Πανικός στα Βαλκάνια-analyst.gr

analyst

Τυχόν πρόθεση της κυβέρνησης να εγκαταλείψει την Ευρωζώνη, εθνικοποιώντας τις χρεοκοπημένες ελληνικές τράπεζες μετά την υιοθέτηση της δραχμής, θα είχε σοβαρότατες συνέπειες για την περιοχή – κυρίως για τις Βουλγαρία, Σερβία και Ρουμανία

Όταν σε μία χώρα πέσει μία πυρηνική βόμβα, όπως φαίνεται πως θα συμβεί στην Ελλάδα, τυχόν αθέτηση πληρωμών της οποίας ισοδυναμεί με μία χρηματοπιστωτική έκρηξη μεγατόνων, ύψους άνω των 600 δις € χωρίς τα παράγωγα, τότε ασφαλώς η ίδια καταστρέφεται ακαριαία και ανεπανόρθωτα – ενώ, όσο πιο κοντά της βρίσκονται οι άλλες χώρες, τόσο το χειρότερο.

Στα πλαίσια αυτά, είναι απόλυτα δικαιολογημένες οι ανησυχίες των γειτονικών κρατών (Βουλγαρία, Σερβία, Αλβανία, Ρουμανία, Τουρκία, Σκόπια, Κύπρος), οι κεντρικές τράπεζες των οποίων προσπάθησαν ήδη από τον Απρίλιο, ειδικά μετά την τεχνητή πληρωμή του ΔΝΤ (12 Μαΐου), να θέσουν σε καραντίνα την Ελλάδα– μηδενίζοντας την έκθεση τους σε ομόλογα, σε έντοκα γραμμάτια, σε καταθέσεις στις ελληνικές τράπεζες κοκ.

Σήμερα, όπου οι ελληνικές τράπεζες έχουν πλέον παραλύσει, ενώ οι καταθέσεις είναι πια θεωρητικές, οι επενδυτές φοβούνται πως το δράμα της χώρας μας θα μπορούσε να επεκταθεί στο χρηματοπιστωτικό τομέα της Βουλγαρίας, της Ρουμανίας και της Σερβίας - επειδή τα χρηματοπιστωτικά μας ιδρύματα ελέγχουν ένα σημαντικό ποσοστό του συνολικού τραπεζικού ενεργητικού (γράφημα).

Ο απόλυτος εξευτελισμός της Ελλάδας λοιπόν, την οποία φοβούνται πλέον ακόμη και οι πρώην κομμουνιστικές χώρες των Βαλκανίων κλιμακώνεται – αφού οι χιλιάδες καταθέτες των υποκαταστημάτων των ελληνικών τραπεζών προσπαθούν να αποσύρουν τις αποταμιεύσεις τους, ενώ οι κεντρικές τράπεζες της Σερβίας και των Σκοπίων επέβαλλαν περιορισμούς στη διακίνηση των κεφαλαίων των θυγατρικών των ελληνικών τραπεζών, για να αποφευχθεί η «μόλυνση» τους από τις μητρικές.

Περαιτέρω, εύλογα ανησυχούν οι αναφερόμενες στο παραπάνω γράφημα εύθραυστες οικονομικά χώρες των Βαλκανίων, αφού οι ελληνικές τράπεζες κατέχουν το 20% της αγοράς, ενώ οι καταθέτες τους θα μπορούσαν να αποσύρουν μαζικά τα χρήματα τους – προκαλώντας έναν γενικότερο τραπεζικό πανικό (Bank run), ο οποίος θα μπορούσε να επεκταθεί και στις τοπικές τράπεζες.

Οι καταθέσεις είναι βέβαια εγγυημένες θεωρητικά από τις κυβερνήσεις έως τα 100.000 €, αλλά κανένας δεν πιστεύει πως είναι επαρκή τα εγγυητικά κεφάλαια που διαθέτουν – οπότε προσπαθούν να αποφύγουν την απώλεια των αποταμιεύσεων τους. Ένα τέτοιο ενδεχόμενο θα βύθιζε φυσικά τις οικονομίες όλων των χωρών αυτών σε μία βαθιά ύφεση – γεγονός που αιτιολογεί απόλυτα την αγωνία των κυβερνήσεων τους για το τι θα συμβεί στην Ελλάδα.

