ΕΛευθερη Λαικη Αντιστασιακη Συσπειρωση
Tου Άκη Τζάρα
Τις τελευταίες 48 ώρες η λεγόμενη πύκνωση του ιστορικού χρόνου έχει γίνει απτή πραγματικότητα για όλους. Ήρθαν ξανά οι μέρες που μετρούν για μήνες και χρόνια και η όποια κανονικότητα (κανονικότητα που είχε επιβληθεί -ας μην το ξεχνάμε ποτέ- με την ταξική επίθεση των τελευταίων ετών) γίνεται συντρίμμια.
Οι έλεγχοι στη διακίνηση κεφαλαίων και το όριο στην ανάληψη μετρητών, ήρθε ως απόρροια της αναμενόμενης απόφασης από το Eurogroup για τη μη παράταση του 2ου μνημονίου και για τη μη επέκταση του ELA από την ΕΚΤ. Ας επισημάνουμε εδώ πως ο Ντράγκι δε διέκοψε τον ELA και άρα δε ζήτησε από τις ελληνικές τράπεζες να επιστρέψουν τα χρήματα που έχουν πάρει, γεγονός που καταδεικνύει πως το συνασπισμένο ευρωπαϊκό κεφάλαιο δεν έχει αποφασίσει ακόμα για Grexit. Αν δεν είχαν επιβληθεί αυτά τα μέτρα σήμερα οι τράπεζες θα είχαν ήδη χρεοκοπήσει.
Μπορεί για την αστική τάξη και την αυλή της το κλείσιμο των τραπεζών και το χρηματικό όριο να ισοδυναμεί με παρακμή του πολιτισμού (γεγονός που δείχνει τη σήψη της αστικής συνείδησης), για το προλεταριάτο όμως που αντιλαμβάνεται στοιχειωδώς τους όρους ζωής του, η εικόνα των κλειστών τραπεζών προκαλεί από θυμηδία μέχρι αδιαφορία. 60 ευρώ τη μέρα (χώρια κάρτες) είναι ένα επίπεδο αγοραστικής δύναμης απλησίαστο καιρό τώρα για την πλειοψηφία των καταπιεσμένων. Ως εκ τούτου καλώς το μέτρο αν και άργησε πολύ. Επιπλέον η εικόνα των κλειστών τραπεζών και του χρηματιστηρίου προσφέρεται για παιδαγωγικά συμπεράσματα γύρω από τη σχέση οικονομίας-πολιτικής: καταδεικνύει πως η οικονομία δεν είναι όπως ισχυρίζεται η αστική σκέψη κάποια αιώνια απολίτικη φυσική κατάσταση αλλά πως αν χρειαστεί υπόκειται σε πολιτικές παρεμβάσεις.
Σε αντίθεση με τα κλαψουρίσματα της κυβέρνησης για κατάντια της Ευρώπης και του δημοκρατικού της κεκτημένου (sic) μόνο αδαείς δε βλέπουν πως οι δανειστές και τα αστικά συμφέροντα που εκπροσωπούν (αυτή είναι πρακτικά η Ευρώπη) θα χρησιμοποιήσουν κάθε μέσο για να πιέσουν, να εκβιάσουν και να επιβάλλουν τη θέλησή τους. Είτε πρόκειται για τη νίκη του ναι στο δημοψήφισμα (αν γίνει γιατί μέχρι την Κυριακή έχουμε ακόμα πολύ χρόνο) είτε την πτώση της κυβέρνησης, είτε (αυτό ίσως προσδοκά η κυβέρνηση) μια νέα-ίσως ελάχιστα βελτιωμένη-συμφωνία. Γιατί αν μια χρεοκοπία εντός του ευρώ ή ακόμα περισσότερο ένα Grexit εκλαμβάνεται από τα αστικά επιτελεία-πολιτικά και οικονομικά-ως συστημική απειλή (ειδικά σε μια συγκυρία που τα διεθνή χρηματιστήρια και γενικότερα η παγκόσμια οικονομία βρίσκονται μια ανάσα πριν από ένα νέο παγκόσμιο κραχ) εξίσου και περισσότερο απειλή θεωρείται η αλλαγή έστω και συμβολικά της άεναης λιτότητας. Ειδικά στο βαθμό που τα μνημόνια των τελευταίων χρόνων είχαν ως στόχο και τη θωράκιση του σκληρού πυρήνα της ευρωζώνης από μια ενδεχόμενη κατάρρευση του ελληνικού καπιταλισμού.
