Το εσωτερικό μέτωπο της κυβέρνησης

Το Ποντίκι

του Σταύρου Χριστακόπουλου

Καθώς η διαπραγμάτευση για την πρώτη λίστα των ελληνικών μεταρρυθμίσεων και το ξεκλείδωμα της ρευστότητας προχωρεί ευρισκόμενη στο κρίσιμο σημείο της, η κυβέρνηση είναι ήδη αντιμέτωπη με ένα εσωτερικό μέτωπο.

Παρά τις δυσκολίες και τα μπρος - πίσω της διαπραγμάτευσης, η «επταμερής» στις Βρυξέλλες και το ταξίδι Τσίπρα στο Βερολίνο – κυρίως όμως οι δέκα και πλέον ώρες συνομιλιών με τη Μέρκελ – φαίνεται ότι έχουν αποκαταστήσει στοιχειωδώς την επικοινωνία μεταξύ Ελλάδας και Γερμανίας, η οποία βρισκόταν περίπου στο μηδέν το προηγούμενο διάστημα.

Κι όμως, στην ειδησεογραφία δεν αποτυπώνονται παρά ελάχιστα από όσα συμβαίνουν στο πεδίο της διαπραγμάτευσης. Η πληροφόρηση φτάνει στο κοινό με το σταγονόμετρο και γι’ αυτό δεν ευθύνεται μόνο η απόφαση της κυβέρνησης να βάλει τέλος στην ακατάσχετη – και συχνά επιζήμια – διαρροή ειδήσεων και πληροφοριών που σημάδεψε το πρώτο δίμηνο της διακυβέρνησής της.

Η ατζέντα των ΜΜΕ – εκτός από το παγκόσμιας εμβέλειας δυστύχημα στις Άλπεις – κατακλύστηκε από την υπόθεση Κατρούγκαλου, η οποία, παρότι δεν κατέστη δυνατόν να τεκμηριωθεί ως σκάνδαλο, μονοπώλησε επί ημέρες πρωτοσέλιδα, βραδινά δελτία ειδήσεων και πολιτικές εκπομπές. Παραλίγο να έχουμε και μια ακόμη «σκανδαλώδη» ιστορία με τα σπίτια της πεθεράς του Βαρουφάκη, αλλά μάλλον η προφανής γελοιότητα της υπόθεσης κράτησε την ιστορία αυτή στα χαμηλά.

Εν τω μεταξύ, παρότι μέχρι στιγμής δεν καταγραφεί κάποιο σοβαρό ρήγμα στις κοινοβουλευτικές ομάδες του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝ.ΕΛΛ., αποτελεί μέγιστο θέμα της «επικαιρότητας» το ενδεχόμενο αποδυνάμωσης ή και απώλειας της κυβερνητικής πλειοψηφίας στη Βουλή, με συνέπεια ο Σαμαράς και ο Θεοδωράκης να... διαγκωνίζονται ποιος θα προσφέρει πρώτος στήριξη στην κυβέρνηση, διατυπώνοντας μάλιστα και τους ανάλογους «όρους» για την παροχή της!

Μ’ αυτά και μ’ αυτά, όλα τα σοβαρά παραμένουν στο περιθώριο και τα μόνα ενδιαφέροντα στοιχεία που διακρίνονται πίσω από τις «κουρτίνες» της επικαιρότητας είναι η αγωνιώδης προσπάθεια της αντιπολίτευσης να βρει πολιτικό ρόλο και η ανησυχία αρκετών εκ των μιντιαρχών για τις εξελίξεις που θα ακολουθήσουν μια συμφωνία μεταξύ κυβέρνησης και δανειστών.

Προφανώς κανείς δεν μπορεί να προβλέψει με βεβαιότητα το αν η κυβέρνηση θα προχωρήσει σε σύγκρουση με το αποκαλούμενο «μιντιακό κατεστημένο», όμως τόσο τα μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια που θα πρέπει να πληρώσουν για τη χρήση των δημόσιων ραδιοτηλεοπτικών συχνοτήτων όσο και τα εκατοντάδες εκατομμύρια των χρεών τους προς τις τράπεζες – κατά κύριο λόγο – συνιστούν λόγους υπεραρκετούς για να ταράζουν τον ύπνο εκδοτών και καναλαρχών, είτε έχουν και άλλες επιχειρηματικές δραστηριότητες είτε όχι.

Η διαφορά σε σύγκριση με άλλες εποχές είναι ότι πρώτη φορά στα ζητήματα της αντιμετώπισης επιχειρηματικών θαλασσοδανείων, φορολόγησης του πλούτου, χρεών προς το Δημόσιο και ελέγχου της δημόσιας ζωής από τα ΜΜΕ συμπίπτουν οι διακηρύξεις κυβέρνησης και δανειστών – τα έσοδα από τις ραδιοτηλεοπτικές συχνότητες εξ άλλου έχουν περιληφθεί στις προτεινόμενες από την κυβέρνηση προς τους δανειστές μεταρρυθμίσεις.

Ας μην ξεχνάμε ότι εδώ και χρόνια – και με ιδιαίτερη ένταση τους τελευταίους μήνες – τα ζητήματα αυτά, μαζί με την αντιμετώπιση της διαφθοράς, αποτελούν βασικό στοιχείο των δηλώσεων όλων των Ευρωπαίων και του ΔΝΤ. Όχι απαραιτήτως επειδή πάντα... ονειρεύονταν να φορολογηθεί ο πλούτος ή να μπει τάξη στα θαλασσοδάνεια αυτών που με πάθος υποστήριζαν την καταστροφική πολιτική τους στην Ελλάδα.

Η φασαρία γίνεται κυρίως επειδή, σε παγκόσμιο, ευρωπαϊκό αλλά και ελληνικό επίπεδο η διαφθορά, η φοροδιαφυγή και το μαύρο χρήμα αποτελούν έναν τεράστιο και ανεκμετάλλευτο φορολογικό πόρο, τελευταία ελπίδα να αναζωογονηθούν τα δημόσια οικονομικά, να καταστεί ευχερέστερος ο ισοσκελισμός των ελλειμματικών προϋπολογισμών, αλλά και να διευκολυνθεί η εξυπηρέτηση των υπέρογκων κρατικών χρεών.

Όσο για τα θαλασσοδάνεια και τα κόκκινα δάνεια, αυτά βάζουν σε μεγάλο ρίσκο την ευρωπαϊκή τραπεζική ένωση αλλά και τα επιμέρους τραπεζικά συστήματα κάθε χώρας. Συνεπώς οι κακοπληρωτές θα στριμωχτούν, ακόμη και στις προσωπικές περιουσίες τους, έστω και αν θεωρούνται «πολύ μεγάλοι για να πέσουν».

Είπαμε εξ αρχής δεν ξέρουμε αν εν τέλει όλα αυτά – ή κάποια από αυτά – θα ξεφύγουν από τη σφαίρα των προθέσεων και θα γίνουν πράξη. Είναι όμως προφανές ότι ταράζουν τον ύπνο πολλών από αυτούς που σήμερα εύχονται η κυβέρνηση να πάει κατά διαόλου, ώστε να επιστρέψουν, με κάποιον τρόπο, οι παλαιοί καλοί τους φίλοι στα πράγματα...