Η πολιτική υπερισχύει

Του Κώστα Μελά

 Θεωρώ ότι είναι υψηλές οι πιθανότητες, εντός του μηνός Ιουνίου, να επέλθει συμφωνία μεταξύ Ελλάδος και δανειστών.

Συμφωνία, αλλά όχι η πρέπουσα λύση η οποία απαιτείται με βάση την κοινή λογική της πολιτικής, κοινωνικής και πρωτίστως οικονομικής θεώρησης της πραγματικότητας. Συμφωνία η οποία δεν θα επιτρέψει να δημιουργηθεί μια ακόμη σημαντική αναταραχή στην Ευρωζώνη αλλά και στις παγκόσμιες χρηματοπιστωτικές αγορές.

Η προβλεπόμενη συμφωνία δεν πρόκειται να λύσει τα προβλήματα της ελληνικής οικονομίας και συνεπώς δεν πρόκειται να απαλλάξει την Ευρωζώνη από δυνητικές αναταραχές και αναστατώσεις.

Τα προβλήματα της ελληνικής οικονομίας είναι πολλά και δύσκολα. Έγιναν δυσκολότερα με την επιμονή των δανειστών σε ένα ατελέσφορο μονόπλευρο πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής. Μάλιστα συνεχίζουν να επιμένουν σε αυτό παρά τα αρνητικά αποτελέσματα που έχουν συσσωρευτεί στην ελληνική οικονομία και κοινωνία.

Επίσης και από τη συμπεριφορά όλων των ελληνικών κυβερνήσεων που βρέθηκαν στην εξουσία τη συγκεκριμένη περίοδο, για τον απλό λόγο ότι όλες αντιμετώπισαν το πρόβλημα ρητορικά και με βάση επιφανειακές προσεγγίσεις. Ακόμη καμία δεν είχε (έχει) ένα συγκροτημένο πρόγραμμα, που να περιγράφει με σαφήνεια και ακρίβεια το τι σκόπευε να κάνει μέσα στο ασφυκτικό πλαίσιο που έχει διαμορφωθεί.

Οι μισές αλήθειες αποτελούν τη μόνιμη επωδό της πολιτικής ρητορείας όλων των ελληνικών κυβερνήσεων.

Οι κυβερνήσεις Γ.Α. Παπανδρέου, Παπαδήμα, Σαμαρά - Βενιζέλου απλώς προσαρμόστηκαν στις απαιτήσεις των δανειστών όχι μόνο στην πράξη αλλά και ιδεολογικά.

Η παρατηρούμενη πολιτική προσαρμογή «προς τη ζοφερή ζώσα ευρωπαϊκή πραγματικότητα», της νέας ελληνικής κυβέρνησης μέσα από τα προτεινόμενα μέτρα (που η ίδια προτείνει) θα πρέπει να αποφύγει να μετατραπεί, σε μια προσπάθεια πειθούς της Κοινοβουλευτικής Ομάδος αλλά και του εκλογικού σώματος, και σε «ιδεολογική» υποστήριξη και όχι απλώς ως ύστατο αναγκαίο κακό, προϊόν επιβολής ισχύος.

Παράλληλα, το μακρύ χρονικό διάστημα της διαπραγμάτευσης και ο τρόπος που την χειρίστηκε η ελληνική κυβέρνηση διόγκωσε εν τοις πράγμασι την ανιστόρητη όσο και άκρως επικίνδυνη άποψη περί ρήξης. Η συνεχής επίκληση ότι η ρήξη αποτελεί όπλο πάνω στο τραπέζι δημιούργησε σε μεγάλο τμήμα του ελληνικού πληθυσμού την εντύπωση (εντελώς ψευδή όταν δεν διατυπώνεται σε όρους εναλλακτικού στρατηγικού προσανατολισμού της χώρας και όχι με εύκολες ρητορείες τύπου δύο -τρεις μήνες δυσκολιών και μετά όλοι θα πάμε στον παράδεισο) ότι πράγματι υπάρχει εναλλακτικός δρόμος ικανός να αποδεσμεύσει τη χώρα από τις μνημονιακές πολιτικές χωρίς κόστος. Η συγκεκριμένη άποψη, αν περάσει στο συλλογικό φαντασιακό μεγάλου τμήματος του πληθυσμού, ουσιαστικά μετατρέπεται σε «πραγματικότητα» και είναι δύσκολα ανατρέψιμη.