Επιτέλους έπειτα από 5 χρόνια μνημονίων και 5,5 μήνες προσπαθειών για “αμοιβαία επωφελή λύση” ποιος ακόμα παριστάνει πως δεν έχει καταλάβει πως η διάλυση του κράτους πρόνοιας και του μεταπολεμικού κοινωνικού συμβολαίου, η βίαιη υποτίμηση των υλικών όρων ζωής του προλεταριάτου και των υποτελών τάξεων είναι η μόνη αστική πολιτική υπέρβασης (λέμε τώρα) της κρίσης; Το ξαναλέμε γιατί πλέον οδηγούμαστε σε κλιμάκωση της σύγκρουσης και δεν υπάρχουν περιθώρια για χαζοχαρούμενες αυταπάτες.
Αν και οι εξελίξεις αφήνουν ανοιχτά όλα τα σενάρια θεωρούμε πως το διεθνές και ελληνικό κεφάλαιο θα επιθυμούσε μια νίκη του ναι ώστε και να διασώσει τα δημοκρατικά προσχήματα και να συντρίψει πολιτικά το Σύριζα, αλλά και κάθε μελλοντική δύναμη που θα αμφισβητήσει συμβολικά ή πραγματικά την πολιτική του “νυν υπέρ πάντων το κεφάλαιο”. Μόνο που αυτό το “ομαλό” σενάριο προϋποθέτει ακριβώς κάτι που δεν είναι καθόλου δεδομένο: μια σχετική ομαλότητα σε όλα το φάσμα της πραγματικότητας, από τις διεθνείς αγορές μέχρι τους δρόμους της Αθήνας (και της Ευρώπης;).
Καθώς η κανονικότητα καταρρέει οι συνειδητές δυνάμεις κόντρα στους χαζοχαρούμενους συναισθηματισμούς “για νίκη του λαού” αλλά και κόντρα στις καθαρές θέσεις παντός καιρού, οφείλουν να εκτιμήσουν ψυχρά την κατάσταση και να κινηθούν με τόλμη μπροστά στη ρωγμή που έχει ανοίξει και από την οποία εισβάλλουν η ιστορία και η πάλη των τάξεων (ναι ναι πάλη των τάξεων και μάλιστα στο ανώτερο της πεδίο το πολιτικό.)
Από αυτή την άποψη οι κομμουνιστές δεν μπορούν παρά να χρησιμοποιήσουν την ευκαιρία που η κυβέρνηση προσφέρει-σε τεράστιο βαθμό παρά τη θέλησή της-για να αντιπαρατεθούν με την πολιτική κοινωνικής αντεπανάστασης των τελευταίων ετών και κυρίως με τους φορείς της που βρίσκονται εντός της χώρας. Ανεξάρτητα από τον περιορισμένο χαρακτήρα του δημοψηφίσματος που εκφράζει αυτούσια την κυβερνητική απάτη περί απαλλαγής της λιτότητας εντός του ευρώ και του θεσμικού καπιταλιστικού πλαισίου, ανεξάρτητα από την αμείλικτη κριτική στην κυβέρνηση, οι κομμουνιστές στρατεύονται στο όχι γιατί εκεί θα συναντηθούν με τους ανέργους και τους απόκληρους, με το προλεταριάτο που 5 χρόνια υφίσταται συνεχώς υποβάθμιση των βιοτικών του όρων. Με την προϋπόθεση το προλεταριάτο να βρεθεί και να παραμείνει στο δρόμο ως μαχόμενο υποκείμενο και όχι ως φοβισμένος ιδιώτης στην ουρά του ΑΤΜ, του βενζινάδικου, του σούπερ μάρκετ ή ως θεατής που καταναλώνει τις εξελίξεις από το σπίτι του.
