέτοια που είσαι, όχι, αντιστέκομαι. Και σε σένα και στους

προφήτες σου που κινδυνολογούν, με απειλούν και με εκβιάζουν. Οχι ρε! Δεν γίνομαι εθελοντής ραγιάς. Κι αν το ’φερε η μοίρα (εσείς δηλαδή, γνωστό  μου σκυλολόι) να δυσπραγώ, θα αντέξω, κι αν είμαι άμαθος σε κάτι τέτοια θα μάθω.

Αλλά αν το όχι μου νικήσει, αν ξαναγίνει η Ελλάδα σεβαστή, όλος ο κόσμος θα έχει ακούσει τη φωνή του να μιλάει...  

*Δημοσιεύθηκε στο ''enikos.gr'' την Τετάρτη 1 Ιουλίου 2015