Όλοι γνωρίζουν ότι αν τραβήξεις όπλο, πρέπει να είσαι έτοιμος να το χρησιμοποιήσεις, ειδικά αν ο αντίπαλος είναι κατά πολύ ισχυρότερος. Άρα πρέπει να είσαι έτοιμος για μάχη μέχρι τελικής πτώσεως (θανάτωσης ενός εκ των δύο). Κανείς δεν είναι έτοιμος για κάτι τέτοιο. Άρα η επίκληση ότι θα τα κάνουμε «Κούγκι» δεν έχει νόημα, παρά ως υπεραναπλήρωση συνεχώς δημιουργούμενου ψυχολογικού κενού μέρους της εκλογικής πελατείας. Μάλιστα, όταν το καλοσκεφτείς, αντιλαμβάνεσαι ότι πρόκειται και για άστοχο παράδειγμα.

Οι άνθρωποι και τα κράτη απεχθάνονται όσο τίποτε άλλο τον ξαφνικό θάνατο, γι' αυτό εισέρχονται σε συμβιβασμούς οι οποίοι πάντοτε, ανάλογα την ισχύ, έχουν νικητές και ηττημένους. Η αυτοσυντήρηση και η επιβίωση αποτελούν την ύστατη επιδίωξη των κρατών, έτσι ώστε οι πρόσκαιρα ηττημένοι δημιουργώντας καλύτερες συνθήκες να επιδιώξουν τη νίκη στο επόμενο στάδιο, οι δε νικητές να διασφαλίσουν την κυριαρχία τους αποτρέποντας τους ηττημένους να βρεθούν σε θέση που θα μπορούσε να την αμφισβητήσει. Όταν είσαι νεκρός, δεν υπάρχεις και επομένως ευκολότερα ο αντίπαλος ασκεί την κυριαρχία του.

«Όποιος στη μάχη πάει για να πεθάνει, στρατιώτη μου, για πόλεμο δεν κάνει» υπογραμμίζει ο ποιητής.

Με αυτή την έννοια, φαίνεται ότι ο προσωρινός συμβιβασμός είναι προτιμότερος από τον θάνατο, φθάνει να έχεις πάντα στο μυαλό σου την ιδέα της επέκτασης της αυτοσυντήρησής σου. Με απλά λόγια, η νέα κυβέρνηση πρέπει να αποδείξει στη ζοφερή αυτή πραγματικότητα (και όχι σε μια εύκολη και ιδανική πραγματικότητα) ότι είναι σε θέση να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα των πλατιών λαϊκών στρωμάτων πολύ καλύτερα απ' ό,τι έκαναν οι προηγούμενες κυβερνήσεις. Υπάρχουν οι δυνατότητες. Μικρές, αλλά υπάρχουν. Μάλιστα πολλές είναι σημαντικές και μπορούν να αποδειχθούν τελεσφόρες. Μέσα από την καθημερινή μάχη με τα προβλήματα, με τις εναλλακτικές οικονομικές και κοινωνικές δραστηριότητες, τις μικρές ή μεγαλύτερες δράσεις, μπορεί να αναδειχθεί μια νέα κοινωνική συλλογικότητα που να μετατρέψει την εκλογική υποστήριξη στην κυβέρνηση σε πολιτική στήριξη.

ΥΓ.

Αν πράγματι θεωρήσουμε ότι υφίσταται μια συμμαχία δυνάμεων των «μέσα» (μνημονιακή αντιπολίτευση) με τους «έξω» (ευρωπαϊκό διευθυντήριο) που επιχειρεί ανοιχτά την ανατροπή της δημοκρατικά και μόλις πριν πέντε μήνες εκλεγείσας ελληνικής κυβέρνησης, τόσο περισσότερο ισχύουν όλα τα παραπάνω.

 Πηγή avgi