Παραλείψεις και Σχέδιο "A" ("Α" για το αυτονόητο)

Νέα Κρήτη

Στις πρόσφατες παρεμβάσεις μου στο ευρωκοινοβούλιο για την έκθεση της Τουρκίας, μεταξύ άλλων τόνισα ότι: «Μετά από δέκα χρόνια (ενταξιακών), η κατάσταση εντός Τουρκίας χειροτερεύει, η κατοχή μέρους της Κύπρου συνεχίζεται και η Τουρκία δεν αναγνωρίζει καν την Κυπριακή Δημοκρατία, πράγμα που αποτελεί μια από τις πολλές της υποχρεώσεις προς την ΕΕ». Είναι κοινή διαπίστωση, συνέχισα, ότι «η πολιτική του ανοίγματος κεφαλαίων δοκιμάστηκε και απέτυχε. Γιατί όμως επιμένουμε (ως ΕΕ) στην ίδια μέθοδο που απέτυχε, αλλά αναμένουμε διαφορετικά αποτελέσματα;" Παρόμοια κοινή διαπίστωση ισχύει και στο Κυπριακό. ΟΛΟΙ αναγνωρίζουν ότι η Τουρκία αποφασίζει για τα ουσιώδη που αφορούν την κατοχή, τα στρατεύματα του Αττίλα, τους εποίκους κ.ά. Αφού λοιπόν ο καθοριστικός παράγοντας είναι η Τουρκία, γιατί επιμένουμε για δεκαετίες στην ίδια μέθοδο που απέτυχε αλλά αναμένουμε διαφορετικά αποτελέσματα;

Του Κώστα Μαυρίδη *

Η ευφορία μέρους της πολιτικής ηγεσίας λόγω Ακκιντζί στην υποτελή διοίκηση της Τουρκίας στα κατεχόμενα δίνει την απάντηση που δεν ομολογούν. Αναφέρομαι σε υποτελή διοίκηση, επειδή αυτό είναι το εύρημα του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου, αλλά αριστεροδέξιοι «εξ επαγγέλματος ευρωπαϊστές» δεν χρησιμοποιούν τέτοιους ευρωπαϊκούς όρους. Ούτε προτάσσουν το συντριπτικό επιχείρημα για ευρωπαϊκό κεκτημένο στη λύση. Ξέρουν όμως ότι ο Ακκιντζί δεν μπορεί να διώξει καν ένα έποικο ή ένα Αττίλα, ούτε να εφαρμόσει τα ανθρώπινα δικαιώματα και τους κανόνες δικαίου σε ένα κράτος χωρίς εγγυητικά δικαιώματα της Τουρκίας. Εφόσον ξέρουν, μοναδική εξήγηση για την ευφορία είναι πως τα πράγματα οδηγούνται ώστε η όποια λύση-διάλυση να είναι το αναπόδραστο. Και αναγνωρίζουν ότι πρώτιστο κίνητρο για τον Ερντογάν είναι να αποκτήσει μέσω «λύσης», νομιμοποιημένο επεμβατικό ρόλο στην Αν. Μεσόγειο.

Μπροστά σε τέτοιους κινδύνους, το Αυτονόητο Σχέδιο (ούτε plan B, ούτε C, αλλά Α από το αυτονόητο), είναι η ενδυνάμωση της Κυπριακής Δημοκρατίας απέναντι στα νεοσουλτανικά σχέδια του Ερντογάν. Η ενδυνάμωση της Κυπριακής Δημοκρατίας ιδίως μετά την ένταξή μας στην Ε.Ε. ενισχύεται περισσότερο από τον ενεργειακό πλούτο στην Κυπριακή ΑΟΖ. Όμως το αυτονόητο καθήκον, στην Κύπρο φιλτράρεται από δικούς μας πολιτικούς που θεωρούν την ενδυνάμωση εμπόδιο στη… «λύση» που έχουν στο μυαλό τους. Ούτε αυτό θα το ομολογήσουν. Η συμπεριφορά τους το φανερώνει.

Τα πιο κάτω είναι παραδείγματα συμπεριφοράς σοβαρών και όχι τυχαίων παραλείψεων. Με πρωτεργάτη την Κίνα (μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας/ΟΗΕ), εδώ και μήνες στήνεται η Ασιατική Τράπεζα Επενδύσεων, που θα επηρεάζει την οικονομική και την πολιτική δεκάδων χωρών. Ήδη έσπευσαν να γίνουν ιδρυτικά μέλη πλείστα κράτη της ΕΕ και άλλες δυτικές χώρες. Τα προνόμια ενός ιδρυτικού μέλους είναι τεράστια, και για να προκαταλάβω ενδεχόμενες αντιδράσεις, επισημαίνω ότι το κόστος συμμετοχής δεν είναι το κύριο πρόβλημα. Η Τουρκία φυσικά υπέβαλε ήδη αίτημα, αλλά όχι η Κύπρος. Παρά τις αγωνιώδεις εκκλήσεις μου προς τον Πρόεδρο και τον Υπ. Οικονομικών, το ζήτημα εξετάζεται τώρα, όταν πλέον έχει εκπνεύσει η προθεσμία. Η εξήγηση αφήνεται στον καθένα.   

Παρόμοια συμπεριφορά «παραλείψεων» και στο θέμα του εποικισμού ως εγκλἠματος πολέμου. Το κυπριακό Υπ. Εξ. δεν κινήθηκε στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο της Χάγης. Τελικά, κίνησα την διαδικασία προσωπικά ως ευρωβουλευτής με την συνεργασία νομικών και ειδικών από τις ΗΠΑ. Πρόσφατα ο Υπ. Εξ. δηλώνει αισιόδοξος και περιμένει πότε θα ταξιδεύει από το… Ερτζιάν (!) και ότι δεν υπάρχει δυνατότητα νομικών μέτρων εναντίον του αγωγού νερού που στήνει η Τουρκία στα κατεχόμενα. Θα ήταν καλύτερα αν γνώριζε ότι στο αίτημα μας στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο περιλαμβάνεται και αυτό το θέμα ως μέρος εγκλήματος πολέμου. Τέλος, ένα ζεύγος Κυπρίων (αυτοπροσδιορίζονται Κύπριο,ι και όχι τουρκοκύπριοι) καταδιώκεται από το κατοχικό καθεστώς επειδή ανάρτησαν σημαία της Κυπριακής Δημοκρατίας στην επικράτεια της Κύπρου παρά τις απειλές. Οι γνωστοί «ευρωπαιστές εξ επαγγέλματος» θλίβονται με την εξέλιξη αυτή και το πιο εκκωφαντικό είναι η απουσία ΔΗΣΥ-ΑΚΕΛ από κάθε κοινή εκδήλωση για στήριξη τους προφανώς γιατί η «επαναπροσέγγιση στη βάση των αμερικανικών σεμιναρίων» δεν εγκρίνει τέτοιες ανατρεπτικές κινήσεις. Όπως δεν εγκρίνει την αντικατοχική δράση του Σενέρ Λεβέντ. Πρόκειται για «παραλείψεις» που φανερώνουν πολλά και αυτονόητα.

* Ο κ. Κώστας Μαυρίδης είναι ευρωβουλευτής ΔΗΚΟ (S&D) -costas.mavrides@europarl.europa.eu