Στην Ελλάδα η αναισθησία είναι πολιτική αρετή

Αναδημοσιεύτηκε από την Ελεύθερη Λαϊκή Αντιστασιακή Συσπείρωση 

Του Χρίστου Χαραλαμπόπουλου

Πηγή : Sportday

Ενας δάσκαλός μου στη δημοσιογραφία -και σε πολλά άλλα σημαντικότερα πράγματα- που βρέθηκε και στην πολιτική,ανάμεσα στις πολλές συμβουλές και παρατηρήσεις που είχε κάνει και που μου φάνηκαν πολύ χρήσιμες, ήταν και εκείνη που έλεγε ότι η αναισθησία στην Ελλάδα είναι πολιτική «αρετή». Μία «αρετή» απόλυτα ταιριαστή με την ουσία της πολιτικής δραστηριότητας στην Ελλάδα. Οσο ψύχραιμος και αν προσπαθεί να παραμείνει κάποιος, δεν μπορεί παρά να οργιστεί όταν ακούει δηλώσεις όπως τη χθεσινή του κ. Βενιζέλου ότι «δεν υπολογίζουμε πολιτικό κόστος για τη λήψη και εφαρμογή των μέτρων». Ο συγκεκριμένος πολιτικός είτε δεν έχει αντιληφθεί ότι το μόνο κόστος που υπάρχει είναι εκείνο που αφορά ανθρώπινες ζωές, είτε νιώθει τόσο σίγουρος για την απάθεια της ελληνικής κοινωνίας, που δεν διστάζει να τη φτύσει κατάμουτρα. Και δεν είναι η πρώτη φορά που το κάνει. Γιατί; Μα γιατί γνωρίζει (αυτός και τα μέλη της συντεχνίας στην οποία ανήκει) ότι το πολιτικό σύστημα, στη διαμόρφωση του οποίου συνέβαλε τα μέγιστα ως συνταγματολόγος, δεν πρόκειται να του ζητήσει ευθύνες για τις πράξεις και τις πολιτικές επιλογές του. Και τις παραλείψεις του. Ακόμη και αν η δικαιοσύνη προσπαθήσει να διερευνήσει μία καταγγελία εις βάρος πολιτικού, ιδίως ενεργού, δεν θα μπορέσει να φτάσει πουθενά. Οι πολιτικοί σαν τον κ. Βενιζέλο θεωρούν «πολιτικό κόστος» τον περιορισμό τους από την κυβέρνηση στην αντιπολίτευση για μία χρονική περίοδο.

Ο κ. Βενιζέλος θέλει να μας πείσει ότι τα μέτρα που διατάζουν αυτόν και τους συνεταίρους του στην κυβέρνηση να πάρουν, είναι αποτέλεσμα δικών μας λαθών. Ο κ. Βενιζέλος δεν ήταν τόσα χρόνια υπουργός, όταν συντελείτο το σκάνδαλο των δομημένων ομολόγων; Οταν η Siemens μοίραζε τις μίζες της απλόχερα και ο Τσουκάτος έκανε καταθέσεις στα ταμεία του κόμματος; Οταν έπεφτε το μεγάλο φαγοπότι των Ολυμπιακών -που δεν μάθαμε ακόμη πόσο κόστισαν- και ο ίδιος διαχειριζόταν τα κονδύλια της Πολιτιστικής Ολυμπιάδας; Ο κ. Βενιζέλος και όλοι οι «συνάδελφοί» του που διετέλεσαν υπουργοί τόσο στο ΠΑΣΟΚ όσο και στη Ν.Δ., δεν ήξεραν ότι υπήρχε φοροδιαφυγή, ότι κάποιοι έβγαζαν χρήματα στο εξωτερικό χωρίς να ελεγχθεί η νομιμότητα της απόκτησής τους; Δεν γνώριζαν ότι στο σύστημα προμηθειών του Δημοσίου γινόταν μία ληστεία διαρκείας; Δεν γνώριζαν τον τρόπο που εγκρίνονταν κοινοτικές χρηματοδοτήσεις και προγράμματα; Αγνοούσαν ποιους ευνοούσαν οι φωτογραφικές τροπολογίες που ψηφίζονταν νύχτα και τις παραχωρήσεις που έκαναν στους πατριάρχες της διαπλοκής;

