Μας τα κάνατε τσουρέκια!*

Το Ποντίκι

του Σταύρου Χριστακόπουλου

Όσο περνούν οι μέρες και η συμφωνία μεταξύ κυβέρνησης, Ευρωπαίων και ΔΝΤ καθυστερεί τόσο περισσότερο διαφαίνεται ότι ο πόλεμος νεύρων εκ μέρους των δανειστών, με επίκεντρο τις προθεσμίες, θα τραβήξει στα άκρα. Με θύμα βεβαίως την Ελλάδα και τον ελληνικό λαό.

 

Χαρακτηριστικό το προχθεσινό παράδειγμα της Κομισιόν, από την οποία αρχικά διέρρευσε στο Bloomberg ότι η αναθεωρημένη ελληνική πρόταση απορρίφθηκε ασυζητητί ως «αναμάσημα», ενώ αργότερα ο εκπρόσωπος της Επιτροπής Μαργαρίτης Σχοινάς αναγκάστηκε να δηλώσει ότι η ελληνική πρόταση μελετάται.

 

Ένα παρόμοιο μπάχαλο είχε εμφανιστεί προ ημερών, όταν σημειώθηκε πλήρης σύγχυση για τη φύση, την επισημότητα, τη διαπραγματευσιμότητα και τον τελεσιγραφικό χαρακτήρα της πρότασης των τριών θεσμών των δανειστών προς την Ελλάδα. 

 

Όλες οι ενδείξεις κατατείνουν στο συμπέρασμα ότι οι δανειστές, εντελώς απρόθυμοι να οδηγηθούν σε έναν «έντιμο» συμβιβασμό, τον οποίο επιδιώκει η ελληνική κυβέρνηση, τραβούν τα χρονικά περιθώρια στα άκρα με σκοπό στα έσχατα όρια να περάσουν όσο πιο πολλές μπορούν από τις απαιτήσεις τους. Εκτός από το παιχνίδι με τα χρονικά όρια, φροντίζουν, σε κάθε νέα «στροφή» της διαπραγμάτευσης, να θέτουν όλο και βαρύτερα προαπαιτούμενα.

 

Είναι επίσης καταφανές το χάος που παράγουν καθημερινά οι δανειστές με τις αποστάσεις μεταξύ των... συνιστωσών τους, οι οποίες διεξάγουν μεταξύ τους μια διαπραγμάτευση παράλληλη με αυτήν που λαμβάνει χώρα με την ελληνική κυβέρνηση. Ανάλογα με το θέμα λοιπόν (χρέος, ασφαλιστικό, δημοσιονομικά):

 

♦ Τη μια το ΔΝΤ είναι σκληρό και οι Ευρωπαίοι χαλαροί και την άλλη ισχύει το αντίστροφο.

♦ Τη μια η ΕΚΤ λειτουργεί πολιτικά κόβοντας την ελληνική ρευστότητα και την άλλη ανησυχεί μήπως της καταλογίσουν πολιτικό ρόλο και εύχεται συμφωνία.

♦ Τη μια ο Γιούνκερ είναι... φίλος της Ελλάδας και την άλλη η Κομισιόν μεταφέρει τελεσίγραφα. Νισάφι πια.

 

Το αποτέλεσμα είναι ένα επικοινωνιακό χάος που συσκοτίζει την προφανή στρατηγική των δανειστών να φορτώσουν στην κυβέρνηση του Τσίπρα όλα όσα δεν έκαναν οι τρεις προηγούμενες κυβερνήσεις σε διάρκεια πέντε χρόνων.

 

Ένα αισιόδοξο... μπάχαλο

 

Στον αντίποδα, η ελληνική κυβέρνηση μοιάζει σχεδόν... υποχρεωτικά αισιόδοξη. Διαρκώς προαναγγέλλει μια συμφωνία, η οποία τελικά κάπου σκαλώνει, ενώ, αντιδρώντας στις διαρκείς καντρίλιες των δανειστών, αναπροσαρμόζει διαρκώς τη ρητορική της.

 

Στα κανάλια τα στελέχη της κυβέρνησης και του ΣΥΡΙΖΑ φάσκουν και αντιφάσκουν σχετικά με το ενδεχόμενο εκλογών, παλαιότερα δημοψηφίσματος, για το θέμα της κομματικής πειθαρχίας, για τη συμφωνία ή τη ρήξη και πάει λέγοντας. 

 

Επιπλέον υπουργοί της κυβέρνησης, ευρωβουλευτές, βουλευτές και κομματικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛΛ, εντελώς αναρμόδιοι και άσχετοι με τη διαπραγμάτευση, διατυπώνουν άστοχες γνώμες και αστήρικτες βεβαιότητες επί παντός του επιστητού, συμβάλλοντας με τη σειρά τους στο επικοινωνιακό χάος.