Δεν ξεχνάμε, ούτε συγχωρούμε τη συνειδητή ολιγωρία της κυβέρνησης να οργανώσει και να προετοιμάσει τη σύγκρουση. Εξάλλου ποτέ δεν είπε πως θα πράξει κάτι τέτοιο και δεν πρόκειται να το κάνει. Ακόμα και τώρα η κυβέρνηση επιζητά κάποιο συμβιβασμό (ο ανερμάτιστος Βαρουφάκης είπε πως αν προταθεί νέο σχέδιο θα καλέσει τον κόσμο να ψηφίσει ναι!) και πορεύεται ωσάν η ταξική πάλη να είναι θέαμα, ενώ η μάχη δίνεται αναμφίβολα σε δυσμενείς συνθήκες για το δικό μας στρατόπεδο. Επίσης η κυβέρνηση εξακολουθεί να μην παρουσιάζει το δικό της σχέδιο και δεν ξεκαθαρίζει τί θα γίνει στην περίπτωση που ακόμα και αν το όχι κερδίσει οι δανειστές αρνηθούν να υπαναχωρήσουν, εξακολουθεί δηλαδή να πορεύεται σαν να μην έχει συμβεί τίποτα τους τελευταίους μήνες.
Η κυβέρνηση δεν πρόκειται να μετατραπεί από κυβέρνηση ταξικής συνεργασίας σε πολιτικό υποκείμενο της πραγματικής ρήξης με την ντόπια αστική τάξη και το ιππικό των δανειστών, όσο και αν αδυνατεί πλέον να πατά σε δυο βάρκες. Συνεπώς δεν έχουν πρακτικό νόημα οι εκκλήσεις προς την κυβέρνηση για μέτρα σοσιαλιστικού χαρακτήρα, ειδικά όταν και αυτοί που καλούν σε “σοσιαλιστικοποίηση” του Σύριζα δεν αναφέρονται στο πως αυτά θα γίνουν με το αστικό κράτος και τις δομές του στη θέση τους.
Όμως δε διαλέγουμε πάντα τη στιγμή της μάχης και η φυγομαχία σε μια οριακήστιγμή δεν ισοδυναμεί με επαναστατική θέση. Η αποχή από το δημοψήφισμα θεωρητικά μοιάζει η πιο ορθή θέση, θα είχε νόημα όμως μόνο αν η αποχή συνοδευόταν από την ύπαρξη ενός πολιτικού υποκειμένου που με σχέδιο, δυνάμεις ισχύος και δομές παράλληλης εξουσίας θα οργάνωνε τη σύγκρουση μέχρι τα άκρα. Κάτι τέτοιο δυστυχώς δεν υπάρχει! Αντίθετα υπάρχει-αν και δεν υπερτιμούμε τις δυνατότητές του αυτή τη στιγμή, αλλά και δεν μειώνουμε ούτε στιγμή την επαγρύπνησή μας-το βαθύ κράτος, διάφορα αστικά επιτελεία εντός και εκτός Ελλάδας, το φαιό μετωπικό υποκείμενο των αγανακτισμένων αστών αντικομμουνιστών και των φοβισμένων μικροαστών που παίρνουν θέση για αντιπαράθεση στο τώρα αλλά και για την επόμενη μέρα .
Η κυβέρνηση ηγείται μιας ταξικής σύγκρουσης που δεν ελέγχει απόλυτα, που το περιεχόμενό της την υπερβαίνει και που δε θέλει να την οργανώσει σε νικηφόρα προοπτική, αλλά να την εντάξει ως διαπραγματευτικό χαρτί. Ο ταξικός αντίπαλος οργανώνει όλες τις εφεδρείες του μέχρι το δημοψήφισμα αλλά κυρίως για την επόμενη μέρα (πχ οι ναζί ηγέτες θα δικαστούν τελικά χωρίς πολιτική αγωγή). Οι δανειστές τάσσονται προφανώς με το ναι και εντείνουν τις πιέσεις τους με ρητό στόχο την ανατροπή της κυβέρνησης , δίχως όμως να αποκλείουν-αν και δεν είναι τόσο απλό-την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την αντιδραστική ουτοπία της καπιταλιστικής ενοποίησης.