Μια τόσο μακρινή απουσία

Ποιο είναι, τέλος πάντων το «πολιτικό κόστος», ποιους αφορά και ποιοι είναι εκείνοι που το πληρώνουν; Διότι, επί προσωπικού μιλώντας, η μόνη θυσία που έχει κάνει ο κ. Βενιζέλος αφορούσε -όπως ο ίδιος είχε δηλώσει χωρίς ντροπή- τη φιλοδοξία του να γίνει πρωθυπουργός. Πού, λοιπόν βρίσκονταν όλοι αυτοί που μας μιλούν για «απαραίτητες θυσίες» και «τελευταία μέτρα» όταν τα κέρδη των τραπεζών το πρώτο τρίμηνο του 2007 ήταν κατά 50% περισσότερα, από όσα ήταν ολόκληρο το 2004 και τώρα ενισχύουν αυτές τις τράπεζες με δισεκατομμύρια ευρώ, τα οποία χρεωνόμαστε εμείς και τα παιδιά μας; Τι φόρους πλήρωσαν αυτές οι τράπεζες και πώς ασκούσε έλεγχο το κράτος στις δραστηριότητές τους; Για ποιο «πολιτικό κόστος» μιλάει με περισσή αναισθησία ο κ. Βενιζέλος όταν δεν μας εξήγησε ποτέ γιατί η περίφημη ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας που έτρεχε από 3,4% έως το 4,2% δεν μοιράστηκε στο εκπαιδευτικό σύστημα ή σπαταλήθηκε, γιατί δεν καλυτέρεψε το εθνικό σύστημα υγείας, παρά δημιούργησε μία εστία μόλυνσης, που δεν έχει εξελιχθεί σε επιδημία χάρη στον ηρωισμό πολλών απλήρωτων ή κακοπληρωμένων γιατρών όπως επίσης νοσηλευτών και νοσηλευτριών; Πώς τολμά να υποστηρίζει αυτές τις αηδίες περί πολιτικού κόστους, αυτός και οι «συνάδελφοί» του που έκαναν την Ελλάδα χώρα με το υψηλότερο ποσοστό νέων ανέργων στην Ευρώπη, χώρα όπου υποχρεώνονται να ζήσουν μεγάλης ηλικίας άνθρωποι με προσβλητικές συντάξεις και χωρίς περίθαλψη; Πού βρισκόταν ο κ. Βενιζέλος και οι συνάδελφοί του όλα αυτά τα χρόνια που μας έφεραν εδώ και τι έκαναν;

Η σιγουριά της ατιμωρησίας

Ο κ. Βενιζέλος και οι «συνάδελφοί» του, που θέλουν να περάσουν την εικόνα του γενναίου πολιτικού που αδιαφορεί για το «πολιτικό κόστος», το κάνουν με τη σιγουριά του άτρωτου από τη δικαιοσύνη, την πείνα, τη φτώχεια, την αρρώστια, την αγωνία για το αύριο των παιδιών τους. Ο κ. Βενιζέλος και οι «συνάδελφοί» του, δεν θα θυσιάσουν τίποτε. Ούτε και το έκαναν ποτέ. Και, φυσικά, δεν έχουν τα κότσια να θυσιάσουν οτιδήποτε πέρα από κούφιες φιλοδοξίες και το πάθος για εξουσία. Ανθρώπινες ζωές καταστρέφονται καθημερινά και ο κ. Βενιζέλος, μαζί με τους «συναδέλφους» του, προσπαθεί να μας πείσει ότι «οι όποιες θυσίες» είναι αναγκαίες για να σωθεί η χώρα και ως «χώρα» εννοούν τον θλιβερό μικρόκοσμο των προνομίων τους. Ας τους φωνάξουμε «ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ!».