 

Το αποτέλεσμα είναι ότι ο Τσίπρας υποχρεώθηκε την Τρίτη να βάλει τέλος στα ανεξέλεγκτα και ζημιογόνα σενάρια περί εκλογών για να σταματήσει το μπάχαλο.

 

Τραγική γελοιότητα

 

Στην αντιπολίτευση η κατάσταση παραμένει πολιτικά τραγική, αφού ηγεσίες κομμάτων – εντός και εκτός συγκυβέρνησης – παράγουν διαρκώς αχρείαστους θορύβους αντιπολιτευόμενοι επί πραγμάτων που κανείς ακόμη δεν έχει δει (τελική συμφωνία) αντιφάσκοντας διαρκώς και επί της ουσίας.

 

Τη μια ζητούν από την κυβέρνηση να πάψει τις καθυστερήσεις και να υπογράψει πάραυτα τη συμφωνία. Για ποια ακριβώς συμφωνία μιλούν, μόνο ο θεός και η ψυχή τους το ξέρουν.

 

Την άλλη βάζουν όρους και κάνουν συγκρίσεις με βάση το περίφημο μέιλ Χαρδούβελη, το οποίο ουδέποτε υπήρξε βάση διαπραγμάτευσης, αφού απερρίφθη άνευ συζήτησης από τους δανειστές.

 

Ύστερα απειλούν ότι θα καταψηφίσουν τη συμφωνία, την οποία μετ’ επιτάσεως οι ίδιοι ζητούν, επειδή κρίνουν ότι θα είναι κάκιστη – και σε κάθε περίπτωση χειρότερη από εκείνη που οι ίδιοι θα επιτύγχαναν αν δεν την είχαν κοπανήσει από την εξουσία μέσω εκλογών ακριβώς για να μην την υπογράψουν.

 

Εκτός από το επικοινωνιακό χάος, είναι προφανής και η γελοιότητα.

 

«Ντουντούκες» του Σόιμπλε

 

Τα μεγάλα ΜΜΕ, πάλι, ζουν τις μέρες της χειρότερης απαξίωσής τους. Λειτουργώντας ως «ντουντούκες» των δανειστών, περισσότερο και πιο απροκάλυπτα από κάθε άλλη φορά, υποκαθιστούν τη λειτουργία της αντιπολίτευσης εκεί όπου η ορίτζιναλ αντιπολίτευση αδυνατεί ή αργεί να το κάνει.

 

Τα κινδυνολογικά δημοσιεύματα εκ της αλλοδαπής αποτελούν αναπόσπαστο τμήμα των δελτίων τους την ώρα που δημοσιεύματα ευνοϊκά για την Ελλάδα και την προσπάθεια της κυβέρνησης αποσιωπούνται σχεδόν πλήρως. Παρουσιαστές ειδήσεων, ρεπόρτερ και σχολιαστές με «βαριές» υπογραφές, σε έντυπα και ηλεκτρονικά ΜΜΕ, με λίγες αξιοπρεπείς εξαιρέσεις, δίνουν μάχες πιο λυσσαλέες και από αυτές του Σόιμπλε, στοχοποιούν υπουργούς για θέματα των οποίων ο θόρυβος κοπάζει ύστερα από ελάχιστες ώρες και, βεβαίως, επιχειρούν:

 

♦ Να απαξιώσουν κάθε διαπραγματευτική κίνηση της κυβέρνησης.

♦ Να ωθήσουν την κυβέρνηση στην άνευ όρων αποδοχή μιας συμφωνίας, η οποία θα τη φέρει στα πρόθυρα της πολιτικής καταστροφής. Με απώτατο στόχο την πτώση της και την εγκατάσταση κάποιου νέου... «Παπαδήμου» στο Μέγαρο Μαξίμου.

♦ Να τρομοκρατήσουν ακόμη περισσότερο τους Έλληνες πολίτες, οι οποίοι σταθερά τους τελευταίους μήνες αδειάζουν τα ταμεία των τραπεζών επιτείνοντας την κατάσταση πιστωτικής ασφυξίας.

 

***

Μέσα σε αυτόν τον απίστευτο κυκεώνα, η καλή είδηση της μιας ημέρας γίνεται κακή την επομένη – και το αντίστροφο. Κάθε καλόπιστος και ψύχραιμος πολίτης αυτής της χώρας, με πραγματική αγωνία για τον τόπο και το μέλλον του, έχει όλο το δίκιο να σκέφτεται και να μουρμουρίζει: «Τσουρέκια μας τα κάνατε». Επιεικώς...

* Δημοσιεύτηκε στο ΠΟΝΤΙΚΙ, τεύχος 1868 στις 11-06-2015