Ο επόμενος υποψήφιος θα ήταν μάλλον η Αυστρία, λόγω της μεγάλης έκθεσης των τραπεζών της στην Ανατολική Ευρώπη – μία μεγάλη απειλή για τη χώρα, η οποία αντιμετωπίζει ήδη σημαντικά προβλήματα (άρθρο). Κάτι ανάλογο θα συμβεί και στην Ιταλία, η οποία είναι απελπιστικά υπερχρεωμένη (πολύ περισσότερο από το επίσημο 132% του ΑΕΠ της), ενώ ο τραπεζικός της τομέας είναι εξαιρετικά επισφαλής – γεγονός που επεξηγεί καλύτερα την αρνητική στάση του πρωθυπουργού της, παρά τη φιλική του διάθεση προς την Ελλάδα.

Συνεχίζοντας, η αναλογία δανείων/καταθέσεων στις ελληνικές τράπεζες της Βουλγαρίας είναι 107%, της Ρουμανίας 154% και της Σερβίας 121% – ενώ φαίνεται πως θα απαιτούταν μία επί πλέον χρηματοδότηση τους ύψους 15 δις €, σε περίπτωση μαζικών επιθέσεων των καταθετών τους (γράφημα).

Επομένως, τυχόν πρόθεση της κυβέρνησης της Ελλάδας να εγκαταλείψει την Ευρωζώνη, εθνικοποιώντας τις χρεοκοπημένες της τράπεζες μετά την υιοθέτηση της δραχμής, θα είχε σοβαρότατες συνέπειες – εν πρώτοις για τις παραπάνω κοντινές χώρες, στη συνέχεια για τα υπόλοιπα Βαλκάνια και αμέσως μετά για την Αυστρία, καθώς επίσης για την Ιταλία. Προφανώς δε η πυρηνική χρηματοπιστωτική έκρηξη θα είχε θύματα πολλά άλλα κράτη, με ελαφρύτερες όμως συνέπειες – κάτι που δεν μπορεί να προβλέψει κανείς.

Φυσικά όλες οι χώρες προσπαθούν να υποβαθμίσουν το ενδεχόμενο πρόβλημα, με δημόσιες δηλώσεις τους – χωρίς όμως ουσιαστικό αποτέλεσμα, αφού όλα τα μάτια είναι στραμμένα στην ελληνική κυβέρνηση, η οποία δεν φαίνεται να έχει συναίσθηση της ευθύνης της, σε εθνικό, τοπικό, ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο,ενδιαφερόμενη μόνο για τον εαυτό της.

Όταν δε ο υπουργός οικονομικών της Ελλάδας αναφέρει ότι, «Για να πούμε όμως «ναι» στο ευρώ χρειαζόμαστε μια βιώσιμη λύση. Το πρόβλημα είναι ότι η πρόταση των δανειστών δεν ήταν βιώσιμη» (πηγή), τότε εύλογα οι υποψίες ενός μυστικού σχεδίου της κυβέρνησης, σχετικά με την επιστροφή στη δραχμή κορυφώνονται (άρθρο) – αν και εμείς αδυνατούμε να το πιστέψουμε, έχοντας απόλυτη εμπιστοσύνη στο ήθος και στην ειλικρίνεια του πρωθυπουργού.

Ολοκληρώνοντας, οι ενδεχόμενες προθέσεις της Ελλάδας, κυρίως όμως το κλείσιμο των τραπεζών, αποτελούν ένα πολύ μεγάλο, απροσδόκητο δώρο για την Τουρκία – ειδικά για τον τουριστικό κλάδο της, ο οποίος επωφελείται ήδη σε σημαντικό βαθμό από τις δυσμενείς εξελίξεις στη χώρα μας.

Εάν δε κατανοήσει κανείς πως τόσο η Τουρκία, όσο και πολλές άλλες χώρες των Βαλκανίων παρακαλούν να εισαχθούν στην ΕΕ, ενώ η Ελλάδα κάνει τα πάντα για να φύγει, τότε θα διαπιστώσει τι ακριβώς διακυβεύεται –υπενθυμίζοντας πως η μη εξόφληση του ΔΝΤ καθιστά αυτόματα απαιτητά τα 130 δις € δάνειο του EFSF, παρά το ότι θα άρχιζε να εξοφλείται μετά το 2023. Το γεγονός αυτό σημαίνει ότι,  όλες οι ευρωπαϊκές επιδοτήσεις της χώρας μας από τα κοινοτικά ταμεία (ΕΣΠΑ, αγροτικά κονδύλια κλπ.) θα κατάσχονταν από το EFSF έναντι του δανείου του – ολοκληρώνοντας την καταστροφή.

Analyst Team