Όσοι αντιλαμβάνονται την κρισιμότητα των στιγμών και το μέγεθος της αντιπαράθεσης, όσοι δε φοβούνται τη βίαιη διάρρηξη της κανονικότητας και δεν επιδιώκουν συμβιβασμό και εθνική ενότητα. Όσοι δεν αναβάλλουν για όταν θα είμαστε έτοιμοι την αντιπαράθεση, αλλά χωρίς ωραιοποιήσεις και φρούδες ελπίδες θέλουν να δώσουν τώρα τη μάχη με στόχο την επαναστατική προοπτική, το καθήκον τους είναι κυρίως η παρουσία και η παραμονή στο δρόμο πλάι στον κόσμο που με αυταπάτες θα δώσει τη μάχη για το όχι. Το άμεσο καθήκον τους είναι η αμείλικτη αντιπαράθεση με το σχέδιο της αστικής κατσαρόλας και η μονοπώληση του δρόμου από τις προλεταριακές δυνάμεις.
Δε θα μας σώσει καμία αφύπνιση της δημοκρατικής συνείδησης της Ευρώπης γιατί πολύ απλά αυτή δεν υπάρχει και είναι ύβρις προς τους χιλιάδες νεκρούς πρόσφυγες στα σύνορα, τους πολίτες της Συρίας και της Ουκρανίας που σφάζονται με την ευγενική χορηγία των ευρωπαίων καπιταλιστών να αποκαλείται η ιμπεριαλιστική ΕΕ δημοκρατική. Δε θα μας σώσει ούτε η κυβερνητική αυταπάτη του έντιμου συμβιβασμού, την οποία οφείλουμε να πολεμήσουμε ακόμα και αν προφανώς δεν ταυτίζεται με το μαύρο αστικό μέτωπο.
Με ευθύνες εξάλλου της κυβέρνησης πάμε στη μάχη χωρίς στρατηγούς και σχέδιο, ίσως χωρίς καν εφεδρείες. Όμως αυτή η μάχη μας έλαχε και η φυγή στο όνομα της υπευθυνότητας ή της θεωρητικής καθαρότητας δε θα αφήσει καμία παρακαταθήκη, αλλά θα σπείρει τη ματαίωση και την ηττοπάθεια που γρήγορα θα μετατραπεί σε κυνισμό και απανθρωπιά.
Με την αρετή του δίκιου που δε χωρά στα ασφυκτικά πλαίσια μιας ολοταχώς συρρικνούμενης αστικής δημοκρατίας και με την τόλμη αυτών που δε φοβούνται να προσπαθήσουν να εκφράσουν το γενικό συμφέρον των καταπιεσμένων και μπορούν να φανταστούν μια ζωή μετά το ευρώ και τον καπιταλισμό ας κινηθούμε στους ρυθμούς της ιστορίας που επιταχύνει.
Υγ1: το ότι η κυβερνώσα αριστερά δεν κάνει τίποτα για την επιτυχία των συγκεντρώσεων υπέρ του όχι, πιστοποιεί πως δε θέλει τον κόσμο στους δρόμους, αλλά παρατηρητή, όταν την ίδια στιγμή επιχειρήσεις, ΜΜΕ και αστικά κόμματα κινητοποιούν κόσμο για τη συγκέντρωσή τους την Τρίτη.
Υγ2: όσο και αν η κυβέρνηση ακολουθεί την πολιτική των πράξεων νομοθετικού περιεχομένου στα χνάρια των προκατόχων της και όσο και αν έχουμε επιφυλάξεις για το πόσο δημοκρατικό είναι γενικώς ένα δημοψήφισμα που διεξάγεται σε ασφυκτικά χρονικά πλαίσια και με θολό περιεχόμενο, μόνο οργισμένα γέλια προκαλούν οι Σαμαροβενιζέλοι και τα μιντιακά φερέφωνα του κράτους έκτακτης ανάγκης που τολμούν να μιλούν για πραξικόπημα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου