Χρειάζονται αποφάσεις.

Του Κώστα Μελά

Αν αφήσουμε κατά μέρος την προφανή πολιτική ρητορεία που κυριαρχούσε στο οικονομικό πρόγραμμα του κυβερνώντος κόμματος την περίοδο των πρόσφατων εκλογών, και επικεντρωθούμε στη λογική που το διείπε μπορούμε να πούμε ότι βρισκόταν προς τη σωστή κατεύθυνση. Με την εξής έννοια: η οικονομική πολιτική της ακραίας δημοσιονομικής προσαρμογής που ασκήθηκε τα τελευταία πέντε έτη, δεν μπορούσε να συνεχισθεί .

Χρειαζόταν η επίτευξη μιας νέας συμφωνίας με τους εταίρους, που θα είχε δύο βασικές συνιστώσες: 

Πρώτη, εξασφάλιση των πόρων για τις χρηματοδοτικές ανάγκες της ελληνικής οικονομίας το 2015,  εξασφάλιση πόρων για τη χρηματοδότηση της μεγεθυντικής διαδικασίας  της οικονομίας (μείωση συνεπώς ,των πρωτογενών πλεονασμάτων)  έτσι ώστε να αναστροφή η  ύφεση .  

Δεύτερη, η συζήτηση για αναδιάρθρωση του χρέους  και η μείωση του κόστους εξυπηρέτησης του   με βάση τη μείωση των προβλεπομένων πρωτογενών  πλεονασμάτων .

Στο πλαίσιο αυτό  η συζήτηση για την κατάσταση του ασφαλιστικού συστήματος ήταν επιβεβλημένη και  από την οποία θα έπρεπε να δειχθεί , από τη μεριά της κυβέρνησης ,  πώς θα χρηματοδοτηθούν οι ανάγκες του βραχυχρονίως (εντός των δημοσιονομικών στόχων) και να παρουσιασθεί η μακροχρόνια βιωσιμότητά του όταν η οικονομία ξεφύγει από την μη κανονική κατάσταση στην οποία βρίσκεται σήμερα.

Η αναλυτική παρουσίαση του ζητήματος των πρόωρων συντάξεων (πόσες είναι πραγματικά , σε ποιους αφορούν , το δημοσιονομικό κόστος τους) προφανώς είναι απαραίτητη. Επίσης το ίδιο θα πρέπει να συμβεί με τις επικουρικές συντάξεις οι οποίες σημειωτέον λειτουργούν με βάση την ανταποδοτικότητα και συνεπώς υπάρχει κριτήριο εξ αντικειμένου το οποίο βεβαίως θα μπορούσε να προσαρμοσθεί αν κάποιος ήθελε να λάβει υπόψη του περασμένα λάθη.

 Το ζητούμενο σε μια διαπραγμάτευση με το σημερινό ευρωπαϊκό κατεστημένο αναπόφευκτα θα κάνεις και, λιγότερο ή περισσότερο σημαντικές, υποχωρήσεις. Αλλά το θέμα  είναι η επιτυχία αυτού που εσύ έχεις ορίσει ως πρωταρχικό , και αυτό είναι η μεγέθυνση της οικονομίας και η μείωση της ανεργίας.  Μια πολιτική με αιχμή την αύξηση της απασχόλησης.

Επομένως το θέμα είναι και ήταν συνολικά η νέα συμφωνία να ευνοεί ή να επιτρέπει την εφαρμογή ενός νέου μείγματος πολιτικής. Που θα προωθεί στην πράξη τη γενική κατεύθυνση της παραγωγικής ανασυγκρότησης, της προσέλκυσης ξένων μακροπρόθεσμων ιδιωτικών κεφαλαίων, της επέκτασης του προγράμματος δημοσίων επενδύσεων, που θα αναχαιτίζει την καταστροφή υπαρχουσών θέσεων εργασίας και θα ευνοεί τη δημιουργία νέων. Η κυβέρνηση έχασε χρόνο επειδή το αρχικό σχέδιο του Υπουργείου Οικονομικών ήταν άλλο.  Θεωρούσε ότι θα επιτύγχανε δραστική αναδιάρθρωση του χρέους . Θεωρούσε ότι θα απαλλασσόταν από το ύψος των χρεολυσίων αλλά και από το κόστος εξυπηρέτησης του χρέους . Ως ιδέα ήταν θαυμάσια. Αλλά διαλύθηκε με την πρώτη σταγόνα της βροχής συνολικά των χωρών της Ευρώπης. Ο τρόπος διαπραγμάτευσης αυτού του σημείου διέλυσε οποιαδήποτε αυταπάτη περί συνεργασίας και υποστήριξης της Ελλάδος από τις νότιες χώρες.  Η όποια προσπάθεια έγινε στην αρχή να δημιουργηθεί συμμαχία κατά του Βερολίνου, μέσω επισκέψεών τους σε Γαλλία, Ιταλία, Βρετανία, Βρυξέλλες έπεσε στο κενό.

Χρησιμοποιήθηκε στη συνέχεια το ζήτημα των  γερμανικών  πολεμικών  επανορθώσεων και το κατοχικό δάνειο. Σχεδόν τείνει να ξεχαστεί. Η κατάληξη είναι ότι  το Υπουργείο των Οικονομικών δεν είχε επεξεργαστεί (ή δεν ήθελε ;) κανένα άλλο σχέδιο για την κάλυψη των χρηματοδοτικών αναγκών της χώρας κάτι που το οδήγησε στην αποστράγγιση (σωστή ενέργεια εντός  μιας αναποτελεσματικής στρατηγικής) των εγχωρίων πόρων των φορέων της Γενικής Κυβέρνησης. Το γεγονός αυτό το εγκλώβισε σε ένα απίστευτο χάσιμο χρόνου. «Καθήκον τους (των  ευρωπαίων)είναι να απεγκλωβιστούν από τη στείρα προσήλωση στην αποτυχημένη μνημονιακή "λογική"» συμπληρώνει ο υπουργός Οικονομικών.

Κανένας δεν διαφωνεί. Όμως και καθήκον του υπουργείου οικονομικών είναι να εργάζεται πυρετωδώς στο πλαίσιο της σκληρής πραγματικότητας για να βρει διεξόδους για την χώρα και όχι μόνο να νουθετεί τους δανειστές. Ο πρωθυπουργός της χώρας έχει αντιληφθεί το αδιέξοδο στο οποίο οδηγείται η  χώρα. Για το λόγο αυτό έχει αναλάβει σειρά πρωτοβουλιών οι οποίες θα πρέπει να γίνουν δραστικότερες και άμεσες. Η σκληρότητα και η άκαμπτη στάση των δανειστών ήταν εκ των προτέρων δεδομένη. Άρα ήταν μέρος των δεδομένων και της πραγματικότητας. Θα πρέπει να αρχίσει «να μιλάει τη γλώσσα τους»  έχοντας ως στόχο τη διάσωση της πατρίδας.

Τα  παραδείγματα  τέτοιας συμπεριφοράς είναι αρκετά στην ιστορία μας.