Για να μείνουμε στην Ευρώπη πρέπει να καταψηφίσουμε τη συμφωνία

Νέα Πολιτική

του Μελέτη Μελετόπουλου*

Να μου επιτρέψουν οι αναγνώστες να ξεκινήσω με μία προσωπική αναφορά. Έχω ζήσει στην Ευρώπη μία δεκαετία, δηλαδή πολύ περισσότερο από τους περισσότερους  εγχώριους «ευρωπαϊστές» και οπωσδήποτε από τους κ.κ. Σαμαρά, Βενιζέλο, Θεοδωράκη, που «εγγυώνται την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας» (με τα λόγια τους αλλά όχι τις πράξεις τους).

Γνωρίζω πολύ καλύτερα από αυτούς τη νοοτροπία, την καθημερινότητα και τον τρόπο σκέψης του μέσου Ευρωπαίου πολίτη και του ευρωπαϊκού πολιτικού πολιτισμού. 

Επομένως, με πλήρη επίγνωση, διατυπώνω την εξής θέση ενώπιον του δημοψηφίσματος: το έκτρωμα του Σόιμπλε, του Ντάισελμπλουμ και του Τουσκ, δεν είναι Ευρώπη, αλλά ένα καφκικό γραφειοκρατικό και παρακμιακό συνονθύλευμα, μία ολιγαρχική δομή που απέτυχε να προασπίσει τα βασικά κοινωνικά κεκτημένα και την ίδια τη θεμελιώδη φυσιογνωμία του ευρωπαϊκού πολιτισμού. 

Η ΕΟΚ αρχικά (μετονομασθείσα σε Ευρωπαϊκή Ένωση στη συνέχεια) υπήρξε μία ευγενής προσπάθεια εγκαθίδρυσης θεσμών συνύπαρξης, συνεργασίας, αλληλεγγύης και οικογενειακής ατμόσφαιρας μεταξύ λαών που είχαν αλληλοσφαγεί δύο φορές μέσα σε έναν αιώνα. Η Γερμανία, που υπήρξε ο βασικός υπαίτιος δύο παγκοσμίων πολέμων, είχε προσέλθει σεμνά και ταπεινά στην ευρωπαϊκή οικογένεια. Η ΕΟΚ (και μετά ΕΕ) πορεύθηκε σε έναν δρόμο διακρατικής αλληλεγγύης, κοινωνικής πολιτικής, δημοκρατίας και ομοφωνίας. 

Όταν κάποιες ευρωπαϊκές χώρες (προσοχή: όχι όλες) κατασκεύασαν το ευρώ, κορυφαίοι οικονομολόγοι επεσήμαναν τη λανθασμένη αρχιτεκτονική του. Κοινό νόμισμα χωρίς κοινό υπουργείο οικονομικών, κοινό νόμισμα χωρίς κοινές παραγωγικές δομές, κοινό νόμισμα μεταξύ ισχυρών και αδύναμων οικονομιών; 

Φυσικό ήταν να επικρατήσει και να αναδειχθεί ως χειριστής του κοινού νομίσματος ο οικονομικά ισχυρότερος εταίρος, δηλαδή η Γερμανία. Η οποία επέβαλε τις δικές της προτεραιότητες, που δεν ήταν των άλλων, στην ευρωζώνη. Όπως η ιδεοληπτικών διαστάσεων εμμονή στην καταπολέμηση του πληθωρισμού, στα δημοσιονομικά πλεονάσματα και στη δημοσιονομική πειθαρχία.

Ήταν επόμενο η ευρωζώνη σύντομα να εξελιχθεί σε ζωτικό χώρο του γερμανικού ηγεμονισμού. Το Βερολίνο, απροκάλυπτα, ανέλαβε πλήρως το ρόλο του ηγεμόνα τα ευρωζώνης, χρησιμοποιώντας τα ελλείμματα ως μέσον πειθαναγκασμού ακόμα και ισχυρών χωρών όπως η Γαλλία. De facto ο Σόιμπλε άρχισε να λειτουργεί ως υπουργός Οικονομικών ολόκληρης της Ευρωζώνης. Οι υπόλοιποι συναινούσαν ως πειθήνιοι υποτελείς.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση, με τους πολιτικούς και κοινωνικούς της στόχους, τέθηκε σε δεύτερη μοίρα. Η ευρωπαϊκή ενοποίηση ταυτίστηκε και συγχωνεύθηκε με το γερμανικό εγχείρημα του ευρώ. Ολόκληρο το ευρωπαϊκό ιδεώδες εκφυλίστηκε σε μία λογιστική μονάδα, εργαλείο στα χέρια ενός υποψήφιου (για τρίτη φορά σε εκατό χρόνια) κυρίαρχου της ευρωπαϊκής ηπείρου.

Τα μνημόνια που επέβαλε το Βερολίνο στη δημοσιονομικά εκτροχιασμένη Ελλάδα ήταν κάτι χειρότερο από κοινωνικό έγκλημα: ήταν οικονομικό λάθος. Κάτι που επεσήμαναν κορυφαίοι οικονομολόγοι, νομπελίστες και αναλυτές. Σε πέντε χρόνια, η ελληνική κρίση όχι μόνο δεν αντιμετωπίστηκε αλλά εξελίχθηκε σε βαθειά ύφεση, που κυριολεκτικά αποδόμησε την ελληνική κοινωνία. Και ενώ κατεδείχθη ότι η φαρμακευτική αγωγή ήταν λανθασμένη, τώρα οι εταίροι απαιτούν νέα, μεγαλύτερη δόση, που θα εξοντώσει τον ήδη ετοιμόρροπο ασθενή.  

Τίποτα το ευρωπαϊκό δεν υπάρχει στους όρους των δανειστών. Οι όροι που θέτουν για την παραμονή μας στην ευρωζώνη, δεν οδηγούν την Ελλάδα σε μία ευρωπαϊκή κατεύθυνση αλλά στην υποβάθμιση, στην εξαθλίωση και στον τρίτο κόσμο. 

Εν ονόματι της Ευρώπης και του ευρωπαϊκού πολιτισμού, οι Έλληνες ψηφοφόροι πρέπει να καταψηφίσουν τους απαράδεκτους όρους των δανειστών.

* Διευθυντής της Νέας Πολιτικής (Δημοσιεύθηκε στο Kontra News)